Είναι Αύγουστος. Στη χώρα επικρατεί ζέστη, η γνωστή ζέστη του ελληνικού καλοκαιριού που δεν καταλαβαίνει ούτε από “μηχανισμούς στήριξης” τραπεζών ούτε από “δημοσιονομικά ελλείμματα” και μπαμπούλες του χρέους.
Ο πληθυσμός προσπαθεί να ξεφύγει από τη ζέστη και από τον βομβαρδισμό ειδήσεων που αναπαράγουν μονότονα τις “μαύρες” προβλέψεις για την πορεία της διεθνούς οικονομίας που αποτελούν και την εισαγωγή στην πιο σκληρή και απάνθρωπη περίοδο που γνώρισε αυτός ο τόπος. Στην περίοδο που υπόσχεται ανάκαμψη, δίχως όμως να διευκρινίζει για ποιους και με ποιο τίμημα. Οι εντεταλμένοι “ενημερωτές – εξημερωτές” ξεσπαθώνουν κατά των δημοσίων υπαλλήλων, κατά των ναυτεργατών, κατά των ταξιτζήδων κατά πάντων όσων δεν κρατούν στα χέρια τους μετοχές χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, κατά πάντων όσων δεν ανήκουν στην ελίτ των κατόχων του χρήματος, όσων δεν ανήκουν στην κάστα των διαχειριστών του χρήματος. Δεν κάνουν παύση ούτε το καλοκαίρι ούτε ποτέ.
Άλλωστε έχουν μία δουλειά να διεκπεραιώσουν για λογαριασμό των αφεντικών τους και ως εκ τούτου δεν υπάρχουν περιθώρια για διακοπές.
Το μακρύ χέρι του κεφαλαίου, των κατόχων του και των διαχειριστών του, τα ΜΜΕ, είναι πιστό σκυλί που δεν αναπάυεται. Γαβγίζει διαρκώς έξω από την πόρτα των αφεντικών. Γαβγίζει τις “ειδήσεις” για να τρομάξει και να παραλύσει καθένα που μπορεί να σκεφτεί πως μπορεί να παραβιάσει το άδυτο του αφεντικού, την ώρα που αυτός σχεδιάζει την επόμενη κίνηση που θα του αυξήσει κατά γενναίο ποσοστό, το κεφάλαιο του.
Το σκυλί αυτό είναι η εξαίρεση στην παροιμία που λέει πως “σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει”. Αυτό δαγκώνει. Και μάλιστα άγρια.
Και διαθέτει και αγελαίο ένστικτο, ειδικά όταν χρειάζεται τη βοήθεια της αγέλης για να δαγκώσει τους τρομοκρατημένους που μπορεί να διανοηθούν να διαφωνήσουν με την είδηση που τους γαβγίζει. Όταν οι τρομοκρατημένοι εξεγερθούν, το σκυλί των ΜΜΕ, φωνάζει την αγέλη των “σωμάτων ασφαλείας” να το βοηθήσουν και να δαγκώσουν όλοι μαζί τους νεκροζώντανους που θα διεκδικήσουν το να επιστρέψουν στη ζωή. Γιατί κάτι τέτοιο δεν υπηρετεί το συμφέρον του αφεντικού.
Οι νεκροζώντανοι όμως, λόγω του ελληνικού Αυγούστου, βρίσκονται σε τόπο αλμυρό. Μέχρι να βρεθούν σε τόπο χλοερό.
Είμαστε τυχερός λαός οι Έλληνες. Δεν υπήρξε ποτέ άλλος λαός που να έχει αντεξουσιαστές να τον εξουσιάζουν. Μάλιστα τόσο αντεξουσιαστές που φέρουν και τη βούλα του ίδιου του αρχιαντεξουσιαστή, του περισσότερο σοσιαλιστή, πρωθυπουργού Παπανδρέου.
Που είναι τόσο αντεξουσιαστής που αντιλαμβάνεται πως με το να δουλεύει με τον ένα σκύλο του (τα ευγενικά, με οικολογική συνείδηση και χορτοφάγα ΜΑΤ) δεν αρκεί. Γιατί κουράζονται να δέρνουν τα σώματα των νεκροζώντανων. Η αντεξουσιαστική κουλτούρα του, του επιβάλλει να έχει λυτά και τα άλλα σκυλιά του. Τα ΜΜΕ. Γιατί όταν δέρνεις και δαγκώνεις δεν πρέπει να περιορίζεσαι στα σώματα. Πρέπει να δείρεις και τα μυαλά, τις ψυχές, μνήμες, τις συνειδήσεις και τα θυμικά. Έτσι για ποικιλία. Να μη βαριέσαι ούτε εσύ ο αντεξουσιαστής, ούτε τα ζώα σου, αλλά ούτε και οι νεκροζώντανοι. Επιπλέον, όταν τους δαγκώνεις, τους χτυπάς και τους ξανασκοτώνεις, τους δίνεις να καταλάβουν πως το κάνεις για το καλό τους. Τους πετάς κι ένα …σχέδιο Μάρσαλ για να ξυπνήσεις συλλογικές μνήμες. Μνήμες πακτωλών που ποτέ δεν είδε κανείς από τους νεκροζώντανους, αλλά επειδή πάντα τους άκουγαν πίστευαν και πως υπάρχουν.
Και δεν είχαν άδικο. Υπήρχαν. Όχι όμως γι’αυτούς, αλλά για τα αφεντικά τους. Αλλά τι σημασία έχει; Πατριωτικό καθήκον είναι να θέλεις το καλό του αφεντικού. Γιατί αν δεν το θέλεις, είσαι άπατρις και νέος εφιάλτης.
Από τη μια το θάρρος θαυμάζω
Της γυναίκας του Λωτ και του Ρωμιού
Κιούπι γιομάτο με λαρδί του τάζω.[2]
Μέσα στο αόρατο κιούπι με το λαρδί, βλέπουμε οι λαοί, να συντηρείται η υπόσχεση του μέλλοντος μας. Σαν το μανιάτικο το σύγγλινο, σαν το χοιρινό, το σφάγιο των Χριστουγέννων που το μέλλον του είναι λαμπρό σαν σε εορταστικό τραπέζι, μόνο που το ίδιο δεν είναι συνδαιτυμόνας αλλά το κυρίως πιάτο.
Θερινή απαισιοδοξία; Όχι. Το καλοκαίρι ήταν αισιόδοξο. Οι άνθρωποι απλά δυστυχούν. Όχι οι εποχές. Άλλωστε αυτές έχουν συνηθίσει τις αλλαγές, ακόμα και τις απότομες.
Φτάνει η ώρα που η Περσεφόνη θα γυρίσει στον Άδη αδιαμαρτύρητα.
Με το καλοκαίρι να έχει επιβάλλει τους ρυθμούς του και τις σκέψεις που γεννάει, η εισαγωγή παραέγινε μεγάλη. Ο στόχος του κειμένου ήταν -και παραμένει- να κάνουμε μία βουτιά στο κιούπι με το λαρδί. Όχι για να φάμε. Αλλά για να δούμε ποιο είναι τέλος πάντων το μέλλον που μας υπόσχεται το νέο μας καθεστώς που, στην εκτελεστική εξουσία έχει τους αντεξουσιαστές και στη νομοθετική τους επικυρίαρχους μας[3]. Η Δικαστική εξουσία μάλλον είναι στο υπνοδωμάτιο.
Ας δούμε το μέλλον που μας τάζουν λοιπόν, με τα μάτια ενός τεχνοκράτη, πρώην στελέχους του ΔΝΤ και νυν επικεφαλής του “Μηχανισμού Στήριξης” κ. Κλάους Ρέγκλινγκ
.
Στις 24/1/2011, στο περιοδικό Der Spiegel (Ο Καθρέφτης – αν αντέχετε τη μετάφραση) μεταφέρθηκε η πεποίθηση του επικεφαλής του EFSF (του μηχανισμού διάσωσης -των πιστωτών τοκογλύφων) πως το μοντέλο που εφαρμόστηκε στις Φιλιππίνες θα λειτουργήσει μια χαρά κι εδώ. Λέει το Spiegel :
Ο Ρέγκλινγκ έχει ήδη αποδείξει στο παρελθόν ότι, η ιδέα του λειτουργεί. Στα μέσα της δεκαετίας του 80, δούλευε για το ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον και τη Τζακάρτα όπου ανέπτυξε μία παρόμοια διαδικασία για να σώσει τις Φιλιππίνες από μία οικονομική κρίση.
Η προσπάθεια πέτυχε και η κυβέρνηση της Μανίλας ήταν σε θεση να μειώσει το χρέος της χώρας με τη βοήθεια από τα δάνεια του ΔΝΤ
(Regling has already proven once before that his idea works. During the mid-1980s, he worked at the International Monetary
Fund (IMF) in Washington and Jakarta, where he developed a similar procedure for rescuing the Philippines from a financial emergency. The attempt succeeded and the government in Manila was able to reduce the country’s debt burden with aid from IMF loans.)
Αφού ο άνθρωπος πέτυχε μία φορά, γιατί να μη πετύχει και δεύτερη; Εκτός από αυτή την απορία βέβαια, προκύπτουν και κάνα δυο ακόμα, όπως:
1. Πως ζούνε οι διασωθέντες Φιλιππινέζοι από τότε που τους έσωσε ο “καλός” Ρέγκλινγκ;
2. Τελικά ποιον διέσωσε ο Ρέγκλινγκ;
Για την πρώτη ερώτηση. Από την αναφορά του ΔΝΤ για το 2009, βλέπουμε κάνοντας και τις πράξεις, πως΄
1. Οι Φιλιππίνες είναι 33ες στην Ισοτιμία Αγοραστικής Δύναμης – Η Ελλάδα 37η
2. Οι Φιλιππίνες έχουν 7,2% Ανεργία και 19,4% υποαπασχόληση – Στην Ελλάδα έχουμε 16,5% ανεργία και δεν ξέρουμε πόση υποαπασχόληση (λες και το ένα και το άλλο δεν είναι ουσιαστικά ανεργία)
Άρα οι Φιλιππίνες είναι σαν κι εμάς -αν δεν είναι και λίγο καλύτερα, 30 χρόνια μετά την έλευση του ΔΝΤ και των “μηχανισμών”.
Και όμως. Αν δούμε τους πίνακες φερ’ ειπείν της Unicef και συνειδητοποιήσουμε πως αναφέρονται σε ανθρώπινες ζωές, και ειδικότερα σε παιδιά, η εικόνα αντιστρέφεται.
Παράδειγμα; Η παιδική θνησιμότητα. Η βρεφική θνησιμότητα και ότι άλλο μπορεί να αποτελεί δείκτη πολιτισμού και ανθρώπινης ευημερίας.
Επιπλέον, από τα 92.000.000 περίπου κάτοικοι, τα 30.000.000 ζούν με ένα (αριμθητικά 1) δολλάριο ή και λιγότερο την ημέρα.
Επίσης 1.000.000 (Ολογράφως: Ένα εκατομμύριο) παιδιά ζούν στους δρόμους. Οι φτωχοί είναι το 33% του πληθυσμού. [4]
Για τη δεύτερη ερώτηση αρκεί να παρατηρήσουμε πως το 25% του ΑΕΠ πηγαινει απευθεία στην “εξόφληση του χρέους”. Αυτό το ποσοστό συμφωνήθηκε μετά τη σχετική διαπραγμάτευση και ρύθμιση για τη “σωτηρία της χώρας” και με “βαθιά συναίσθηση οπετριωτικού καθήκοντος”
Και ποιοί εισπράττουν; Ποιοί κρατούν το χρέος; Μήπως αυτοί που έσωσε ο σημερινός επικεφαλής του EFSF (του μηχανισμού);
Το παράδειγμα των Φιλιππίνων, μας δίνει μία γεύση από το μέλλον μας, όπως το οραματίζεται ο κ. Ρέγκλινγκ, οι μηχανισμοί του και οι Έλληνες Μπάτλερ του.
Αλλά είπαμε. Είναι Αύγουστος και έχει και ένα αεράκι θαύμα. Αύριο δεν ξημερώνει μία άλλη μέρα αφού, για τους νεκροζώντανους όλες οι μέρες είναι ίδιες. Είτε μέσα είτε έξω από τον φιλόξενο τάφο που μας έφτιαξαν.
Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι.
____________________________________________
Η φωτογραφία του ποστ είναι από τον Εξάντα του Καπετάν Χρήστου, που ήδη από τον Απρίλιο ευχόταν στα αρνιά του μηχανισμού και του ΔΝΤ, Καλό Πάσχα
____________________________________________
[1] Νικόλας Άσιμος – Ο Ρωμιός 1975 (εξεφτέλισε τον Ρουμπινί)
[2] Ό.π.
[3] Η νέα Κατοχή, που λεηλάτησε τη χώρα (όσον αφορά στο ασφαλιστικό) 2,5 φορές παραπάνω από την παλιά, τριπλή Κατοχή του Β’ΠΠ (Ν. Μπογιόπουλος “Είναι ο Καπιταλισμός Ηλίθιε” σελ 326
[4] http://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2009/02/weodata/weorept.aspx?sy=2009&ey=2009&scsm=1&ssd=1&sort=country&ds=,&br=1&pr1.x=35&pr1.y=10&c=566&s=NGDPD,NGDPDPC,PPPGDP,PPPPC,LP&grp=0&a=
http://el.wikipedia.org/wiki/Φιλιππίνες
http://www.census.gov.ph/
Πηγή: Jungle-Report
