Ένα μαρτύριο που όλο φτάνει στο τέλος του, συχνά ακούμε για την ανάπτυξη που έρχεται, αλλά όλο κάτι νέο βγαίνει και πάμε πάλι από την αρχή. Πέφτει ο βράχος που σπρώχνουμε με όλο το είναι μας να ανεβάσουμε στην κορυφή και μας τσακίζει.
Και όσο η κρίση βαθαίνει, όσο το ρήγμα στην κοινωνία μας ανοίγει, τόσο μεγαλύτερη ζημιά μας κάνει αυτό το σύγχρονο μαρτύριο του Σίσυφου που όλοι μας βιώνουμε. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, φασίστες, τσιράκια του συστήματος αλλά και τα ένστολα σκυλιά του, απέναντι σε ένα λαό που πεινά, κρυώνει, υποφέρει αλλά υπομένει και ελπίζει.
Αν ελπίζει δηλαδή και απλά καρτερικά υπομένει το μαρτύριο και περιμένει το μοιραίο, που πιο πολύ με λύτρωση θα μοιάζει παρά με αδικοχαμένο τέλος. Με εξαφανισμένες ελπίδες, ανύπαρκτα χαμόγελα, όνειρα ούτε για δείγμα και μόνο μαύρες σκέψεις για το τώρα και το αύριο. Ένα μείγμα ανθρώπων, ζωντανών – νεκρών, που απλά επιβιώνει. Ούτε αντιστέκεται, ούτε αγωνίζεται μα κυρίως δεν σκέφτεται.
Δε θα επιτρέψουμε να πεθάνει η γενιά μας, θα φωνάζουμε μέχρι να έρθει το τέλος μας, θα κοιτάμε την αλήθεια κατάματα. Αυτό θα είναι το δικό μας λιθαράκι σε αυτό το ξέφραγο πορνείο που θέλει να λέγεται Ελλάδα, χωρίς Ελληνική παιδεία, χωρίς Ελληνική φιλοξενία, χωρίς πνεύμα και ανθρωπιά. Ένας τόπος πουλημένων και προδομένων.
Το αίμα ρέει κοχλάζοντας στις φλέβες μας, αγώνας μέχρι τέλους για να ξεφύγουμε από τη θνητή μοίρα.
Ερχόμαστε….
