Πώς το “κράτος πρόνοιας” οδηγεί οικογένειες στην απόγνωση και την εξαθλίωση.

   Σήμερα το πρωί έλαβα το έξης μήνυμα από στένο φίλο, με τον οποίο γνωριζόμαστε πάνω από 15 χρόνια :

«Συλβια… Να γνωρίζεις ότι τα μαζεψα απο το Περιστέρι κι έφυγα… Μετά την απόλυσή μου και με τις δεδομένες συνθήκες δε γινόταν να ζήσω άλλο εκεί. Έφυγα για το χωριό μου στη Μεσσηνία. Τα παιδιά τα έχω γράψει και πηγαίνουν στο σχολείο του Μελιγαλα. Δύσκολα κι εδω τα πράγματα αλλά όχι το χάλι της Αθήνας».
  Σοκαρίστηκα αρχικά, με τον Δημήτρη είχαμε να μιλήσουμε από το καλοκαίρι, ανησυχούσε για τις επερχόμενες απολύσεις στους σχολικούς φύλακες, προβληματιζόταν σε περίπτωση που απολυθεί τι θα κάνει, πώς θα συνεχίσει να μπορεί να συντηρεί μόνος του χωρίς δουλειά 4 παιδιά. Ευελπιστούσε, βαθειά μέσα του δεν είχε εμπιστοσύνη στο κράτος, ευελπιστούσε όμως, ότι επειδή δυστυχώς διαθέτει τα ανάλογα κριτήρια δεν θα απολυόταν.
Λέω δυστυχώς γιατί σαφώς τα κριτήρια που υποτίθεται ενεργοποιούν το «κράτος πρόνοιας», το μόνο που κάνουν είναι να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την επιβίωση των ανθρώπων που τα διαθέτουν, μιας και ουδόλως υπολογίζονται πλέον (αν υπολογίζονταν και ποτέ) από τους ευτελισμένους ιθύνοντες.
   Μόλις πήρα το μήνυμα, του τηλεφώνησα άμεσα να δω τι συνέβη και αυτά που άκουσα κανονικά δεν θα πρεπε να με εντυπωσιάσουν, μιας και πλέον είναι ολοφάνερη η διάθεση της ελληνικής κυβέρνησης να εξαθλιώνει όλο και περισσότερους ανθρώπους και να αφανίζει κάθε μορφή πρόνοιας.
    Ο Δημήτρης είναι από τους ανθρώπους που πάντα θαύμαζα για το κουράγιο και την αξιοπρέπειά του. Έχασε την γυναίκα του πριν αρκετά χρόνια, νέα, ξαφνικά από καρδιά, μόλις λιγο καιρό πριν είχε γεννήσει τα δίδυμα. Έμεινε μόνος στα 35 του χρόνια, με 4 παιδιά, με 4 μωρά. Η κόρη του 4 ετών τότε, ο γιος του 3 και τα δίδυμα 1μιση χρονών. Δεν θα περιγράψω πολλά για το πώς κατάφερε να μεγάλωσει αυτά τα παιδιά μόνος του, χωρίς καμιά βοήθεια από πουθενά. Δεν επιδίωξε ποτέ τον οίκτο κανενός. Ακόμα και τότε όταν είχε παει να βάλει τα δυο μικρά στον παιδικό σταθμό για να μπορεί να δουλέψει, του είπαν οι θέσεις είναι κλεισμένες, καμία σημασία  κοινώς τα κριτήρια, μονογονεϊκή πολύτεκνη οικογένεια. Δεν το βαλε κάτω, το πάλεψε με νύχια και με δόντια, υπήρξαν πολλοί που τον συμβούλεψαν να βάλει τα παιδια σε ορφανοτροφείο. «Δεν θα τα καταφέρεις μόνος σου, ένας άντρας με 4 μωρά».

Κι όμως τα κατάφερε ΜΟΝΟΣ χωρίς να κλαφτεί σε κανέναν, χωρίς να υποκύψει, είχε έστω αυτή την δουλειά του φύλακα στο σχολείο. Στην αρχή τον βοήθησαν οι συνάδελφοί του, τον έβαζαν να δουλεύει μόνο πρωινές βάρδιες, αργότερα όμως έπρεπε να δουλέψει και νύχτα. Δεν είχε τι να κάνει τα μικρά, τα άφηνε να κοιμηθουν και πήγαινε απέναντι στο σχολείο. Για καλή του τύχη το σχολείο ήταν απέναντι από το σπίτι του και πεταγόταν να δει αν ειναι καλά. Φοβάμαι έλεγε, αλλά τι να κάνω;  Σιγά, σιγά τα δύο πρώτα παιδιά μεγάλωσαν, ανέλαβαν δυστυχώς υποχρεώσεις που δεν ταίριαζαν στην ηλικία τους, όμως ήταν δεμένοι όλοι μεταξύ τους, πρόσεχαν τα μικρότερα και βοηθούσαν στο σπίτι όπως μπορούσαν. Είναι περιττό να πω ότι μεγάλωσε 4 υπέροχα πλάσματα. Η Α. τελείωσε πέρσι το λύκειο, ο Γ. τελειώνει φέτος, τα δίδυμα πάνε γυμνάσιο πια, και κει που θα λεγε κανείς ότι πλέον μπορεί κάπως να ηρεμίσει, έρχεται το “κράτος πρόνοιας” και σου διαλύει τα πάντα.
   Όσα άκουσα στην τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του, με εξόργισαν, πρώτη φορά τον άκουγα τόσο αγανακτισμένο, τόσο οργισμένο. «Με υποχρέωσαν να λακίσω Σύλβια. Ένα έχω να σου πω μην πιστεύεις τίποτα από όσα λένα τα καθίκια στην τηλεόραση. Με εκτέλεσαν, εκτέλεσαν 5 ανθρώπους, εμένα και τα παιδιά μου»

Μετάφερω λοιπόν τι ακριβώς συνέβη, όπως ο ίδιος μου τα περιέγραψε :

“Με πήραν τηλέφωνο το καλοκαίρι και μου ανακοίνωσαν ότι παύει να υφίσταται πλέον η εργασία του φύλακα στα σχολεία, μου είπαν ότι για να με μεταφέρουν σε άλλη θέση πρέπει να τους προσκομίσω ένα δίπλωμα ECDL. Τους λέω δεν έχω τέτοιο χαρτί, γνωρίζω υπολογιστές, όμως δεν έχω δίπλωμα, πόσο καιρό έχω, αν είναι να μαζέψω κάποιες οικονομίες και να πάω να το πάρω.”

Ακολουθεί ο εξής διαλογος :

              Υπάλληλος : -Α δεν γίνεται πνιγόμαστε δεν έχουμε περιθώριο, μέχρι αύριο, μεθαύριο το πολύ πρέπει να το φέρεις.

             Δημήτρης : -Μα δεν έχω σας είπα τέτοιο δίπλωμα. Τι να κάνω αφήστε με απ’εξω. Τι να πω;  

               Υπ. : -Διαθέτε τα ανάλογα κριτήρια, λόγω του ότι είστε μονογονεϊκή και πολύτεκνη οικογένεια.  Η επόμενη προσφορά είναι να πάτε σε  μια δουλειά που είναι ημιαπασχόληση, τρίωρη και με μισθό 280 ευρώ το μήνα.

                Δ. : -280 ευρώ το μήνα; Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να επιβιώσω και γω και τα παιδιά με τόσα χρήματα.

                Υπ. : -Αυτό παρέχεται αν δεν θέλετε δηλώστε παραίτηση.

“Έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω, έψαξα για κανά μήνα και για άλλη δουλειά τουλάχιστον να συμπληρώνω το εισόδημα. Δεν βρήκα τίποτα, έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω, γιατί σε λίγο καιρό θα ξεκινούσαν τα σχολεία. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσουμε έτσι. Το σπίτι που έμενα με τα παιδια στο Περιστέρι, δεν είναι καν στο όνομά μου να πω ότι τουλάχιστον μπορώ να το νοικιάσω. Οι γονείς μου έχουν ένα μικρό χωράφι που καλλιεργούν , είναι πολύ ηλικιωμένοι, άλλο εισόδημα δεν υπάρχει από πουθένά. Αδιέξοδο. Αποφάσισα να φύγω λοιπόν, να πάω στους γονεις μου στο χωριό, δήλωσα παραίτηση και έτσι δεν πήρα καν αποζημίωση. 13 χρόνια δουλειάς έτσι στα χαμένα. Με εκτέλεσαν και μένα και τα παιδιά μου. Αυτό εννοεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν λέει, ότι όσοι πληρούν κοινωνικά κριτήρια δεν θα απολυθούν. Αυτό εννοεί και υπάρχει κόσμος που τον πιστεύει και αυτόν και τους παπαγάλους της τηλεόρασης.
Εγραψα τα παιδιά στο σχολείο του Μελιγαλά, η Α. πέρασε φέτος στις εξετάσεις ευτυχώς σε σχολή εδω κοντά στην Καλαματά. Ανησυχώ όμως κυρίως για τους δυο μικρότερους Σύλβια, στον Μελιγαλά το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου είναι εθνικόφρονες οι περισσότεροι διατυμπανίζουν, ότι οι παππουδες και οι προπαππούδες τους σκοτώθηκαν στον Μελιγαλα ενώ ξέρουμε ότι ήταν ταγματασφαλίτες. Ξέρω τι παιδιά μεγαλώνω και μεγάλωσα, όμως φοβάμαι η οργή τους με όλα αυτά που έγιναν, μην γίνει εκμεταλεύσιμη από κάποια καθίκια σαν κι αυτά. Τα χω διαρκώς το νου μου και τους μιλάω συνέχεια….Τι να σου πω κορίτσι μου; Λύγισα, με ανάγκασαν να λακίσω και αυτό δεν μου πάει κάτω, μετά από τόσα χρόνια με έφεραν σε αδιέξοδο”.

Έκανα την αφελή ερώτηση, γιατί δεν έψαχνε μήπως μπορούσε να μην παραιτηθεί και να το κυνηγήσει δικαστικώς. Αμέσως μόλις την ξεστόμισα το μετάνιωσα. Τι του λέω τωρα του ανθρώπου. «Πώς να το κυνηγήσω; Με τι χρήματα; Τι θα έκανα; Είχα να πάρω χρήματα και να βάλω έστω 5 ευρώ στην τσέπη μου από τον Ιούνιο, δεν είχα διάθεση για τίποτα. Ένα φάσκελο να ρίξω μόνο στην κοινωνία ολόκληρη. Επρεπε να σκεφτώ άμεσα λύση πρακτική λόγω των παιδιών. Τώρα παλεύω εδώ με την γη, να μου δώσει κάτι να φάω και σε μένα και στα παιδιά μου» .

Αυτή είναι η πραγματικότητα των μέτρων σας κύριε Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτό ειναι το «κράτος πρόνοιας σας». Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τα μυριάδες ψέμματα που εκσφεντονίζετε και σεις και οι παπαγάλοι των καθεστωτικών ΜΜΕ.
Τον υποχρεώσατε τον Δημήτρη να φύγει, χωρίς να σας στοιχίσει φράγκο, όπως και πολλους άλλους φαντάζομαι Δημήτρηδες. Το μόνο που εύχομαι είναι τα παιδιά αυτά που μεγάλωνει, να αποτελέσουν κάποια στιγμή την χειρότερη τιμωρία σας, να σας αφανίσουν και εσάς και τους ομοίους σας.

(Τα στοιχεία του Δημητρή τα έχω όλα, για όποιον τυχόν κακοπροαίρετο ή καλοπροαίρετο θέλει να επιβεβαιώσει την ιστορία, δεν μπήκα στην διαδικασία να γράψω το επίθετό του και άλλα στοιχεία ή ολοκληρα τα ονόματα των παιδιών του, εδώ μέσα, για αυτονόητους λόγους.)

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο