Αναδημοσίευση από το blog La Scapigliata
Έπεσα τυχαία στο φυλλάδιο με τίτλο Betrayal – a critical analysis of rape culture in anarchist subcultures από την ελευθεριακή βιβλιοθήκη libcom.org, και προέρχεται από ανώνυμους αμερικανούς συγγραφείς.
Μου φάνηκε πολύ θαρραλέο και δυνατό, ένα δείγμα ενός χώρου που τολμάει να συζητήσει τα προβλήματα του, που δεν διαφέρουν άλλωστε με της κοινωνίας έξω, και επίσης η ανάλυση για το φαινόμενο της βίας και της υποστήριξης των επιζώντων ταιριάζει σε περιστατικά εντός και εκτός αναρχικών κοινοτήτων.
Οι συγγραφείς του – που αυτοπροσδιορίζονται σαν άντρες και γυναίκες, θύματα και θύτες – κάνουν μια σαφή ανάλυση του φαινομένου του βιασμού εισάγοντας όρους, βασισμένο σεεμπειρίες ενδοκοινοτικής προσπάθειας υποστήριξης, όπως :
Κουλτούρα του Βιασμού (Rape Culture) : Μία κουλτούρα η οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει, να συγχωρέσει, να κανονικοποιήσει και να ενθαρρύνει τη διαπροσωπική βία.
Διαπροσωπική Βία (Interpersonal Violence) – ένας γενικός όρος, που συνήθως χρησιμοποιείται για να περιγράψει διαφορετικές μορφές βίας, που ασκούνται σε διαπροσωπική σχέση, αλλά έχουν τις ρίζες τους σε διευρυμένα συστήματα εξουσίας (power) – Βιασμός, σεξουαλική επίθεση, σεξουαλική παρενόχληση, όπως και σεξουαλική, σωματική και συναισθηματική κακοποίηση μέσα σε σχέσεις είναι παραδείγματα διαπροσωπικής βίας.
Επιζών (Survivor) – Ένα άτομο που έχει αντιμετωπίσει ή αντιμετωπίζει διαπροσωπική βία, όπως ορίζεται από τον ίδιο τον επιζώντα.
Δράστης (Perpetrator) – Ένα άτομο που αντιμετωπίζει διαπροσωπική βία σε ένα άλλο άτομο ή άτομα, όπως ορίζονται από τον επιζώντα ή τους επιζώντες.
Η Αυτονομία του Επιζώντα (Survivor Autonomy) – Το θεωρητικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο βασίζεται η περισσότερη ριζοσπαστική δουλειά υποστήριξης. Η Αυτονομία του Επιζώντα σημαίνει ότι ένας Επιζών θα πρέπει να έχει τη δύναμη και την αυτονομία να αποφασίσει για τον εαυτό του το πώς να αντιμετωπίσει το δικό του τραύμα, και ο ρόλος των υποστηρικτών θα πρέπει να είναι να ενδυναμώσουν και να ενθαρρύνουν την αυτονομία του. Αυτό είναι σε αντίθεση με άλλες προσεγγίσεις οι οποίες δεν θεωρούν ότι ο επιζών έχει την καλύτερη κατανόηση των δικών του αναγκών ή δεν αναγνωρίζουν τις ανάγκες του κάθε επιζώντα σαν μοναδικές και διαφορετικές, αλλά αντίθετα προσπαθούν να επιβάλλουν το “σωστό” τρόπο την ίαση πέρα από αυτές.
Απολογητές (Apologist) – Αυτοί που, μέσα από τη δράση ή την αδράνεια, προσπαθούν να διατηρήσουν την εξουσία του (των) δράστη (-ών) και την αποδυνάμωση του(των) επιζώντα (-ώντων), αναπαράγοντας έτσι την Κουλτούρα του Βιασμού.
Η Διαδικασία Απόδοσης Ευθύνης (Accountability process) – Μια διαδικασία μέσα από την οποία ένας δράστης προσπαθεί να βρεθεί υπόλογος προς τα άτομα, τα οποία έχει βλάψει, και προσπαθεί να ενδοσκοπήσει.
Φαίνεται λοιπόν ότι η ίδια αμηχανία πάνω στο φαινόμενο της Κουλτούρας του Βιασμού που υπάρχει και στην ευρύτερη κοινωνία, υπάρχει και μέσα στις αναρχικές κοινότητες. Οι συγγραφείς βέβαια προχωρούν ακόμα περισσότερο : μιλούν για εξουσιαστικές λογικές που αναπαράγονται. Είτε γιατί κάποιοι προβάλλουν την ανάγκη για συνεκτικότητα της ομάδας, πάνω από τις ανάγκες του επιζώντα, είτε λόγω ενδοκοινοτικών ισορροπιών τη στιγμή που θα εκφραστεί στην κοινότητα ο επιζώντας για το βίωμα του και τις ανάγκες του, θα συναντήσει μια βίαιη αντίδραση καταστολής, που δεν διαφέρει από τη φιλελεύθερη λογική που βάζει την ανάγκη της “ειρήνης” της κοινότητας πάνω από όλα. Μια τέτοια κοινότητα είναι “αναρχική” μόνο κατ’ όνομα, αφού προτάσσει την εικόνα της κοινότητας, και εναντιώνεται στον δέκτη της εξουσιαστικής βίας. Άμεσα ή έμμεσα ο επιζών εξοστρακίζεται από την ομάδα, αφού φοβάται για την ασφάλεια του, ή πέφτει θύμα για δεύτερη φορά, αφού η προσπάθεια του να φέρει το δράστη υπόλογο για τις πράξεις του, αντιμετωπίζεται σαν “επιθετική”, οι ατέλειες του και ο τρόπος ζωής του μπαίνουν σε μικροσκόπιο σχολιασμού και κουτσομπολιού, ενώ αντίθετα ο δράστης θεωρείται ότι “αμύνεται”. Σε περιπτώσεις που αυτή η καταστολή δεν φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, και η κοινότητα κινδυνεύει να διχαστεί για αυτό το θέμα, δεν είναι σπάνιο να εξοβελιστεί και ο δράστης, αλλά μόνο και μόνο για να μπορεί να συνεχιστεί η Κουλτούρα του Βιασμού, με τον ίδιο τρόπο που κάνει και η αστυνομική και δικαστική εξουσία.
Αυτό που εννοούν ως αναρχικές κοινότητες οι συγγραφείς, το περιγράφουν σαν νεανική υποκουλτούρα των ΗΠΑ. Μια τέτοια κοινότητα, είναι εφήμερης φύσης, και μάλλον ακατάλληλη για τη μακροχρόνια διαδικασία αντιμετώπισης του τραύματος. Επίσης τις περισσότερες φορές ενσωματώνουν τα εξωτερικά συστήματα εξουσίας : πχ του λευκού μορφωμένου άντρα των ΗΠΑ, κάνοντες τες αντιδραστικές εκ φύσεως.
Οι συγγραφείς ολοκληρώνουν την περιγραφή με τη διαπίστωση ότι οι περισσότεροι αναρχικοί αντιλαμβάνονται την εξουσία σαν ένα εξωτερικό εχθρό . Η πάλη όμως, όπως λένε, πρέπει να αποτελείται από την αναγνώριση όλων των δυνάμεων που προσπαθούν να μας καταπιέσουν και την καταστροφή τους. Επομένως οι Απολογητές έχουν την επιλογή να επιτεθούν στις ίδιες τους τις αντιλήψεις, που αναπαράγουν τον παλιό κόσμο, και να συμμετάσχουν στον αγώνα ενάντια σε όσους διαλέγουν το αντίθετο. Αυτό θα ήταν πραγματικά αναρχικό.
Το pdf στα αγγλικά το κατεβάζετε από Betrayal – a critical analysis of rape culture in anarchist subcultures.
Μικρούλης σύνδεσμος : http://wp.me/p1lzKi-rt
