Tο κείμενο δημοσιεύεται στο 10ο τεύχος του περιοδικού “Υπόγειο με θέα” της Αυτονομης Ριζοσπαστικής ΕΝότητας ΑΣΟΕΕ
Πριν διαβάσεις αυτό το κείμενο αναζήτησε στο google τα αποτελέσματα της φράσης ” 8 Μαρτίου ημέρα γυναίκας”. Στην 1η σελίδα θα εμφανιστεί μια σειρά από αποτελέσματα όπου αναφέρεται τι γιορτάζεται αυτή τη μέρα καθώς και μια σειρά ”προσφορών” για δωρεάν εξετάσεις, δωρεάν ποτά, δωρεάν τα πάντα. Δοκίμασε να ρωτήσεις την παρέα σου για το τι γιορτάζεται στις 8 Μαρτίου. Οι περισσότεροι θα σου απαντήσουν ότι είναι η μέρα που καθιερώθηκε για τον παγκόσμιο εορτασμό της γυναίκας, αγνοώντας όμως το λόγο της καθιέρωσης αυτής. Αν ανήκεις στην κατηγορία των γυναικών που επιλέγει αυτή τη μέρα να ξεσαλώσει και να βγάλει τα όποια απωθημένα της σε ”ειδικά” διαμορφωμένες ”εκδηλώσεις” σε στριπτιτζάδικα, μπαρ, κλπ, ετοιμάσου να νιώσεις ντροπή για τις επιλογές σου.
Στις 8 του Μάρτη του 1857, οι ράφτρες και υφάντρες της Ν. Υόρκης βγήκαν δυναμικά στους δρόμους στην πρώτη στην ιστορία απεργία εργαζόμενων γυναικών, για να διεκδικήσουν τη μείωση των ωρών εργασίας από 16 σε 10, για ίσα μεροκάματα με τους άνδρες και για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ζωής. H συγκέντρωση πνίγηκε στο αίμα. Δύο χρόνια αργότερα, πάλι το Mάρτιο, ξανά οι εργάτριες ρούχων οργάνωσαν την πρώτη εργατική ένωση προσπαθώντας να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και να κερδίσουν βασικά δικαιώματα στο χώρο εργασίας τους. Το 1910 μια συνδιάσκεψη στην Δανία αποφάσισε ότι η 8η Μάρτη θα είναι η διεθνής ημέρα της γυναίκας, απόφαση που το 1975 υιοθέτησαν και τα Ηνωμένα Έθνη. Αξίζει ωστόσο να αναφερθεί ότι πολλές πηγές που συμβουλεύτηκα είναι πολύ επιφυλακτικές για το κατά πόσον είναι ιστορικό γεγονός ή όχι η απεργία των εργατριών στην βιομηχανία ένδυσης στις 8 Μαρτίου 1857 (που έπεφτε Κυριακή). Πιο συγκεκριμένα, όλοι την αντιμετωπίζουν σαν έναν πιθανό προπαγανδιστικό μύθο, έχοντας ωστόσο διαφωνίες για το τίνος την προπαγάνδα εξυπηρετεί. Όμως, τόσο κατά τον 19ο αιώνα όσο και στις αρχές του 20ου αιώνα οι εργάτριες της Ν.Υόρκης στην κλωστοϋφαντουργία πρωτοστάτησαν μαχόμενες σε κοινωνικούς αγώνες και απεργίες διεκδικώντας ίσα δικαιώματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Στην Ελλάδα, η ημέρα της γυναίκας τα τελευταία χρόνια, έχασε το πολιτικό της νόημα και “καθιερώθηκε” από τις περισσότερες γυναίκες ως ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΟ-ΠΑΡΕΑΣ, ξένοιαστου και αποκλειστικά ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ γλεντιού και κεφιού. Η ενασχόληση των μέσων ενημέρωσης με τις γυναίκες κάθε 8 Μαρτίου στην καλύτερη περίπτωση αναπαράγει την αντίληψη περί γυναικείας κατωτερότητας, εμφανίζοντας τις γυναίκες ως είδος που χρειάζεται έναν ιδιαίτερο χειρισμό, μια ειδική μεταχείριση. Στην καλύτερη, γιατί στη χειρότερη η 8 Μαρτίου αποτελεί μια ακόμη ευκαιρία για ευθείες μισογυνικές επιθέσεις ή, απλώς, για αποτελεσματικότερη προβολή «γυναικείων» καταναλωτικών προϊόντων.
Κράτος και εργοδοσία βρίσκουν την ευκαιρία μια τέτοια μέρα να δείξουν την ”εκτίμησή” τους προς το πρόσωπο της γυναίκας. Ελάχιστα όμως έχουν αλλάξει από εκείνη τη μέρα του 1857. Οι γυναίκες όπως και οι άνδρες βιώνουν καθημερινά στις εργασιακές τους σχέσεις, τη τρομοκρατία, το φόβο και τις απειλές, αντιμετωπίζονται σα μηχανές, βλέποντας τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα να συνθλίβονται. Περικόπτουν τους μισθούς και τις συντάξεις, τα επιδόματα πολύτεκνων οικογενειών, τα επιδόματα της μητρότητας και οδηγούν καθημερινά στην ανεργία χιλιάδες γυναίκες, ενώ όσες έχουν ακόμη εργασία υπόκεινται σε εξαντλητικά ωράρια και σε αρκετές περιπτώσεις κακομεταχειρίζονται από τους εργοδότες. Το δικαίωμα στην απεργία και την αξιοπρέπεια έχει καταστρατηγηθεί και οι όποιοι αγώνες έχουν ποινικοποιηθεί.
Μια μέρα σα και αυτή που επιλέγεται να γίνει διαχωρισμός βάση φύλου (λες και τη καπιταλιστική βαρβαρότητα δε τη βιώνουμε όλοι μας ανεξαρτήτως φύλου) και κυριαρχεί η διαστρεβλωμένη έννοια του φεμινισμού και η καριέρα, θυμηθείτε τις περιπτώσεις της Κων/νας Κούνεβα και της Κατερίνας Γκουλιώνη. Και οι δύο πρωτοστάτησαν σε αγώνες διεκδίκησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και οι δύο δέχθηκαν την κρατική/εργοδοτική επίθεση με αποτέλεσμα η μεν Κούνεβα να γλυτώσει ως εκ θαύματος το θάνατο η δε Γκουλιώνη να βρει τραγικό θάνατο. Το ”λάθος” και των δύο ήταν ότι αποφάσισαν να εμπλακούν ενεργά με τα κινήματα και τις διεκδικήσεις. Η Κούνεβα ,καθαρίστρια στον ΗΣΑΠ, θύμα ενός εργασιακού μεσαίωνα, παρά τις απειλές που δεχόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα συνέχιζε να καταγγέλλει τις παρανομίες στη μισθοδοσία και τις συμβάσεις στην εταιρία που την νοίκιαζε την ΟΙΚΟΜΕΤ. Τη μη-συμμόρφωσή της με τα αφεντικά την πλήρωσε το βράδυ της 22ης Δεκεμβρίου του 2008 όταν δύο άγνωστοι που βρίσκονταν σε αυτοκίνητο την περιέλουσαν με βιτριόλι, ενώ της άνοιξαν με την βία το στόμα, ποτίζοντάς την με καυστικό υγρό, προκαλώντας της σοβαρότατες ζημιές σε ζωτικά όργανα. Η Κατερίνα Γκουλιώνη, βρέθηκε νεκρή στο πλοίο που την μετέφερε προς την Κρήτη κατά την μεταγωγή της από τις φυλακές της Κρήτης στις 18 Μαρτίου του 2009. Ως κρατούμενη είχε πρωτοστατήσει στον αγώνα για την κατάργηση της εξευτελιστικής κολπικής έρευνας καθώς και για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις γυναικείες φυλακές. Αυτή η ενεργή συμμετοχή της στους αγώνες και το ανήσυχο πνεύμα της καθιστά το θάνατό της άμεσα συνδεδεμένο με κρατική δολοφονία.
Μη ξεχνάς το κράτος θα προσπαθήσει να σε ”προφυλάξει” από όλους τους ξεσηκωμένους, ανεξαρτήτως φύλου, και να θυμάσαι (κυρίως αν είσαι γυναίκα) ότι ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.
Ευτυχία
