Το ασύμμετρο Τέλος της Ιστορίας απειλών.

Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι κοινωνικοί επιστήμονες προέβλεψαν το τέλος της Ιστορίας, σκεπτόμενοι ότι από την στιγμή που το σύστημα της Ελεύθερης Αγοράς επικράτησε σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν θα υπάρχουν και αντιδράσεις από μέλη κοινωνιών που ζουν εντός αυτών των συστημάτων διότι πλέον δεν υφίσταται το «στρατόπεδο» του Σιδηρού Παραπετάσματος/κομμουνιστικού κινδύνου που αποτελούσε το αντίπαλων δέος του συνασπισμού κρατών, της λεγόμενης, Δύσης.

Βέβαια οι πρόσφατες εξεγέρσεις και επαναστάσης στην Β.Αφρική, στην Ευρώπη και στη Λ. Αμερική, δείχνουν ότι το Τέλος της Ιστορίας δεν ήρθε ποτέ. Πως είναι δυνατόν να επήλθε το τέλος της πάλης των τάξεων όταν για παράδειγμα στην Ελλάδα, το Δεκέμβριο του ’08 η νεολαία αμφισβήτησε μαζικά την έννοια της κυριαρχίας του κράτους και του αστικού πολιτικού κόσμου, όταν στην Τουρκία (Ιούνιος 2013) εκατομμύρια πολιτών εναντιώνονται στα συμφέροντα μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών, δίνοντας μάχες σε οδοφράγματα με τις κατασταλτικές δυνάμεις του Τουρκικού κράτους;

Αφού όμως ήρθε το Τέλος της Ιστορίας και ο «κίνδυνος του κομμουνισμού» εξαφανίστηκε η ανάγκη για την «εσωτερική ασφάλεια» δεν έπαψε να υπάρχει. Χρειάστηκε ένα νέο είδος «κινδύνου» που να μπορεί να συσπειρώνει άκριτα, και  βασισμένο στην άγνοια, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ενάντιά του.

Αυτό ο νέος «κίνδυνος» ονομάστηκε «ασύμμετρη απειλή». Με τη χρήση αυτής ορολογίας η εκάστοτε κυβέρνηση ή ο κάθε διεθνής διακρατικός οργανισμός είναι σε θέση να ονοματίζει κάθε τι κατά το δοκούν ασύμμετρη απειλή, διότι μια ασύμμετρη απειλή δεν είναι συγκεκριμένη, είναι αόριστη και ταυτόχρονα βάζει τις κοινωνίες σε κατάσταση φόβου και αναμονής «επίθεσης» αλλά το βασικότερο είναι η δημιουργία συναισθήματος τρόμου που νομιμοποιεί την κρατική καταστολή με πρόσχημα την προστασία και την ασφάλεια των πολιτών και των συμφερόντων τους, από κάποιο άγνωστο εχθρό.

Επίσης η «ασύμμετρη απειλή» μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα μέσο αποποίησης ευθυνών από επίσημους κυβερνητικούς φορείς όπως έγινε   π.χ το Θέρος του 2007, μια περίοδο που η ελληνική επικράτεια βίωσε τον εφιάλτη των πολλαπλών πυρκαγιών, ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης, κ. Βύρωνας Πολύδωρας δήλωσε ότι  «Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται πράγματι περί ασύμμετρης απειλής. Η διασπορά των συμβάντων, δηλαδή των πυρκαγιών ο χρόνος ακόμη και οι νυχτερινές επιθέσεις, με αναφλέξεις στις τρεις και στις τέσσερις τη νύχτα και σε απίθανα μέρη, όπου η προσπέλαση σε αυτά δεν είναι ούτε από κάποιο τυχαίο διαβάτη, ή αυτοκινητιστή, μας οδηγούν στο συμπέρασμα όχι να διατυπώνουμε ερωτήματα, αλλά να κοιτάξουμε πώς να αντιμετωπίσουμε και αυτήν την ασύμμετρη απειλή».

6 χρόνια αργότερα από την δήλωση εκείνη δεν έχει αποδειχθεί εάν κάποια «ασύμμετρη απειλή» ευθύνεται για την μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή και για τους θανάτους πολιτών του ελληνικού κράτους αλλά αποδείχθηκε ότι ο κρατικός μηχανισμός ήταν ανίκανος να αντιμετωπίσει φυσικές καταστροφές και πως ο τότε υπουργός προσπαθούσε να αποπροσανατολίσει τη κοινή γνώμη πως κατευθύνσεις συνομοσιολογικού περιεχομένου.

Ένα ακόμη βασικό στοιχείο στην αλλαγή σχεδιασμού κατασταλτικών πλάνων από διακρατικούς και κρατικούς φορείς είναι οι ντιρεκτίβες που προκύπτουν από τα εγχειρίδια «Μilitary Operations in the Urban Terrain» και «US Doctrine for Joint Urban Operations». Το ΜΟUT προέκυψε μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ κατά την οποία ο στρατός τους έκανε εκτενής επιχειρήσεις σε αστικά κέντρα  και το JUO μετά τη επίθεση της 11/9 στη Νέα Υόρκη.

Με βάση αυτά τα 2 εγχειρίδια αλλά και το «Μη Θανατηφόρα Όπλα και τις Μελλοντικές Επιχειρήσεις Ενίσχυσης της Ειρήνης» που δημοσιεύθηκε το 2004 από το ΝΑΤΟ, και στο οποίο περιλαμβάνεται η άποψη ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να μπορεί να έχει τεχνικές ελέγχου πλήθους και καταστολής αυτούς καθώς και τεχνικές επιτήρησης και μεταχείρισης κοινωνικών ομάδων σε περιβάλλον πόλης, κρίνεται απαραίτητη η χρήση ψηφιακών μέσων όπως κάμερες παρακολούθησης σε δημόσιους δρόμους ή συσκευές παρακολούθησης και υποκλοπής τηλεφωνικών/διαδικτυακών συνομιλιών  , επιχειρήσεων συνεργασίας διαφορετικών πολεμικών και αστυνομικών δυνάμεων (όπως έγινε πχ στη Γένοβα κατά την διάρκεια της συνδιάσκεψης των G8 όπου η Ιταλική Αστυνομία, το Ιταλικό Λιμενικό Σώμα και η Ιταλική Πολεμική αεροπορία συνεργάστηκαν για την καταστολή των διαδηλώσεων τις ημέρες εκείνες) αλλά και παλαιότερων τεχνικών όπως ο ψυχολογικός πόλεμος καθώς και η ψευδής προπαγάνδα μέσω ΜΜΕ που είναι πιστά στο να αναπαράγουν παραπλανητικές ειδήσεις προς το σύνολο των πολιτών της εκάστοτε κρατικής επικράτειας.

Συμπερασματικά λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ ,και φίλια προς αυτό, έχουν μπει σε μια διαδικασία εύρεσης εχθρών και της διασποράς «ασύμμετρων φόβων» για να μπορούν να αναπαράγουν την ψευδαίσθηση της αναγκαιότητάς ύπαρξής τους στους πολίτες τους, μιας και ο κίνδυνος του Σιδηρούν Παραπετάσματος έπαψε να υπάρχει, καθώς επίσης και για να εδραιώσουν πλήρως την αντίληψη ότι κατέχουν το «νόμιμο μονοπώλιο χρήσης βίας» στο όνομα της προστασίας και ασφάλειας του έθνους και εύρυθμης λειτουργίας των οικονομικών και πολιτικών θεσμών.

(Το παρόν κείμενο αποτελεί τμήμα εργασίας για πανεπιστημιακό σεμινάριο στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Το σεμινάριο ασχολείται με το έγκλημα, την καταστολή και τις πολιτικές αιτίες και προεκτάσεις του και διδάσκεται από το επίκουρο καθηγητή Στράτο Γεωργούλα)

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο