Απεργίας το ανάγνωσμα
Οι καθηγητές/-τριες Λυκείου-Γυμνασίου πάνε σε απεργία, μέσα στις Πανελλήνιες. Χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες σε ομηρία. Χιλιάδες οικογένειες να φωνάζουν πως οι καθηγητές/-τριες παίζουν συνδικαλιστικά παιχνίδια στην πλάτη των παιδιών.
Μα τι ντροπή! Καθηγητές και καθηγήτριες να θέλουν να σώσουν την δημόσια εκπαίδευση! Να θέλουν οι μαθητές/-τριές τους να έχουν αξιοπρεπή σχολεία και εκπαιδευτικό προσωπικό. ΑΊΣΧΟΣ φωνάζουν οι δημοσιοκάφροι από τα τηλεπαράθυρα των 8.ΑΙΣΧΟΣ φωνάζουν οι κυβερνητικοί. ΑΙΣΧΟΣ φωνάζουν και οι φιλελεύθεροι.
Ας μην κρυβόμαστε άλλο.
ΑΊΣΧΟΣ φωνάζω και εγώ! Ο ασήμαντος φοιτητάκος στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου! Αίσχος που ακόμα οι μαθητές/-τριες δεν έχουν καταλάβει τα σχολεία τους. Και γιατί να τα καταλάβουν;; Όχι για να στηρίξουν τους/τις καθηγητές/-τριές τους αλλά για απαιτήσουν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή και να δημιουργήσουν μια κοινωνία ανθρώπινη που η εκπαίδευση δεν θα είναι καταναγκαστική αλλά δημιουργική.
Σε ομηρία βρίσκονται όσοι/ες είναι στα σχολικά κελιά. Παιδιά που από τα 5 και 6 τους χρόνια μαθαίνουν να ζουν για τις Πανελλήνιες και που φτάνουν 17-18 ετών και μια βαθμολογία τα στιγματίζει σε χαζά και έξυπνα, τα αναγκάζει πολλές φορές να μπουν σε σχολές που δεν είναι του ενδιαφέροντός τους, τα αναγκάζει από τα 13 τους να τρέχουν σε φροντιστήρια και να χάνουν τον χρόνο τους αντί να καταπιάνονται με όσα ενδιαφέροντα πραγματικά αγαπούν όπως ο αθλητισμός, οι τέχνες και εν γένει κάθε τι που περιλαμβάνει δημιουργικότητα και φαντασία. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που η ελληνική κοινωνία σοκαρίστηκε επειδή κάποιος/α μαθητής/τρια έδωσε τέλος στη ζωή του/της επειδή δεν «πέτυχε στις εξετάσεις».
Σε ομηρία βρίσκονται και οι καθηγητές/τριες των σχολείων. Που έχουν αντιμετωπίσουν 20-25 διαφορετικές προσωπικότητες μαζί με ότι αυτό συνεπάγεται(οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα), που τρώνε μεταθέσεις και αποσπάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας, που αναγκάζονται να καλύπτουν κενά μαθημάτων που δεν είναι της ειδικότητάς τους,.
Όμηροι στα χέρια του κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος είμαστε όλοι και όλες. Ενός συστήματος που παράγει καταθλιπτικά ρομποτάκια αλλά ξεχνά να διαμορφώνει ανθρώπινες ψυχές.
Και εμείς;
Και εμείς; Εμείς λέω, το δοξασμένο φοιτηταριάτο, τι κάνουμε;ΤΙΠΟΤΑ! Όμως μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε; Να διεκδικήσουμε το απίστευτο; Το δύσκολο; Το ακατόρθωτο; Λέω εγώ τώρα…Μήπως; Μήπως ήρθε η ώρα να φτιάξουμε ζωές μαγικές και κοινωνικές ανθρώπινες; Δεν κουράστηκε το φοιτηταριάτο να σέρνεται πίσω από παρατάξεις ; Από κομματικά παρτάκια και greek night ;
Αρνούμαι να δεχθώ πως οι συμφοιτητές/-τριες μου έχουν όνειρο ζωής αυτό το lifestyle, πως ορίζουν το «είναι» τους μόνο από τα «κερασμένα σφηνάκια», τα «Α και ΟΥ» και τα «Ιδέα Ιδέα». Ίσως κάνω λάθος και όντως ορίζονται από την μαζική κουλτούρα…αλλά deep down inside them ,που λέμε και στο χωριό μου, είμαι σίγουρος που δεν τους αρέσει ούτε η κοινωνία ούτε οι ζωές που κάνουν. Καιρός λοιπόν να σταθούμε δίπλα στους απεργούς, έμπρακτα, όχι με χαζές ανακοινώσεις. Καιρός λοιπόν να βγούμε ξανά στους δρόμους και να καταλάβουμε δημόσια κτήρια. Καιρός να κάνουμε κατάληψη στη ζωή μας και βάλουμε τέλος στο βιασμό των ονείρων μας. Και να είστε σίγουροι/ες πως το μόνο που χρειάζεται είναι το πάρετε απόφαση, άπαξ και παρθεί η απόφαση πως αυτή η κοινωνία μπορεί και πρέπει να αλλάξει… άλλαξε.
Αναδημοσίευση από http://www.chiostv.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1012:2013-05-11-13-53-12&catid=22:2013-03-12-09-39-59&Itemid=27
