Ήρθε η ώρα που τα σχολεία μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του κοινού μέσα από τους δέκτες της τηλεόρασης και από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Η επικαιρότητα που πουλάει αλλά στην ουσία αποκαλύπτει το μέγεθος του προβλήματος που έχει γιγαντωθεί στον τόπο μας. Η διεκδίκηση εργασιακών αιτημάτων έχει καταστεί παράνομη και καταχρηστική, με κάθε τρόπο και από κάθε τόπο.
Αυτό το βλέπουμε τώρα με τους καθηγητές και τα αιτήματα τους, με πολιορκητικό κριό την απεργία, το μοναδικό πραγματικό όπλο του εργαζομένου. Καθηγητές στα όρια της φτώχειας και του ευτελισμού, όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας που ζει και μοχθεί σε αυτόν τον τόπο και του συμπεριφέρονται σαν εγκληματία που ευθύνεται αποκλειστικά για την κατάσταση που έχει περιέλθει το κράτος.
Όλοι ψαχνόμαστε και λέμε γιατί δε ξεσηκώνεται αυτός ο λαός με τα τόσα μέτρα που του έχουν πάρει, τις αμέτρητες βασανιστικές περιοριστικές δικλείδες και τα άπειρα ψυχολογικά και καταπιεστικά τεστ που τον έχουν υποβάλλει. Απορούμε γιατί κανένας δε βγαίνει στο δρόμο αφού όλοι είναι σε απόγνωση και δεν έχει τι να χάσει. Με τις αυτοκτονίες να είναι ήδη στο κόκκινο και απλώς να συμπληρώνουν τα δελτία ειδήσεων της προπαγάνδας του συστήματος.
Βέβαια αν τολμήσει κάποιος να μιλήσει και να εξεγερθεί, είμαστε οι πρώτοι που υψώνουμε το δάχτυλο και ξεστομίζουμε ένα σωρό κατηγορίες εναντίον του. Το είδαμε και για τους αγρότες, απατεώνες τους επιδοτήσεων τους βάφτισαν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι εφημεριδοπώλες. Το βιώσαμε με τους κατοίκους της Ιερισσού που διασύρθηκαν, κλείστηκαν στη φυλακή, «βιάστηκαν» οι συνειδήσεις και τα δικαιώματα τους.
Κάτι παρόμοιο είχαμε ζήσει και με τους ξεσηκωμένους κατοίκους της Κερατέας, το ίδιο ακριβώς βιώνουμε καθημερινά με τους κατοίκους της Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης και τον σκουπιδότοπο που θέλουν να γεννήσουν μέσα στα σπίτια τους στην κυριολεξία. Ενώ ακόμη δεν έχουν βρει τα εκατομμύρια ευρώ που έχουν κλαπεί από τα ταμεία του δήμου, άφαντοι είναι όλοι όσοι έχουν πάρει εκατομμύρια επιχορηγήσεων από το κράτος για να λειτουργήσουν ευφάνταστες και παντελώς ανύπαρκτες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Όλα αυτά στην κοινωνία που συμπονά και επικροτεί τους ένστολους υπαλλήλους του κράτους που ψεκάζουν με χημικά αυλές σχολείων και προσαγάγουν ανήλικες μαθήτριες αλλά μισεί και λοιδορεί τους υπαλλήλους του κράτους που με μισθούς πείνας οφείλει να επιμορφώσει τα παιδιά τους και να τα κάνει να κοιτάνε τα αστέρια και όχι τις λάσπες της βρωμιάς.
Σε μια κοινωνία που ηδονίζεται να βλέπει γυναίκες να προπηλακίζονται από «μπράβους» ιδιωτικής εταιρείας ασφαλείας, με την επιτήρηση και επισφράγιση της παρουσίας της κρατικής αστυνομικής δύναμης. Ένα κοινό που διψά για αίμα και βία και γουστάρει να βλέπει τους πολίτες που φωνάζουν και αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους να φυλακίζονται γιατί βρέθηκε γενετικό υλικό τους μέσα σε σκουφιά πεταμένα μέσα στο δάσος και σε αποτσίγαρα στην άκρη του δρόμου και μέσα σε κάδους σκουπιδιών.
Στον τόπο που κάποτε, από ότι μας έχουν πει, γεννήθηκε η δημοκρατία. Στο μέρος που οι τέχνες και γενικά ο πολιτισμός γνώρισε εξαιρετική άνθηση και τα μυαλά ήταν σχεδόν πάντα ανοιχτά για όλες τις διαφορετικές απόψεις. Σε αυτόν τον τόπο ζούμε, που πλέον συρματοπλέγματα και σύνορα έχουν γεμίσει παντού, άνθρωποι χωρίζονται στο όνομα κάποιου θεού και ο ρατσισμός πάει χεράκι με τον εθνικισμό στα βουλευτικά της έδρανα.
Είναι το ίδιο μέρος που οι πολίτες κακολογούν και γιουχάρουν τους καθηγητές γιατί αποφάσισαν να κάνουν απεργία τώρα που ξεκινάνε οι πανελλαδικές εξετάσεις και θα καθυστερήσουν τις διακοπές των παιδιών τους μερικές μέρες ακόμα. Λες και θα είναι καταστροφή των πάντων αν έστω για μερικές μέρες καθυστερήσει αυτό το κολαστήριο για τους μαθητές, αρκεί να τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα και να βγούνε ακόμα μερικές χιλιάδες άνεργοι πολίτες στα γρανάζια του αδηφάγου αυτού συστήματος.
Είναι οι ίδιοι αυτοί, που μιλάνε τώρα και αντιδρούν στο δικαίωμα των εργαζομένων καθηγητών, που το χειμώνα δεν ίδρωνε το αυτί τους για τις παγωμένες αίθουσες που τα παιδιά τους έπρεπε να «σπάσουν» και να καταφέρουν να διδαχθούν. Είναι αυτοί που σιώπαγαν όταν οι κραυγές αγωνίας των εκπαιδευτικών έσπαγε την απέραντη σιωπή για τα παιδιά που λιμοκτονούν και υποσιτίζονται και λιποθυμούν στις παγωμένες αίθουσες των δημόσιων σχολείων.
Γιατί όλοι οι άλλοι εξασφάλισαν τα τέκνα τους, τα ιδιωτικά σχολεία γέμισαν ασφυκτικά και μάλιστα με αυξημένα αισθητά τα δίδακτρα τους. Ενώ οι καταδικασμένοι συνομήλικοι τους έπρεπε να παλέψουν ενάντια στις χειρότερες αντιξοότητες για να μπορέσουν να τους διαγωνιστούν, σε αυτές τις τόσο πονεμένες πανελλαδικές.
Κλείνοντας, για όλους αυτούς τους ευαίσθητους πολίτες που μιλάνε για εκβιασμό από τους καθηγητές και λοιπά τετριμμένα ψεύτικα διλήμματα.
Στα θρανία στα Ελληνικά δημόσια σχολεία επικρατεί η χειρότερη χούντα από όλες. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία οδηγεί πολλά παιδιά στο να εγκαταλείψουν τα μαθήματα τους και να βγουν στο μεροκάματο από πολύ μικρή ηλικία. Αν νομίζετε ότι αυτή είναι η Ελληνική παιδεία, είστε βαθιά νυχτωμένοι.
Υ.Γ. Μέχρι τότε…οι μαθητές κρατάνε την ελπίδα ζωντανή για να μας δικαιώσουν με τις επιλογές τους.
undefined
