Τις πρώτες πρωινές ώρες το πρωί της Κυριακής (27 Οκτωβρίου ) , ένας νεαρός Ιταλός φοιτητής της ιατρικής πήδηξε από τον 11ο όροφο ενός πρώην εργοστασίου ζυμαρικών πέφτοντας στους πολυσύχναστους δρόμους της Ρώμης, εξαιτίας του ρατσισμού και της ομοφοβίας που αντιμετώπιζε. Η αστυνομία αναγνώρισε τον αυτόχειρα ως τον Simone D ( το επώνυμό του δεν δόθηκε στην δημοσιότητα ) , ο οποίος ήταν φοιτητής της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο La Sapienza . « Είμαι γκέι », έγραψε σε ένα σημείωμα που ανακαλύφθηκε μετά το θάνατό του .
Οι αρχές πιστεύουν ότι ο νεαρός φοιτητής, είχε υποστεί αρκετές λεκτικές επιθέσεις στο Policlinico Umberto , το μεγαλύτερο δημόσιο νοσοκομείο στην Ιταλία, όπου έκανε την πρακτική του. Η οικογένειά του , οι οποίοι δεν γνώριζαν ότι ο γιος τους Σιμόν ήταν γκέι , δήλωσε ότι δεν είχαν καν « ιδέα» ότι βρισκόταν σε κατάθλιψη .
Η αυτοκτονία του Σιμόνε, δεν αποτελεί δυστυχώς μεμονωμένο περιστατικό, αλλά αντίθετα είναι ο τρίτος γκέυ που αυτοκτονεί στην Ρώμη τους τελευταίους μήνες, και παράλληλα αποτελεί ένα γεγονός ανάμεσα σε πολλά άλλα που σχετίζονται με επιθέσεις, αυτοκτονίες και διακρίσεις, που αντιμετωπίζουν τα άτομα LGBT στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, αλλά και διεθνώς.
Η αυτοκτονία του Σιμόνε, αποτέλεσε την τελική ώθηση όπως φαίνεται για τον ανταποκριτή από την Ρώμη, Θέοδωρο Ανδρεάδη Συγγελάκη να γράψει το παρακάτω κείμενο, ένα κείμενο με αιχμηρές αλήθειες, ένα κείμενο θάρρους και αξιοπρέπειας, που θεωρώ ότι πρέπει να αναπαραχθεί και να δημοσιοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο, καθώς υφίσταται όπως φαίνεται εφησυχασμός ότι η ομοφοβία δεν αποτελεί φλέγον ζήτημα πλέον ιδίως στην Ευρώπη :
ΚΕΙΜΕΝΟ Θ. ΑΝΔΡΕΑΔΗ ΣΥΓΓΕΛΑΚΗ
” Ολοι οι πολίτες είναι ίδιοι.
Γράφω το γράμμα αυτό την ώρα που ο Σιμόνε κηδεύεται σε εκκλησία της Αιώνιας Πόλης. Χθες βράδυ πήγα σε κινητοποίηση, δίπλα στο Κολοσσαίο, με σύνθημα «όχι άλλοι νεκροί, φτάνει με την ομοφοβία».
Γράφω αυτό το γράμμα κυρίως διότι θεωρώ ότι πολλά πράγματα που ελέχθησαν, που ισχύουν για την Ιταλία, αφορούν άμεσα και τη χώρα μας.
Μέχρι πότε δεν θα υπάρχει –τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα– ένας νόμος που να τιμωρεί ομοφοβικές φραστικές και σωματικές επιθέσεις, που θα δείχνει ότι όλοι οι πολίτες είναι όντως ίδιοι για το κράτος στο οποίο γεννήθηκαν ή διάλεξαν για να ζήσουν;
Μέχρι πότε δεν θα αναγνωρίζονται –τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα– τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που συζούν, που μοιράστηκαν άγχη, χαρές, εξώσεις, ανεργία και τόσες και τόσες πιέσεις και προκαταλήψεις ανεγκέφαλων συμπολιτών τους;
Μέχρι πότε δεν θα δίνουμε αποστομωτικές απαντήσεις στα νεοναζιστικά παραληρήματα που συνεχίζουμε ν’ ακούμε; Στην Ιταλία έγινε πολύς λόγος γι’ αυτή τη νομική αναγνώριση. Ακόμη όμως δεν ψηφίστηκε τίποτα στη Βουλή.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Παπανδρέου, και Σαμαρά στη συνέχεια, «μελέτησε, ανέλυσε και ανέλυσε ξανά» αν, πώς και πότε θα μπορούσαν να επεκταθούν τα «σύμφωνα συμβίωσης» και στους ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους και τρανσέξουαλ πολίτες.
Η αυτοκτονία του Σιμόνε όμως μας λέει κάτι πολύ βαθύτερο. Ο καθένας, και η κοινωνία στο σύνολό της, πρέπει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί για το αν έπραξε ορθά. Για το τι σημαίνει σήμερα ατομική ελευθερία και δικαίωμα στην ευτυχία.
Το μήνυμα που πρέπει να περάσει να είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ακούσαμε μέχρι τώρα. Το να είσαι στρέιτ ή γκέι είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι ένα από τα χίλια χαρακτηριστικά της ζωής μας, σημαντικό, αλλά όχι το μοναδικό. Είναι η οντότητα πάνω στην οποία έχει δικαίωμα ο καθένας να χτίσει τη ζωή του. Με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, διότι δεν υπάρχουν γενικεύσεις.
Στην Ιταλία ο τραγουδιστής Τιτσιάνο Φέρο είπε στους φαν του ότι είναι γκέι και συνέχισε, χαλαρά και με επιτυχία, να τραγουδά και να ερωτεύεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας ποδοσφαιριστής, ένας πολιτικός, ένας δημοσιογράφος, που να έχει το ίδιο θάρρος; Που να μπορεί να προσφέρει ένα θετικό παράδειγμα σε έναν νέο που ζει στην επαρχία και θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια τραγική θέση του νεαρού Ιταλού που κηδεύεται σήμερα;
Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων. Ενας δημοσιογράφος, ανταποκριτής από τη Ρώμη, κάνει την αρχή, αψηφώντας τυχόν κριτικές και εκπλήξεις. Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας.”
Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης.
Περισσότερα για τις συνέπειες και την αύξηση της ομοφοβίας, που οδηγεί σε βία και αυτοκτονίες, καθώς και την ύπαρξη κέντρων που παρέχουν “θεραπεία” για την ομοφυλοφιλία, στην εκπομπή “Δίχως Καβάτζα” που μεταδόθηκε στην Τετάρτη 6 Νοεμβρίου :
{"video":"http://www.youtube.com/watch?v=Vz0yqjUUYF0","width":"560","height":"315"}
