Ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος: το κοινό

Το άρθρο είναι γραμμένο στηριζόμενο στον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ στις ΗΠΑ, καθώς και στο τι επιλέγουν οι πολιτικοί να προβάλουν ως σοβαρά και σημαντικά, τα όσα όμως αναφέρει ο αρθρογράφος αντιστοιχούν απόλυτα στον τρόπο λειτουργίας όλων των καθεστωτικών ΜΜΕ σε κάθε χώρα και σαφώς χαρακτηρίζονται από διαχρονικότητα, γι’αυτό και αξίζει να παρακολουθήσουμε τον τρόπο σκέψης του.

Από τον KEVIN CARSON

Ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος: το κοινό

Είναι σημαντικό, όταν ακούμε τους επίσημους και καθεστωτικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, να αναρωτηθούμε τι πραγματικά θέλουν να πουν με τις λέξεις που χρησιμοποιούν. Όπως επεσήμανε ο Όργουελ στο “η Πολιτική και η Αγγλική γλώσσα”, αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία χρησιμοποιούν τη γλώσσα για να κρύψουν νοήματα, πιο συχνά από το να τα μεταδώσουν.

Ένα καλό παράδειγμα είναι η επανάληψη των φράσεων “απειλή για την εθνική μας ασφάλεια” και “βοήθεια προς τον εχθρό,” από ανθρώπους σαν τον Eric Holder, τον Peter King και τον Λίντσεϊ Γκράχαμ, σε σχέση με τις διαρροές που έγιναν από ανθρώπους σαν τον Bradley Manning και τον Edward Snowden. Σίγουρα η πρόθεσή τους είναι να προκαλέσουν συγκεκριμένους συνειρμούς στο μυαλό των ακροατών με την επιλογή των λέξεων τους. Εάν δεν είστε προσεκτικοί, μπορεί να βρείτε τον εαυτό σας να ανταποκρίνεται ακριβώς στον τρόπο που εκείνοι αναμένουν – επιτρέποντας έτσι στα λόγιά τους να διαμορφώνουν το μυαλό το δικό σας, της οικογένειάς σας, των γειτόνων σας, να διαμορφώνουν έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, που απειλείται από την εισβολή και την καταστροφή που μπορεί να επιφέρει αυτός ο ανώνυμος και απρόσωπος εχθρός, όπως λέει και ο Όργουελ στον έργο του “Δύο λεπτά μίσους”, “σκοτεινοί στρατοί… βάρβαροι των οποίων η τιμή είναι μόνο η στυγερότητα”.

Αλλά αν κοιτάξουμε πίσω από τις λέξεις, η πραγματική σημασία τους είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Για το είδος των ανθρώπων που χρησιμοποιούν φράσεις όπως “εθνική ασφάλεια”, τα κράτη είναι μια επιχείρηση, μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων, που ενισχύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και διοικείται από ανθρώπους σαν τον εαυτό τους, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να εκμεταλεύονται τους φυσικούς πόρους και την εργασία των ανθρώπων σε παγκόσμια κλίμακα, ώστε να ζουν οι ίδιοι στον πλούτο. Ο “εχθρός” λοιπόν είστε εσείς. Και ο κίνδυνος είναι ότι μπορεί να καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει και να τους διαταράξετε το άνετο και ευχάριστο σχέδιό τους.

Ο Alex Carey, ιστορικός της προπαγάνδας, υποστηρίζει ότι ο κεντρικός πυλώνας της ελίτ εξουσίας σε μαζικές δημοκρατίες είναι η μηχανική της συναίνεσης. Στα τέλη του 19ου αιώνα, δύο φαινόμενα εμφανίστηκαν ταυτόχρονα: Πρώτον, οι γιγαντιαίες εταιρείες και ο ισχυρός δεσμός μεταξύ των εταιρειών και του κράτους. Και το δεύτερο, η απειλή για αυτό το πλέγμα εξουσίας από την καθολική παιδεία και την καθολική ψηφοφορία. Εξ ου και η μεγάλη σημασία της προπαγάνδας, της διαχείρισης της κοινής γνώμης, στα επίσημα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα.

Ο Samuel Huntington έγραψε στην “Κρίση της δημοκρατίας”, το 1974, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες στις δύο δεκαετίες μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η «ηγεμονική δύναμη σε ένα σύστημα παγκόσμιας τάξης» – σε μια κατάσταση πραγμάτων δυνατή μόνο λόγω της εσωτερικής δομής της εξουσίας, στην οποία η χώρα “διοικούνταν από τον Πρόεδρο που ενεργούσε με την υποστήριξη και τη συνεργασία προσώπων κλειδιά και ομάδων του εκτελεστικού γραφείου, την ομοσπονδιακή γραφειοκρατία, το Κογκρέσο, καθώς και τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις, τις τράπεζες, τα δικηγορικά γραφεία, τα ιδρύματα, και τα μέσα ενημέρωσης.” Και αυτό, με τη σειρά του, ήταν εφικτό μόνο με τη συναινέση και την παθητικότητα, του αμερικανικού λαού, και την αποδοχή της κατάστασης ως φυσική και αναπόφευκτη.

Η δεκαετία του ’60, όπως μπορείτε να φανταστείτε, κατατρόμαξε αυτούς τους ανθρώπους. Μέχρι τότε “τα σχέδια του κοινωνικού συμβολαίου” λειτούργησαν αρκετά καλά (τουλάχιστον για τη μεσαία τάξη των λευκών): Θα σας δώσω ένα σπίτι στα προάστια, μια τηλεόραση, ένα νέο αυτοκίνητο κάθε πέντε έτη, καθώς και μια ασφαλή δουλειά και ένα σωματείο, με οφέλη και περιοδικές αυξήσεις στο μισθό σας. Για αντάλλαγμα εσύ απλώς θα δουλεύεις, θα ανανεώνεις τις συμβάσεις και θα μας αφήσεις να αναλάβουμε την διαχείρηση των εργοστασίων όπως εμείς θεωρούμε σωστά, χωρίς να σκοτίζεις το κεφάλι σου. Θα μας αφήσεις να διαχειριστούμε τον κόσμο προς το συμφέρον των μεγαλοεταιρειών την GE, την GM και την United Fruit Company κ.λ.π., και να κοιτάτε αλλού, όταν εγκαθιστούμε φασιστικά καθεστώτα ή τάγματα θανάτου στην Ινδονησία, τη Νιγηρία και τη Λατινική Αμερική.

Το 1960 ήταν η πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που φάνηκε μια σημαντική μερίδα του κοινού να πιστεύει ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».

Από τότε, η διαχείριση της κοινής γνώμης να συναινέσει μηχανικά έχει διπλή σημασία για αυτούς. Γι’ αυτό η κοινότητα της “εθνικής ασφάλειας” απασχολεί ψυχολόγους για το πώς να διαχειρίζονται τις δημόσιες αντιλήψεις, με τον ίδιο τρόπο που διαχειρίζεται τις αντίληψεις ενός εχθρού σε πόλεμο· και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι να χειραγωγήσουν και να πάρουν από μας την επιθυμητή αντίδραση.

Βλέπετε, είμαστε πραγματικά ο εχθρός. Κάθε φορά που ένας από αυτούς γλιστρά και αποκαλύπτει όλα αυτά τα πράγματα για την κυβέρνηση εκπροσωπώντας την κυρίαρχη βούληση του λαού είναι γι’αυτούς δήθεν “ανόητοι”. Για παράδειγμα, η δήλωση του Γραμματέα Τύπου του πρώην προέδρου Κλίντον, Sandy Berger το 2004: “Έχουμε πάρα πολλά που διακυβεύονται στο Ιράκ για να χάσουμε τον αμερικανικό λαό.”

Γι ‘αυτό παρεκκλίνουν τόσο και κλονίζονται, όταν άνθρωποι σαν τον Manning και τον Snowden πουν στον εχθρό – σε ανθρώπους δηλαδή όπως εσείς και εγώ – την άσχημη αλήθεια. Η δύναμή τους εξαρτάται από το να διατηρήσουν εμάς – τον εχθρό τους – στο σκοτάδι.

(Ο Kevin Carson είναι μέλος του Κέντρου για μια Κοινωνία Χωρίς Κράτος και είναι καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας)

(Πηγή: http://www.counterpunch.org/2013/06/17/public-enemy-number-one-the-public/)

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο