Ο λαός μίλησε μέσω της ψήφου του. Έτσι λένε οι θιασώτες τούτης της δημοκρατίας. Και το 82% των Ελλήνων που ΔΕΝ ψήφισαν την πολιτική πρόταση του πρώτου κόμματος πρέπει να σιγήσει. Πρέπει να αφήσουμε αυτήν την κυβέρνηση να κάνει τη δουλειά της, αυτή τη δουλειά που άφησε στη μέση η προηγούμενη τυραννική κυβέρνηση. Αυτή λοιπόν η κυβέρνηση, με τη νωπή λαϊκή εντολή και με ορίζοντα τετραετίας, θα ορίσει τις μοίρες αυτού του λαού.
Κι όμως ο λαός δε μίλησε. Η βούληση των περισσοτέρων Ελλήνων δεν εκφράστηκε στις κάλπες και αυτοί που τάχα εκφράστηκαν, δεν εκφράστηκαν παρά μόνο φοβήθηκαν μη χάσουν ό,τι τους απόμεινε. Ψήφισαν αυτό που ψήφισαν όσες φορές κι αν έγιναν εκλογές. Ψήφισαν αυτό γιατί το άλλο θα ήταν αδιανόητο. Ψήφισαν με την ψευδαίσθηση πως ψηφίζουν για το δικό τους καλό μα και το καλό των παιδιών τους.
Τελευταία ακούω τη φράση «Δε με νοιάζει, εγώ θα τα καταφέρω» συνήθως από ανθρώπους άνω των 50. Λυπούνται τάχα για εμάς τους νέους που δεν έχουμε μάθει να επιβιώνουμε και για το μόνο που κατηγορούν τη γενιά τους είναι για το γεγονός πως δε μας έλειψε ποτέ τίποτα. Κι είναι σαν τους καλεσμένους των πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών που στην ερώτηση «Ποιο πιστεύετε πως είναι το μεγαλύτερό σας ελάττωμα;» απαντούν «Η ειλικρίνεια». Αυτός ο λαός μίλησε. Και αυτός ο λαός μιλά σε αυτές τις δημοκρατίες.
Και ας μου πει κάποιος ποιο είναι το κοινό συμφέρον που έχουν οι άνθρωποι που αποτελούν αυτόν τον λαό; Ποιο κοινό συμφέρον έχει ο Έλληνας άνεργος, ο Έλληνας συνταξιούχος, ο δημόσιος υπάλληλος, ο υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο εφοπλιστής, ο τραπεζίτης, ο στρατιωτικός ή ο αστυνομικός; Πώς μπορούμε να δεχόμαστε ως σωστή την πρόταση «ο λαός μίλησε», όταν ο λαός δεν είναι μία συλλογικότητα με κοινούς στόχους; Αυτή η δημοκρατία είναι σαν να αποφασίζουν δυο λύκοι κι ένα πρόβατο τι θα φάνε το βράδι! Κι αν κάποιος αναρωτηθεί ειρωνικά «Μα οι λύκοι είναι περισσότεροι;» θα του πω πως αυτό είναι το θέμα αυτού του κειμένου – πως τα πρόβατα ήταν, είναι και θα είναι πάντα περισσότερα και πως δυστυχώς αυτά είναι που αποφασίζουν για το μέλλον και των υπολοίπων.
Κάποτε μετείχα σε μια συζήτηση για το αν η κληρονομιά πρέπει να αποτελεί δικαίωμα. Ωστόσο, αν και αδυνατώ να μεταπείσω τον οποιονδήποτε να ασπαστεί την άποψή μου πως ό,τι αποκτούμε σε αυτή τη ζωή, είναι αδιανόητο να μεταβιβάζεται σε άλλους, πιστεύω ακράδαντα πως ο θεσμός της κληρονομιάς είναι αυτός στον οποίο οφείλουμε πολλά από τα δεινά που ζούμε σαν πολιτισμός εδώ και αιώνες. Σε έναν φανταστικό κόσμο που όσα κι αν αποκτούσες σε μια ζωή, στο τέλος αυτά θα επέστρεφαν στο σύνολο του πληθυσμού, δεν θα υπήρχαν βασιλείες, δυναστείες, οι 10 οικογένειες που κυβερνούν τη χώρα ή τον πλανήτη, δεν θα υπήρχαν άστεγοι, δεν θα υπήρχαν φτωχοί και πλούσιοι, δεν θα υπήρχαν χρεωμένοι. Και παρόλο που το βασικό επιχείρημα των αντιτιθέμενων έχει να κάνει με την αξιοκρατία (βλ. «Εγώ έχω δουλέψει σε όλη μου τη ζωή για να τα αποκτήσω όλα αυτά…»), ο ίδιος ο θεσμός της κληρονομιάς θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της αναξιοκρατίας. Η ψευδή σου βούληση για την διατήρηση του θεσμού της κληρονομιάς δεν ωφελεί μόνο εσένα, ωφελεί και τους λύκους. Και η διαφορά σου με αυτούς είναι πως αν εσύ έχεις ένα σπίτι να κληροδοτήσεις ή να κληρονομήσεις, αυτοί έχουν τρία, τριάντα ή και τριακόσια. Και αυτά τα επιπλέον σπίτια είναι στην πραγματικότητα σπίτια αστέγων. Ενδεικτικά αναφέρω πως στις ΗΠΑ η αναλογία αστέγων και σπιτιών που δεν κατοικούνται είναι 1 προς 24. Κι όταν ο λύκος έρθει μια μέρα και σε ‘σένα, όχι για να σε ευχαριστήσει αλλά για να σε φάει, τότε θα είσαι αυτός που αποφάσισε μαζί του για το γεύμα του.
Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε άλλα παραδείγματα όπως η φορολογία, η ιδιωτική επί πληρωμή εκπαίδευση, η εμπορευματοποίηση της τέχνης και της πληροφορίας κ.ο.κ. Σήμερα όμως το θέμα μου είναι «ο λαός» που «μίλησε».
Ο λαός αν μίλησε, μίλησε τη γλώσσα που του μάθανε να μιλά. Μίλησε τη γλώσσα των δελτίων ειδήσεων και των πολιτικών. Μίλησε τη γλώσσα των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των μεγαλέμπορων. Και κάθε φορά που θα μιλά ο λαός, τα ίδια θα λέει, ίσως με διαφορετικά λόγια που θα είναι το πρόσχημα, το σεντόνι πάνω από το πτώμα. Και θα λέει «Κάτω από αυτό το σεντόνι κοιμούνται τα ιδανικά μας», όταν κάτω από αυτό θα σαπίζει το κουφάρι αυτού του αξιακού συστήματος που ωφελεί αυτούς που ωφελεί.
Εσύ λοιπόν που μίλησες και η φωνή σου ακούστηκε, εσύ που πήρες την απόφαση που τελικά επικράτησε… Πριν αναρωτηθείς γιατί ο κόσμος είναι τόσο χάλια, σκέψου τι έκανες εσύ για να μην είναι.
Source: babushka
