H σφαγή στο Κονέκτικατ και η αποξένωση της Αμερικής από την πραγματικότητα.

 Belen Fernandez (aljazeera)

   Στον απόηχο όσων συνέβησαν στο σχολείο του Κονέκτικατ την περασμένη εβδομάδα, όπου ο 20χρονος Αdam Lanza σκότωσε 27 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 20 παιδιά, το Associated Press δημοσίευσε τα συλλυπητήρια του Αφγανού προέδρου Χαμίντ Καρζάι προς τις ΗΠΑ:

“Τέτοια περιστατικά δεν πρέπει να συμβαίνουν οπουδήποτε στον κόσμο”, είπε ο Καρζάι, προσθέτοντας ότι οι Αφγανοί έχουν γίνει συχνά μάρτυρες τέτοιων τραγωδιών και μπορούν να κατανοήσουν και να συμπάσχουν με τους πληγέντες.

  Φυσικά, ο κατάλογος των τραγωδιών στις οποίες υπήρξε μάρτυρας το Αφγανιστάν περιλαμβάνει, επίσης, γεγονότα, όπως η αεροπορική επιδρομή των ΗΠΑ που σκότωσε 18 αμάχους, τον Ιούνιο. Το γεγονός αυτό συμπεριλαμβανόταν στην έκθεση των New York Times για την “λίστα δολοφονιών” των ΗΠΑ και τον ρόλο του Ομπάμα στην πολιτική έγκριση των παράπλευρων απωλειών στο εξωτερικό.

 Με δεδομένη την παντελή έλλειψη της ανθρώπινης ενσυναίσθησης που δείχνουν οι ΗΠΑ στις σχέσεις τους με τον υπόλοιπο κόσμο, θα πρέπει ίσως να μην αποτελεί καμία έκπληξη,  όταν η έλλειψη ανθρώπινης ενσυναίσθησης αναπαράγεται σε μικρότερη κλίμακα μέσα στη χώρα των ΗΠΑ από δολοφόνους που εισβάλουν στα σχολεία και άλλα παρόμοια. Εννοείται, όμως, ότι τα δάκρυα του προέδρου περιορίζονται και προορίζονται για τη μη στρατιωτική σφαγή των εγχώριων αμάχων.
Όσον αφορά τη δέσμευση του Ομπάμα να κάνει ό, τι μπορεί για να “αποτρέψει … περισσότερες τραγωδίες όπως αυτή”, φαίνεται ότι ειλικρινείς προσπάθειες πρόληψης,  θα απαιτούσαν την πλήρη επανα-καλωδίωση της αμερικανικής κοινωνίας.

Όταν το προσωπικό μαρτύριο προσεγγίζεται με κερδοφόρους σκοπούς.

 
Σε ένα άρθρο που κυκλοφόρησε ευρέως μετά την τραγωδιά στο Κονέκτικατ με τίτλο “I Am Adam Lanza’s Mother”, (http://gawker.com/5968818/i-am-adam-lanzas-mother), μια μητέρα η Liza Long περιγράφει την προσφυγή της σε έναν κοινωνικό λειτουργό, ώστε να πάρει συμβουλές για το πώς να συμπεριφερθεί στον έφηβο γιο της Μιχαήλ, ο οποίος πάσχει από ψυχική ασθένεια και όπως αναφέρει εκδηλώνει  περιστασιακά κρούσματα βίας απειλητικά για την ζωή της. Η απάντηση, που πολύ απλά της δόθηκε, είναι “να οδηγήσει τον γιο της στα δικαστήρια ώστε να κατηγορηθεί για έγκλημα”.

Η Long έχει λάβει δικαίως άσχημη κριτική από την ανθρωπολόγο Sarah Kendzior για παραβίαση της ιδιωτικής ζωής του παιδιού της που πάσχει από ψυχική ασθένια, “ξεκινώντας μια περιοδεία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπου στην ουσία τον προωθεί και τον παρουσιάζει ως μελλοντικό μαζικό δολοφόνο”, (http://sarahkendzior.com/2012/12/16/a-brief-response-on-liza-long/).

  Ωστόσο, πολλά από αυτά που αναφέρει η Long στο άρθρο της είναι βάσιμα :

  ” Δεν πιστεύω ότι ο γιος μου ανήκει στη φυλακή … Αλλά φαίνεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούν την φυλακή ως λύση στις επιλογές που υπάρχουν για τα άτομα με ψυχικές ασθένειες. Σύμφωνα με την οργάνωση Human Rights Watch, ο αριθμός των ψυχικά ασθενών κρατουμένων στις φυλακές των ΗΠΑ τετραπλασιάστηκε το 2000 – 2006.”

Το 2006, η Human Rights Watch επίσης διαπίστωσε ότι το ποσοστό των αναφερόμενων με διαταραχές της ψυχικής υγείας ήταν πέντε φορές μεγαλύτερο από τον πληθυσμό των φυλακών.

 Η Long αναφέρει ότι η απόψη της Αμερικανικής κοινωνίας που θεωρεί “στίγμα την ψυχική ασθένεια” καθώς και το “διαλυμένο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Αμερικής, όπου τα κρατικά κέντρα περίθαλψης και τα νοσοκομεία είναι ερμητικά κλειστά” αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες στο να οδηγούνται αυτά τα άτομα στην φυλακή.    

Αναφέρει, επίσης, ότι ο γιος της Μιχαήλ λάμβανε ” μια πληθώρα αντιψυχωσικών και αντικαταθλιπτικών φαρμάκων”, αναφορά που υπενθυμίζει τις επιπτώσεις μιας βιομηχανίας που είναι γνωστή για τα τεράστια κέρδη που αποκομίζει από την ανεξέλεγκτη υπερ-συνταγογράφηση των φαρμάκων για τη θεραπεία ψυχικών ασθενειών και διαταραχών συμπεριφοράς. Αυτά τα φάρμακα με τη σειρά τους προκαλούν μια ποικιλία από επιπλοκές, που κυμαίνονται από τον εθισμό και την κατάθλιψη ως τον αιφνίδιο θάνατο και τη μετατροπή υπερκινητικών παιδιών σε φυτά. 

Όσον αφορά την πρακτική της φυλάκισης όλων και περισσότερων ανθρώπων, ως πηγή κέρδους, είναι χρήσιμο να επανεξετάσει κανείς την ανάλυση του δικηγόρου John W Whitehead, νωρίτερα αυτό το έτος:

  Σε μια εποχή όπου η ελευθερία αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα, η φυλάκιση Αμερικανών σε ιδιωτικές φυλακές, οι οποίες διοικούνται από μέγαλες εταιρείες έχει μετατραπεί σε μια κερδοφόρα παροχή μετρητών για τις μεγάλες επιχειρήσεις … Σήμερα, δεδομένου ότι τα κράτη προσπαθούν να εξοικονομήσουν χρήματα με την ανάθεση των φυλακών σε ιδιωτικές εταιρείες, το λανθασμένο αλλά εκδικητικό αμερικανικό “σύστημα της δικαιοσύνης” έχει αντικατασταθεί από ένα ακόμη πιο προβληματικό σύστημα, με ύπουλη μορφή, εκείνο της μαζικής τιμωρίας με βάση τα κέρδη και τις  σκοπιμότητες.

     Σαφώς, ένα νεοφιλελεύθερο σύστημα, όπως αυτό  των ΗΠΑ, που εκτιμά τα κέρδη περισσότερο από την ανθρώπινη ευημερία και αποξενώνει τους ανθρώπους από την κοινωνία, δεν έχει την δυνατότητα να προωθήσει την ψυχική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή, και υποδηλώνει τον βαθμό στο οποίο οι ψυχικές διαταραχές μπορεί να είναι συμπτώματα μεγαλύτερων κοινωνικών ασθενειών. 

   Χωρίς να κάνουμε εικασίες σχετικά με τις λεπτομέρειες της ψυχικής κατάστασης ή τα κίνητρα του Lanza, είναι ωστόσο χρήσιμο να επιστήσει κανείς την προσοχή στο πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν τέτοια γεγονότα.

   Σίγουρα, η αμερικανική εμμονή στα ατομικά επιτεύγματα και στην αυτοδημιούργητη επιτυχία είναι ένα φαινόμενο απομόνωσης, που παράγει ψυχικές πιέσεις όχι συχνά τόσο εμφανείς σε κοινωνίες που δίνουν μεγαλύτερη αξία και σημασία στις οικογενειακές και συλλογικές ομάδες.

  Είναι σίγουρο πως  η τάση της κυβέρνησης να προωθεί τις μη συνεταιρικές  πολιτικές εις βάρος της πλειοψηφίας του πληθυσμού επιδεινώνει περαιτέρω την απομόνωση του ατόμου.

Τα τηλεοπτικά προγράμματα και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που εξυμνούν τη βία μποούν επίσης να διαδραματίσουν ένα ρόλο, ως προς το να μειώσουν την αίσθηση της συμπόνοιας και να αποδόσουν μια αφηρημένη πραγματικότητα του ανθρώπινου πόνου – μια πραγματικότητα που ήδη είναι υπό επίθεση και καταστροφή, χάρη στις πολιτικές του κράτους που ενισχύουν την πολεμοκαπηλεία, την τηλεδολοφονία μέσω μηχανών και την δαιμονοποίηση του “Άλλου” , τα οποία αναιρούν την ανθρωπιά.

  Όσον αφορά την ευκολία στην απόκτηση όπλων στη Γη του Ελεύθερίας,  που διευκολύνει το εγχώριο όργιο της βίας, η εφημερίδα Washington Post έχει δημοσιεύσει ένα διάγραμμα που απεικονίζει τα στοιχεία του ΟΗΕ για την σχέση των όπλων με τις δολοφονίες σε 32 αναπτυγμένες χώρες, συνοδευόμενη από την ακόλουθη περίληψη:

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μακράν το υψηλότερο κατά κεφαλήν ποσοστό από όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Σύμφωνα με στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τέσσερις φορές περισσότερες  ανθρωποκτονίες που σχετίζονται με την χρήση όπλου, γεγονός που τους δίνει την πρώτη θέση με μεγάλη διαφορά, από την Τουρκία και την Ελβετία, που βρίσκονται στην τρίτη θέση. Το ποσοστό των δολοφονιών με όπλο στις  ΗΠΑ είναι περίπου 20 φορές πάνω από το μέσο όρο των υπόλοιπων χωρών σε αυτό το διάγραμμα. Αυτό σημαίνει ότι οι Αμερικανοί είναι 20 φορές πιο πιθανό να σκοτωθούν από ένα όπλο από ό, τι είναι κάποιος άλλος που ζει σε άλλη ανεπτυγμένη χώρα.

Στο τέλος, όμως, ο έλεγχος της χρήσης και της παροχής των όπλων είναι ένα από τα πολλά θέματα που απαιτούν την προσοχή σε μια χώρα που η ίδια θα πρέπει να διαγνωστεί ως διανοητικά άρρωστη.

(μετάφραση από :http://www.aljazeera.com/indepth/opinion/2012/12/2012121713401092628.html)

                                                                                                           




Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

3 ΣΧΟΛΙΑ

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
3 Σχόλια
Most Voted
Newest Oldest
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο