Το έδαφος όπου φυτρώνει ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο φασισμός, η μη-σκέψη είναι πάντοτε λιπασμένο με θολούρα. Κάποιος λέει κάτι αλλά μπορεί και να μην το είπε. Γράφει κάτι αλλά μπορεί και να μην το εννοούσε. Δηλώνει κάτι αλλά μπορεί και να μην είναι. Οι δηλώσεις του γίνονται καταφύγιο όλων των καταπιεσμένων σκέψεων και θέσεων εκείνων που είναι κάτι για το οποίο κατα βάθος ντρέπονται -ψίγματα συνείδησης;- αλλά από το οποίο δεν μπορούν να απαλλαγούν. Δεν μπορούν, δεν θέλουν, λίγη σημασία έχει. Τα κίνητρα δεν αθωώνουν, δεν απαλλάσσουν, δεν καταδικάζουν. Οι πράξεις, ναι.
Υπάρχει ο ξενοφοβικός που είναι σε διαρκή πανικό. Δεν είναι ξενοφοβικός επειδή μια λογική σκέψη τον οδηγεί στην απόρριψη του αλλότριου (πώς θα μπορούσε άλλωστε η λογική να οδηγήσει εκεί;). Είναι ξενοφοβικός σχεδόν τυχαία. Δεν έχει αυτοσεβασμό, δεν εμπιστεύεται την κρίση του, μην του τους κύκλους τάραττε. Λούμπεν και ανερμάτιστος, τον κέρδισε όποιος τον βρήκε πρώτος. Αυτό δεν τον καθιστά λιγότερο επικίνδυνο απλώς τον καθιστά λιγότερο ενδιαφέρων ώστε να ασχοληθείς με τη λάσπη που φέρει στο κεφάλι του.
Υπάρχει όμως και ο άλλος. Οι άλλοι. Εκείνοι που δεν είναι απαίδευτοι. Γνωρίζουν Ιστορία, γλώσσα, φιλοσοφία. Τι αποκόμισαν απ’ αυτά είναι άλλο ζήτημα όμως γνωρίζουν. Ρητορεύουν. Ξέρουν πως να είναι αλλά να μην είναι. Να λένε αλλά να μην εκτίθενται στο κοινό τους. Και το κοινό τους είναι πάντα οι πρώτοι. Οι ανερμάτιστοι, οι τυχαία περνώντες απ’ το κατώφλι του φασισμού και μαγεμένοι από τη σειρήνα του περιπολικού προστασίας του πολίτη.
Οι δεύτεροι γνωρίζουν πώς να συμπεριλαμβάνουν στον ξενοφοβικό τους λόγο το εμβόλιο για την ανοσία στην αντίληψή του. Θα ήθελαν -μωρέ- οι “ξένοι” να γυρίσουν στις πατρίδες τους αλλά θα…σκότωναν την Χρυσή Αυγή. Λυπούνται τους δύσμοιρους “ξένους” που στιβάζονται στα παγκάκια της Κυψέλης αλλά δεν ζητούν και κάτι παράλογο! Ούτε καν διεκδικούν. Απλώς, να…Νοσταλγούν τις παλιές καλές μέρες όταν μπορούσαν να κάθονται αμέριμνοι στα παγκάκια τους τρώγοντας πασατέμπο. Αυτόν τον άγιο πασατέμπο της λησμονιάς και της νάρκωσης.
Αν ούτε αυτό πείσει το -καλά προφανώς- εκπαιδευμένο κοινό τους, θα επικαλεστούν τον πρώτερο έντιμο βίο τους. Πώς είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι ένας ποιητής, ένας άνθρωπος της Τέχνης, των Γραμμάτων και του πολιτισμού θα μπορούσε να έχει υπονοήσει έστω ότι “καλό θα ήταν ο καθένας να πάει στην πατρίδα του και να μην ενοχλεί τους άλλους”; Ή ότι “καλό θα ήταν να μοιραστούν οι χώροι, εμείς στην Κυψέλη οι ξένοι στην Αμυγδαλέζα”; Ουαί! (και “αλίμονο”). Κι αν σου πέρασε κάτι τέτοιο απ’ τον νου βγάλε το αμέσως! Ξερίζωσε αυτές τις κακόβουλες σκέψεις από το μυαλό σου… Κι αν δεν μπορείς, υπάρχει ακόμα ελπίδα: το δελτίο των 20.00.
