Δεύτερη αντίδραση: ήθελα να φτιάξω γλυκό και να πάω έξω το βράδυ.
Νομίζω πως χαμογελούσα όλη τη μέρα σαν τη χαζή, ενώ κάθε λίγο έψαχνα το δίκτυο για νεότερες εξελίξεις.
Ναι, ξέρω, δεν εξολοθρεύτηκε ο φασισμός. Ούτε ο ναζισμός. Υπάρχουν, είναι βαθιά ριζωμένοι στην Ελληνική κοινωνία και θα συνεχίσουν να μας βασανίζουν. Θα απορούμε γιατί δεν καταφέραμε να εξηγήσουμε στην κοινωνία τί πρέπει να γίνει κλπ.
Ξέρω επίσης ότι η μη-προφυλάκιση των βουλευτών, παράλληλα με την αποκάλυψη των στοιχείων των μαρτύρων εναντίον τους, ουσιαστικά σημαίνει πως θα έχουν την ευκαιρία να πέσουν “στα μαλακά”. Ίσως επειδή δεν ακολουθήθηκαν οι αρμόζουσες διαδικασίες στη συλλογή των στοιχείων. Με πολιτική ευθύνη.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε το τσαλάκωμα στο ηθικό των συλληφθέντων, ασχέτως του τί δήλωναν βγαίνοντας και ασχέτως της έκβασης της δίκης, όταν αυτή γίνει. Ακόμα και η βία τους ενάντια στους δημοσιογράφους και τα όσα είπαν, εντάσσονται σε αυτό το ψυχολογικό σοκ που έπαθαν, στον πραγματικό φόβο τους, διαπιστώνοντας ότι ενδέχεται να μην είναι υπεράνω του Νόμου όπως είχαν πιστέψει. Είχαν “καβαλήσει το καλάμι” και η πτώση τους από αυτό, δεν τους άφησε χωρίς ένα μικρό στραπάτσο.
Το ίδιο ήταν εμφανές και στην έκφραση της Σκορδέλλη. Ίσως κατάλαβε ότι θα ερχόταν και η σειρά της. Ίσως επειδή έχασε τους “προστάτες – ήρωές” της. Ίσως επειδή διαπίστωσε με τον πιο σκληρό τρόπο ότι δεν θα έχουν τη στήριξη του κόσμου. Ο όχλος που ερχόταν μαζί τους, άρχισε να κάνει ότι δεν τους γνωρίζει. Όλοι αυτοί που δίνανε τα στοιχεία τους για να πάρουν ένα κιλό πατάτες, δεν ήταν εκεί. Δεν θα πήγαινε ακόμα κι αν αυτή τη φορά μοιράζανε ένα κιλό κρέας.
Ξέρω καλά ότι ο ΣΣαμαράς θα σπεύσει να κεφαλαιοποιήσει το κλίμα ευφορίας με αριστερό αντι-χτύπημα. Το φοβήθηκα από την πρώτη στιγμή, μόλις η χαρά μου υποχώρησε λίγο επιτρέποντάς μου να κάνω λογικές σκέψεις.
Στις Σκουριές, το πιθανότερο, εκεί όπου μερικές χιλιάδες τρομοκράτες αρνούνται να πίνουν νερό με αρσενικό και να κληροδοτήσουν καρκίνο στα παιδιά τους. Λαϊκιστές, ανθέλληνες και απαράδεκτα τρομοκράτες που επιβουλεύονται την ανάπτυξη της χώρας.
Θα το πληρώσουμε ακριβά αυτό το χαμόγελο, το ξέρω. Αλλά όπως και να το κάνουμε, ήταν καιρός να κινηθεί κάτι. Οι διώξεις ενάντια στους αγωνιστές προϋπήρχαν και θα συνεχιστούν. Ή θα ενταθούν.
Ξέρω και κάτι ακόμα, σημαντικό για όλους εμάς: το γεγονός ότι αναγκάστηκαν να πάρουν μέτρα εναντίον της Χρυσής Αβγής, χωρίς να το θέλουν, οφείλεται εν μέρει (ή κυρίως) στις αντιδράσεις από το εξωτερικό. Στη δημοσιότητα που δόθηκε όχι μέσω των “κεντρικών” ΜΜΕ της Ελλάδας, των ελεγχόμενων Μέσων χειραγώγησης.
Των ίδιων Μέσων που όπως κυκλοφόρησε στο δίκτυο, γυρίζανε τηλεοπτικά σήριαλ στο ξενοδοχείο του Μιχαλολιάκου, χρηματοδοτώντας τον έτσι, εμμέσως, από τα σκανδαλώδη δάνεια που έλαβαν [με εντολή ΣΣαμαρά, άραγε;;] από τις τράπεζες που αναχρηματοδοτήθηκαν με το Μνημόνιο.
Με το διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα, τα εναλλακτικά Μέσα, τα ξένα Μέσα κλπ, έφτασε η φωνή των ανθρώπων εκεί όπου έπρεπε.
Και μόνο τότε, όταν δεν μπορούσε πλέον να καλυφθεί κάτω από το χαλί, μετατράπηκε σε πίεση εναντίον του ΣΣαμαρά και του φασιστο-σκυλολογιού της αυλής του.
Μην αμφιβάλλουμε: το “συνεργείο του Αντωνάκη” όπως το περιέγραψε σήμερα stokokkino.gr ο Πουλικάκος [τί εξαιρετικός που ήταν στον Πρετεντέρη!], πόνεσε πολύ με αυτές τις εξελίξεις. Όσο κι αν είχαν “διαφωνήσει” εντός της Βουλής, για τα μάτια του κόσμου, στην πραγματικότητα ο ένας χώρος αποτελεί συνέχεια του άλλου. Κάθε βρωμοδουλειά που δεν μπορεί να κάνει ανοιχτά η ΣΣαμαρική ΝΔ, έχει αναλάβει να την φέρει εις πέρας το “άτακτο” αδερφάκι της.
Δεν ήθελα να το κάνω αυτοαναφορικό, αλλά είναι. Έχουμε το καθήκον να ενημερωνόμαστε σωστά και να ενημερώνουμε και τους άλλους, ειδικότερα τους αλλοδαπούς. Αυτή είναι η πιο ισχυρή άμυνά μας.
