Η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα μια εσωστρεφής, οπισθοδρομική και βαθιά συντηρητική κοινωνία. Ακόμα και στις εποχές της επίπλαστης ευημερίας ο «χώρος» για οτιδήποτε διαφορετικό ήταν ελάχιστος και κάθε άλλο παρά «ευάερος και ευήλιος». Ο ρατσισμός λοιπόν υπήρχε πριν ακόμα φτάσουν στον ελλαδικό χώρο τα πρώτα κύματα οικονομικών μεταναστών (κυρίως από την Αλβανία στις αρχές της δεκαετίας του 90′). Με την πάροδο των ετών η επέλαση των «δίδυμων αδερφών», του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, σε χώρες της Ασίας (κυρίως) αλλά και της Αφρικής ανάγκασε εκατομμύρια ανθρώπων να εγκαταλείψουν τα μέρη που έζησαν και μεγάλωσαν για να αναζητήσουν τη «γη της επαγγελίας» κάπου στην… αναπτυγμένη δύση.
Για ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των ανθρώπων ο δρόμος προς τον (καλοφτιαγμένο απέξω σάπιο και σαθρό από μέσα) «πολιτισμένο» κόσμο περνούσε αναγκαστικά από τα ελληνικά σύνορα. Πολλοί χρησιμοποίησαν τη χώρα του… Ξένιου Δια ως ενδιάμεσο σταθμό. Άλλοι δεν κατάφεραν να φύγουν και εγκλωβίστηκαν. Για τους πιο άτυχους η ζωή τελείωσε όταν πάτησαν κάποια νάρκη στον Έβρο ή βρέθηκαν στο πάτο του Αιγαίου. Όσοι έμειναν στον ελλαδικό χώρο χρησιμοποιήθηκαν σαν φτηνά εργατικά χέρια προκειμένου να χτιστεί η «μεγάλη Ελλάδα» του Σημίτη και να προετοιμαστούν φιέστες όπως των Ολυμπιακών Αγώνων. Περιπτώσεις όπως αυτή της Μανωλάδας καταγράφηκαν σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας.
Όταν η χρηματοπιστωτική κρίση των αφεντικών «έπληξε» την Ελλάδα (ίσως και λίγο νωρίτερα) οι οικονομικοί μετανάστες περίσσευσαν και τότε όλοι θυμήθηκαν πόσο «κακό κάνουν στη χώρα», «πόσες αρρώστιες έφεραν μαζί τους», «πόση εγκληματικότητα» κλπ κλπ. Αρχικά ως μέσο αντιμετώπισης της «λαθρολαίλαπας» χρησιμοποιήθηκαν οι «σκούπες» των μπάτσων με τα αποτελέσματα να είναι απογοητευτικά για το κράτος το οποίο στη συνέχεια στράφηκε στο παρακράτος. Η άνοδος της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής κάθε άλλο παρά αποκομμένη είναι από τη προσπάθεια του κράτους να περιορίσει, να εκφοβίσει και να καθηλώσει στους καναπέδες τους όλους όσους αντιδρούν και μπαίνουν εμπόδιο στα σχέδιά του. Έτσι το σκηνικό δεν άργησε να στηθεί: «Χρυσή Αυγή για να ξεβρωμίσει ο τόπος». Τα πογκρόμ κατά των μεταναστών διαδέχονταν το ένα το άλλο με τους μαχαιροβγάλτες της χρυσής αυγής να δολοφονούν ανθρώπους που απλά είχαν την… ατυχία να έχουν διαφορετικό χρώμα και να μιλούν διαφορετική γλώσσα.Την ίδια στιγμή, ωστόσο, και με άξιο συμπαραστάτη τα αστικά ΜΜΕ ξεκίνησε μια απίστευτη καμπάνια συγκεκαλυμμένου ρατσιστικού μίσους που εκφραζόταν κυρίως μέσω της ατάκας «εγώ ρατσιστής δεν είμαι αλλααααα»… Ο στόχος προφανής: ακόμα και αυτός που δεν ήθελε να φανεί ρατσιστής να φορέσει τη μάσκα του αγανακτισμένου και να κάνει ήρεμος τη «δουλειά» του.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα με ανθρώπους του… «πνεύματος» όπως η Κική Δημουλά που διαμαρτυρήθηκε για τα… παγκάκια της. Βέβαια η Δημουλά ρατσίστρια δεν είναι «αλλά κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι» μεταξύ Ελλήνων και όλων αυτών που ήρθαν εδώ. Τι σημαίνει να μοιραστούν οι χώροι; Πόσο απέχει αυτό από τη δημιουργία ενός γκέτο ή ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης για παράδειγμα; Αλήθεια πόσο απέχει το «βεβαίως οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί» που είπε η Δημουλα (η οποία ανατριχιάζει και θέλει να δείρει τους χρυσαυγίτες) από το «οι Έλληνες σε λίγο θα είναι ξένοι στη χώρα τους» που χρησιμοποιεί ως επιχείρημα η παρακρατική συμμορία του Μιχαλολιάκου; Αλήθεια πως να χαρακτηρίσει κάποιος το ότι «μην ξεχνάμε πως οι ξένοι που βρέθηκαν εδώ ήταν λόγω της φτώχειας των χωρών εκείνων» αλλά από την άλλη πως «είναι και ένας συνεχής κίνδυνος, κινδυνεύουν οι ντόπιοι από κλοπές φοβερές ακόμη και στον δρόμο»; Πως ονομάζεται αυτός που ταυτίζει την εγκληματικότητα με την μετανάστευση και πόσο απέχει αυτό από το χρυσαυγίτικο «μας κλέβουν, μας βιάζουν, μας σκοτώνουν»; Πόσο απέχει η ιδανική εικόνα της Κυψέλης του 50′ από το ακροδεξιό «ησυχία, τάξη και ασφάλεια είχαμε τότε που κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές»;
Το συγκεκαλυμμένο ρατσιστικό μίσος είναι ο Δούρειος Ίππος που χρησιμοποιεί το κράτος και το παρακράτος προκειμένου να δηλητηριάσει ακόμα περισσότερο την ούτως ή άλλως φοβική και βαθιά συντηρητική σε τέτοια θέματα ελληνική κοινωνία. Χρέος όσων θεωρούν πως βρίσκονται στο αντιφασιστικό μέτωπο είναι να το τσακίσουν με την ίδια δύναμη που τσακίζουν στο δρόμο τους μαχαιροβγάλτες της συμμορίας της Χρυσής Αυγης.
