Τη Δευτέρα 3 Ιουνίου ξεκίνησε η δίκη του Bradley Manning, ο νεαρός άντρας όπως είναι γνωστό διέρευσε διπλωματικά και στρατιωτικά έγγραφα μέσω των WikiLeaks. Έχει ομολoγήσει την ενοχή του σε 10 κατηγορίες οι οποίες θα τον βάλουν πίσω από τα κάγκελα για 20 χρόνια.
Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για τον στρατό των ΗΠΑ που έχει καταθέσει 22 κατηγορίες εναντίον του, συμπεριλαμβανομένης της κατασκοπείας και της “βοήθειας στον εχθρό”, η οποία μπορεί να επιφέρει μέχρι και ισόβια κάθειρξη χωρίς δικαίωμα έφεσης. Όταν ο Μάνινγκ διέρρευσε τα διπλωματικά έγγραφα και τις στρατιωτικές εκθέσεις έγραψε: “Θέλω οι άνθρωποι να δουν την αλήθεια… ανεξάρτητα από το ποιοι είναι, διότι χωρίς ενημέρωση, δεν μπορείτε να πάρετε συνειδητές αποφάσεις ως πολίτες”. ” Ηλπιζε πως με την δημοσιοποίηση αυτή θα προκαλέσει παγκόσμιες συζητήσεις και μεταρρυθμίσεις”.
Ο Bradley Manning ήρθε την Τρίτη 4 Ιουνίου, πρόσωπο με πρόσωπο, με τον άνθρωπο που τον κατηγόρησε και τον παρέδωσε στην ουσία στην στρατιωτική δικαιοσύνη. Τον Adrian Lamo, έναν καταδικασμένο χάκερ, ο οποίος κατέθεσε σχετικά με τις συνομιλίες που είχε για έξι ημέρες μέσω υπολογιστή με τον Μάνινγκ, το Μάιο του 2010.
Ο David Coombs, δικηγόρος υπεράσπισης του Manning, χρησιμοποίησε την αντεξέταση του Lamo, για να δείξει τα πραγματικά κίνητρα του πελάτη του, που τον οδήγησαν στη διαρροή εκατοντάδων χιλιάδων εγγράφων της κυβέρνησης.
Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, ο Manning είπε στον Lamo ότι είχε αποφασίσει να διαρρεύσει τα έγγραφα με σκοπό να υποκινήσει μια παγκόσμια συζήτηση και αφύπνιση.
Όταν ρωτήθηκε από τον Coombs, ο Lamo, αν ο Manning του είχε πει κατά τη διάρκεια των συνομιλιών τους, για την διαρροή των εγγράφων στο WikiLeaks, ο Lamo είπε, ότι ναι το είχε πει. Ο Coombs τον πίεσε και περαιτέρω. “Σας το είπε με το σκεπτικό ότι ήσασταν κάποιος που θα μπορούσε να τον καταλάβει;” ρώτησε ο Coombs . “Ακριβώς αυτό,” απάντησε ο Lamo. Ο Lamo συμφώνησε ότι κατά την διάρκεια των συνομιλιών τους, ο Manning περιέγραφε τον εαυτό του , ως ένα συναισθηματικό ναυάγιο που έβλεπε πως η ζωή του καταρρέει και σκεφτόταν να αυτοκτονήσει. Ο Manning είπε ότι ήταν πάρα πολύ ψυχικά τραυματισμένος για να τον νοιάζουν οι συνέπειες για τον εαυτό του. Περισσότερο φοβόταν μήπως παρεξηγηθεί. Ο Coombs ρώτησε, “Σας είπε ο Manning ότι ήταν το είδος του ατόμου που θα διερευνούσε πάντα την αλήθεια;” “Αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να το εκτιμήσω,” είπε ο Lamo. Ο Lamo παραδέχθηκε ότι ο Manning του είπε, ότι ήταν σημαντικό να διαρρεύσουν τα στοιχεία αυτά και πως αν διαρρεύσουν πιθανόν να αλλάξουν πραγματικά κάτι.
Ο Coombs αναφέρθηκε στη συνέχεια στο περιεχόμενο κάποιων συνομιλιών ανάμεσα στους Manning και Lamo: Εν ολίγοις, ο Manning είπε στον Lamo ότι δεν πιστεύει σε καλούς και κακούς πια, αλλά πως υπάρχει μόνο μια πληθώρα κρατών που ενεργούν καθαρα για το συμφέρον τους. Ο Manning σκέφτηκε ότι ίσως ήταν πολύ ιδεαλιστής. Με βάση αυτά που είχε δει όμως, δεν μπορούσε να σκεφτεί να κρύψει όλα αυτά τα στοιχεία. Είπε ότι αισθάνθηκε συνδεδεμένος με τους πάντες, ότι είμαστε όλοι μακρινοί συγγενείς και ότι απλά νοιαζόταν. Ο Manning αποκαλούσε τον εαυτό του ανθρωπιστή. Τόνιζε πως είμαστε όλοι άνθρωποι και σκοτώνουμε τους εαυτούς μας, ενώ κανείς δεν διαφέρεται. Τον ενοχλούσε που κανείς δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται, η απάθεια ήταν πολύ χειρότερη από την ενεργό συμμετοχή. Είπε ότι ο ίδιος προτίμησε την οδυνηρή αλήθεια από τις ευτυχισμένες φαντασιώσεις. Για κάθε μία από αυτές τις παραπάνω δηλώσεις ο Lamo απάντησε: “Ναι έτσι είπε”. Σε ένα σημείο ο Lamo παραδέχθηκε ότι δεν είχε ξεχάσει πως αυτός και ο Μανινγκ μοιάζουν αρκετά.
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης του από τον εισαγγελέα ο Lamo επικεντρώθηκε στα τεχνικά θέματα που αφορούσαν τις συνομιλίες και όχι στο περιεχόμενό τους.
Ο Lamo δέχτηκε διάφορες επιθέσεις το 2010 για το γεγονός ότι κατέδωσε τον Manning. Οι υποστηρικτές του Manning τον αποκαλουσαν “προδότη” και “καρφί”
Γενικότερα η πρώτη μέρα της δίκης του Μάνινγκ ήταν ιδιαίτερα έντονη και σημαντική.
Αρχικά, η ομάδα υπεράσπισής του, πραγματικά νίκησε στα σημεία τους εισαγγελείς της κυβέρνησης . Για παράδειγμα, ο εισαγγελέας προσπάθησε να πείσει πρώην συγκάτοικο του Bradley να καταθέσει εναντίον του και να τον κατηγορήσει. Αν και οι δύο δεν ήταν φίλοι, ο συγκάτοικός του δεν είχε καμιά διάθεση να τον καταδώσει για οτιδήποτε. Η προσπάθειά τους αυτή λοιπόν δεν οδήγησε πουθενά. Κατά την εναρκτήρια δήλωσή του, ο εισαγγελέας παρουσίασε σε μια οθόνη τα αρχεία καταγραφής των συνομιλιών του Bradley Manning με τον Julian Assange.
Δημιουργείται ξεκάθαρα η αίσθηση ότι η κυβέρνηση έχει ως στόχο και τον δημοσιογράφο Assange και όχι μόνο τον Manning. Για κάποιον περίεργο λόγο ξαφνικά το βίντεο γίνεται αρκετά θολό και ένα μεγάλο μέρος της συνομιλίας δεν μπορεί να διαβαστεί. Όμως μια φράση κλειδί μπορούσε να διαβαστεί. Ο εισαγγελέας κάλεσε την δικαστή να διαβάσει το συγκεκριμένο σημείο, αλλά εκείνη απέφυγε να το διαβάσει φωναχτά. Ο δικηγόρος του Manning, David Coombs στηρίχτηκε ακριβώς πάνω σε αυτό το σημείο κάνοντάς το βασικό μέρος της επιχειρηματολογίας του. Ο Manning έλεγε στον Assange ότι τα κυβερνητικά έγγραφα που δημοσιοποιούσε για τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, θα έχουν ως αποτέλεσμα να διαλυθεί η “ομίχλη του πολέμου και να αποκαλυφθεί η αληθινή φύση του ασύμμετρου πολέμου του 21ου αιώνα” . Στόχος του Manning ήταν να εμπνεύσει τον αμερικανικό λαό ώστε να δράσει.
Αποτελεί άραγε έκπληξη ότι η δικαστής και ο στρατός προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν και να εμποδίσουν τους 250 οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης από το να καλύψουν την πρώτη ημέρα της δίκης; Μόνο για εβδομήντα μέσα εκδόθηκαν πιστοποιήσεις μέσω μιας μη διάφανης διαδικασίας, που απαιτούσε από πριν την υποβολή προηγούμενων άρθρων τους, ώστε να εξετάστουν από τον στρατό.
Παρ ‘όλα αυτά, περισσότεροι από εκατό δημοσιογράφοι κατάφεραν να εισχωρήσουν στο κέντρο που ήταν τα media, προσπαθώντας να κρύψουν και να περάσουν μέσα τους φορητούς τους υπολογιστές. Δεν επιτρέπονταν τα κινητά τηλέφωνα – που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη διαδικασία του ρεπορτάζ. Δεν επιτρεπόταν η πρόσβαση σε αντίγραφα του βίντεο ή των ήχων που έχει στα χέρια της η κυβέρνηση – και θα μπορούσε έτσι να γίνει έλεγχος των γεγονότων.. Οι υπόλοιποι από εμάς έπρεπε να στεκόμαστε στην βροχή και να περνάμε από διαρκείς ελέγχους. Στους διακόσιους πενήντα ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης στους οποίους δεν εκδόθηκαν άδειες είχαν πει, ότι ήταν ευπρόσδεκτοι να σταθούν στη σειρά και να δουν αν θα υπάρξει κάποια θέση γι’αυτους μέσα στην αίθουσα του στρατοδικείου, η οποία διαθέτει περίπου 50 θέσεις μόνο.
Όπως ήταν φυσικό οι εκπρόσωποι των μέσων ενημέρωσης αποφάσισαν να μην σταθούν στην ουρά και να μείνουν στην βροχή όλη την μέρα. Δεν είχαν ενημερωθεί ότι ένα ολόκληρο θέατρο είχε ανοίξει για όσους θέλαν να παρακολουθήσουν, μετά από επανειλημμένες καταγγελίες και μηνύσεις. Ένας έμπειρος παρατηρητής δικαστηριών, γνωρίζει ότι οι σημαντικότερες ημερομηνίες για να παραστεί κανείς σε δίκη είναι την πρώτη μέρα στις εναρκτήριες δηλώσεις, στην κατάθεση του κατηγορούμενου, όποια μέρα γίνει, και την τελευταία μέρα στα τελικά επιχειρήματα.
Η Συνταγματάρχης Denise Lind, που προεδρεύει το στρατοδικείο του Manning, έγραψε το κύριο άρθρο του νόμου, για το πώς να χειριστεί κανείς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε μια στρατιωτική δίκη πριν από δεκατρία χρόνια. Είναι η κορυφαία ειδικός στο πώς να τους παρέχει τροφή και νερό, στο πώς να τους δοθεί ό,τι δεν χρειάζονται και στο πώς να αρνηθεί τα πάντα επί της ουσίας – αντίγραφα, έγγραφα, καθώς και την πρόσβαση. Αν, όπως παραδέχεται σε δήλωσή της, το “δικαίωμα πρόσβασης είναι το δικαίωμα να παρακολουθήσει κάποιος μια διαδικασία, να την ακούσει, να την δει και να κρατήσει σημειώσεις γι’αυτή”, πώς μπορεί να αρνείται στους δημοσιογράφους και το κοινό τους το δικαίωμα να έχουν μαζί τους τα κινητά τους τηλέφωνα και τους φορητούς υπολογιστές τους, σε μια αίθουσα ακρόασης, όπου το δικαστήριο, η έδρα, είναι μακριά, πολύ μακριά; Είναι άραγε να απορεί κανείς γιατί επιλέχθηκε από το στρατό η συγκεκριμένη Συνταγματάρχης να προεδρεύει σε αυτή τη δίκη; Για να πολεμήσουμε και να κερδίσουμε αυτό το είδος της καταστολής, πρέπει να πούμε την ιστορία του Bradley Manning παντού.
Πρέπει να απαιτήσουμε οι ειδήσεις μας να συμεπεριλαμβάνουν νέα από την δική του Μάνινγκ κάθε μερα. Θα απευθυνθούμε στο ομοσπονδιακό δικαστήριο για να βεβαιωθούμε, ότι όλες – και οι τριακόσιες πενήντα – ομάδες ειδήσεων θα πάρουν άδεια για να παρακολουθήσουν και να καταγράψουν τις καταθέσεις κλειδιά και τα τελικά επιχειρήματα. Έχουμε περίπου οκτώ με δώδεκα εβδομάδες, πριν η δικαστής ανακοινώσει την ετυμηγορία της. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
(πηγή: http://readersupportednews.org/trial-of-bradley-manning)
