Γράφει ο Άκρατος <-Κάνε κλικ ντε 😛
Με αφορμή την εκδήλωση του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών στις 3/9/13 και που είχε ως θέμα «Αναρχία,Φιλελευθερισμός και Αναρχοφιλελευθερισμός» ,πάμε να δούμε τι παίζει με αυτό το νέο πράγμα…τον αναρχοκαπιταλισμό.
Ας πάρουμε λοιπόν την λέξη «αναρχο»-καπιταλισμός και ας αναλύσουμε τα 2 συνθετικά της.
1Ο συνθετικό: Αναρχία.
Τι είναι Αναρχία;
Αναρχία είναι η θέληση κάποιου να ζει χωρίς να καταπιέζει και να καταπιέζεται και αυτό είναι αποτέλεσμα της αναρχικής θεώρησης που ορίζει τους ανθρώπους ως ελεύθερους, διαφορετικούς και ίσους εκ γενετής και που χάνουν την ελευθερία τους όταν αρχίζουν και αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους μέσα σε κοινωνικές κατασκευές εξουσιαστικού περιεχομένου που τους εξαναγκάζουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, να τις ακολουθήσουν έτσι ώστε να μην βγουν εκτός νορμών, με αποτέλεσμα την μαζοποίηση των προσωπικοτήτων και την καταδυνάστευση της ελεύθερης σκέψης από εξουσιαστικούς μηχανισμούς.
Αυτό σε κοινωνικό επίπεδο, για τον Αναρχικό, σημαίνει την απόρριψη κάθε εξουσιαστικής σχέσης σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε μιλάμε για πολιτική είτε για οικονομία είτε για τις διαπροσωπικές ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό συνεπάγεται ότι ο Αναρχικός δεν δέχεται την καταστολή και την επιβολή από το κράτους και τα όργανά του, δεν δέχεται τον πλουτισμό του Χ εις βάρος του Ψ ούτε δέχεται κάποιος να θεωρείται ανώτερος από τους υπόλοιπους διότι αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανισότητα άρα και την καταπίεση.
Από την στιγμή που δεν δέχεται λοιπόν την καταστολή και την επιβολή του κράτους πάνω στην ανθρώπινη δραστηριότητα σημαίνει ότι δεν δέχεται την Αστυνομία και το ποινικό σύστημα, δεν δέχεται την οργάνωση της κοινωνίας σε εξουσιαστικές δομές όπου η λήψη αποφάσεων που αφορούν το σύνολο θα είναι στα χέρια λίγων, δεν δέχεται η οικονομική δραστηριότητα να δομείται στην βάση της λογικής του ανταγωνισμού, διότι αυτό φέρνει εκμετάλλευση και δημιουργεί ανισότητα σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας και τέλος δεν δέχεται η διαφορετικότητα των ανθρώπων να αποτελεί βάση για την ανάπτυξη λογικών που θέλουν τους ανθρώπους άνισους είτε βάση του φύλου τους είτε τους χρώματός τους.
Αποτέλεσμα αυτής της θεώρησης είναι ο Αναρχικός να επιζητά οι άνθρωποι να οργανώσουν την κοινωνία τους με τέτοιο τρόπο όπου στη πολιτική δραστηριότητα όλοι οι άνθρωποι θα έχουν άμεση και ισότιμη συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και η οποία θα λειτουργεί με το πρόταγμα της μη-καταπίεσης. Στην οικονομία ο Αναρχικός προτείνει η οργάνωση να γίνεται με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε στην κοινωνία να μην γίνεται άνιση κατανομή του πλούτου, και αυτό γιατί αντιλαμβάνεται την οικονομία και τον πλούτο ως εργαλεία διαβίωσης και όχι ως στοχοθετημένο αυτοσκοπό της κοινωνίας και των μελών της, οπότε η οικονομία οργανώνεται οριζόντια όπου όλοι συμμετέχουν και όλοι έχουν τις υλικές απολαβές που ικανοποιούν τις ανάγκες τους για αξιοπρεπή διαβίωση. Στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων, ο Αναρχικός λειτουργεί με επίκεντρο της ανοχή της διαφορετικότητας.
Αυτοί οι τρεις άξονες, πολιτική, οικονομία και διαπροσωπικές σχέσεις είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους οπότε ουσιαστικά αν μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε το νόημα του αναρχικού στοχασμού στα ζητήματα της κοινωνίας και της συνολικής ανθρώπινης δραστηριότητας σε λίγες λέξεις θα λέγαμε ότι ο Αναρχικός θέλει μια κοινωνία η Ελευθερία και η Ισότητα αποτελούν τους πυλώνες δόμησής της και όπου η καταπίεση σε όλα τα επίπεδα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων απουσιάζει εντελώς.
Άρα μιλάμε για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς εξουσιαστές, χωρίς ανώτερους και κατώτερους, μια κοινωνία με ανθρώπους ίσους και διαφορετικούς.
2ο συνθετικό: Καπιταλισμός
Τι είναι καπιταλισμός;
Οι 3 βασικές έννοιες του καπιταλισμού είναι το άτομο και το συμφέρον συν ακόμη μία που θα δούμε εν συνεχεία, τον ανταγωνισμό. Με βάση αυτές τις 2 έννοιες οι φιλελεύθεροι διανοητές έχουν δομήσει μια θεώρηση για την οικονομία σύμφωνα με την οποία το άτομο δραπάντα με άξονα το συμφέρον, επομένως το αποτέλεσμα είναι άτομα με διαφορετικά συμφέροντα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας για τα πετύχουν το συμφέρον τους. Άρα η αμέσως επόμενη βασική έννοια του καπιταλισμού είναι ο ανταγωνισμός.
Αυτοί οι 3 άξονες(άτομο,συμφέρον,ανταγωνισμός) όμως πως πραγματώνονται στην κοινωνία και τι αποτελέσματα έχουν;
Πρώτα απ΄όλα πρέπει να δώσουμε την φιλελεύθερη αφήγηση για το πώς οργανώνεται η κοινωνία και γιατί και στην οποία πάλι βασικό ρόλο παίζουν οι 3 άξονες που δώσαμε παραπάνω. Η κοινωνία λοιπόν είναι ένα σύνολο ατόμων που έχουν κοινό συμφέρον και επομένως συνεργάζονται για αυτό δημιουργώντας δομές που το προασπίζουν και ταυτόχρονα όπως οι δομές αυτές ορίζουν τους όρους ανταγωνισμού ανάμεσα στα άτομα με βάση το φυσικό δίκαιο. Άρα για τους φιλελεύθερους η κοινωνία είναι το κοινό συμφέρον διαφορετικών ατόμων που επιθυμούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους με όρους φυσικού δικαίου.
Πως όμως εμφανίζονται όλα αυτά στο πεδίο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Σε πολιτικό επίπεδο, η φιλελεύθερη αφήγηση, προτάσσει τα ατομικά δικαιώματα, τα οποία έχουν την βάση τους στο λεγόμενο «φυσικό δίκαιο» που θέλει τους ανθρώπους γεννημένους με δικαιώματα εκ φύσεως, ως πρωταρχικό ζητούμενο για να οικοδομήσει την ιδεατή κοινωνία της. Τα 2 βασικότερα ατομικά δικαιώματα είναι
1ο η ελευθερία του ατόμου, η οποία όμως περιορίζεται από την «φιλελεύθερη αρχή» η οποία υπαγορεύει πως «ότι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται» και παρ΄όλο που είναι γενικόλογη και αοριστολογική είναι η βασική αρχή των Συνταγμάτων όλων των κρατών που βασίζονται στην φιλελεύθερη δημοκρατία, άρα έχουμε μια ελευθερία με περιορισμούς άρα δεν έχουμε κατ’ουσία ελευθερία, αλλά παράλληλα αποτελεί και δικλίδα ασφαλείας όταν το κράτος παραβιάζει την ατομική ελευθερία, και από αυτό προκύπτει η θέση των φιλελεύθερων που αρνούνται στο κράτος την παρέμβαση του σε τομείς ατομικής δραστηριότητας όπως πχ η οικονομία αλλά ταυτόχρονα θεωρούν το κράτος και διασφαλιστή των ατομικών δικαιωμάτων.
και
2ο το δικαίωμα του ατόμου στην ιδιοκτησία, το οποίο προέρχεται πάλι από το «φυσικό δίκαιο», δηλαδή το άτομο έχει εκ φύσεως το δικαίωμα να κατέχει υλικά αντικείμενα ,και βασίζεται στη λογική ότι η ιδιοκτησία είναι παράγωγο της αυτοδιάθεσης του σώματος του ατόμου στο πεδίο της εργασίας άρα εκ φυσικού το αποτέλεσμα της εργασίας ανήκει στον δημιουργό του.
Έτσι έχουμε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μικρότερων ομάδων κοινών συμφερόντων που συμφωνούν ότι η πλειοψηφικότερη ομάδα θα ασκεί την εξουσία και η οποία θα εκλέγεται μέσα από μια διαδικασία στην οποία όλοι θα έχουν την δυνατότητα να εκλέξουν την ομάδα που θεωρούν πως εκπροσωπεί καλύτερα τα συμφέροντά τους.
Σε οικονομικό επίπεδο, ο φιλελευθερισμός, πραγματώνεται με το οικονομικό σύστημα τουκαπιταλισμού. Το θεωρητικό σχήμα του καπιταλισμού βασίζεται πάλι στον ανταγωνισμό ατόμων(όπου άτομα δεν είναι μόνο τα φυσικά άτομα αλλά και τα νομικά άτομα όπως πχ οι εταιρίες) με απώτερο στόχο το ατομικό συμφέρον που δεν είναι άλλο από το υλικό επίδικο, τον πλούτο. Έτσι λοιπόν προτάσσουν μια αγορά ελεύθερη από περιορισμούς στον ανταγωνισμό, που σε ιδεαλιστικό πλαίσιο, όλοι θα έχουν ίσες ευκαιρίες στο να συμμετάσχουν σε αυτόν. Το αποτέλεσμα αυτού του ανταγωνισμού, θεωρητικά, είναι ότι όταν κάποιος πράττει για το ατομικό του συμφέρον, ταυτόχρονα πράττει και υπέρ του συνόλου της κοινωνίας. Αποτέλεσμα, θεωρητικά, είναι η δίκαιο κατανομή του πλούτου ανάλογα με τα όσα προσφέρει το κάθε άτομο και η βελτίωση ατόμων και προϊόντων μέσω του ανταγωνισμού, αφού όλοι θα θέλουν να πουλάνε καλύτερα πράγματα για να απολαμβάνουν μεγαλύτερο κέρδος.
Σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων οι φιλελεύθεροι επίσης δέχονται την διαφορετικότητα, την οποία όμως πάλι την βάζουν σε πλαίσια ανταγωνισμού και συμφέροντος, δημιουργώντας πάλι ανισότητα ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας αφού δεν δέχονται την ισότητα ως πυλώνα της κοινωνίας, διότι την βλέπουν ως εξίσωση διαφορετικών ατόμων άρα και ως εξίσωση συμφερόντων και σκοπών.
Πάμε τώρα όμως λίγο στα προτάγματα των «αναρχο»-καπιταλιστών και την αποδόμησή του όρου «αναρχο»-καπιταλισμού.
Στην οικονομία και στις διαπροσωπικές σχέσεις δεν υπάρχει διαφορά στις 2 θεωρήσεις του φιλελευθερισμού.
Οι αναρχοκαπιταλιστές έχουν μια μεγάλη διαφοροποίηση με τους κλασσικούς φιλελεύθερους. Θεωρούν το κράτος, όχι ως εγγυητή των ατομικών δικαιωμάτων τους, αλλά ως εχθρό τους απέναντι στην ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα τους και τα ατομικά τους δικαιώματα συνολικά που με πολιτικά μέσα τους περιορίζει στην επίτευξη μεγαλύτερου κέρδους οπότε ζητούν την κατάργησή του. Παρ’όλα αυτά όμως δεν ζητούν την κατάργηση των 2 βασικών στηριγμάτων του κράτους που δεν είναι άλλα από την νόμιμη Βία και την Καταστολή. Ζητούν να καταργηθεί το κράτος και να ιδιωτικοποιηθεί η αστυνόμευση και η ποινική δικαιοσύνη και ιδιώτες να αναλάβουν την αστυνόμευση ή την απονομή δικαιοσύνης. Και έτσι το κάθε μέλος της κοινωνίας θα πληρώνει το αστυνομικό σώμα που επιθυμεί για να τον προστατεύει ή θα πηγαίνει σε ιδιωτικά δικαστήρια για να λύσει τις νομικές διαφορές του. Εδώ όμως μπαίνει το εξής ζήτημα. Πως γίνεται κάποιος που αυτοπροσδιορίζει τον εαυτό του ως Αναρχικό να ζητάει την ύπαρξη κατασταλτικών δομών, που αφήνουν περιθώρια για την δημιουργία ατομικών στρατών; Πως γίνεται να αυτοπροσδιορίζεται ως Αναρχικός και να ζητά την ύπαρξη δομών που έχουν ως οντολογικό σκοπό την επιβολή κανόνων όπως κάνουν τα δικαστήρια;
Όπως επίσης δεν ζητούν την κατάργηση των εξουσιαστικών σχέσεων εντός των πεδίων της ανθρώπινης δραστηριότητας όπως πχ την ιεραρχία στους χώρους εργασίας πράγμα που σημαίνει ότι η καταπίεση θα συνεχίσει να υπάρχει.
Εδώ τώρα μπαίνει το αντεπιχείρημα του εθελούσιας πράξη από τους αναρχοκαπιταλιστές. Το επιχείρημα όμως αυτό καταρρίπτεται διότι η εθελούσια πράξη για να υφίσταται προϋποθέτει και αντικειμενικές κοινωνικές συνθήκες ισότητας ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας που όλοι ξεκινούν με τα ίδια εφόδια και τα ίδια μέσα για έναν δίκαιο ανταγωνισμό. Αυτό όμως είναι αδύνατον να συμβεί ακόμα και εάν δεχθούμε ότι μια γενιά των μελών μιας κοινωνίας ξεκινά έτσι ακριβώς(με τα ίδια εφόδια και τα ίδια μέσα για έναν δίκαιο ανταγωνισμό), οι απόγονοι αυτής της γενιάς θα έρθουν να ζήσουν σε ένα περιβάλλον άνισου ανταγωνισμού αφού μια μερίδα ατόμων θα έχει περισσότερα εφόδια και μέσα και μια άλλη λιγότερα.
Με άλλα λόγια οι «αναρχο»-καπιταλιστές είναι αντικρατιστές καπιταλιστές. Δεν θέλουν την συνολική χειραφέτηση της κοινωνίας από την καταπίεση, θέλουν την χειραφέτηση του ατόμου στην οικονομική δραστηριότητα με καπιταλιστικούς όρους. Θέλουν μια κοινωνία με εξουσία στο χώρο εργασίας, άρα κατ’επέκταση σε κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας, θέλουν καταναγκαστικούς μηχανισμούς επιβολής βίας και κανώνων και θέλουν και ανισότητα,πράγμα που σημαίνει αυτομάτως ότι ο όρος αναρχία χρησιμοποιείται καταχρηστικά, ανιστορικά και εντελώς αντιεπιστημονικά. Σαν να λέμε ότι θέλουμε να πάμε αριστεροδεξιά ταυτόχρωνα. Ο «αναρχο»-καπιταλισμός είναι μια μεταμοντέρνα σχετικίστικη ανιστορική αντιεπιστημονική ΜΠΟΥΡΔΑ!
Αναδημοσίευση από εδώ.
