Έρωτας & Aναρχία

Από τα κρυμμένα του Indymedia

Το παρακάτω είναι ένα χρονικό μιας ιδιαίτερης επαφής, που θα παρακαλούσα την αξιοσέβαστη ΣΟ να αφήσει. Επίσης, παρακαλώ όποιον/α σύντροφο/ισσα αγγίξει, να το προωθήσει με την ελπίδα κάποια στιγμή να φτάσει στην επιθυμητή παραλήπτη.

Άλλη μια συνέλευση στη Γκίνη. Ο κόσμος λίγος, αλλά σα φυσικό επακόλουθο η ψυχανάλυση έδινε και έπαιρνε. Είχα μείνει με το μοναδικό φίλο που μετά βίας ψηνότανε να καθήσουμε και άλλο, όταν σε είδα για πρώτη φορά. Καθόσουν με δύο κοινές γνωστές μας, η μία και συντοπίτισσα, όπως και εσύ όπως έμαθα λίγο αργότερα με την ερώτηση του ποιές συλλογικότητες ήταν παρούσες, για την υπογραφή της αφίσας. Εφ’όσων πήρα αρνητική απάντηση στο αν θέλει να έρθει μαζί, άφησα για λίγο το σύντροφο και κάθισα στο μπροστινό σε εσάς έδρανο, αρχίζοντας το κωμικοπολιτικό μπίρι-μπίρι. Όντας πρακτικός άνθρωπος, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι κρατούσες τετράδιο για σημειώσεις – ανήκουστο για τα δεδομένα του χώρου. Αν και ανταλλάζαμε ματιές, η συνέλευση συνεχίστηκε χωρίς να συστηθούμε και θεώρησα πως δεν υπήρχε ανταπόκριση.

Φτάσαμε στις 20 Οκτώβρη του 2011, είχε προηγηθεί μία εξαντλητική μέρα από μεγαλειώδη μπάχαλα στην απεργία και ζητούσαμε τη συνέχεια, περιμένοντας βαριεστημένοι κάτω από ένα καυτό ήλιο, να δούμε ποια θα είναι η έκβαση με τους πρωτοπόρους σταλίνες του ΠΑΜΕ, που είχαν πιάσει το μονοπώλιο στην Αμαλίας. 

Καθόμασταν οκλαδόν στην άσφαλτο της ειρωνικά βαφτισμένης Φιλελλήνων και κρατούσαμε το πανό όλοι εναλλάξ, για να ξεπιάνονται λίγο τα χέρια. Οι ομάδες μας είχαν αυθόρμητα σχηματίσει ένα μικρό, χαοτικό πηγαδάκι έχοντας ανάμεσά τους αραδιασμένες σημαίες. Εσύ επεξεργαζόσουν τη δικιά μου, τσέκαρες μάλιστα διακριτικά και τη ραφή που είχα κάνει ανάμεσα στο μαύρο και το κόκκινο. Οι δικοί μας εκείνη την ώρα, ακουγόντουσαν αχνά να συζητούν το ίδιο θέμα με τις χιλιάδες κόσμου που μας πλαισίωνε. ”Τί θα γίνει με τα ΚΝΑΤ?;” ”Τί περιμένουν για να φύγουνε;”

Mε κοίταξες με ένα ανήσυχο βλέμμα, που διαπέρασε σα παξιμάδι από σφεντόνα με κόκκινο λάστιχο τη κατά τ’άλλα, απόρθητη σιγή μου. Κοιτώντας σε στα μάτια, απάντησα φευγαλέα και αποφορτισμένα ”Εμάς”. Τότε κατέβασες τα βλέφαρά σου υποδηλώνοντας σιγουριά και μου χάρισες ένα πανέμορφο χαμόγελο που με γέμισε δύναμη και ταξικό μίσος. Σηκωθήκαμε ταυτόχρονα με πείσμα και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε τη Βασ. Γεωργίου, φωνάζοντας το ”Αυτοί θα σε προδώσουνε στη Βάρκιζα και πάλι”. Απορροφημένος στη μάχη των μαχών που ακολούθησε, σε έχασα στο πάνω – κάτω με τους μπράβους της Παπαρήγας.

Από τότε, κάθε φορά που σε βλέπω φαίνεσαι όλο και πιο όμορφη. Δεν σου κρύβω πως μου αναλογεί μεγάλο μερίδιο ευθύνης που δεν έκανα κίνηση να σου ξαναμιλήσω. Μία φορά ενώ πήγαινα για αφισοκόλληση, κάθισες σχεδόν απέναντί μου στη γαλαρία του τραμ αλλά δεν είπα τίποτα, φοβούμενος ότι μπορεί να μη με θυμάσαι και να με περάσεις για λίτη. Μία άλλη, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που είχε γίνει στη πλατεία για την ιστορία των Εξαρχείων, πήγαινα να σου ζητήσω φωτιά ενώ κουβαλούσα 3-4 αναπτήρες, αλλά τελευταία στιγμή με σταματούσαν σύντροφοι μεγάλης ηλικίας για βραχύχρονες αναλύσεις περί αντιθεσμικότητας.

Και τότε ξεκίνησε η Λευκή Τρομοκρατία Νο2. Ακολούθησαν συγκρούσεις, διωγμοί, δικαστήρια καθώς και σχέσεις που απομάκρυναν την όποια πιθανότητα να γνωριστούμε. Τελευταία φορά που σε είδα, ήταν προσφάτως στο Βοξ που είχες αλλάξει για τρίτη φορά το χρώμα των μαλλιών σου σε ένα σκοτεινό κόκκινο (που παρεπιπτόντως, σου πάει πολύ περισσότερο από όλα τα άλλα). Καθόμουν οριακά πίσω αριστερά από τη κολώνα του μπαρ που από ότι είδα αμέσως μετά, έκρυβε και το τυχερό σύντροφο με τον οποίο σε έχω δει να περνάς από εκεί τελευταία.

Δεν ξέρω αν θα βρεθεί ποτέ η ευκαιρία να γνωριστούμε πραγματικά, να είμαστε μαζί ή να ζυμώσουμε από κοινού τις συνειδήσεις μας, ούτε έστω το να ξαποστάσει στα ελεύθερα μάτια σου, αυτό το μύνημα σε μπουκάλι που πλέει στον απέραντο ωκεανό της αντιπληροφόρισης. Tο σίγουρο, θέλω να ελπίζω, είναι πως δεδομένης της αγωνιστικής αφοσίωσης που διαθέτουμε αμφίπλευρα, δε χανόμαστε. Ωστόσο, δεν συνηθίζω να είμαι εσωστρεφής σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά μαζί σου αυτή η ιδιότητα απέκτησε απ’τα σκαριά της ακόμα, ένα μυστηριώδη ρομαντισμό που με γεμίζει Αέναα, σα την Αναρχία.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο