“Η Ελλάδα γίνεται ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης”

“Η Ελλάδα γίνεται ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης” (by Rebecca Omonira-Oyekanmi)  

Αυτή είναι μια ακραία περιγραφή των επιπτώσεων του δυσλειτουργικού σύστηματος του ασύλου στην Ελλάδα, αλλά ο δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας  Πέτρος Κωνσταντίνου επιμένει. “Ολόκληρη η Ελλάδα έχει γίνει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρίς πολιτικά δικαιώματα, χωρίς δικαιώματα για τους εργάτες , με μόνη την απόλυτη κυριαρχία των αρχών”, λέει. Ενώ ο θυμός του Πέτρου Κωνσταντίνου δεν αφορά μόνο το άδικο σύστημα ασύλου, όπου εμπλέκονται αρκετοί φορείς, το θέμα αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική.  Νωρίτερα αυτό το μήνα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, διέταξε το Βέλγιο να πληρώσει πρόστιμο για την επιστροφή ενός Αφγανού αιτούντος άσυλο στην Ελλάδα. Αυτή η κίνηση ακολουθείται για διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σουηδία και την Ιρλανδία για να σταματήσουν να επιστρέφουν αιτούντες άσυλο πίσω στην Ελλάδα. Φιλανθρωπικές οργανώσεις και μη κυβερνητικές οργανώσεις μιλούν για μια ανθρωπιστική κρίση.

Γιατί;

  Περισσότεροι από 250.000 αιτούντες άσυλο και μετανάστες ζουν μέσα και γύρω από την Αθήνα, σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό. Πολλοί κοιμούνται στις μεγαλές πλατείες της πόλης και τα πάρκα, άλλοι αναζητούν καταφύγιο σε εγκαταλελειμμένα κτίρια. Κάποιοι τυχεροί μπορούν να πληρώσουν για να νοικιάσουν δωμάτια. Οι όροι ποικίλλουν: Με πληροφόρησαν για ένα παράδειγμα, όπου 70 άνθρωποι μοιράζονταν περίπου 80τμ. Πλήρωναν καθημερινά € 3, σε εβδομαδιαία βάση € 10 ή μηνιαία € 70. Άλλοι μιλούν για 20-30 άτομα που μοιράζονται ένα ή δύο δωμάτια.

  Επισκέφτηκα ένα σκοτεινό διαμέρισμα στον τρίτο όροφο μίας γκρι πολυκατοικίας σ’έναν ξεθωριασμένο δρόμο κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, ένα γκέτο που μοιράζονται μεταναστές και φτωχοί Έλληνες. Στο

μη επιπλωμένο διαμέρισμα μένουν 24 άτομα μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά, όλα από το Ιράν και το Αφγανιστάν. Δεν υπάρχουν κρεβάτια ή ακόμα και στρώματα. Όλοι κοιμούνται πάνω σε ένα φθαρμένο χαλί που καλύπτει το ξύλινο πάτωμα. Μία φορά την εβδομάδα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ντους και υπάρχει και κουζίνα, αν και έχουν ελάχιστο φαγητό.

Καθώς βγάζω τα παπούτσια μου και μπαίνω σε ένα από τα δωμάτια, έξι ή επτά Αφγανοί άνδρες κάθονται γύρω μου πρόθυμοι να πουν τις ιστορίες τους. Αλλά θέλω ν’ακούσω τις γυναίκες που ζουν αυτή τη ζωή, να μιλούν, γι ‘αυτό ζητώ από τους άνδρες, αν μπορώ να μιλήσω με τις συζύγους τους. Δύο νεαρές γυναίκες με κουρασμένα μάτια μπαίνουν στο δωμάτιο, φτιάχντοντας τις μαντίλες τους δείχνουν να ντρέπονται.

Καταγράφω την συνέντευξη και με έκπληξη διαπιστώνω, ότι γρήγορα χαλαρώνουν και αρχίζουν να λένε τις ιστορίες τους με ενθουσιασμό στα περσικά.

Αργότερα ο μεταφραστής μου ο Ezmerey, μου είπε, ότι ποτέ δεν θα δέχονταν να τους κινηματογραφήσω ή να μιλήσω μαζί τους, όταν είχαν έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά μετά από τόσους μήνες σε άθλια κατάσταση, είναι απελπισμένοι.

Όπως πολλοί Αφγανοί στην Ελλάδα, έχουν δοκιμάσει να πάνε σε χώρες που βρίσκονται πιο κοντά στη δική τους.

Τόσο οι γυναίκες όσο και οι οικογένειές τους ζούσαν στο Ιράν για χρόνια, πριν δοκιμάσουν την τύχη τους στην Ευρώπη. Έχοντας πάρει συνέντευξη από αρκετούς Αφγανούς

προσφύγες σε ξεχωριστές περιπτώσεις, ένα γνώριμο μοτίβο των διακρίσεων και της φτώχειας έχει προκύψει για τη ζωή των Αφγανών στο Ιράν.

Έτσι η Esmarael, 25 ετών, και ο σύζυγός της, πούλησαν ό, τι είχαν και έφυγαν από τη χώρα με τα τρία παιδιά τους.

Το πιο δύσκολο μέρος του ταξιδιού τους  ήταν οι 7 ώρες με τα πόδια μέσα από τα βουνά του Ιράν και στα σύνορα με την Τουρκία.

Χρειάστηκαν 15 ημέρες για να φτάσουν στην Ελλάδα.


Afghan boy living rough in Athens

Έχοντας ήδη στην Ελλάδα πέντε μήνες η Esmarael αισθάνεται παγιδευμένη και θέλει απελπισμένα να φύγει.

Αυτή και ο σύζυγός της δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν έχουν καμία κοινωνική βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηση και οι αιτήσεις τους έχουν ενταχθεί σε χιλιάδες άλλες, με κάποιες από αυτές να είναι σε αναμονή πάνω από δεκαετία για την λήψη μιας απόφασης. 

Έως ότου ληφθεί μια απόφαση για τις αιτήσεις τους, δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη χώρα νόμιμα, επειδή δεν έχουν χαρτιά. Επιπλέον, έχοντας καταβάλει τις οικονομίες μιας ζωής στους λαθρέμπορους που τους μετέφεραν

και με ελάχιστες πιθανότητες να βρουν εργασία στην Ελλάδα, δεν έχουν χρήματα.

Λένε στους ανθρώπους που βρίσκονται στο Αφγανιστάν, ότι είναι καλύτερα να πεθάνουν εκεί από ό, τι να έρθουν εδώ.

Η Farida, η μεγαλύτερη από τις δύο γυναίκες, λέει ότι η οικογένειά της δεν σκόπευε να παραμείνει στην Ελλάδα.

Οι διακινητές τους έβαλαν σε μια βάρκα από την Τουρκία, η οποία υποτίθεται ότι θα τους πήγαινε στην Ιταλία.

Μετά από 16 ώρες που έπλεαν άσκοπα στο Αιγαίο, το πλοίο άρχισε να βυθίζεται και διασώθηκαν από το ελληνικό λιμενικό και μεταφέρθηκαν σε ένα από τα νησιά του Αιγαίου.

Τέσσερις άνθρωποι πνίγηκαν. Η φωνής της Farida τρέμει και αρχίζει να κλαίει καθώς μιλάει.

Αυτή είναι η εικόνα της απόλυτης απελπισίας.

“Δεν έχουμε πια ελπίδες για τη ζωή μας. Ελπίζουμε μόνο

για τα παιδιά μας, αν και αυτά δεν νιώθουν να έχουν καμία ελπίδα, επειδή είναι τόσο δυστυχισμένα με τον τρόπο που ζουν εδώ “. Κάνει χειρονομίες στον 9χρονο γιο της, ένα σιωπηλό, γλυκό αγόρι με μαύρους κύκλους κάτω από τα τεράστια μάτιά του. Είναι άρρωστος αλλά κάθε μέρα πρέπει να βγαίνει έξω και να πουλάει αναπτήρες. “Αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει τώρα”.

Afghan boy living rough in Athens

Η ιστορία της Farida είναι μία από τις περίπου 70.000, που περιμένουν την ελληνική κυβέρνηση να λάβει μια απόφαση σχετικά με την υπόθεσή τους.

Ενώ οι οικονομικοί μετανάστες αποτελούν μέρος της “παράνομης” μετανάστευσης προς την Ελλάδα, η πλειοψηφία των μεταναστών προέρχονται από το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, τη Σομαλία, το Ιράν και το Ιράκ.

Ωστόσο, ο αριθμός των αιτούντων άσυλο, που αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες στην Ελλάδα είναι μικρότερο από το 1%, το χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 


Farida from Afghanistan living in a tiny flat in Athens                                                    

Η Farida από το Αφγανιστάν που ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα

Οι δικηγόροι λένε ότι η καθυστέρηση οφείλεται στο νόμο του 2009 για την μετανάστευση, που κατάργησε το δικαίωμα ενός ατόμου να ασκήσει έφεση σε απόφαση σχετικά με το αίτημα ασύλου.

Κατά την άφιξή τους στην Ελλάδα, οι περισσότεροι μετανάστες συλλαμβάνονται, τους παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα, τους βάζουν στα κρατητήρια και τελικά κυκλοφόρουν με μια προσωρινή άδεια παραμονής, δίνοντάς τους ένα μήνα για να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Εάν δεν γνωρίζουν κάποιον στην Ελλάδα ήδη, είναι σχεδόν αδύνατο για αυτούς να έχουν πρόσβαση σε δικηγόρο, ώστε να τους βοηθήσει να προσφύγουν κατά της προσωρινής άδειας και να κάνουν αίτηση για άσυλο.

(Επίσης, να θυμάστε, η όλη διαδικασία διεξάγεται από την αστυνομία, συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου για το ποιος πραγματικά μπορεί ή όχι να κάνει αίτηση για άσυλο).

Αν δεν πληροφορηθούν πώς να κάνουν μια αίτηση, το μέρος για να το κάνουν είναι ένα κέντρο σε μια βιομηχανική ζώνη σε απόσταση 20 λεπτών με το λεωφορείο από το κέντρο της Αθήνας.

Ο χωματόδρομος χωρίς πεζοδρόμια για να περπατήσεις και ν’αποφύγεις την διέλευση φορτηγών οδηγεί σε δύο γραφεία, ένα όπου οι άνθρωποι υποβάλλουν αίτηση για άδεια εργασίας και ένα άλλο για τις αιτήσεις ασύλου.

Το γραφείο για τις άδειες εργασίας ανοίγει μια φορά την εβδομάδα την Παρασκευή το βράδυ γύρω στις 23:00.

Από τις εκατοντάδες, οι φύλακες επιλέγουν περίπου 20 αιτήσεις για επεξεργασία, βάσει εθνικότητας. Πρώτα

Ευρωπαίοι, στη συνέχεια, Ρώσοι, μετά οι Αλβανοί, και ούτω καθεξής.

Οι περισσότεροι αιτούντες άσυλο προσπαθούν να φύγουν από την Ελλάδα για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Αλλά με τον κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι αιτούντες άσυλο επιτρέπεται να κάνουν μόνο μια αίτηση ασύλου και αυτή πρέπει να είναι στην πρώτη χώρα της ΕΕ που εισέρχονται.

Μέχρι πριν ένα χρόνο, αυτό σήμαινε πως οι όμορες χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα δέχονταν τις περισσότερες αιτήσεις.

Αλλά δεδομένου ότι η Ισπανία και η Ιταλία έκαναν συμφωνίες με τις χώρες της Βόρειας Αφρικής να δέχονται τα άτομα πίσω, είναι σχεδόν αδύνατο για τους μετανάστες να εισέλθουν στην Ευρώπη μέσω της Μεσογείου.

Αντ ‘αυτού οι περισσότεροι περνούν από την Τουρκία και εισέρχονται στην Ευρώπη από την Ελλάδα.

Έτσι, περίπου 80.000 μετανάστες το χρόνο εισέρχονται στην Ελλάδα, από τους οποίους ελάχιστοι καταφέρνουν να κάνουν αίτηση, η οποία θα περάσει από τον ανάλογο έλεγχο και οι περισσότεροι εμποδίζονται από τις αρχές να φύγουν. 

Πίνοντας τσάι σε ένα αιγυπτιακό μπαρ, βλέπω δύο σκουρόχρωμους άντρες να περπατούν με τις βαλίτσες τους και με αποθαρρυμένο βλέμμα στα πρόσωπά τους. Ο

Ezmerey τους κοιτάει με συμπάθεια.

“Θα δεις πολλούς έτσι”, λέει.”

Οι άνθρωποι προσπαθούν να εγκαταλείψουν τη χώρα με ό, τι χαρτιά έχουν ή με ψεύτικη ταυτότητα, οι περισσότεροι αποτυγχάνουν και στέλνονται πίσω. Προσπαθούν

κάθε μέρα”, λέει.

Τι κρύβεται πίσω από αυτό το παράλογο σύστημα;

Η Ελλάδα είναι επίσης ηττημένη κάτω από αυτό το σύστημα, με τον υπερπληθυσμό και τη φτώχεια να μαστίζουν τα αστικά κέντρα της. Ο

Σπύρος Ριζάκος, ένας Έλληνας δικηγόρος που ασχολείται με τις αιτήσεις ασύλου, πιστεύει ότι η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί μια “ηλίθια νοοτροπία” βάση της οποίας δεν θέλει να θεωρηθεί προσφιλής και συμπαθητική χώρα στους πρόσφυγες.

Την ίδια στιγμή παραβιάζει διεθνείς και ευρωπαϊκές ρήτρες για την προστασία των δικαιωμάτων των προσφύγων. Επεξεργάζονται μόνο τις αιτήσεις ατόμων από χώρες, που μπορούν εύκολα ν’απορρίψουν. 

Για άλλους “προτιμούν να έχουν τις υποθέσεις τους σε εκκρεμότητα παρά να λαμβάνουν αποφάσεις γι’αυτές. Ίσως ελπίζουν,

ότι η κατάσταση στο Αφγανιστάν θα βελτιωθεί,” αναφέρει ο Σπύρος απαξιωτικά.

Έχοντας εργαστεί πάνω σε θέματα ασύλου και προσφύγων για μια δεκαετία και έχοντας αγωνιστεί για αυτούς, η κυνικότητα του Σπύρου είναι κατανοητή. 

Καθώς συζητάμε στο μικρό γραφείο του στην Αθήνα, ένας συνάδελφός του τον παίρνει τηλέφωνο από το αεροδρόμιο.

Προσπαθούν να είναι σε ετοιμότητα για να βοηθήσουν οποιονδήποτε επιστρέφει βάσει του κανονισμού του Δουβλίνου.

Την περασμένη εβδομάδα ανέλαβαν ένα θύμα βασανιστηρίων που επέστρεψε από την Ουγγαρία.

Νομίζει ότι ο νέος νόμος, που υποτίθεται πως παίρνει την δικαιοδοσία για τον έλεγχο των αιτήσεων για άσυλο από την αστυνομία και καθιστά ένα γραφείο για τις αιτήσεις, που θα ελέγχουν ειδικά εκπαιδευμένα άτομα με χρονική προθεσμία για τον έλεγχο τους 3 με 6 μήνες, είναι εξωπραγματικά φιλόδοξος και δαπανηρός, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να πάρει χρόνια για να τεθεί σε εφαρμογή. “

Υπό την παρούσα κατάσταση και από την εμπειρία μας, αμφιβάλλω αν τα σχέδια αυτά θα υλοποιηθούν.

Είμαστε πολύ ανήσυχοι και επιφυλακτικοί.

Χρειαζόμαστε πρακτικές λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν αμέσως και στη συνέχεια μπορούμε να δούμε άλλα πιο φιλόδοξα σχέδια. Τ

ο σύστημα δεν λειτουργεί, οι συνθήκες υποδοχής είναι πολύ κακές.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει τρόπους για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης αμέσως, για την αντιμετώπιση αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης. ”

Όταν ρωτώ αν υπάρχει κάποια ελπίδα να υλοποιηθεί από την ΕΕ κατά το τρέχον έτος το μέρος ΙΙ του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος για το άσυλο, απαντάει ακόμα πιο υποτιμητικά. Αν η ΕΕ ήθελε να αναγκάσει την Ελλάδα να αλλάξει τα πράγματα, θα μπορούσε, αλλά ενδιαφέρονται περισσότερο να διατηρούν τους μετανάστες μακριά τους. Επισημαίνει ότι η ΕΕ πολύ γρήγορα κατάφερε να αναγκάσει τις ελληνικές κυβερνήσεις να εφαρμόσουν έναν σκληρό και αντιλαϊκό προϋπολογισμό λιτότητας σε μια εποχή υψηλής ανεργίας, εφόσον μπόρεσαν να κάνουν αυτό, “πώς δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο για το σύστημα παροχής ασύλου;”

 

(πηγή :http://rebeccaomonira.wordpress.com/blog-posts/travelfellowship/%E2%80%9Cgreece-is-becoming-a-big-concentration-camp%E2%80%9D/)

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο