Σήμερα στην Ευρώπη, ο φασισμός και πάλι προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του σε όσους νιώθουν αποπροσανατολισμένοι και απελπισμένοι – σε εκείνους που φαίνεται πως ο κόσμος καταρρέει γύρω, εν μέσω της οικονομικής καταστροφής.
Στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή, η ευρωπαϊκή οργάνωση που στηρίζεται και υποστηρίζει ανοιχτά την φασιστική και ναζιστική κληρονομιά της, έχει κερδίσει τη διεθνή προσοχή για τους ξυλοδαρμούς μεταναστών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, για τις επιθέσεις της σε αντιεξουσιαστές και αριστερούς, για την συνεργασία της με τις αστυνομικές δυνάμεις κυρίως της Αθήνας, την βίαια εθνικιστική της ρητορική και το αυξημένο ποσοστό της στις εκλογές.
Ωστόσο, το φαινόμενο αυτό με κανένα τρόπο δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Στην Ουγγαρία, ο Marton Gyongyosi, ένα μέλος του κοινοβουλίου που ανήκει στο ακροδεξιό κόμμα Jobbik, ζήτησε από την κυβέρνηση να καταρτίσει καταλόγους των Εβραίων που θέτουν σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Περισσότεροι από 500.000 Ούγγροι Εβραίοι σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα των Ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, τα λαϊκιστικά δεξιά κόμματα έχουν στον πυρήνα τους πρώην ή καμουφλαρισμένους φασίστες οι οποίοι, έχοντας γνώση για την αποστροφή που νιώθουν εκατομμύρια άνθρωποι σχετικά με την πολιτική τους, φώναζαν προκλητικά υπέρ της “νομιμότητας” και την διάρκεια των “αξιοσέβαστων” προεκλογικών τους εκστρατειών, δίνοντας κυρίως έμφαση στην αντίθεσή τους ως προς την μετανάστευση και το Ισλάμ και γίνοταν με τον τρόπο αυτό ελκυστικοί κυρίως σε εκείνους, που πλήττονται περισσότερο από την ανεργία, τη μείωση των κοινωνικών υπηρεσιών και την αύξηση της ανισότητας.
Καθώς οι ευκαιρίες ανάπτυξης των διαφορετικών ειδών της άκρας δεξιάς αυξάνονται, γίνεται όλο και πιο απαραίτητο για την αριστερά να κατανοήσει τις ρίζες του φασισμού, πώς οργανώνεται και ποιών τα συμφέροντα εξυπηρετεί.
Ο Φασισμός στην Ευρώπη συνδέεται τις περισσότερες φορές με το Εθνικό Γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργατών του Αδόλφου Χίτλερ. Η άνοδος των Ναζί κατέληξε σε μια αφάνταστη βαρβαρότητα – τον θάνατο 6 εκατομμυρίων Εβραίων, 2,5 εκατομμυρίων Πολωνών, 500.000 Τσιγγάνων και εκατοντάδων χιλιάδων άλλων, ανάμεσά τους κομμουνιστές, σοσιαλιστές, συνδικαλιστές και άτομα με ειδικές ανάγκες. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπερέβη τα θύματα του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου πολλές φορές, με 50 εκατομμύρια νεκρούς και κατεστραμμένες οικονομίες και κοινωνίες.
Αλλά ο φασισμός κατέλαβε πρώτα την εξουσία στην Ιταλία το 1922, με τον Μπενίτο Μουσολίνι επικεφαλης του – και το βασικό του υπόβαθρο υπήρξε η καταστροφή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτός ήταν ο πρώτος «ολοκληρωτικός πολέμος» και ο πιο αιματηρός στην ιστορία του ανθρώπου μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή, με εκατομμύρια νεκρούς και ολόκληρωτική διάλυση των κοινωνιών. Ο πόλεμος παρήγαγε μια τεράστια ριζοσπαστικοποίηση μεταξύ των μαζών των ανθρώπων, οι οποίοι ήταν θυμωμένοι και ανυπόμονοι για μια αλλαγή.
Αρχικά, ο φασισμός θεωρήθηκε ότι ήταν φαινόμενο μοναδικά ιταλικό και ότι απλά αποτελούσε μια άλλη μορφή της αντιδραστικής καπιταλιστικής κυριαρχίας, χωρίς θεμελιώδεις διαφορές από την αστική δημοκρατία. Οι Ιταλοί κομμουνιστές πίστεψαν ότι ο φασισμός αντιπροσώπευε μία πλευρά στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης και ένα πολιτικό αντιπερισπασμό για τους επαναστάτες ώστε να επικεντρωθούν σε αυτόν.
Ωστόσο, από το 1922, μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον Μουσολίνι , ο Καρλ Ράντεκ, ηγέτης του Διεθνούς Κομμουνισμού που ιδρύθηκε από τους ρώσους επαναστάτες μετά το 1917, θα μπορούσε να ισχυριστεί:
” Βλέπω τη νίκη του φασισμού όχι απλώς ως το θρίαμβο των όπλων τους, αλλά ως την μεγαλύτερη ήττα που ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός έχουν υποστεί από την αρχή της περιόδου της παγκόσμιας επανάστασης [κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο] … Οι φασίστες αντιπροσωπεύουν την αστική αντεπανάσταση, κι αυτό δεν χρειάζεται περαιτέρω απόδειξη. Όσοι καταστρέφουν τις οργανώσεις των εργαζομένων για να διατηρήσουν την εξουσία της αστικής τάξης είναι αντεπαναστάτες.”
Η ηγέτης του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος Κλάρα Τσέτκιν, γράφοντας το 1923, κατάλαβε την επείγουσα ανάγκη για την αντιμετώπιση του φασισμού, και συνέλαβε ταυτόχρονα και μια στρατηγική για να ματαιώσει την εμφάνιση του φασισμού:
“Κάθε φορά που ο φασισμός χρησιμοποιεί τη βία, πρέπει να συναντά την προλεταριακή βία, δεν εννοώ πιθανόν τρομοκρατικές ενέργειες αλλά την βία της οργανωμένης επαναστατικής ταξικής πάλης του προλεταριάτου. Η Γερμανία έχει κάνει μια αρχή με την οργάνωση “εκατοντάδες” των εργοστασίων.
Αυτός ο αγώνας μπορεί να είναι επιτυχής μόνο εάν υπάρχει ένα προλεταριακό μέτωπο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ενωθούν για αυτόν τον αγώνα, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουν. Η αυτοάμυνα του προλεταριάτου είναι ένα από τα μεγαλύτερα κίνητρα για τη δημιουργία του προλεταριακού μετώπου. Μόνο με την ενστάλαξη της ταξικής συνείδησης μέσα στην ψυχή του κάθε εργαζομένου θα καταφέρουμε να ετοιμάσουμε επίσης τη στρατιωτική ανατροπή του φασισμού, η οποία, στην παρούσα συγκυρία, είναι απολύτως απαραίτητη.”
Με βάση αυτές τις ιδέες στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Ρώσος επαναστάτης Λέων Τρότσκι άρχισε να αναπτύσσει μια εξελιγμένη κατανόηση της απειλής του φασισμού που εμφανιζόταν κατά την περίοδο πριν από την κατάληψη της εξουσίας της Γερμανίας από τους Ναζί. Η ανάλυση του Τρότσκι ήταν σε έντονη αντίθεση με την παθητικότητα και τις καταστροφίκες στρατηγικές εγκράτειας που προωθούσαν τόσο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμάνίας όσο και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κόμμα που τώρα βρίσκεται στα χέρια της νέας γραφειοκρατικής άρχουσας τάξης της Ρωσίας με επικεφαλής τον Ιωσήφ Στάλιν.
Το 1931, ο Τρότσκι προειδοποίησε:
“Η άνοδος στην εξουσία του «Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος» θα σημαίνει, πρώτα απ ‘όλα, η εξόντωση της καρδιάς του γερμανικού προλεταριάτου, την καταστροφή των οργανώσεών του, την εξάλειψη της πίστης του στον εαυτό του και στο μέλλον του. Λαμβάνοντας υπόψη την πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα και την οξύτητα των κοινωνικών αντιθέσεων στη Γερμανία, το σατανικό έργο του ιταλικού φασισμού θα μπορούσε πιθανότατα να φαίνεται απλώς σαν ένα όχι τόσο ισχυρό ανθρώπινο πείραμα σε σύγκριση με το σχέση με το έργο των Γερμανών Εθνικών Σοσιαλιστών. “
Έτσι, για τον Τρότσκι, ο φασισμός δεν ήταν απλά μια άλλη μορφή της αντιδραστικής καπιταλιστικής κυριαρχίας, αλλά η προσπάθεια για την πλήρη ισοπέδωση της εργατικής αντίστασης απέναντι στην εκμετάλλευση, με την καταστροφή όλων των συλλογικοτήτων και των ανεξάρτητων οργανισμών, είτε ήταν επαναστατικής φύσης είτε ρεφορμιστικά σοσιαλιστικά κόμματα και συνδικάτα. Τονίζοντας πως ο φασισμός ήταν ένα ζήτημα ζωής και θανάτου για κίνημα της γερμανικής εργατικής τάξης και ότι θα καθορίσει τη μοίρα της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας πολιτικής για δεκαετίες.
Ανέπτυξε περαιτέρω το επιχείρημά του λέγοντας:
“Ο φασισμός είναι ένα ιδιαίτερο σύστημα διακυβέρνησης με βάση τον ξεριζωμό όλων των στοιχείων της προλεταριακής δημοκρατίας μέσα στην αστική κοινωνία … Για το σκοπό αυτό, η φυσική εξόντωση του πιο επαναστατικού τμήματος των εργαζομένων δεν επαρκεί. Είναι επίσης απαραίτητο να συντρίψει όλα τις ανεξάρτηες και εθελοντικές οργανώσεις, να κατεδαφίσει όλα τα αμυντικά προπύργια του προλεταριάτου, και να ξεριζώσει ό, τι έχει επιτευχθεί τα τρία τέταρτα του αιώνα από την σοσιαλδημοκρατία και τα συνδικάτα.”
Οι ειδικές συνθήκες που μπορούν να οδηγήσουν στο φασισμό προκαλούνται από την καπιταλιστική οικονομική και κοινωνική κρίση. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, η εγγενή τάση του προς την κρίση, μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις με αποκορύφωμα τη φασιστική βαρβαρότητα. Η εξάλειψη της φασιστικής απειλής απαιτεί την εξάλειψη του καπιταλισμού.
O ιστορικός ρόλος του φασισμού είναι η “εξόντωση” του συνόλου των ανεξάρτητων οργάνωσεων της εργατικής τάξης, γιατί η εσωτερική κρίση και ο διεθνής ανταγωνισμός υποχρεώνουν τις άρχουσες τάξεις να συνθλίψουν κάθε αντίδραση και διαφωνία.
Οι χώρες στις οποίες ο φασισμός πήρε την πρώτη δύναμη, την Ιταλία και τη Γερμανία, και οι δύο, σε διαφορετικό βαθμό, ήταν καπιταλιστικές βιομηχανικές δυνάμεις των οποίων οι οικονομίες χτυπιόνταν από την κρίση και που ήταν σε ισχυρό ανταγωνισμό με τους ηγέτες των άλλων ισχυρών εθνών-κρατών. Ήταν, επίσης, και οι δύο, χώρες όπου η εργατική τάξη είχε δείξει την δύναμή της.
Στην Ιταλία, οι εργαζόμενοι είχαν καταλάβει τον έλεγχο των τομέων της οικονομίας στα εξεγερμένα “κόκκινο χρόνια”, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά δεν κατάφεραν να μετατρέψουν τη διετή εξέγερση σε μια εργατική τάξη προκλητικά ικανή για την εξουσία. Ομοίως, στη Γερμανία, μια επανάσταση στο τέλος του πολέμου ανέτρεψε τoν Kaiser, ανοίγοντας μια περίοδο επαναστατικής κρίσης, στην οποία η δυνατότητα των Γερμανών εργαζομένων ακολουθώντας το παράδειγμα της Ρωσίας για την ίδρυση ενός εργατικού κράτους ήταν πολύ πιθανή.
Μέχρι το 1923, η επαναστατική στιγμή είχε περάσει στη Γερμανία. Παρόλα αυτά, στον απόηχο της οικονομικής κρίση του 1929, οι ισχυρές οργανώσεις της γερμανικής εργατικής τάξης ήταν ένα προπύργιο έναντι των δραστικών μέτρων λιτότητας που απαιτούσαν οι καπιταλιστές προσπαθούν να βγουν με τον τρόπο τους από την οικονομική παράλυση. Η ταξική σύγκρουση θα ήταν τροχοπέδη για την ικανότητα της άρχουσας τάξης να προετοιμάσει το έθνος-κράτος για οικονομικό και στρατιωτικό ανταγωνισμό με άλλες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες δυνάμεις.
Τι έπεται λοιπόν; Σε ερωτήσεις για το γερμανικό προλεταριάτο, γραμμένες το 1932, ο Τρότσκι υποστηρίζει: “Η περίοδος των μισών μέτρων έχει περάσει. Προκειμένου να προσπαθήσει να βρει μια διέξοδο, η αστική τάξη πρέπει να απαλλαγεί απολύτως από την πίεση που ασκείται από τις οργανώσεις των εργαζομένων. Αυτές πρέπει να εξαλειφθούν, να καταστραφούν, να τις συνθλίψουν εντελώς. “
Παρά τη χρήση αντιδραστικής και αντι-καπιταλιστιής ρητορικής από τους φασίστες, είναι ένα κίνημα που χρηματοδοτείται από τους ιδιοκτήτες του πλούτου και διαμορφώθηκε για να συνεχίσει τα συμφέροντα των καπιταλιστών – ακόμη και αν αυτό γίνεται πίσω από τις πλάτες των οπαδών του.
Οι καπιταλιστές έχουν στραφεί στο φασισμό, όταν το επίπεδο της αντίθεση με την εργατική τάξη είναι τόσο ισχυρό, που είναιανίκανοι να πιέσουν μέσω των προνομίων της τάξης τους. Στο βιβλίο του Daniel Guerin , “Fascism and Big Business” τεκμηριώνεται γιατί μεγιστάνες εξόρυξης και χάλυβα, τραπεζίτες με ποσοστό συμμετοχής στη βαριά βιομηχανία στην Ιταλία και τη Γερμανία, επιδότησαν και στήριξαν την ανάπτυξη του φασισμού – και τελικά ήταν οι κύριοι δικαιούχοι της φασιστικής δικτατορίας.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το μύθο ότι ο καπιταλισμός είναι φυσικά συνδεδεμένος με τη δημοκρατία. Ο Τρότσκι επισημαίνει ότι για “την μονοπωλιακή αστική τάξη, τα κοινοβουλευτικά και φασιστικά καθεστώτα αντιπροσωπεύουν μόνο διαφορετικά οχήματα για την κυριαρχία.”
Και συνεχίζει :
Τη στιγμή, όταν η “κανονική” αστυνομία και τα στρατιωτικά μέσα της αστικής δικτατορίας, μαζί με τις κοινοβουλευτικές οθόνες τους, δεν επαρκούν πλέον για να κρατήσουν την κοινωνία σε μια κατάσταση ισορροπίας – η σειρά του φασιστικού καθεστώτος φτάνει. Μέσα από την φασιστική αντιπροσωπεία, ο καπιταλισμός θέτει σε κίνηση τις μάζες των παρανοϊκών μικροαστών, όλους τους αμέτρητους ανθρώπους που το ίδιο το κεφάλαιο έχει φέρει σε απόγνωση και τρέλα.
Σε μια κρίση τόσο βαθιά όσο της Γερμανίας μετά την καταστροφή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι δημοκρατικοί θεσμοί στους οποίους οι άρχουσες τάξεις στηρίχθηκαν για να δώσούν νομιμότητα στη «δικτατορία του κεφαλαίου» – για παράδειγμα, η περιορισμένη δημοκρατία των βουλευτικών εκλογών – μπορεί να γίνει εμπόδιο στην επίτευξη των στόχων τους. Την ίδια στιγμή, οι αρχές των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων αρχίζουν να ραγίζούν λόγω της αδυναμίας τους να βρουν μια διέξοδο από την κρίση. Αυτό δημιουργεί το χώρο για πολιτικές εναλλακτικές λύσεις – από την αριστερά, αλλά και από την δεξιά- να βγει γρήγορα και να κερδίσει μαζική υποστήριξη.
—————-
Ο Τρότσκι και άλλοι μαρξιστές απέδειξαν, ότι η φυσική βάση του φασισμού είναι η μικροαστική ή μεσαία τάξη, η οποία οδηγείται στην ανέχεια από την κρίση – ακόμη και αν αυτό λειτουργεί τελικά προς το συμφέρον της καπιταλιστικής τάξης. Αλλά ο φασισμός μπορεί να κερδίσει επίσης την υποστήριξη, τόσο τόσο των ενεργητικών και παθητικών τμημάτων της εργατικής τάξης, αλλά και των ανέργων και άλλων μιλώντας για τα παράπονά τους, αν άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν τους ενισχύσουν.
Για να καταλάβουμε το ρόλο της μικροαστικής τάξης στην άνοδο του φασισμού, ο Τρότσκι σκιαγράφησε τις “αμοιβαίες σχέσεις των τριών τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία: η μεγάλη αστική τάξη, υπό την ηγεσία του χρηματιστικού κεφαλαίου, η μικροαστική τάξη, αμφιταλαντεύεται μεταξύ των βασικών στρατοπέδων και, τέλος, το προλεταριάτο. “
Οι καπιταλιστές, επειδή είναι αμελητέοι αριθμητικά, εξαρτώνται από την υποστήριξη της μικροαστικής τάξης. Η μεσαία τάξη, ιδιοκτήτες μικρότερων επιχειρήσεων, δικηγόροι, δικαστές, αστυνομικοί αρχηγοί και ούτω καθεξής υπάρχουν μεταξύ των δύο πιο ισχυρών τάξεων των κοινωνιών. Σε περιόδους ακραίας κρίσης, η μεσαία τάξη συμπιέζεται ανάμεσα στους αγώνες των καπιταλιστών και τη συλλογική αντίσταση της εργατικής τάξης. Ο Τρότσκι γράφει: “κάθε εξοργισμένος μικροαστός δεν θα μπορούσε να γίνει Χίτλερ, αλλά ένα σωματίδιο του Χίτλερ στεγάζεται σε κάθε εξοργισμένο μικροαστό.”
Το πολιτικό περιεχόμενο και η ρητορική έκκληση του φασισμού αντανακλά την εχθρότητα της ατομικιστικής μεσαίας τάξης στους ιδιοκτήτες των μεγάλων μέσων παραγωγής και τον φόβο τους από την αριθμητική δύναμη των οργανωμένων εργαζομένων. Αντιμετωπίζοντας την καταστροφή και την απόγνωση, λόγω της κρίσης, η μικροαστική τάξη δεν διαθέτει ούτε τους πόρους της άρχουσας τάξης, ούτε την ικανότητα για την ανάληψη ενωμένης δράσης όπως κάνουν οι εργαζόμενοι. Έτσι ωθείται σε έναν παροξυσμό από τραπεζίτες και βιομηχάνους, ο φασιμός της δίνει μια πλασματική σταθερότητα, προκειμένου να εξυπηρετήσει το “κεφάλαιο.”
Ο φασισμός συγκεντρώνει στοιχεία από τη μεσαία τάξη σε ένα στρατιωτικοποιημένο κίνημα να δημιουργήσει μια επίφαση της συλλογικής δύναμης. Η ικανότητα να εντοπίζει αποδιοπομπαίους τράγους που υποτίθεται ότι έχουν καταστρέψει ή προδώσει το «έθνος» και να κατευθύνει στη συνέχεια τη βία εναντίον τους, δίνει στους φασίστες μια αίσθηση δύναμης και ανεξαρτησίας. Με αυτόν τον τρόπο ο φασισμός μεγαλώνει, προσελκύοντας οπαδούς και δημιουργεί την αίσθηση του τρόμου μεταξύ των στόχων του. Ο φασίστας πιστεύει ότι εμπνέει ταυτόχρονα φόβο μεταξύ των εργαζομένων, αλλά και μεταξύ της άρχουσας τάξης, η οποία επίσης τον έχει προδώσει .
Όπως υποστηρίζει ο Τρότσκι:
“Ο Γερμανικός φασισμός, όπως και ο ιταλικός φασισμός, πήρε την εξουσία στηριζόμενος στις πλάτες των μικροαστών, τους οποίους μετέτρεψε σε πολιορκητική μηχανή, ενάντια στις οργανώσεις της εργατικής τάξης και των θεσμών της δημοκρατίας. Αλλά ο φασισμός στην εξουσία διοικείται λιγότερο από όλες τις εξοούσες, από άτομα της μικροαστικής τάξης. Αντίθετα, είναι η πιο ανελέητη δικτατορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ο Μουσολίνι έχει δίκιο: οι μεσαίες τάξεις είναι ανίκανες για ανεξάρτητες πολιτικές.
Δεν είναι αυτόματο ή απόλυτο ότι η μικροαστική τάξη, ή άλλοι, όπως οι άνεργοι, θα στραφούν στο φασισμό. Μεγάλα τμήματα της μεσαίας τάξης μπορεί να προσφέρφουν την υποστήριξη τους σε μια εναλλακτική διαδρομή από το τέλμα, με επικεφαλής ένα ισχυρό κίνημα της εργατικής τάξης.
Εν τω μεταξύ, τμήματα της εργατικής τάξης μπορεί να βρίσκονται πίσω από την άνοδο του φασιστικού κίνηματος. Αυτό είναι σίγουρα η αλήθεια της σημερινής Ευρώπης, όπου η δεξιά μπόρεσε να κερδίσει την υποστήριξή τους στις εκλογές, με τη μορφή ψήφων διαμαρτυρίας από τα τμήματα των εργαζομένων, που παραδοσιακά ψήφιζαν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Ο Guerin γράφει ότι ο φασισμός το 1920 και του ’30 στην Ευρώπη κέρδισε, “αποσπώντας από την εργατική τάξη ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων οι οποίοι, για διάφορους λόγους, δεν είχαν ταξική συνείδηση.”
Όπως υποστηρίζει Guerin: “Σε περίοδο κρίσης, μια ισχυρή και τολμηρή πρωτοποριακή εργατική τάξη συγκεντρώνει γύρω της όλα τα περιφερειακά στρώματα της εργατικής τάξης. Αλλά αν η πρωτοπορία δεν έχει ενέργεια και δυναμική, η τάξη αποσυντίθεται και καταρρέει. Αυτό είναι ό, τι συνέβη στην Ιταλία και τη Γερμανία.”
—————-
Για να κερδίσει την υποστήριξη, ο φασισμός έχει προσλάβει μια διπλή στρατηγική, αναζητά εκλογική και συνταγματική νομιμότητα, ενώ την ίδια στιγμή αναπτύσσει βίαιες επιθέσεις και αποτελεί μια παραστρατιωτική οργάνωση.
Ο Τρότσκι συλλαμβάνοντας αυτή τη δυναμική αναφέρει :
” Κάτω από το κάλυμμα της συνταγματικής προοπτικής που νανουρίζει τους αντιπάλους του, ο Χίτλερ έχει ως στόχο να διατηρήσει για τον εαυτό του τη δυνατότητα να χτυπήσει σε μια βολική στιγμή. Αυτή η στρατιωτική πανουργία, ανεξάρτητα από το πόσο απλή είναι από μόνη της, κρύβει μια τεράστια δύναμη, για να στηριχτεί επάνω όχι μόνο στην ψυχολογία των ενδιάμεσων μερών, που θα ήθελαν να διευθετήσουν το ζήτημα ειρηνικά και νόμιμα, αλλά και σε κάτι πιο επικίνδυνο, στην ευπιστία των εθνικών μαζών.
Είναι επίσης αναγκαίο να προσθέσω ότι οι ελιγμοί του Χίτλερ είναι δίκοποι: ξεγελά όχι μόνο τους αντιπάλους του, αλλά και τους υποστηρικτές του….Ο Χίτλερ δεν μπορεί για πάρα πολύ καιρό να παρατείνει το ειδύλλιο του με το Συντάγμα της Βαϊμάρης χωρίς να αποθαρρυνθούν οι δυνάμεις του. Θα πρέπει σε εύθετο χρόνο να βγάλει το μαχαίρι κάτω από το πουκάμισό του.”
Στις εκλογές, ο φασισμός φαίνεται να αποδέχεται το πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και χρησιμοποιεί αυτή την ευκαιρία να αξιοποιήσει τα διαδεδομένα και έντονα παράπονα, να βρει αποδιοπομπαίους τράγους και να παρουσιάσει τον εαυτό του ως μια δύναμη ικανή να αναλάβει δραστικά μέτρα. Η εκλογική επιτυχία και η αυξανόμενη νομιμότητα ενθαρρύνει τους φασίστες να αναλάβουν πιο τολμηρές δράεις στους δρόμους – για παράδειγμα, επιτίθενται κατά των μεταναστών, των εργαζομένων σε διαδηλώσεις, και σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές συναντήσεις.
Ένα φασιστικό κίνημα για να είναι χρήσιμο στην άρχουσα τάξη, πρέπει να είναι σε θέση να τρομοκρατήσει φυσικά τις οργανώσεις της εργατικής τάξης. Ως εκ τούτου, αυτό που νωρίτερα γράφτηκε ότι είπε η Κλάρα Τσέτκιν σχετικά με την ανάγκη να αντιμετωπίστει ο φασισμός φυσικά και ιδεολογικά, ώστε να εμποδιστεί από το να γίνει ένα μαζικό κίνημα είναι απολύτως ζωτικής σημασίας. Οι φασίστες χρησιμοποιούν τις έννοιες της «ελευθερίας του λόγου», προκειμένου να οργανώσουν μαζικές βίαιες επιθέσεις ενάντια στους εχθρούς τους και να καταστρέψουν την πραγματική δημοκρατία. Για τους λόγους αυτούς, ούτε η πολιτεία ούτε οι μηχανισμοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μπορούν να προλάβουν και να σταματήσουν τον φασισμό.
Για να σταματήσει τον Χίτλερ και τους Ναζί, ο Τρότσκι υποστήριξε ότι οι οπαδοί του γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, πρέπει να ξεκινήσουν ένα ενιαίο μέτωπο με τη μάζα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκπροσωπούν τα εκατομμύρια των εργαζομένων που έχουν δεσμευθεί πλήρως να αντιτίθενται στο φασισμό. Στο μέτωπο, επαναστάτες και μεταρρυθμιστές θα “πορεύονται χωριστά, αλλά θα απεργούν μαζί ” ενάντια σε έναν κοινό εχθρό.
Μια τέτοια προσέγγιση θα μπορούσε να ενώσει την εργατική τάξη και να αντιταχθεί στον Χίτλερ, αλλά και να οδηγήσει στη δημιουργία συνθηκών όπου οι επαναστάτες θα μπορούσαν να κερδίσουν τους εργαζόμενους που ήταν ακόμα κάτω από την επιρροή των ηγετών των ρεφορμιστικών οργανώσεων.
Δυστυχώς, η πρόταση του Τρότσκι για ένα ενιαίο μέτωπο δεν εγκρίθηκε και το κίνημα της εργατικής τάξης στη Γερμανία χωρίστηκε καθώς αντιμετώπιζε την απειλή των Ναζί. Παρά την ηρωική αντίσταση, όσων αντιτίθενταν στον φασισμό, οι Ναζί ήρθαν στην εξουσία, πραγματοποιώντας έτσι, όπως ο Καρλ Ράντεκ είχε γράψει χρόνια πριν, “τη μεγαλύτερη ήττα που ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός έχουν υποστεί.”
Shaun Harkin 7 Mαρτίου 2013 (Ο Shaun Harkin, είναι ακτιβιστής για τα δικαιώματα των μεταναστών και μέλος του Internation Socialist Organization)
http://socialistworker.org/2013/03/07/confronting-the-fascist-threat
Κάνοντας την μετάφραση στο παραπάνω άρθρο το μόνο που έχω να συμπληρώσω και σαφώς είναι πλέον αυτονόητο και ορατό, είναι ότι η Ιστορία εν τέλει όντως επαναλαμβάνεται και πως όσοι δεν έχουν μάθει από τα λάθη που έγιναν υποχρεούνται να ζήσουν πάλι τις πιο μελανές σελίδες της. Θεωρώ πως στο άρθρο λέγονται πράγματα στα οποία οφείλει να δώσει τεράστια σημασία η αριστερά σήμερα με όλες τις συνιστώσες της, τα κόμματα κοινοβουλευτικά και μη που την αποτελούν, γιατί δυστυχώς όπως διαπιστώνουμε καθημερινά οδηγείται στα ίδια εγωιστικά και απαράδεκτα λάθη του παρελθόντος.
