Μαθήτρια επί εποχής Κοντογιαννόπουλου, καταλήψεις, πανικός στα σχολεία, σφαγές από μέλη της ΟΝΝΕΔ με μέλη του ΠΑΣΟΚ στις πλάτες των μαθητών. Και λέω στις πλάτες των παιδιών γιατί οι ηγεσίες των σωματείων και των κομμάτων, οι επαγγελματίες “συνδικαλιστές” τότε εξυπηρετούσαν προσωπικά τους οφέλη, κι όποιος δεν μπορεί να το δει χρόνια μετά αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Φάνηκε άλλωστε στη συνέχεια, όταν δέχτηκαν τον Κοντογιαννόπουλο μετά στο ΠΑΣΟΚ και όταν περάστηκαν χειρότερες αλλάγες στην παιδεία από τον Αρσένη που έδωσαν την χαριστική βολή, σε ένα ήδη άχρηστο εκπαιδευτικό σύστημα,αλλά τίποτε από όσα είχαν γίνει το 1991 δεν επαναλήφθηκε.
Ανατροπή λοιπόν, του Κοντογιαννόπουλου, αλλάγή σε λίγο καιρό κυβέρνησης με τον Σαμαρά να πουλάει το συνάφι του.
Αλλάγες στο υπουργείο παιδείας επάνοδος του ΠΑΣΟΚ, νόμοι Αρσένη, τα παιδιά στους δρόμους… Καθηγήτρια σε φροντιστήριο τότε, σα να μην έχει περάσει μια μέρα από τα μαθητικά μου χρόνια. Τα παιδιά πάλι στην ουσία μόνα τους. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές ψάχνουν να βρουν τρόπους, πώς να μην απογοητέυσουν τα αφεντικά τους. Μια παιδεία κουρελιασμένη με διαρκείς αλλάγες στους υπουργούς, με ανούσιες αλλαγές στα βιβλία, στον τρόπο εξετάσεων ή αλλιώς στον τρόπο δημιουργίας ανεγκέφαλων παπαγάλων. Μια ηγεσία της ΟΛΜΕ που ήξερε να ξεκουνιέται μόνο αν κάτι της χαλούσε την προσωπική της βολή.
Μετά από λίγο συζητήσεις και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με τους εργατοπάτερες, κάθε αντίρρηση ή αντίδραση αφανιζόταν. Μεγάλωναν οι φουρνιές, έμπαιναν στο Πανεπιστήμιο και κει μια από τα ίδια, τραπεζάκια με αφίσσες κομμάτων, δημόσιες σχεσεις με τους καθηγητές.
Μια παιδεία που διόλου δεν είναι παιδεία, ένα σύστημα που παράγει δυστυχισμένους και αμόρφωτους ανθρωπους. Ένα σύστημα που διαλύει όνειρα, που δεν προσφέρει παρά μια στεγνή και άχρηστη γνώση, για το πώς κλίνεται το «λύω» και πώς λύνονται οι εξισώσεις.
Και ωωω η χώρα που ανέπτυξε την φιλοσοφία και την γνώση καταλήγει να χει σχολεία εργοστάσια παραγωγής τυποποιημένων και ακαλλιέργητων ρομπότ.
Οι διορισμένοι είναι βολεψάκιδες , οι αδιόριστοι θέλουν το χάλι της δημόσιας παιδείας για να γεμίζουν τα φροντιστήρια και να χουν δουλειά. Και δώστου ξεπουλήματα και πισωμαχαιρώματα.
Εξετάσεις στον ΑΣΕΠ ξέρεις πότε πέθανε ο Κολωκοτρώνης; Οχι; Δεν είσαι καλός εκπαιδευτικός δεν διορίζεσαι, αφου δεν εισαι καλός παπαγάλος πώς θα συμβαλλεις να βγουν άλλοι παπαγάλοι;
Και σε όλο αυτο; Σωματεία, συνδικαλιστές, εργατοπατέρες, άβουλοι καθηγητάδες άκρα του τάφου σιωπή. Περικοπές, ελλείψεις, απουσία βιβλίων……σσσσσς θα χαλάσει η πιάτσα μην μιλάτε.
Χρόνια τώρα το έργο επαναλαμβάνεται και ξαφνικά, πριν κατι μέρες σαν να νομίζαμε ότι θα γίνει μια ανατροπή, γιατί δεν πάει άλλο, λέγανε, γιατί πλέον έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο, γιατί …γιατί…Και ωπ κοίτα που το έργο τελειώνει πάλι με τον ίδιο τρόπο. Ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, κομματόσκυλα, ξυλινες πολιτικάντικες δικαιολογίες και άβουλη βάση που φωνάζει για λίγο και μετά λουφάζει, δεμένη με την αλυσίδα και άντε κουνάει καμια φορά την ουρά της…Και πέφτουν κάποιοι από τα σύννεφα παρόλο που το έργο έχει χιλιοπαιχτεί.
Κι επειδή απ’ό,τι φαίνεται στο νετ θα περιοριστούμε για να κάνουμε την ανατροπή, ας πω και γω τον πόνο μου. Με έτος πτυχίου το 1997 παραμένω αδιόριστη φιλόλογος κυρίως γιατί δεν δέχτηκα να μπω πέρα από μια φορά στη ξεφτίλα των εξετάσεων του ΑΣΕΠ λόγω της μορφής που έχουν. Σε εξετάζουν για το αν θυμάσαι μια ημερομηνία στην Ιστορία αλλά ποσώς νοιάζονται για το αν όντως είσαι “εκπαιδευτικος”. Την μία και μοναδική φορά που έδωσα στον ΑΣΕΠ, έβλεπα ανθρώπους μεχρι και 50 χρονών να καθόνται στα θρανία στοιχισμένοι και να γράφουν μέσα στο άγχος…Αναγούλα. Άνθρωποι οργισμένοι αλλά όχι για τους ουσιαστικούς λόγους, άνθρωποι κουρασμένοι…
10 χρόνια δουλειάς σε φροντιστήριο, όπου τα καθαρά χρήματα που έπαιρνα στα χέρια μου δεν ξεπερνουσαν τα 5 ευρώ την ώρα, με συναδελφους να δουλεύουν 50 ωρες την εβδομάδα χωρις ένσημα, με φίλους διορισμένους εκπαιδευτικούς που ξεκινουσαν με διάθεση αλλά στην πορεία τα παρατούσαν γιατι χαλούσαν την πιάτσα, ουδόλως λοιπόν δεν έπεσα από τα σύννεφα με όσα συνέβησαν, καθότι όπως το σωματείο των εκπαιδευτικών των φροντιστηρίων στις καταγγελίες για την μη παροχή ενσήμων έδινε την απάντηση, “ε μωρε αφου έτσι είναι πήγαινε και συ στο ΤΕΒΕ να γραφτείς να χεις έστω μια ασφάλεια, αμά προχωρήσει η καταγγελία δεν θα σε δεχεται μετά κανένα φροντιστήριο”, έτσι και διορισμένοι φίλοι έλεγαν πως τα σωματεία τους και δη η ΟΛΜΕ ήταν από τότε το ίδιο ξεπουλημένη. Μαλιστα έβριζαν οι διορισμένοι τους αδιόριστους στα φροντιστήρια και τούμπαλιν…
Κοινώς είμαστε για τα μπάζα..
Το μόνο που δεν θα τους χαρίσω ποτέ είναι το δώρο της σχέσης μου με υπέροχα παιδιά, που έχω την τιμή μέχρι σήμερα να συνεχίζω να χω επαφή μαζί τους. Είναι η μεγαλυτερη πληρώμη μου.
Η κατάντια της παιδείας στην Ελλάδα είναι το δημιούργημα όλων μας….
Άντε καλά μπάνια και τα λέμε οταν ωριμάσουν οι συνθήκες…
