Διαφορετικά, αν σκοπός είναι να ακολουθηθεί μια ιδεοληψία, όπως η “Ελευθερία” έτσι γενικώς και αορίστως, δεν είναι πολιτική αλλά φονταμενταλισμός. Η πρώτη αρχή λοιπόν δεν αξίζει τον όρο “αρχή” καθώς είναι εξαιρετικά κενή περιεχομένου, και μπορεί να πάρει οποιοδήποτε νόημα θέλει ο καθείς.
Ατομικότητα: Το άτομο είναι σημαντικότερο από σύνολο. Οι φιλελεύθεροι απορρίπτουν την κολλεκτιβοποίηση των πολιτών στο όνομα του κοινού καλού σε αντίθεση με την αριστερά και τον κομμουνισμό που στο όνομα του εξάλειψαν ατομικές ελευθερίες και διέπραξαν σοβαρά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η θυσία του ατόμου στο σύνολο αποτελεί εξ ορισμού παραβίαση της ατομικής ελευθερίας.
Άλλη μία ωραιότατη μεν, κακοηθέστατη δε, αρχιδιά. Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός έχει επίσης διαπράξει σοβαρότατα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και υπονομεύει το μέλλον της. Το ότι τα εγκλήματα του καπιταλισμού δεν τιμωρήθηκαν ή δεν προβλήθηκαν έχει περισσότερο να κάνει με την νίκη του φιλελεύθερου-καπιταλιστικού στρατοπέδου στον Ψυχρό Πόλεμο παρά με το ότι δεν ήταν εγκλήματα. Η τρομοκρατία της Gladio, το Γκουαντάναμο και οι μακιλαδόρες του Μεξικού, τα εγκλήματα και οι -συχνά φρικαλέες- δολοφονίες σοσιαλιστών και αριστερών στη Λατινική Αμερική, το άγος του Ιράκ και του Αφγανιστάν, η βάρβαρη υπερεκμετάλλευση των εργατών στις αναπτυσσόμενες χώρες, η συνεχής μετατροπή της πλειοψηφίας των εργαζομένων σε ανέστιους πένητες είναι εγκλήματα του “φιλελεύθερου” καπιταλισμού κατά της ανθρωπότητας τα οποία παραμένουν ατιμώρητα και είναι εφάμιλλα, αν όχι ανώτερα σε όγκο των γκουλάγκ και του Χολοντομόρ. Δεν μπορεί λοιπόν δικαιολογημένα ο φιλελευθερισμός να δικαιολογήσει την ηθική του ανωτερότητα.
Όσο για την “θυσία του ατόμου στο σύνολο”, επαναφέρω το ηθικό πρόβλημα ενός ατόμου που θέλει διακαώς να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου ατόμου. Πώς μπορούμε να επιτρέψουμε ή να απαγορέψουμε σε αυτό το άτομο να προχωρήσει στην πράξη του χωρίς να παραβούμε την παραπάνω αρχή; Καθώς το σύνολο δεν είναι μια άμορφη μάζα ξεκομμένη από τα άτομα, αλλά αποτελείται από άτομα σαν το παραπάνω, πέφτουμε σε παράδοξο -νομίζω πρέπει να είναι υποπερίπτωση του παραδόξου του κουρέα. Άρα και η παραπάνω “αρχή” οδηγεί σε ηθικά και λογικά παράδοξα, ενώ προσπαθεί να δικαιολογηθεί με αμφιβόλου ηθικής παραεπιχειρήματα.
Σκεπτικισμός έναντι της Επιβολής: Πολύ συχνά παρατηρείται το φαινόμενο όπου το κράτος επιβάλλει στους πολίτες μία συγκεκριμένη συμπεριφορά (π.χ. απαγόρευση, ή αγορά προϊόντων ή υπηρεσιών) στο όνομα του δικού τους καλού. Οι φιλελεύθεροι διαφωνούν κάθετα με την επιβολή τέτοιων μέτρων καθώς κρίνουν το άτομο ως τον καλύτερο κριτή του δικού του καλού. Αρκεί οι δράσεις τους να μην μειώνουν την ελευθερία των άλλων.
Ωπα! Βρήκες μεγάλε και πάρτο αλλιώς. Αμέσως πιο πριν δεν έλεγες ότι το άτομο δεν πρέπει να θυσιάζεται για το σύνολο; Τώρα γιατί απαιτείς από το άτομο να θυσιάσει την ελευθερία δράσης του για να μη μειωθεί η ελεύθερία των άλλων (δηλαδή του συνόλου); Έπεσες στο παράδοξο που είπαμε παραπάνω. Φυσικό, αφού δεν καταλαβαίνεις ότι το σύνολο δεν είναι μια οντότητα ξεχωριστή από τα άτομα. Ασε, τώρα που το σκέφτομαι, μην το παίρνεις αλλιώς, ήδη έχεις μπλέξει τα ιδεολογικά-διανοητικά μπούτια σου και δεν ξεμπλέκονται τα ρημάδια.
Κράτος Δικαίου: Η ιδέα ότι το κράτος και οι νόμοι του υπόκεινται σε ορισμένες θεμελιώδης ηθικές αρχές. Π.χ. ισονομία, ισοτιμία κλπ. Ενώ το Κράτος Δικαίου το “ευαγγελίζονται” διάφορες αριστερές ιδεολογίες, η αλήθεια είναι πως εξ ορισμού η χρήση του κράτους για την επιβολή των πολιτικών θέσεων της αριστεράς προϋποθέτει διακρίσεις (εισοδηματικές, ταξικές, εθνικές κλπ.) που έρχονται σε αντίθεση με την ισονομία και το κράτος δικαίου γενικότερα.
Αγκινάρα στο κατώι, γάιδαρος στα κεραμίδια. Όλα τα κράτη και οι νόμοι τους υπόκεινται σε ορισμένες θεμελιώδεις αρχές – χαίρω πολύ. Ακόμα και τα ναζιστικά κράτη και οι νόμοι τους υπόκεινται σε θεμελιώδεις αρχές όπως την πάση θυσία βελτίωση της Φυλής στα πλαίσια ενός άγριου κοινωνικού δαρβινισμού. Όσο για το ότι οι πολιτικές θέσεις της αριστεράς προϋποθέτουν διακρίσεις, τίποτε ψευδέστερο τούτου. Με τη λογική του Λιολιόπουλου, το Απαρτχάιντ, οι Συνομοσπονδιακές Κυβερνήσεις των Νοτίων ΗΠΑ, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, τα Ινδικά βασίλεια, οι αρχαίες τιμοκρατίες και ολιγαρχίες ήταν αριστερά καθεστώτα (!). Τουναντίον, τα καθεστώτα που αυτοχαρακτηριζόντουσαν “αριστερά”, προσπαθούσαν, έστω και για τα μάτια, να καταργήσουν ταξικές και εθνικές διακρίσεις π.χ. το Σοβιετικό καθεστώς εμπιστεύθηκε σπουδαία αξιώματα στους άλλοτε περιθωριοποιημένους Εβραίους. Και για ένα πιο μπρουτάλ παράδειγμα: το ψυχοπαθητικό καθεστώς του Πολ Ποτ που φυσικά υπέκειτο στις θεμελιώδεις αρχές της ισονομίας και ισοτιμίας, τις επέβαλλε στους μικροδιανοούμενους εξαναγκάζοντάς τους να ζήσουν μια ζωή αγρότη στην οποία δεν είχαν συνηθίσει. Ηταν ο Πολ Ποτ φιλελεύθερος; Εντελώς άκυρη, ανιστόρητη μπούρδα. Και το λέω, ξέροντας ότι ρισκάρω να υποστώ το ηλίθιο επιχείρημα του πως εγώ η κουμουνίστρια δεν πρέπει να καταδικάζω τον ομοϊδεάτη μου Πολ Ποτ.
Αν και τώρα που το σκέφτομαι, το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και οι κυβερνήσεις μας στα πλαίσια της επι το πιο φιλελεύθερο μεταρρύθμισης της χώρας… Αρα μάλλον ο Πολ Ποτ ήταν φιλελεύθερος.
Κοινωνία των Πολιτών: Σε αντίθεση με την αριστερά, οι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι τα περισσότερα κοινωνικά προβλήματα (όπως π.χ. η φτώχια) μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα από την κοινωνία των πολιτών (Μ.Κ.Ο, εκκλησία, απλούς πολίτες) παρά από ένα γραφειοκρατικά δομημένο κράτος όπου οι άνθρωποι που λαμβάνουν αποφάσεις βρίσκονται σε ένα γραφείο κεντρικής υπηρεσίας, αποκλεισμένοι από τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων που υποτίθεται πως βοηθούν.
Ελάχιστα σοβαρότερη από την προηγούμενη μπούρδα η τωρινή. Καλή και άγια και αξιέπαινη η προσπάθεια οργανώσεων ανησύχων πολιτών να ανακουφίσουν τις συνέπειες κακών πολιτικών. Ωστόσο, οι ριζικές λύσεις στα σημαντικά προβλήματα απαιτούν σκληρή και οργανωμένη προσπάθεια από το σύνολο της κοινωνίας που να υποστηρίζεται από το σύνολο των θεσμών μιας κοινωνίας, δηλαδή μια ντε φάκτο κρατική (ή έστω κρατίζουσα) δομή. Διαφορετικά πέφτουμε σε μια περίπτωση Ατενίστας: προσπάθειες που παρέχουν απλώς παρηγορητική αγωγή στις κοινωνικές ασθένειες (ασπιρίνες για τον καρκίνο) και στη χειρότερη αποτελούν προκάλυμμα για διασπάθιση του κοινού χρήματος ή κατάχρηση και αρπαγή δωρεών για τη συντήρηση των μελών των ΜΚΟ. Καταλήγουμε δηλαδή πάλι σε ένα ωσεί δημόσιο το οποίο χαρακτηρίζεται από τα χειρότερα στοιχεία του δημοσίου (κλοπή, κακοδιαχείριση, αδιαφάνεια και κατάχρηση πόρων) χωρίς τα καλά του (συνέχεια και συνέπεια διοίκησης, έλεγχος από ελεγκτικούς μηχανισμούς, νομική και διοικητική υποστήριξη, συνεργασία με κρατικές υπηρεσίες). Και αν θέλετε και παράδειγμα; Μια και ανέφερθηκε η Εκκλησία, θα σας πω μια λέξη: “Αλληλεγγύη“.
Αυθόρμητη Τάξη: Οι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι η ευταξία σε μία κοινωνία προκύπτει αυθόρμητα και χωρίς να είναι απαραίτητη η κρατική παρέμβαση. Οι πολίτες μπορούν να δημιουργήσουν την τάξη μέσω εθελοντικών μηχανισμών. Κλασικό παράδειγμα η εκάστοτε γλώσσα. Ουδείς την επέβαλλε, ουδείς την ανακάλυψε, ουδείς την αναβαθμίζει. Η πορεία της ελληνικής γλώσσας είναι προϊόν της αυθόρμητης τάξης. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι φυσικά το 4 και το 10.
Colorless green ideas sleep furiously. Συν του ότι μπερδεύουμε την βούρτσα με την ταβανόβουρτσα ταυτίζοντας την τεχνητή, σχεδιασμένη και ρυθμισμένη ευταξία με το emergence ενός φυσικού φαινομένου, της γλώσσας, η οποία μάλιστα βασίζεται σε προηγμένες έμφυτες δομές του εγκεφάλου. Όπως φυσικά βασίζεται και ο -θα πώ βρωμοκουβέντα για τους φιλελεύθερους- αλτρουϊσμός, το μοίρασμα και η ενσυναίσθηση. Μπάιδεγουέι, για να γελάσουμε λίγο, οι πρώτες-πρώτες και αρχαιότερες δομές των κοινωνιών βασιζόντουσαν στην κοινοκτημοσύνη και το μοίρασμα, όντας κατά βάσην αναρχοκομμουνιστικές. Για παράδειγμα μιας πραγματικά φιλελεύθερης κοινωνίας όπου κανένας δεν επιβάλλει έθιμα και κανόνες συμπεριφοράς στους άλλους, ο αλτρουϊσμός θεωρείται ψυχασθένεια -όπως κυρήσσει η γνωστή ξυλοσχίστρια και πουτανοδιανοούμενη Έυν Ράντ- και υπέρτατη αξία θεωρείται το να κάνει κανείς ότι θέλει, ψάξτε στο γκούγκλ για την φυλή των Ικ στην Ουγκάντα. Θα χαρείτε έναν φιλελεύθερο παράδεισο άλλο πράμα, σας λέω… >:D
Ελεύθερη Αγορά: Οι οικονομικές συναλλαγές πρέπει να είναι πάντοτε εθελοντικές μεταξύ των πολιτών. Το κράτος δε θα έπρεπε να ορίζει το τι, που, πως, πότε, και για πόσο θα έπρεπε να παράγουμε. Απαραίτητες προϋποθέσεις για την ελεύθερη αγορά είναι η προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας και η ύπαρξη ισχυρής δικαστικής εξουσίας που να επιλύει τις διαφορές μεταξύ των πολιτών.
Άχ η “ελεύθερη αγορά”, αυτός ο υπέροχος αόρατος ρόζ μονόκερως! Για να υπάρξουν πραγματικά εθελοντικές συναλλαγές μεταξύ των πολιτών, θα πρέπει αυτοί να βρίσκονται σε μια ισορροπία δυνάμεων. Π.χ. ο εργαζόμενος που έχει ανάγκη την εργασία είναι υποχρεωμένος να δεχτεί μια από τις προσφορές του ολιγοψώνιου (σχεδόν μονοψώνιου) των λίγων οργανωμένων εργοδοτών (δεν το λέω εγώ, ο Άνταμ Σμιθ το λέει), οι οποίες φυσικά θα προσπαθήσουν να του αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο και κόπο για όσο το δυνατόν μικρότερο αντάλλαγμα. Η ιδιωτική κατοχή δρόμων, οικημάτων, καταστημάτων και κάθε είδους υποδομής από μεγάλους ιδιοκτήτες στρεβλώνει την αγορά υπέρ των συνεργατών του ιδιοκτήτη (ευνοϊκότεροι όροι για κάποιους, άρνηση εξυπηρέτησης ανταγωνιστών, το είδαμε και στην ελληνική αγορά της μπύρας και του γάλακτος). Για να υπάρξει ελεύθερη αγορά θα πρέπει να υπάρχει ένας ουδέτερος χώρος ή/και υποδομές που είτε δε θα κατέχεται από κάποιον, είτε θα είναι κοινό κτήμα και άρα -θα βρίσω τώρα, φιλελεύθεροι- ΔΗΜΟΣΙΟΣ. Η ύπαρξη μιας “ελεύθερης αγοράς” χωρίς στρεβλώσεις προϋποθέτει δημόσιους χώρους και άρα ένα κράτος που θα ρυθμίζει τις συναλλαγές και θα χτυπά τις στρεβλώσεις.
Ανεκτικότητα: Σε μία φράση, ανεχόμαστε πράξεις, απόψεις και ιδέες άλλων με τις οποίες διαφωνούμε. Παράδειγμα η ελευθερία της έκφρασης.
Ανεχόμαστε και τον μαλάκα που θα φωνάξει “φωτιά” σε ένα γεμάτο θέατρο; Και τον ψυχοπαθή που απαιτεί οι διαφορετικοί να γίνουν σαπούνια και είναι ικανός να επηρρεάσει άτομα με σχετικά μειωμένο καταλογισμό; Μεχρί ποιές πράξεις, απόψεις και ιδέες των άλλων δικαιούμαστε να ανεχθούμε; Τι σημαίνει “ανοχή”; Αν κράξω και μυχτηρίσω κάποιον που κατά τη γνώμη μου λέει μαλακίες -καλή ώρα σαν αυτόν που έγραψε τις παραπάνω και παρακάτω αρχ(ιδι)ές-, επιδεικνύω έλλειψή ανεκτικότητας ή ασκώ την δική μου ελευθερία έκφρασης; Έχω ένα περίεργο προαίσθημα ότι μάλλον με την πρώτη εναλλακτική θα συμφωνούσε ο εν λόγω και οι ομοϊδεάτες του. Η ελευθερία της έκφρασης και η ανεκτικότητα, ειδικά η δεύτερη, είναι κάτι που σηκώνει πολύ νερό και ερμηνεύεται κατά το δοκούν.
Ειρήνη: Σε όρους εξωτερικής πολιτικής, οι φιλελεύθεροι είναι επι το πλήστον υπέρ της μη παρεμβατικότητας στις εσωτερικές υποθέσεις ξένων χωρών και υποστηρίζουν θερμά ότι η ειρήνη επιτυγχάνεται μέσω της ελεύθερης μεταφοράς προϊόντων, υπηρεσιών, κεφαλαίου – εργασίας, και των ιδεών.
Αλληλούια αλληλούια αλληλούια, κύριε ελέησον (ν’). Παρακάμπτω τη φρικαλέα ανορθογραφία (κλίμακος 10 ούγκανων) στο “πλείστον”. Η ελεύθερη, ανεξέλεγκτη μεταφορά προϊόντων και υπηρεσιών, όπως έχει πολλάκις αποδειχθεί από την πράξη, μάλλον παράγοντας αποσταθεροποίησης μιας οικονομίας εις βάρος του ισχυρότερου είναι, παρά παράγοντας ειρήνης. Τα κράτη που παράγουν πρώτες ύλες κρατιούνται στη φτώχια, την ανέχεια και τη δυστυχία από τα κράτη που αρπάζουν αυτές τις πρώτες ύλες έναντι ευτελούς αντιτίμου και τους τις πουλάνε πίσω στη μορφή επεξεργασμένου προϊόντος με κόστος χυδαία πολλαπλάσιο. Ενας αφρικανός που έβγαλε, με τεράστιο κόπο και βάσανα κιλά σπανίων γαιών, θα πρέπει να δαπανήσει μήνες και έτη του μισθού του για να πάρει ένα κινητό της πλάκας που περιέχει μερικά μικρογραμμάρια από τις ίδιες σπάνιες γαίες. Αυτή η κραυγαλέα άδικη, αισχρή και άνιση κατάσταση, στο όνομα της ελευθερίας, για να μην πούμε για την ανέχεια αυτή καθεαυτή, προκαλούν δυσφορία και αγανάκτηση που είναι η ρίζα εξεγέρσεων, περαιτέρω βίας και πολέμων, είτε δίκαιας απαλλαγής από τους άρπαγες, είτε υποδαύλισης του θυμού και κατεύθυνσής του από ψυχοπαθείς γητευτές και λαοπλάνους ενάντια σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς. Η μόνη περίπτωση που κάπου μπορεί κανείς να δεχτεί, είναι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, η οποία όμως, όπως φαίνεται είναι μονομερής: Ο έχων τα μέσα και τη δύναμη, επιβάλλει τις ιδέες του, ακόμα κι αν αυτές δεν είναι ιδέες αλλά αρχιδέες, όπως αυτές με τις οποίες ασχολούμαι τώρα.
Ο ρόλος του κράτους: Το κράτος για τους φιλελεύθερους πρέπει να είναι ελάχιστο και να περιορίζεται στην προστασία της ζωής, της ελευθερίας, και της περιουσίας των πολιτών. Οτιδήποτε πέραν αυτών των 3 θεωρείται περιττό και λειτουργεί ενάντια στην ατομική ελευθερία των πολιτών και το κράτος δικαίου.
Ωραία, δεν αντιλέγω. Ωστόσο τι γίνεται με προσπάθειες οι οποίες πρέπει να κινητοποιήσουν ολόκληρη την εθνική οντότητα; Ας πάρουμε μια γενικευμένη καταστροφή π.χ. μια επιδημία ή την πρόληψή της. Ποιός επαφίεται στην αυθόρμητη τάξη, η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα αντιμετωπίσει το ζήτημα αργά, με καθυστερήσεις, με πλεονασμούς, καταχρήσεις, αδύναμα σημεία (π.χ αδόκιμες θεραπείες) κτλ. Το ίδιο και για μεγάλες προσπάθειες που απαιτούν πόρους του έθνους (ένα μεγάλο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και ένα πανεθνικό δίκτυο ασφαλείας). Κακά τα ψέματα, ένα οργανωμένο κράτος, με την πρέπουσα γραφειοκρατία (όχι τόση λίγη ώστε να μην τεκμηριώνονται και ελέγχονται στοιχειωδώς οι διαδικασίες, όχι τόσο πολλή ώστε να καταπνίγεται η πρωτοβουλία και να εμποδίζεται η πρόοδος των διαδικασιών) είναι το μόνο που μπορεί αποτελεσματικά να διεκπεραιώσει έργα τέτοιου μεγέθους αποτελεσματικά. Ομοίως και για έργα όπως η ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη των πολιτών, η δημιουργία ενός συστήματος εκπαίδευσης που θα παρέχει ένα ελάχιστο στάνταρ γνώσεων και κοινωνικοποίησης κ.ο.κ. Ενα κράτος ισχυρό και αποτελεσματικό που θα παρέχει ενιαία υποδομή και τεκμηρίωση είναι εκ των ουκ άνευ. Εκτός αν θέλουμε να γυρίσουμε σε πολεις-κράτη ή φέουδα με ισχυρή κυριαρχία των αγράφων νόμων/ηθών/εθίμων, στα οποία οι φιλελεύθεροι, σας το εγγυώμαι, δε θα περνούσαν καθόλου -μα καθόλου!- καλά. Ή να πάμε στον Ραντιανό παράδεισο των Ικ, που κανείς σώφρων και έχων σώας τας φρένας άνθρωπος δε θα ήθελε καλά-καλά να επισκεφτεί.
Με βάση αυτές τις αρχές, και βλέποντας τις εσωτερικές τους ασυνέπειες, τον παραλογισμό τους και το ανεφάρμοστό τους, απορώ πως ένας άνθρωπος σκεπτόμενος βαθιά, σοβαρά και έχοντας σώας τας φρένας θα δεχόταν να είναι φιλελεύθερος (έτσι όπως παρουσιάζουν τον φιλελευθερισμό οι καθ’ημάς φιλελεύθεροι – ελληνιστί libertarians ή liberetards). Και απορώ ακόμα περισσότερο, πως άνθρωποι μορφωμένοι και με αγάπη στης αριστερά προσπαθούν να την χρεωκοπήσουν νοητικά και ηθικά, προσπαθώντας να συμβιβάσουν τις ιδέες της με τις παραπάνω αρλούμπες.
Εντιτ: Τις αρχιδίτσες τις πήρα από εδώ: http:// nikoslioliopoulos.blogspot.gr/ 2013/05/5-10.html
