Όταν ήμουν θανατοποινίτης, είδα ένα σωρό ανθρώπους να βαδίζουν προς τον θάνατο. Η α
πομόνωση σκότωσε τα πάντα μέσα τους.
Του
Anthony Graves, Death Row Exonoree # 138
Όταν ήμουν στην πτέρυγα των θανατοποινιτών, είδα παιδιά να έρχονται στη φυλακή υγιή με πλήρη λογική και να φεύγουν έχοντας χάσει τα λογικά τους, και να φωνάζουν τρελά πράγματα καθώς τα μετέφεραν στο φορείο για να εκετελεστούν.
Είμαι ο αθωωμένος θανατοποινίτης με σειρά # 138.
Υπάρχουν 12 ακόμη άνθρωποι σαν κι εμένα από το Τέξας.
Δώδεκα άνθρωποι που πέρασαν χρόνια της ζωής τους κλειδωμένοι μόνοι τους σε κλουβιά περιμένοντας να πεθάνουν, πριν αφεθούν ελεύθεροι, αφου αποδείχτηκε η αθωότητά τους.
Έντεκα άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει στην πτέρυγα των θανατοποινιτών του Τέξας .
Όλοι λόγω των συνθηκών.
Όταν καταδικάστηκα σε θάνατο, δεν ήξερα ότι αυτή η ποινή θα σήμαινε επίσης, 12 χρόνια χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή, δηλαδή δεν μου επιτρεπόταν να δω ούτε την μητέρα μου, το γιο μου, τους φίλους μου.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν αφαιρεθεί από τη ζωή μου εξαιτίας αυτής της αδικίας.
Δεν ήξερα ότι θα σήμαινε πως για 12 χρόνια θα περνούσαν τα γεύματά μου μέσα από μια μικρή σχισμή σε μια σιδερένια πόρτα, όπως σ’ένα ζώο.
Δεν ήξερα ότι θα σήμαινε 12 χρόνια μόνος σε ένα κλουβί το μέγεθος του οποίου ήταν όσο μια θέση στάθμευσης, να κοιμάμαι σε μια κουκέτα από χάλυβα και να είμαι μόνος μου για 22 έως 24 ώρες την ημέρα.
Όλα για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα.
Η αδικία.
Για μένα και για άλλους 400 μελλοθάνατους στο Τέξας, ενώ ήμουν εκεί, η ποινή θανάτου σήμαινε διπλή τιμωρία.
Περάσαμε χρόνια κλειδωμένοι και μόνοι σε ένα μικρό κλουβί σε απομόνωση, με παιδιά να τρελαίνονται, να ικετεύουν, να ακυρώνουν τις εφέσεις επιλέγοντας να πεθάνουν, να κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεφύγουν από αυτό το μέρος, πριν μας δέσουν σ’ένα φορείο για να οδηγηθούμε για εκτέλεση.
Όλα λόγω των συνθηκών.
Σας γράφω σήμερα, διότι η ACLU (Αmerican Civil Liberties Union) έχει θέσει μια νέα σημαντική έρευνα για το τι προκαλεί στους ανθρώπους ο εγκλεισμός τους σε κλουβιά, να περνούν τις μέρες μόνοι τους περιμένοντας το θάνατο.
Διαπίστωσαν ότι πάνω από το 93% των κρατών κλειδώνει τους θανατοποινίτες κρατουμένους στην απομόνωση για πάνω από 22 ώρες την ημέρα.
Σχεδόν το ένα τρίτο των θανατοποινιτών ζουν σε κλουβιά, όπου η τουαλέτα τους είναι στο μήκος ενός βραχίονα μακριά από το κρεβάτι τους.
Εξήντα τοις εκατό των θανατοποινιτών δεν έχουν παράθυρα ή φυσικό φως.
Η απομόνωση είναι σαν να ζεις σε μια μαύρη τρύπα.
Οι άνθρωποι περαπατούν πάνω από την τρύπα και όσο και να φωνάζουν αυτοί που βρίσκονται μέσα, κανείς δεν τους ακούει. Αρχίζεις να παίζεις κόλπα με το μυαλό σου, μόνο και μόνο για να επιβιώσεις.
Αυτή δεν είναι ζωή.
Είδα ανθρώπους που ζουν στην πτέρυγα των μελλοθανάτων να καταρρέουν.
Ένας τύπος, πέρασε τις τελευταίες μέρες του αλοίφωντας τον εαυτό του με περιττώματα, ξάπλωνε γυμνός στην αυλή αναψυχής, και ουρούσε τον εαυτό του.
Είδα παιδιά που ακύρωναν τις εφέσεις τους και επέλεξαν να πεθάνουν εξαιτίας των απαράδεκτων συνθηκών.
Για να συνοψίσω, είδα ένα σωρό άντρες θανατοποινίτες να χουν σκοτώσει οι συνθήκες τα πάντα μέσα τους και απλά να περιμένουν να πεθάνουν.
Αφού αθωώθηκα και βγήκα έξω, έχω προσπαθήσει να χρησιμοποιήσω το χρόνο μου για να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση σχετικά με αυτές τις συνθήκες. Δουλεύω πάνω σε ένα βιβλίο και ταξιδεύω στον κόσμο προσπαθώντας να διαδώσω το μήνυμά μου και να ενημερώσω τους ανθρώπους σχετικά με τις επιπτώσεις της απομόνωσης.
Έχω δημιουργήσει
την σελίδα AnthonyBelieves.com,
με την οποία προσπαθώ να βοηθήσω δικηγόρους, μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, κλπ. Ζητώ την υποστήριξή σας στις προσπάθειές μου να επιστήσω την προσοχή σε αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες μεταβαίνοντας στην ιστοσελίδα μου και προσφέροντας ό,τι μπορείτε για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα έξοδα των ταξιδιών μου.
Υπάρχει επίσης μια αίτηση στην ιστοσελίδα μου στην οποία ζητάω να υπογράψουν 10 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σε ένδειξη αλληλεγγύης για την προσπάθεια αυτή.
Σας παρακαλώ να βοηθήσετε εμένα και την ACL, ώστε να γίνουν ευρέως γνωστές αυτές οι απάνθρωπες συνθήκες. Το σύστημα της θανατικής ποινής στην χώρα μας είναι διαλυμένο και εφαρμόζεται άδικα εναντίον του λαού. Όταν υπάρχει ένα διαλυμένο σύστημα αθώοι άνθρωποι σαν κι εμένα μπορεί να καταλήξουν στο να παλεύουν για την ζωή τους. Κλείνοντας τον οποιοδήποτε στην απομόνωση είναι μορφή βασανιστηρίου. Μιλάω εκ πείρας. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους επιστρέφουν στην κοινωνία μας, και όταν το κάνουν, επιστρέφουν με όλες τις αποσκευές που τους έχουμε φορτώσει με το σύστημά μας. Το γεγονός αυτό κρατά σε υψηλή θέση τον κίνδυνο της υποτροπής τους σε αδικήματα.
Δεν πρέπει να έχουμε ένα σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, που μετατρέπεται σε εγκληματικό σύστημα από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους πολίτες μας.
Ακόμα και όταν δεν μας αρέσουν οι άνθρωποι ή θεωρούμε ότι έχουν διαπράξει αδίκημα, τα συναισθήματα μας, δεν θα πρέπει να διέπουν την κοινωνία μας.
Θα πρέπει να δημιοουργούμε νόμους με λογική προοπτική.
Πρέπει να είμαστε ανώτεροι από τον εγκληματία κρατώντας το σύστημά μας ανθρώπινο.
Ο καθένας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ανθρώπινο ον.
Στο παρακάτω βίντεο ο Αntony Graves περιγράφει τις συνθήκες που αναφέρονται και στο άρθρο ενώ υπάρχουν εικόνες από τα κελιά της απομόνωσης και των συνθηκών που βιώνουν οι θανατοποινίτες.
{"video":"https://www.youtube.com/watch?v=LjXfc888pxQ","width":"560","height":"315"}
