Σχήμα οξύμωρο

Σχήμα οξύμωρο

Ανέκαθεν οι φωνές της λογικής έμοιαζαν σαν κραυγές απόγνωσης μέσα στην απόλυτη σιωπή. Κεραυνοί που φώτιζαν και έσπερναν τον πανικό μέσα στο κούφιο και κενό σκοτάδι του παραλογισμού της καθημερινότητας μας.

Συνήθως αυτές οι φωνές σπάνια ακούγονται γιατί αποσιωπούνται τεχνητά, καθώς είναι σύμφορες ως προς το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας. Ενάντια στη λογική του βολέματος με κάθε τρόπο και του άκρατου ωχαδερφισμού που έχουν επιβάλλει κατά ένα τρόπο τινά μιας ένοχης σιωπής σε όλους.

Όσο και αν προσπαθείς να εστιάσεις την προσοχή σου σε αυτές τις φωνές, επιτηδευμένα χαμηλωμένες και υποβαθμισμένες, δε μπορείς να μην ακούσεις τις δυνατές άναρθρες φωνές που σου παίρνουν τα αυτιά. Φωνές παραλογισμού, εμπλουτισμένες και εμποτισμένες με το χειρότερο δείκτη συμπλέγματος και προσωπικών φιλοδοξιών, σε σχέση με πολλά μικρά και μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα.

Μια τέτοια φωνή, με ακόμα μια μεγαλύτερη ιστορία, εμφανίστηκε και «πήρε» τα δικά μου αυτιά αλλά και τη λογική. Ενός ανθρώπου που στα 75 του χρόνια και μετά από κοντά 50 χρόνια μετανάστευσης, ήρθε για να μου αποδείξει ότι παντού κρύβεται ένας μύθος ενός ανεγκέφαλου και αχάριστου φασίστα.

Ο κυρ Σταύρος λοιπόν στο σήμερα είναι ένας ευκατάστατος Έλληνας που έζησε το σύνολο της ζωής του στην Αμερική και αποφάσισε πλέον να επιστρέψει στον τόπο της γενέτειρας του και να απολαύσει όλα αυτά που του έλειπαν όσο καιρό είχε φύγει στο εξωτερικό.

Επιστροφή λοιπόν και δεν ήταν μόνο ο τραπεζικός του λογαριασμός γεμάτος αλλά και ο νους από αναμνήσεις και εμπειρίες. Με δύο διαζύγια στον ώμο, η πρώτη Ισπανίδα μετανάστρια και η δεύτερη Κουβανή επίσης μετανάστρια. Ένας μετανάστης με ρίζες από τον πόντο και καταγωγή από τα προσφυγικά σπίτια της Θεσσαλονίκης, έμελλε να σμίξει με τι άλλο, πρόσφυγες διαφορετικής κουλτούρας και υπόστασης.

Και ενώ διαβάζεις όλα τα παραπάνω, πιστεύεις ότι αυτός ο άνθρωπος θα επέστρεψε με διαφορετικές σκέψεις, πιο προχωρημένες από αυτές που είχε μέσα του πριν φύγει για τα ξένα. Δυστυχώς όμως τα τόσα χρόνια ξενιτιάς ξεχνιούνται αστραπιαία με την πρώτη εκστόμιση της λέξης «αράπακλας» και εκδήλωσης του μίσους προς οποιοδήποτε άνθρωπο είχε την τύχη το χρώμα του δέρματος του να είναι πιο σκούρο από το δικό του.

Η έκπληξη μεγαλώνει όταν ο ίδιος αυτός άνθρωπος, μετανάστης 50 και πλέον ετών, συνεχίζει να κατηγορεί τους μετανάστες όλης της γης που μαζεύονται στα πλούσια κράτη και παίρνουν τις δουλειές του κοσμάκη. Όταν κάνει κουβέντα για λαθραίους μετανάστες, λες και οι ψυχές και οι ανάγκες μπορούν να διαχωριστούν με επίσημα έγγραφα μιας κρατικής υπηρεσίας.

Πλέον η συμπάθεια και ο σεβασμός απέναντι στο σκαμμένο του πρόσωπο και τα γδαρμένα του χέρια, αντικαθιστούνται από τη λύπηση και την απορία. Όταν με περηφάνια δηλώνει πως το πρώτο πράγμα που έκανε όταν επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα, ήταν να πάει να γραφτεί στη συμμορία των ναζί, στα χρυσά αυγά. Γιατί οι ξένοι φταίνε για όλα και ξέρει αυτός αφού έκανε 50 χρόνια ξενιτιά, ανάμεσα στους χειρότερους αλλοδαπούς εγκληματίες.

Η κουβέντα τελειώνει εκεί, «έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος» που λένε και στο χωριό μου. Δεν υπάρχει λόγος να συνομιλείς με άτομα που το μίσος έχει γίνει δεύτερη φύση τους και κυριότερα, δεν υπάρχει σωτηρία. Τι να πεις σε ένα γέρο άνθρωπο που έζησε τη ζωή του ανάμεσα σε πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες, όντας και ο ίδιος ένας από αυτούς, και επιστρέφοντας στον τόπο του συμπεριφέρεται σαν τον χειρότερο εχθρό που αντιμετώπισε και ο ίδιος στα μέρη που έζησε.

Φαντάζομαι ότι αν το σκεφτεί καθένας από εμάς, τέτοιες ιστορίες παράνοιας και παραλογισμού, συναντά καθημερινά στον τόπο του. Για αυτό μην ψάχνεις αριστερά και δεξιά από πού θα έρθει το κακό για να κυριεύσει τον τόπο μας αλλά και εμάς τους ίδιους. Υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας όλοι αυτοί που από τη μία προσπαθούν επιμελώς να κρύψουν τα συμπλέγματα που τους ταλαιπωρούν αλλά δυστυχώς τίποτα δε μένει κρυφό κάτω από τον καυτό ήλιο του τόπου μας.

Σχήμα οξύμωρο, και όχι μόνο, ένας άνθρωπος που έζησε τη ζωή του σαν μετανάστης, σαν πρόσφυγας, να πάσχει σε τέτοιο βαθμό από ξενοφοβία. Να κρύβει επιμελώς το ρατσιστή και φασίστα που έχει μέσα του και με την πρώτη ευκαιρία να βγαίνει να το διαφημίσει, θεωρώντας πως η ιδεολογία του Αδόλφου είναι η μοναδική που φέρει την αλήθεια, μετά βέβαια από την Παναγία που τον φυλούσε όλα αυτά τα χρόνια εκεί στα ξένα με τους «αραπάδες».

Δικός σας.

Σίσυφος…..

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο