Το βράδυ του Σαββάτου πραγματοποιήθηκε επίθεση με βόμβες μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως στην Αθήνα.
Από την επίθεση κάηκαν δυο μηχανές.
Ακολούθησαν στιγμές αποδιοργάνωσης με ασφαλίτες να ξεσπούν σε περαστικούς που έβγαζαν φωτογραφίες.
Οι ασφαλίτες που αρνούνταν να επιδείξουν την αστυνομική τους ταυτότητα, καλούσαν σε σύλληψη όποιου έβγαζε φωτογραφίες και τελικά προσήγαγαν τον δημοσιογράφο Άρη Χατζηστεφάνου, ζητώντας να τους παραδώσει ότι υλικό είχε καταγράψει. Τελικά παρά τις απειλές των ασφαλιτών, ύστερα από την παρέμβαση δυο δικηγόρων αφέθηκε ελεύθερος.
Σύμφωνα με ανάληψη ευθύνης που δημοσιεύτηκε στο Athens IMC, η επίθεση έγινε με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Λάμπρου Φούντα, μέλους της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας», που έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια συμπλοκής με αστυνομικούς.
Με πληροφορίες από Info-war, xstefanou
Η ανάληψη ευθύνης έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο indymedia
“Όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Αυτοί που ονειρεύονται τη νύχτα στις σκοτεινές κόγχες του μυαλού τους, ξυπνούν το πρωί και ανακαλύπτουν ότι ήταν μάταιο. Αλλά, οι ονειροπόλοι της ημέρας είναι επικίνδυνοι άνθρωποι, γιατί μπορεί να αναλάβουν δράσην πάνω στα όνειρά τους με τα μάτια ανοιχτά, για να τα κάνουν πραγματικότητα…”
…και κάπως έτσι κι εμείς εμπνεόμενοι από όνειρα ΟΡΓΗΣ, μα πάνω απ’όλα ΜΝΗΜΗΣ, επιτεθήκαμε το βράδυ της 10ης Μαρτίου στο Α.Τ. ΑΚροπόλεως, αιφνιδιάζοντας την κοσμοπλημμύρα μπάτσων που υπήρχε στην περιοχή.
Οι αιτίες πολλές, μα η απώλεια του Λάμπρου, η μεγαλύτερη απ’όλες.
Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια, από εκείνη τη νύχτα της 10ης Μαρτίου όταν ο Λάμπρος Φούντας, σάρκα εκ της σάρκας του αναρχικού κινήματος, και μέλος του Ε.Α., έπεσε σε συμπλοκή στη Δάφνη με τα γουρούνια της ελληνικής αστυνομίας.
Η ζωή κι ο θάνατός του αποτελούν παράδειγμα που κανείς αγωνιστής της ελευθερίας δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να χυθούν δάκρυα για τους νεκρούς μας, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να διδαχθούμε από την πίστη, την αφοσίωση και την συνέπεια του αγώνα τους.
Να τιμούμε με κάθε μέσο, την μνήμη του Λάμπρου Φούντα, στοχαζόμενοι πάνω στο μονοπάτι της πολιτικής διαδρομής, της δράσης και κατ’επέκταση της ίδιας του της ζωής.
Ας απλωθούν τα χέρια κι ας σηκώσουν το όπλο του. Εμείς, ως ένα ακόμη αντίο κι σίγουρα όχι το τελευταίο του λέμε:
Λάμπρο ένα λουλούδι άνθισε εκείνο το χάραμα στη Δάφνη κι οι επαναστάτες θα συνεχίσουν να το καλλιεργούν, εως τη ΝΙΚΗ…
ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ
ΠΑΡΩΝ!
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ….
