Ζούμε με έναν εγχάρακτο μπάτσο στην αμυγδαλή.
Κάπου εκεί, στα μικρά μας χρόνια μας μάλωσαν που γράψαμε σ’ έναν τοίχο, που διαλύσαμε ένα παιχνίδι στα εξ ων συνετέθη για να αποδομήσουμε τη μαγεία, που βάλαμε μια χούφτα χώμα στο στόμα για να νιώσουμε πάνω σε τι πατάμε. Ύστερα μαλώναμε εμείς τον εαυτό μας κάθε φορά που επαναλαμβάναμε κάτι απ’ αυτά με μια ενοχή -μικρή ή μεγάλη.
Αργότερα ήρθε η ώρα “να αναλάβουμε τις ευθύνες μας”. Να στρώνουμε το κρεβάτι μας κάθε μέρα, να τρώμε συγκεκριμένη ώρα το μεσημεριανό μας, να κοιμόμαστε 14.00-16.00, να μελετάμε για το σχολείο 17.00-20.00, να κοιμόμαστε πριν τις 22.00. Να είμαστε προσποιητά ευγενείς, να δυσκολευόμαστε να λέμε “όχι!”, να μας είναι πιο εύκολο το “ναι, βεβαίως και μπορώ” από το “όχι, δεν θέλω”. Μεγαλώσαμε. Πατήσαμε τα 20, ύστερα τα 30, ύστερα τα 40, τα 50…Κι ακόμα στρώνουμε το κρεβάτι μας την ίδια ώρα κάθε μέρα.
Πού και πού όμως σχίζεται ο συνειρμός στα δύο και σαστισμένοι μπροστά στην νέα μέρα δεν ξέρουμε κατά πού να πάμε. Εκείνη τη στιγμή είναι η ευκαιρία. Η μόνη ευκαιρία να αναπλάσεις το μυαλό σου αφού σαστισμένος δεν έχεις καμμία τάση για το “εκεί” ή το “εδώ”. Και τότε είναι η ώρα της μεγάλης απογοήτευσης μιας και πολύ συχνά, ακόμη και τότε, θα πας εκεί που ήσουν πριν: στην “ασφαλή” κατάδική σου φυλακή που τόσο όμορφα διακόσμησε η μαμά, ο μπαμπάς, η δασκάλα, και πια εσύ.
Κι όμως, ένας στους τόσους θα πράξει το άλλο. Το λογικό. Θα κάψει τη γέφυρα με το πριν και ήρεμος αλλά σίγουρος θα στρίψει κατά ‘κει που θέλει να πάει. Θα αρχίσει να ανεβαίνει το βουνό. Μόνος ή με παρέα. Λίγη σημασία έχει. Μ’ όσους κι αν συμπορευτείς, τα πόδια σου το ίδιο θα κουραστούν. Όλα τα άλλα είναι ψυχολογικά…
