Κυριακή πρωι, τηλέφωνο απο συντρόφισσα: Η Μαρία έδωσε τέλος… η συντρόφισσα, η αγωνίστρια, η φίλη Μαρία. Είναι αδύνατο να αποτυπώσει κανείς σε λίγες αράδες εμπειρίες και συναισθήματα.
Αυτό που μας ένωσε απ’ την πρώτη στιγμή ήταν το κοινό μας όνειρο, ότι πού θα πάει, θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, στο χέρι μας είναι!
Η Μαρία που ήταν ταγμένη στην επανάσταση, στον αντιφασισμό, στον πολιτισμό, στο κίνημα LGBT και είχε ένα τεράστιο πνευματικό πλούτο, πλούτο που μοιραζόταν μαζί μας καθημερινά στο site της Κίνησης “Απελάστε το Ρατσισμό”, στα facebook του Κυριακάτικου και στις σελίδες “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ Φασισμός” και “Λέμε Όχι στη Χρυσή Αυγή”, κάνοντάς καθημερινή πράξη την κοινοκτημοσύνη, κάτι που ελάχιστοι επαναστάτες του καναπέ έστω κατανοούν…
Η Μαρία είχε ένα μικρό φούρνο στη Νίκαια, ένα φούρνο που τον πήρε η μπάλα της γαμοκρίσης κι έκλεισε και σύντομα βρέθηκε χωρίς τίποτε, στο δρόμο, σαν ένα φτερό που το χτυπάει ο αέρας από παντού. Με την αλληλλεγγύη συντρόφων και φίλων μπόρεσε να συνεχίσει να στέκεται, να συνεχίσει να ζει. Αλλά δεν άντεξε αυτή την κατάσταση την έτρωγε καθημερινά σιγά σιγά…
Η Μαρία που μέσα από τις απίστευτες προσωπικές της τρικυμίες, ώρες ώρες φάνταζε ακλόνητη σαν βράχος, αλλά ταυτόχρονα είχε τόσο ευαίσθητη, παιδική ψυχή, μας άφησε το Σάββατο 7 του Σεπτέμβρη.
Μαρία μας, Μαράκι μας αγαπημένο, αντί για αντίο, δεσμευόμαστε και σου υποσχόμαστε ότι θα την αλλάξουμε τη ζωή, θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να βγει το όνειρο μας αληθινό, ότι θα παλέψουμε για την ισότητα και την ελευθερία κι ότι θα νικήσουμε ό,τι κι αν γίνει!
Οι σύντροφοι της από την Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”
Καλό ταξίδι κι από μένα Μαράκι, ήσουν από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα, ήσουν ένα από τα πλάσματα που γνώρισα μέσα από το χάος του διαδυκτίου και έλεγα ναι τελικα αξίζει, γιατι σε φέρνει κοντά με ανθρώπους που αλλιώς πιθανόν ποτέ να μην γνώριζες. Ήσουν πάντα παρών, παρόλο τα δικα σου προβλήματα, πάντα στην πρώτη γραμμή, έτρεχες για τους πάντες, με ενα αστείρευτο χιούμορ. Εκεί σε κάθε διαδήλωση, εκεί όταν τρέχαμε για το παλαιστινιακό και νευρίαζες που δεν είχε περισσότερο κόσμο, με μια δύναμη ψυχής που δεν την βρίσκεις εύκολα στις μέρες αυτές που ζούμε και είναι γεμάτες αδιαφορία. Ξέρω πως δεν θα σου άρεσαν τα βαρύγδουπα λόγια….ήσουν απίστευτα περήφανος άνθρωπος, αλλά με αυτή την αξιοπρεπή περηφάνεια που τόσο σπανίζει πλέον.
Να περνάς καλά εκεί πάνω…καλό ταξίδι και κάποια στιγμή θα το κάνουμε εκείνο το τεράστιο πάρτυ που λέγαμε θυμάσαι;
Σύλβια
