Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται εκείνοι που το παίζουν άμεμπτοι, επιτρέποντας σε άλλους – και ειδικά παρέχοντάς τους το βήμα – να κάνουν τη “βρωμοδουλειά”.
Πρέπει να προσεγγίσουμε τα χρυσάβγουλα, αλλά να το παίξουμε και άμεμπτοι. Πώς; Απλό: θα το κάνει ένας εξ ημών και οι άλλοι θα το καταδικάσουν μετά βγελυγμίας. Και όλα καλά. Θα συνεχίσουμε να έχουμε το ίδιο κοινό: και εκείνους που θα μας βρίζουν και τους άλλους που θα πίνουν νερό στο όνομά μας. Άλλωστε, δεν έχει σημασία εάν μας βρίζουν. Σημασία έχει μόνο εάν είναι πελατόνια.
Δεν τους ονοματίζω για έναν και μόνο λόγο: είναι τόσοι πολλοί που όποια λίστα κι αν φτιάξω, θα αφήσω πολλούς έξω. Είναι παντού.
Τα θύματά τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνα που πληρώνουν πρόθυμα για να τους κλείσουν το στόμα και στα άλλα, που δεν έχουν αντίληψη της κατάστασής τους, που αγοράζουν φερ’ειπείν μία εφημερίδα επειδή έχει καλό CD ή κουπόνι σούπερ μάρκετ και μαζί με αυτά, βάζουν όλο το δηλητήριο στο σπίτι τους.
Τί κι αν περάσαμε από την εποχή της εφημερίδας στην εποχή της ιστοσελίδας, δεν άλλαξαν και πολλά. Ίδιοι οι ιδιοκτήτες, ίδια η στόχευσή τους, ίδιος ο τρόπος προσέγγισης της είδησης, ίδιοι ακόμα και οι πελάτες τους. Τα “θύματα”, εκούσια και ακούσια: εκείνα που θα πληρώσουν για μία “προβολή”, ένα χτίσιμο της εικόνας τους και τα άλλα που θα πληρώσουν για να ενημερωθούν χωρίς να έχουν ιδέα τί αγοράζουν.
Όμως, πρέπει να πάψουμε να είμαστε θύματα.
Δεν ξέρω τί λέτε εσείς, εγώ λέω ότι το Ύποπτο Μούσι έχει δίκιο. Δεν γίνεται να επιτρέπουμε – ως πελάτες – να μας μεταχειρίζονται με αυτόν τον τρόπο. Υποτιμούν το IQ μας, υποτιμούν την αντίληψη που έχουμε και υπερτιμούν την ανοχή μας.
Υπάρχει η απαισιόδοξη στάση που λέει ότι
“Εντάξει, στείλατε μερικές επιστολές και σας απάντησαν αυτά που θέλατε να ακούσετε, στρογγυλεμένα. Νομίζετε ότι θα αλλάξει κάτι;”
Πράγματι, έτσι είναι. Αλλά κάπως πρέπει να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε τόσο θύματα όσο νομίζουν. Κάπως πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι είμαστε οργισμένοι από όσα βλέπουμε, από τον τρόπο με τον οποίο μας μεταχειρίζονται και από τη στάση τους.
Με κάποιο – ειρηνικό και νόμιμο – τρόπο, πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι έχουμε άποψη για το πού διαθέτουν οι εταιρείες τα χρήματα που παίρνουν από εμάς, το αγοραστικό τους κοινό.
Δεν είμαστε “περιθωριακοί”, δεν είμαστε αυτοί που έτσι κι αλλιώς δεν θα γίνουν ποτέ πελάτες τους, και κυρίως δεν είμαστε εκείνοι οι απολιτίκ και αδιάφοροι που ό,τι κι αν τους σερβίρεις θα το φάνε.
Προσωπικά, σκέφτομαι ότι πρέπει να το πάμε ακόμα ένα βήμα παρακάτω: να επικοινωνήσουμε απευθείας με τις μητρικές εταιρείες των πολυεθνικών που βρίσκονται στη λίστα των “χορηγών” νεοναζιστικών εκπομπών. Να τους εξηγήσουμε ότι οι εν Ελλάδι θυγατρικές τους γίνανε σπόνσορες του ναζισμού και εμείς θα φροντίσουμε να ενημερώσουμε γι’αυτό όλον τον πλανήτη.
Διότι, μπορεί το αγοραστικό κοινό της Ελλάδας να είναι μικρό και άρα ασήμαντο, αλλά δεν ισχύει το ίδιο π.χ. για τις Ευρωπαϊκές χώρες.
Βοηθήστε να κάνουμε αυτή την καμπάνια σημαντική. Στείλτε κι εσείς ένα email, συμπληρώστε μια φόρμα επικοινωνίας. Δεν είναι τόσο χρονοβόρο, έτοιμα στο πιάτο σας τα έχουμε. Με το BCC: στο email σας, στέλνετε με ένα απλό μέηλ όλες τις επιστολές μαζί, εύκολα και απλά.
