2010..
Ας πούμε “η μεταδεκεμβριανή εποχή”. Το αναρχικό κίνημα ήταν στις “δόξες του”, αφού είχε ενισχυθεί ιδιαίτερα από την μαζική απεργία πείνας των φυλακισμένων το 2008, όπως και από την εξέγερση που ακολούθησε μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Ο καιρός που άρχισε να γίνεται αισθητή η οικονομική κρίση.. Πριν ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο. Μια εποχή που ένα μαζικό απεργιακό συλλαλητήριο σήμαινε αυτόματα συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους και όλα αυτά αν όχι με τη συμμετοχή, τότε τουλάχιστον με το χειροκρότημα της πλειοψηφίας των διαδηλωτών, πόσο μάλλον όταν πυρπολούνταν τράπεζες.
Ενδεικτικά:
5 Μαΐου 2010.. Ημέρα ψήφισης του πρώτου μνημονίου.. Κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων ξεκινούν ίσως οι πιο δυναμικές συγκρούσεις μετά αυτών του Δεκέμβρη του 2008. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στο δρόμο. Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς έρχονται σε σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής ενώ πυρπολούν καπιταλιστικούς στόχους.
Κάποια στιγμή πυρπολείται η τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου. Γίνεται αντιληπτό ότι παρά την απεργία, εντός του κτιρίου υπάρχουν άνθρωποι που εργαζόντουσαν. Το κατάστημα δεν είχε πυρασφάλεια ενώ δεν υπήρχε ούτε έξοδος κινδύνου. Αποτέλεσμα το ίδιο το κτίσμα να λειτουργήσει ως καμινάδα, και τρεις από τους εργαζόμενους να εγκλωβιστούν και να πεθάνουν από τις αναθυμιάσεις..
Ακολουθεί ορυμαγδός προπαγάνδας από τα ΜΜΕ τα οποία κατηγορούν τους εμπρηστές της Marfin για δολοφόνους (Σημείωση: Δε θα αναλωθώ άλλο στο να εξηγήσω γιατί ήταν απλά φόνος εξ’ αμελείας και όχι δολοφονία, αν θέλετε ανοίξτε ένα λεξικό). Ξαφνικά όλοι οι συγκρουσιακοί διαδηλωτές ενοχοποιούνται ως δολοφόνοι.
Ο θάνατος των τριών εργαζομένων της Marfin παρουσιάζεται ως μια καλή δικαιολογία για την άγρια κρατική καταστολή που ακολούθησε.
Η αριστερά παρ’ ότι μέχρι πρότινος “έκλεινε το μάτι” επευφημώντας τους εμπρησμούς τραπεζών ή τέλος πάντων στη χειρότερη των περιπτώσεων έβρισκε αυτές τις πράξεις “μη παραγωγικές”, παθαίνει πασιφιστικό παροξυσμό καταδικάζοντας την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Το μεγαλύτερο μέρος του αναρχικού χώρου παρασύρεται από το κλίμα που έχουν δημιουργήσει τα ΜΜΕ και καταδικάζει τους εμπρηστές της Marfin ως δολοφόνους (μια ματιά στις τότε ανακοινώσεις οργανώσεων/συλλογικοτήτων/σωματείων θα σας κάνει να αισθανθείτε τουλάχιστον λίγο άβολα). Οι περισσότεροι αναρχικοί ξάφνου παρουσιάζουν την εικόνα ενός κατατρομαγμένου μικρού παιδιού, που δεν έχει ξαναδεί μολότοφ στη ζωή του. Κάποιοι μάλιστα μπαίνουν στο ρόλο του χαφιέ στοχοποιόντας δημόσια και με ονοματεπώνυμα άτομα του αναρχικού χώρου.
Για καιρό μετά η φράση “ναι αλλά για τη μαρφίν δε λέτε τίποτα” χρησιμοποιείται από κάθε είδους φασισταριό/εξουσιαστή.
Οι διαδηλώσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα μετατρέπονται σε παρελάσεις, χάνοντας το συγκρουσιακό τους χαρακτήρα.
3 χρόνια μετά, μέχρι και η αστική δημοκρατία καταδικάζει στελέχη της Marfin ως υπεύθυνα για το θάνατο των τριών εργαζομένων στη Marfin.
Σιωπή από τα ΜΜΕ και όλους όσους είχαν μετατραπεί σε πρόβατά τους εκείνο το χρονικό διάστημα.
Κανένας νοήμον άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να μη συνειδητοποιεί το μέγεθος της αφοριστικής μπούρδας που ξεστόμιζε εκείνο το χρονικό διάστημα υπό την επήρεια της προπαγάνδας των ΜΜΕ.
Παρ’ όλα αυτά από ορισμένους ούτε μια συγνώμη. Ένα “εντάξει, λέγαμε μαλακίες” ρε αδερφέ.
Τώρα για τη Marfin δε λέτε τίποτα.
