Κρατούμενος από την Υεμένη, ο οποίος δεν έχει καταδικαστεί για κανένα έγκλημα, ικετεύει τον κόσμο να μην ξεχάσει τους αθώους ανθρώπους, που βρίσκονται φυλακισμένοι στο Γκουαντάναμο.
Samir Naji al Hasan Moqbel,πολίτης Υεμένης, κρατείται στο Γκουαντάναμο για 11 χρόνια και τρεις μήνες.
Ο Samir Naji al Hasan Moqbel, ο οποίος κρατείται στην αμερικανική στρατιωτική φυλακή στο Γκουαντάναμο για έντεκα χρόνια, χωρίς απαγγελία κατηγορίας ή δίκη, δηλώνει ότι η επ ‘αόριστον κράτησή του τον «σκοτώνει» και μιλώντας μέσω διερμηνέα, παρακάλεσε τον κόσμο να μην ξεχνάει τα δεινά των αθώων ανδρών που εξακολουθούν να κρατούνται.
«Δεν θέλω να πεθάνω εδώ», είπε ο Moqbel σε τηλεφώνημά του, που μεταφέρθηκε από τους δικηγόρους του στη Reprieve του Ηνωμένου Βασιλείου και δημοσιεύθηκε στους New York Times τη Δευτέρα. “Αλλά μέχρι να κάνει κάτι ο Πρόεδρος Ομπάμα και ο πρόεδρος της Υεμένης αυτόν τον κίνδυνο αντιμετωπίζω εδώ κάθε μέρα.”
Ο Moqbel αναφέρεται στην αθωότητά του, στο πώς κατέληξε στις φυλακές των ΗΠΑ, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται, τόσο ο ίδιος όσο και οι συγκρατούμενοί του, από τους δεσμοφύλακες του Αμερικανικού στρατού. Αναφορές από τους δικηγόρους των κρατουμένων που βρίσκονται σε απεργία πείνας, περιγράφουν μια τρομερή κατάσταση, με πολλούς από τους άντρες να έχουν χάσει αρκετό βάρος, αλλά και να υποχρεώνονται με την βία να φάνε, γεγονός που πολλοί εμπειρογνώμονες ανθρωπίνων δικαιωμάτων περιγράφουν ως μια μορφή βασανιστηρίων.
Η πλήρης δήλωσή του είναι η εξής:
Ένας άνθρωπος εδώ ζυγίζει μόλις 35 κιλά. Ένας άλλος, 44 κιλά. Την τελευταία φορά που ζυγίστηκα ήμουν 60 κιλά, αλλά αυτό ήταν πριν από ένα μήνα.
Έχω ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 10 Φεβρουαρίου και έχω χάσει πάνω από 13 κιλά. Δεν θα φάω μέχρι να αποκατασταθεί η αξιοπρέπειά μου.
Είμαι φυλακισμένος στο Γκουαντάναμο εδώ και 11 χρόνια και τρεις μήνες. Ποτέ δεν μου απαγγέλθηκε καμία κατηγορία. Ποτέ δεν έχω περάσει από δίκη.
Θα μπορούσα να είχα πάει σπίτι μου εδώ και χρόνια – κανείς δεν σκέφτεται σοβαρά πως αποτελώ απειλή – αλλά ακόμα βρίσκομαι εδώ. Πριν από χρόνια ο στρατός είπε, ότι ήμουν ένας από τους φύλακες του Οσάμα Μπιν Λάντεν, αλλά αυτό ήταν ανοησία, μια φαντασία σαν αυτές που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες. Δεν φαίνεται να το πιστεύουν πλέον ούτε οι ίδιοι. Αλλά δεν φαίνεται και να τους νοιάζει πόσο καιρό θα μείνω εδώ.
Όταν ήμουν στο σπίτι μου, στην Υεμένη, το 2000, ένας παιδικός μου φίλος, μού είπε ότι στο Αφγανιστάν θα μπορούσα να βγάζω περισσότερα από τα 50 δολλάρια το μήνα που έβγαζα στο εργοστάσιο που δούλευα, και να συντηρήσω καλύτερα την οικογένειά μου. Ποτέ δεν είχα ταξιδέψει, και δεν ήξερα τίποτα για το Αφγανιστάν, αλλά είπα να δοκιμάσω.
Ήταν λάθος μου να τον εμπιστευτώ. Δεν υπήρχε δουλειά. Ήθελα να φύγω, αλλά δεν είχα χρήματα για να γυρίσω σπίτι μου. Μετά την αμερικανική εισβολή το 2001, διέφυγα στο Πακιστάν, όπως όλοι οι άλλοι. Οι Πακιστανοί με συνέλαβαν, όταν ζήτησα να δω κάποιον από την Πρεσβεία της Υεμένης. Στη συνέχεια με έστειλαν στο Κανταχάρ, και με έβαλαν στο πρώτο αεροπλάνο για το Γκουαντάναμο.
Τον περασμένο μήνα, στις 15 Μαρτίου, ήμουν άρρωστος στο νοσοκομείο της φυλακής και αρνήθηκα να δεχτώ φαγητό. Μια ομάδα από το E.R.F. (Extreme Reaction Force), ομάδα από οκτώ αξιωματικούς της αστυνομίας, εισέβαλαν μέσα στο δωμάτιο, μου έδεσαν τα χέρια και τα πόδια στο κρεβάτι. Μου πέρασαν με την βία ορό στο χέρι μου. Έμεινα 26 ώρες σε αυτή την κατάσταση, δεμένος στο κρεβάτι. Κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών δεν μου επιτρεπόταν να πάω ούτε στην τουαλέτα. Μου έβαλαν καθετήρα, μια διαδικασία που ήταν οδυνηρή, ταπεινωτική και περιττή. Δεν μου επιτρεπόταν καν να προσευχηθώ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που πέρασαν το σωλήνα σίτισης στη μύτη μου. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο οδυνηρό είναι να δέχεσαι με τον τρόπο αυτό φαγητό με το ζόρι. Όπως περνούσε μέσα μου ο σωλήνας, ένιωθα πως θέλω να κάνω εμετό αλλά δεν μπορούσα. Υπήρχε απίστευτη ένταση στο στήθος, το λαιμό και το στομάχι μου. Ποτέ δεν είχα βιώσει τέτοιο πόνο πριν. Δεν θα ευχόμουν αυτή την σκληρή τιμωρία για κανέναν.
Εξακολουθούν να με ταϊζουν με το ζόρι. Δύο φορές την ημέρα με δένουν σε μια καρέκλα μέσα στο κελί μου. Τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι μου δεμένα προς τα κάτω. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθουν στο κελί. Μερικές φορές έρχονται και κατά τη διάρκεια της νύχτας, μέχρι και στις 23:00, όταν κοιμάμαι.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί από εμάς σε απεργία πείνας τώρα, που δεν υφίσταται αρκετό ιατρικό προσωπικό που να μπορεί να εκτελέσει την βίαιη τροφοδότηση. Τίποτα δεν συμβαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ταϊζουν τους ανθρώπους, όποτε να ‘ναι, απλώς για να διατηρηθούν.
Κατά τη διάρκεια μιας βίαιης τροφοδότησής μου, η νοσοκόμα έσπρωξε τον σωλήνα μέσα στο στομάχι μου περίπου 18 ίντσες, πληγώνοντάς με περισσότερο από το συνηθισμένο, επειδή τα έκανε όλα πολύ βιαστικά. Κάλεσα το διερμηνέα να ρωτήσει τον γιατρό εάν η διαδικασία γίνεται σωστά ή όχι.
Ήταν τόσο οδυνηρό που τους ικέτευα να σταματήσουν να με ταϊζουν. Η νοσοκόμα αρνήθηκε να σταματήσει . Καθώς τελείωναν, ένα μέρος από το φαγητό, χύθηκε πάνω στα ρούχα μου. Τους ζήτησα να αλλάξω ρούχα, αλλά ο φύλακας αρνήθηκε να μου επιτρέψει να έχω, έστω αυτό το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας.
Όταν έρχονται να με δέσουν στην καρέκλα, αν αρνηθώ να δεθώ, καλούν την ομάδα E.R.F. Έτσι έχω επιλογή. Είτε μπορώ να ασκήσω το δικαίωμά μου και να διαμαρτυρηθώ για την κράτηση μου με αποτέλεσμα να ξυλοκοπηθώ ή μπορώ να υποβληθώ στην επώδυνη διαδικασία ταϊσματος.
Ο μόνος λόγος που είμαι ακόμα εδώ είναι επειδή ο Πρόεδρος Ομπάμα αρνείται να στείλει οποιονδήποτε κρατούμενο πίσω στην Υεμένη. Αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Είμαι ένα ανθρώπινο ον και όχι ένα διαβατήριο, και αξίζω να αντιμετωπίζομαι σαν τέτοιο.
Δεν θέλω να πεθάνω εδώ, αλλά μέχρι ο Πρόεδρος Ομπάμα και ο πρόεδρος της Υεμένης να κάνουν κάτι, αυτός είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζω εδώ κάθε μέρα.
Πού είναι η κυβέρνησή μου; Θα συμφωνήσω σε όλα τα “μέτρα ασφάλειας” που θέλουν, ώστε να γυρίσω σπίτι μου, παρόλο που είναι εντελώς περιττά.
Θα συμφωνήσω με ό, τι χρειάζεται για να ελευθερωθώ. Είμαι τώρα 35 χρονών. Το μόνο που θέλω είναι να δω την οικογένειά μου και να ξεκινήσω μια δική μου οικογένεια.
Η κατάσταση είναι απελπιστική τώρα. Όλοι οι κρατούμενοι εδώ υποφέρουν βαθιά. Τουλάχιστον 40 άνθρωποι εδώ είναι σε απεργία πείνας. Λιποθυμούν συνέχεια από την εξάντληση. Εγώ κάνω εμετό αίμα.
Και δεν υπάρχει κανένα τέλος στον ορίζοντα για την φυλάκισή μας. Το να αρνούμαστε το φαγητό και να ρισκάρουμε με τον θάνατο κάθε μέρα, είναι η επιλογή που έχουμε κάνει.
Ελπίζω μόνο ότι λόγω του πόνου και όσα υποφέρουμε, τα μάτια του κόσμου θα στραφούν και πάλι στο Γκουαντάναμο, πριν να είναι πολύ αργά.
Ο βρετανός απεργός πείνας Shaker Aamer,στο Γκουαντάναμο μιλάει για τις επιδεινούμενες συνθήκες των κρατουμένων και εκφράζει και αυτός φόβους, ότι ο ίδιος και άλλοι σύντομα θα πεθαίνουν από αυτά που περιέγραψε ως «συστηματικά βασανιστήρια».
Ο Shaker Aamer, ο τελευταίος πολίτης του Ηνωμένου Βασιλείου που εξακολουθεί να κρατείται στο Γκουαντάναμο, ισχυρίζεται ότι υποβάλλεται σε σκληρή μεταχείριση από τους φύλακες που του στερούν ακόμη και το νερό, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε κατάσταση αδυναμίας, η οποία οφείλεται στη σοβαρή απώλεια βάρους, σύμφωνα με μια γραπτή του δήλωση η οποία δημοσιοποιήθηκε από τον δικηγόρο του.
Ισχυρίζεται, επίσης, ότι η βάση των ΗΠΑ σύντομα θα ασχολείται με τους πρώτους θανάτους κρατουμένων εξαιτίας των τελευταίων εξελίξεων. “Μπορεί να πεθάνω αυτή τη φορά,” όπως είπε στον δικηγόρο του, προσθέτοντας: “Δεν μπορώ να σας δώσω αριθμούς και ονόματα , αλλά οι άνθρωποι πεθαίνουν εδώ “.
Η μαρτυρία, την οποία είδε η Guardian, αποτέλεσε μέρος των αποδεικτικών στοιχείων που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια ακρόασης την Δευτέρα που αφορούσε παράπονα από τους εναπομείναντες κρατούμενους στο διαβόητο στρατόπεδο κράτησης. Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, ξέσπασαν συγκρούσεις, όταν οι φύλακες προσπάθησαν να σπάσουν την απεργία πείνας, η οποία πιστεύεται ότι έχει ξεκινήσει από τις 6 Φεβρουαρίου.
Ο Clive Stafford Smith, διευθυντής της φιλάνθρωπης νομικής δράσης Reprieve και δικηγόρος του Aamer, μίλησε με τον πελάτη του την Πέμπτη. Η μιας ώρας συνομιλία τους καταγράφτηκε ως δήλωση, ώστε να μεταφερθεί στον Επαρχιακός Δικαστής των ΗΠΑ Thomas Hogan, ο οποίος πραγματοποιεί την αποδεικτική ακρόαση αυτής της εβδομάδας.
Οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ότι υπέστησε φοβερή κακοποίηση στη βάση Μπαγκράμ και ότι η υποτιθέμενη ομολογία του, πάρθηκε από τους δεσμοφύλακές του μετά από βασανιστήρια.
Στον Aamer δεν έχουν απαγγελθεί ποτέ κατηγορίες, ούτε έχει περάσει από δίκη.
Επιπλέον, είχε αθωωθεί με είχε αποφασιστεί η απελευθέρωσή του, από την κυβέρνηση Μπους τον Ιούνιο του 2007, μια απόφαση που επαναβεβαιώθηκε τρία χρόνια αργότερα. Η βρετανική κυβέρνηση έχει πιέσει την Ουάσιγκτον για λογαριασμό του, δηλώνοντας την Κυριακή: «θέλουμε να τον αφήσουν ελεύθερο και να επιστρέψει άμεσα στο Ηνωμένο Βασίλειο ». Το Υπουργείο Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου είπε ότι συνεχίζει να παρακολουθεί την υπόθεση του Aamer, αλλά τόνισε πως οποιαδήποτε απόφαση για την απελευθέρωση του παραμένει στα χέρια της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Εν τω μεταξύ, ο Αamer, πατέρας τριών παιδιών, συνεχίζει να μαραζώνει σε ένα κελί. Δεν έχει δει ποτέ τον μικρότερο γιο του, τον Faris, που γεννήθηκε ενώ ο Aamer ήταν σε αιχμαλωσία, τώρα ζει με την οικογένεια του στο Λονδίνο.
Στα όσα είπε στον δικηγόρο του, εκφράζει και το φόβο, ότι οι τραυματισμοί που έχει υποστεί από τα βασανιστήρια στο Γκουαντάναμο, μπορεί να χουν αποτέλεσμα να μην είναι ικανός, ούτε να σηκώσει αγκαλία τον παιδί του.
“Η πλάτη μου και ο λαιμός μου χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Δεν θέλω το τέλος σε αυτά τα βασανιστήρια να είναι η παράλυσή μου. Θέλω να μπορώ να πάρω τα παιδιά μου αγκαλιά, όταν γυρίσω σπίτι μου, δεν θέλω τα παιδιά μου να πρέπει να με πλένουν”. ”
“Έχω μελανιές στα πόδια, το γόνατό μου, τα χέρια μου, όταν με μεταφέρουν έξω από το κελί μου,” είπε στον δικηγόρο του.
Ισχυρίζεται, επίσης, πως βρίσκεται σε κίνδυνο αφυδάτωσης, καθώς οι φύλακες δεν τους δίνουν νερό, εκτός από την ώρα του βραδινού – ενώ πιάτα με φαγητό αφήνονται για ώρες μπροστά του στο κελί, με σκοπό να τον λυγίσουν και να σπάσει την απεργία.
Από τους 166 κρατούμενους που εξακολουθούννα βρίσκονται στη βάση της Κούβας, οι 43 έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας, αλλά οι δικηγόροι υποστηρίζουν, ότι ο πραγματικός αριθμός των συμμετεχόντων είναι πολύ υψηλότερος. Σε περίπου δέκα από αυτούς παρέχεται τροφή με την βία, ώστε να τους κρατήσουν στη ζωή.
Ο Aamer δεν είναι ανάμεσα σε εκείνους που τους τρέφουν με την βία, παρόλο που ο ίδιος λέει ότι το βάρος του έχει μειωθεί δραματικά τις τελευταίες εβδομάδες.
“Δεν έχει σημασία αν σας φαίνομαι δυνατός, πραγματικά πεθαίνω μέσα μου”, είπε στον δικηγόρο του Stafford Smith.
(πηγές :http://www.commondreams.org/headline/2013/04/15 http://www.rawstory.com/rs/2013/04/14/british-prisoner-describes-hunger-strikes-people-are-dying-in-guantanamo-bay/ )
