Αν ήμουν ακραίος θα απέρριπτα τη “θεωρία των δύο άκρων”, ενώ πιθανότατα θα ήμουν ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, φανατικός εθνικιστής, νεοναζί ή αναρχικός.
Δε θα καταδίκαζα τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και μάλιστα δε θα είχα πρόβλημα να τη χρησιμοποιήσω ενάντια σε μετανάστες ή σε ανθρώπους που επιτίθενται σε μετανάστες.
Αν ήμουν ακραίος θα υποστήριζα πως οι φασίστες και οι αναρχικοί ΔΕΝ είναι το ίδιο.
Αν ήμουν ακραίος ΔΕ θα εξίσωνα τη φασιστική βία με τη βία κατά του φασισμού.
Αν ήμουν ακραίος θα ήμουν λάτρης της στρατιωτικής πειθαρχίας ή θα ονειρευόμουν την πλήρη κατάργησή του Στρατού.
Θα ήμουν είτε ανθέλληνας κουμουνιστής, είτε εθνικιστής νεοναζί.
Αν ήμουν ακραίος θα πίστευα πως οι κυβερνήσεις δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν ή πως χρειάζεται μια ακόμα πιο ισχυρή κυβέρνηση – γιατί όχι και στρατιωτική.
Θα σύχναζα είτε σε κάποιο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στα Εξάρχεια, είτε στα γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Αν ήμουν ακραίος μπορεί να είχα μούσια και μακριά μαλλιά ή ξυρισμένο κεφάλι και τατουάζ με το “μολών λαβέ” και τη σβάστικα.
Αν ήμουν ακραίος, αγαπημένος μου καλλιτέχνης ίσως να ήταν ο Notis Sfakianakis, αλλά ίσως να ήταν και ο Νικόλας Άσιμος.
Αν ήμουν ακραίος θα ήμουν πάντοτε στο πλευρό των κατατρεγμένων χωρίς να με νοιάζει αν είναι Έλληνες ή ξένοι ή θα ήθελα να ξεβρωμίσει ο τόπος απ’ όλους τους μετανάστες.
Αν ήμουν ακραίος θα πετούσα γιαούρτια σε βουλευτές ή θα μαχαίρωνα μετανάστες.
Αν ήμουν ακραίος δε θα με ένοιαζε αν είχαμε ευρώ ή δραχμή ή αν θα βγαίναμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ παράλληλα θα ήμουν και “αντιμνημονιακός”. Με μία λέξη… “λαϊκιστής”.
Αν ήμουν ακραίος θα πίστευα πως τα καλύτερα χρόνια ήταν αυτά επί Χούντας ή πως η Χούντα ήταν μία τραγωδία για τον τόπο.
Θα θεωρούσα τους αστυνομικούς προστάτες ενός καταπιεστικού καθεστώτος ή θα ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς.
Θα ήμουν άθεος. Ίσως όμως να ήμουν και φανατικός χριστιανός… ίσως και παγανιστής.
Αν ήμουν ακραίος θα πίστευα πως ο φασισμός είναι ένας κακοήθης καρκίνος του σύγχρονου πολιτισμού ή θα ήμουν περήφανος που είμαι κι εγώ φασίστας.
Θα προτιμούσα να διαβάσω ποίηση, λογοτεχνία και αναρχικούς συγγραφείς ή το “Ο Αγών μου” του Χίτλερ και το “Γιατί και πώς ζουν ανάμεσά μας” του Λιακόπουλου.
Θα επέλεγα να υπηρετήσω την πατρίδα μου στις Ειδικές Δυνάμεις ή θα επέλεγα να μην καταταγώ καν.
Θα θεωρούσα πως καλός Τούρκος, Εβραίος ή Σκοπιανός είναι μόνο ο νεκρός… αλλά μπορεί και όχι.
Αν ήμουν ακραίος δε θα ψήφιζα ποτέ το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Θα ήμουν αρνητής του Ολοκαυτώματος, αλλά θα έβγαινα από τα ρούχα μου με την αδιάλλακτη στάση των Τούρκων ως προς τη γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων, αλλά μπορεί και όχι.
Στις κουβέντες με φίλους θα χρησιμοποιούσα συχνά τη φράση “που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε;” ή τις λέξεις “ισότητα” και “ελευθερία”.
Αν ήμουν ακραίος θα είχα ταχθεί κατά της “επένδυσης” στις Σκουριές και κατά του κλεισίματος της ΕΡΤ.
Θα ήμουν περήφανος που είμαι Έλληνας ή θα ντρεπόμουν για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Αν ήμουν ακραίος θα θεωρούσα όλους τους ανθρώπους ίσους ή θα πίστευα πως είμαι φυλετικά ανώτερός τους.
Αν ήμουν ακραίος θα με εξέφραζε περισσότερο το τρίπτυχο “Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια” ή το τρίπτυχο “Ελευθερία – Ισότητα – Αλληλεγγύη”
…
