Μέρος Α
(Δημοσιεύτηκε στο www.tvxs.gr στις 27/09/2013 λίγες μέρες πριν από τις συλλήψεις των στελεχών της Χρυσής Αυγής)
Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
(Πως η δεξιά χρησιμοποιεί τις οργανώσεις της άκρας δεξιάς σαν πλοκάμια)
Η δεξιά στην Ελλάδα ως Λερναία Ύδρα έχει χρησιμοποιήσει συστηματικά και κατ’ επανάληψη τις ακροδεξιές εκβλαστήσεις της, για να συνεχίσει να διατηρείται στην εξουσία και να υπηρετεί τους καπιταλιστές πάτρωνες της, ντόπιους και ξένους, καταπιέζοντας τον Ελληνικό Λαό. Από αυτόν τον μηχανισμό δεν ωφελείται μόνο η καθ’ αυτό δεξιά αλλά και τα συναφή αστικά κόμματα που νέμονται μαζί της την εξουσία είτε αυτά λέγονται φιλελεύθερα, κεντρώα είτε και «σοσιαλιστικά» α λα Πασοκ ή Δημαρ κλπ…
Για να αναφερθούμε μόνο στην μεταπολεμική περίοδο: Η ακροδεξιά έχει χρησιμοποιηθεί κάθε φορά που η αριστερά έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να διεκδικεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τότε, για να δημιουργηθεί κλίμα εκτροπής, μπαίνει σε εφαρμογή ο μηχανισμός που διογκώνει την ακροδεξιά με την χρησιμοποίηση ακραίων φασιστικών, εγκληματικών και συχνά προδοτικών ομάδων.
Κρίσιμο για την δεξιά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αλλά και τους δυτικούς πάτρωνες, μια conditio sine qua non, μια ανυπέρθετη δηλαδή προϋπόθεση, είναι να μην πάρει η αριστερά την εξουσία. Για τον λόγο αυτό μπαίνει σε λειτουργία ο μηχανισμός εκτροπής με επιστράτευση της άκρας δεξιάς. Αυτό έχει συμβεί δυο φορές στην μεταπολεμική περίοδο. Πρώτη ήταν κατά την περίοδο του εμφυλίου και δεύτερη κατά την περίοδο που ολοκληρώθηκε με την δικτατορία της χούντας. Ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί και στις μέρες μας για μια τρίτη.
Για να ξεσπάσει ο εμφύλιος αμέσως μετά την λήξη του Β Π. Πολέμου, χρησιμοποιήθηκαν οι ναζιστές και φασίστες συνεργάτες των γερμανών κατακτητών, κάθε είδους δοσίλογοι, κουκουλοφόροι που στην περίοδο της κατοχής κατέδιδαν πατριώτες, κατάσκοποι των γερμανών, μαυραγορίτες, γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, χίτες, σουμπερίτες (1) και κάθε είδους αποβράσματα του κοινού ποινικού δικαίου που έστειλαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα των γερμανών ή δολοφόνησαν οι ίδιοι, δεκάδες χιλιάδες έλληνες πατριώτες. Όλοι αυτοί αντί να δικαστούν και να δώσουν λόγο για τις προδοτικές τους πράξεις συνεργασίας με τον κατακτητή, (σε αντίθεση με ότι συνέβη σε όλες τις άλλες χώρες που υπέφεραν από την μπότα του ναζισμού, όπως για παράδειγμα την γαληνότατη Νορβηγία που μετά την απελευθέρωση της, δίκασε 80.000 δοσίλογους συνεργάτες των Γερμανών (2)), εξοπλίστηκαν ξανά αμέσως με την απελευθέρωση και πήραν εντολή να δολοφονούν αναίτια κόσμο, χτυπώντας ξαφνικά, χωρίς να ψάχνουν για προσχήματα, σε εφαρμογή της διαταγής του Τσόρτσιλ: “We must strike out of the bleu” (πρέπει να χτυπήσουμε σαν κεραυνός εν αιθρία). Σκοπός των εγγλέζων ήταν προκαλέσουν τον εμφύλιο και να εξοντώσουν την αριστερά για να σταθεροποιήσουν την θέση του βασιλικού θρόνου. Αυτό το επέτυχαν χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων και όλον αυτόν τον εσμό των εγκληματιών και ναζιστών προδοτών. Η άκρα δεξιά χρησιμοποιήθηκε τότε ως σφάγανο και μάστιγα, ενώ τα αστικά κόμματα αδιαφορούσαν ή και επιχαίρανε για την εξόντωση των δεκάδων χιλιάδων αντιστασιακών που είχαν πολεμήσει κατά των γερμανών, ιταλών και βουλγάρων κατακτητών. Χαρακτηριστική πράξη στο τέλος εκείνης της περιόδου ήταν η εκτέλεση των τεσσάρων με τον Μπελογιάννη την οποία ο «δημοκράτης» Γεώργιος Παπανδρέου απαιτούσε με τρόπο υστερικό (3).
Λέγεται ότι ήταν λάθος της αριστεράς το ότι απήντησε με τα όπλα στις εξοντωτικές διώξεις που υφίστατο, παρά το ότι η χώρα, με την Συμφωνία της Γιάλτας, είχε εκχωρηθεί ως προτεκτοράτο κατά 90% στους Αγγλοαμερικανούς ενώ οι Σοβιετικοί θα είχαν την συμβολική επιρροή του 10%.
Απάντηση σε αυτό είναι αφ’ ενός ότι οι ηγέτες της αριστεράς δεν γνώριζαν για αυτήν την μοιρασιά μεταξύ Στάλιν, Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ και αφ’ ετέρου ότι η πίεση που η αριστερά υφίστατο από το ναζιστικό και εγκληματικό συνονθύλευμα που προανέφερα, με διώξεις, βασανιστήρια και δολοφονίες, ήταν τόσο αφόρητη που δεν υπήρχε άλλη διέξοδος από το να βγει και πάλι στο βουνό.
Ακολουθεί η περίοδος που η δεξιά παίρνει την κοινοβουλευτική μορφή της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή (που είχε στην κυβέρνηση του δύο υπουργούς, τους Μακρή και Θέμελη, πρώην συνεργάτες των γερμανών, στρατολογημένους στην Βερμαχτ, φίλους του από την περίοδο της κατοχής, ενώ και ο ίδιος φέρεται ως συνεργάτης των κατακτητών) (4). Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κύριος αυτος που τόσο ξεδιάντροπα αποκαλείται «εθνάρχης», εκτός από την όποια δράση είχε κατά την κατοχή, (με εντολή του καταστράφηκαν τα σχετικά ελληνικά αρχεία, ενώ παραμένουν τα γερμανικά), σε συνεννόηση με την γερμανική κυβέρνηση έστειλε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες στην Γερμανία για την βιομηχανική ανάπτυξη της Γερμανίας επειδή δεν ήθελε να γίνουν επενδύσεις εδώ για να μην γίνει βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα που θα είχε σαν συνέπεια την ενδυνάμωση της εργατικής τάξης που θα στήριζε την αριστερά και θα έθετε σε κίνδυνο την εξουσία του. Λέγεται ότι τότε η Ελλάδα, δια στόματος Καραμανλή, παραιτήθηκε από τις αξιώσεις της για γερμανικές επανορθώσεις, με αντάλλαγμα την απασχόληση των μεταναστών, αλλά και για την συγκάλυψη του σκανδάλου Μέρτεν που εξέθετε τον ίδιο, τους δύο ναζιστές υπουργούς του αλλά και ένα μεγάλο αριθμό ατόμων πρώην συνεργατών των ναζιστών που τώρα βρίσκονταν στο κυβερνητικό κατεστημένο και ανέπνεαν την βασιλική καμαρίλα.
Όσον αφορά την Κύπρο ο Καραμανλής έθεσε τις βάσεις για την τουρκική επέμβαση αφού δέχτηκε, στις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, το δικαίωμα της Τουρκίας για μονομερή επέμβαση, δικαίωμα που η Τουρκία το άσκησε με αφορμή το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των συνταγματαρχών στην Κύπρο. Αυτό είναι ένα ακόμη παράδειγμα του πως τα έργα της δεξιάς τα ολοκληρώνει η άκρα δεξιά.
Υπό το σχήμα της ΕΡΕ, η δεξιά, μετά τον εμφύλιο, απορρόφησε ξανά στους κόλπους της την άκρα δεξιά φορώντας έναν ξεχειλωμένο κοινοβουλευτικό μανδύα. Ο μανδύας ήταν ξεχειλωμένος γιατί κάτω από αυτόν συνωστίζονταν ένα συνονθύλευμα από φασιστικές και παρακρατικές οργανώσεις (5).
Όταν και πάλι άρχισε να αμφισβητείται η πρωτοκαθεδρία της δεξιάς, το παρακράτος και οι εγκληματικές της οργανώσεις ξαναχτύπησαν. Η δολοφονία Λαμπράκη και η βόμβα στον εορτασμό του Γοργοποτάμου το 1964 είναι οι πιο γνωστές από εκατοντάδες εγκληματικές πράξεις. Η τρομοκρατία, που στην ύπαιθρο δεν είχε σταματήσει ποτέ, ξαναφουντώνει. Με πρωτοβουλία του ξένου παράγοντα το 1961 κατασκευάζεται η Ένωσις Κέντρου ως ανάχωμα της ανόδου της αριστεράς. Ακολουθούν τα Ιουλιανά και τέλος το στρατιωτικό παρακράτος της δεξιάς επιβάλει στις 21 Απριλίου 1967 δικτατορία. Με τα γεγονότα της Κύπρου η χούντα, αφού έχει ολοκληρώσει την καταστροφική αποστολή της, απομακρύνεται και ξαναφοριέται ο κοινοβουλευτικός μανδύας.
Η ακροδεξιές ομάδες πάντα αποτελούσαν και θα αποτελούν αποστήματα που εκβλαστάνουν από την δεξιά. Από αυτήν εκφύονται και σε αυτήν επαναβυθίζονται. Η δεξιά τα εξεμεί (ξερνά) και τα επαναρροφά (ξανακαταπίνει) έτσι όπως είναι με το πύον που εκχέουν στο περιβάλλον ως θρεπτική για αυτήν ουσία, παχυνόμενη και αυξανόμενη κοινοβουλευτικά. Πολλές φορές προσποιείται ότι ενοχλείται από την δράση τους, πάντα όμως τα υποθάλπει και τα εγκολπώνεται.
Η μεθόδευση αυτή συνιστά έναν μηχανισμό διατήρησης στην εξουσία. Έναν μηχανισμό που όσον αφορά τον λαό που τον υφίσταται, προσομοιάζει με τον μηχανισμό «του μαστίγιου και του καρότου». Η δεξιά δηλαδή, πότε παρουσιάζεται με την μάσκα του «δημοκρατικού» κοινοβουλευτικού εαυτού της, κρατώντας σε ασφαλή απόσταση τις παρακρατικές ακροδεξιές οργανώσεις, ενώ επικουρείται συγκεκαλυμμένα από αυτές καρπωνόμενη και τις ψήφους τους, και πότε, αφαιρώντας την μάσκα του κοινοβουλευτισμού, παρουσιάζεται με την μορφή του σκληρού δικτατορικού δυνάστη. Ψυχολογικά μετέρχεται τον τρομοκρατικό φόβο, στις σκληρές περιόδους της αυθαίρετης εξουσίας της, που τον εναλλάσσει με την ανακουφιστική ευφορία όταν μεταβαίνει στον κοινοβουλευτισμό· θυμηθείτε την ευφορία του πλήθους κατά την επάνοδο του «εθνάρχη» Καραμανλή με την πτώση της δικτατορίας.
Με την δημιουργία της Χρυσής Αυγής εγκαινιάζεται και πάλι μια σκληρή περίοδος. Η ΧΑ απορροφά το ακροδεξιό μεγάλο μέρος του ΛΑΟΣ που εξανεμίζεται. Η ΧΑ δομείται σε ομάδες εφόδου κατά το πρότυπο των ταγμάτων εφόδου του χιτλερικού ναζισμού και με τις επιδρομές αυτών των ομάδων αρχικά καταδιώκει μετανάστες κακοποιώντας και δολοφονώντας. Αποκτά, πέραν από τους παραδοσιακούς ακροδεξιούς, οι περισσότεροι των οποίων είναι φυσικοί απόγονοι των συνεργατών της ναζιστικής κατοχής, και νέους οπαδούς από το λούμπεν ανιστόρητο και απολιτικό τμήμα του πληθυσμού. Φαίνεται ότι πρόσφατα αποφάσισε να επεκτείνει την δράση της κατά της κοινοβουλευτικής αλλά και της ευρύτερης αριστεράς, έτσι μόνο εξηγούνται η επίθεση κατά των αφισοκολλητών της ΚΝΕ, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα κλπ…
Στο μεταξύ η κοινοβουλευτική δεξιά ως ΝΔ δια στόματος του αρχηγού Σαμαρά, συνεπικουρούμενη και από άλλα αστικά κόμματα, (ξεχνώντας ότι ο ίδιος Σαμαράς και πολλοί σύμβουλοι του ή στελέχη της κυβέρνησης του είναι ακροδεξιοί, όπως ο Φάηλος Κρανιδιώτης και ο Μάκης Βορίδης που διαδέχτηκε στην ηγεσία της νεολαίας της ΕΠΕΝ τον Νίκο Μιχαλολιάκο παίρνοντας το χρίσμα από τον ίδιο τον δικτάτορα Παπαδόπουλο), προπαγανδίζει την λεγόμενη «θεωρία των άκρων» εξισώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ με την ναζιστική Χρυσή Αυγή και τις εγκληματικές της ομάδες κρούσης.
Πρέπει επίσης να αναφέρω ότι σε περιόδους εκτροπής, σε προσωπικό επίπεδο μέσα στις φυλακές, η θεωρία αυτή, που δεν είναι καινούργια, η εξίσωση δηλαδή με την κράτηση στους ίδιους χώρους, των πολιτικών κρατούμενων με διεστραμμένα και ψυχοπαθή άτομα του κοινού ποινικού δικαίου που έχουν αφιονισθεί και στρατευτεί από την δεξιά, δημιουργεί συνθήκες αληθινής κόλασης(6). Το εξοργιστικό είναι ότι το εκάστοτε καθεστώς σε περιόδους εκτροπής αποποιείται κάθε ευθύνη ισχυριζόμενο πως πρόκειται για συγκρούσεις μεταξύ ακραίων και πως ότι συνέβη στις φυλακές-κολαστήρια αποτελούσε διαπληκτισμούς μεταξύ κρατουμένων, ενώ η αλήθεια είναι: ότι επρόκειτο για βασανιστήρια που η εκτέλεση τους είχε ανατεθεί σε διεστραμμένους δεξιούς βαρυποινίτες, ότι κάθε τι που συνέβαινε εκεί μέσα γινόταν με εντολές, με την υπόθαλψη και υπό τον απόλυτο έλεγχο των διοικήσεων των φυλακών υπό το κράτος της δεξιάς. Ο ποιητής σ’ αυτήν την αθλιότητα της δεξιάς και των αστικών κομμάτων απάντησε με τα λόγια: «Για δες που βάζουν ίσια – ίσια, την λευτεριά με τα χασίσια».
Επίλογος
Όταν η παρούσα κρίση ενέσκηψε και στην Ελλάδα, η χώρα βρισκόμενη σε κατάσταση ολικής συστημικής σήψης που δεν έχει πουθενά όμοιο της, άρχισε να κλυδωνίζεται πολύ πιο έντονα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες με κίνδυνο κοινωνικών ανατροπών.
Σκοπός της τωρινής χρήσης της Χρυσής Αυγής είναι να στραφεί η προσοχή της κοινής γνώμης προς τις βίαιες πράξεις της, ώστε να περάσουν απαρατήρητα τα εξοντωτικά, καταναγκαστικά, οριζόντια μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας κατά των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων, για να μην θιγεί, να συγκαλυφθεί και να μείνει ανέπαφο το τεράστιο ποσό του παράνομου πλούτου που προέκυψε από το όργιο των κλοπών, των αρπαγών και των καταδολιεύσεων από τα αστικά κόμματα που κυβερνούν αυτήν την χώρα από το τέλος του Β Π Πολέμου και ιδιαίτερα τα κόμματα του δικομματισμού κατά την τελευταία περίοδο, ώστε αυτοί που εμπλέκονται με αυτά τα κόμματα να μην υποστούν αλλά να αποφύγουν τον έλεγχο και να συνεχίσουν, κατακρατώντας ότι έχουν αρπάξει, να διαχειρίζονται την εξουσία και να κλέβουν το κράτος και την κοινωνία.
Δυστυχώς ο ξένος παράγοντας, οι πάτρωνες μας δηλαδή, είτε αυτοί ήταν οι ναζιστές γερμανοί του Γ΄ Ράιχ, είτε οι εγγλέζοι, είτε οι αμερικανοί, είτε οι σιωνιστές του Ισραήλ, είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ή η εκτροπή της σε Δ΄ Γερμανικό Ράιχ, θέτει διαχρονικά μια κόκκινη γραμμή: Να μην ανέλθει η αριστερά στην εξουσία.
Η κόκκινη αυτή γραμμή εξασφαλίζει απόλυτα το κατεστημένο των αθλίων αστών πολιτικών που διαχρονικά κυβερνά. Όσο άθλιο και αν είναι το αστικό πολιτικό κατεστημένο της χώρας, οι ξένοι επικυρίαρχοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα τους, μόνο με αυτό μπορούν να συνεργάζονται. Όσο και αν το περιφρονούν, όσο και να τους αηδιάζει, από τότε που το 1947 ο αμερικανός τοποτηρητής Πωλ Πόρτερ έπιασε στις σφαλιάρες τον ακραιφνή «εθνικόφρονα» πολιτικό Στέφανο Στεφανόπουλο μέχρι σήμερα, μόνο απ’ αυτό εξυπηρετούνται. (7).
Αν ο λαός δεν εκλέξει την αριστερά, την μόνη που έχει καθαρά χέρια, για να κυβερνήσει και να ανατρέψει όλη αυτήν την αηδιαστική αθλιότητα, δεν υπάρχει διέξοδος για την χώρα.
Γιάννης Αλεξάκης
Θα ακολουθήσει συνεχεία του άρθρου μετά από την ολοκλήρωση των πρόσφατων εξελίξεων.
Παραπομπές:
(1) Ενδεικτικά για την περίοδο της κατοχής αναφέρω: Τα Τάγματα Ασφαλείας που τα ίδρυσε ο δωσίλογος τότε “πρωθυπουργός” Ιωάννης Ράλλης, πατέρας του μετέπειτα προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, τους Σουμπερίτες, την ΕΣΠΟ, την ΝΟΑ, την ΟΕΔΕ, την Οργάνωση Χ, την ΡΑΝ, την Εθνική Δράση, την ΕΔΕΜ, την ΕΚΟ, την Τρίαινα κ. α. (δες σχετικά λήμματα).
(2) Νορβηγικό Ιστορικό Αρχείο.
(3) Το μέγεθος της υστερίας καταφαίνεται αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος που ήταν μέλος του δικαστηρίου, είχε μειοψηφήσει κατά της θανατικής καταδίκης και δεν επιθυμούσε την εκτέλεση. Ανάμεσα στους εκτελεσμένους ήταν ο Δημήτρης Μπάτσης που προερχόταν από μεγαλοαστική οικογένεια. Η μελέτη του για τον φυσικό πλούτο της Ελλάδας και τις δυνατότητες βιομηχανικής της ανάπτυξης περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα», αυτά που έγραφε ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το παραμύθι περί «πτωχής μεν αλλ’ εντίμου Ελλάδος» που μηρύκαζαν οι δουλοπρεπείς αστοί και έπρεπε οπωσδήποτε να του κλείσουν το στόμα, για να μπορούν να συνεχίσουν το ξεπούλημα των πόρων της χώρας.
(4) Το Σεπτέμβριο του 1960, η γερμανική εφημερίδα Ηχώ του Αμβούργου και το περιοδικό Σπίγκελ δημοσιεύουν υπόμνημα του Μαξ Μέρτεν προς γερμανικό δικαστήριο σύμφωνα με το οποίο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Δημήτρης Μακρής, η σύζυγός του Δοξούλα Λεοντίδου και ο Γεώργιος Θεμελής, νομάρχης Πέλλας κατά την Κατοχή και υφυπουργός Άμυνας επί κυβέρνησης Καραμανλή, ήταν έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών κατοχής και λάμβαναν τις αμοιβές από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης (δες υπόθεση Μέρτεν για το πώς αυτός ο εγκληματίας πολέμου φυγαδεύτηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή για να μην εκτίσει την ποινή που του είχε επιβληθεί, ώστε να συγκαλυφθεί και η δράση του Κ. Καραμανλή κατά την κατοχή).
(5) Οι : Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος, Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωσις, Κόμμα 4ης Αυγούστου, Πανελλήνια Εθνική Σταυροφορία, Καρφίτσα είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα από μερικές δεκάδες.
(6) Έχοντας βιώσει αυτήν την εξίσωση ως πολιτικός κρατούμενος μεταξύ εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου στις Στρατιωτικές Φυλακές Θεσσαλονίκης, όταν το καθεστώς της χούντας με την υπόσχεση αποφυλάκισης τους και αλλά ευνοϊκά μέτρα, τους είχε αφιονίσει εναντίον μας, γνωρίζω καλά τι σημαίνει κόλαση.
(7) Ο Αμερικανός πρόεδρος Τρούμαν προκειμένου να έχει ιδία άποψη, στέλνει το 1947 τον Paul A. Porter ως επικεφαλή αμερικανικής αποστολής.
Μετά από έναν περίπου μήνα, ο Porter στέλνει επιστολή προς το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, γράφοντας μεταξύ των άλλων:
« Εδώ δεν υπάρχει κράτος !
Υπάρχει μόνο μία ιεραρχία πολιτικών, ο ένας χειρότερος από τον άλλον.
Μοναδική τους έννοια, η κατάκτηση της εξουσίας.
Σε ολόκληρη τη χώρα οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχες δεν αποθηκεύουν προμήθειες.
Και συνεχίζει:
Η δημόσια διοίκηση είναι υπερβολικά εκτεταμένη!!!!.
Οι χαμηλοί μισθοί προσαυξάνονται βάσει ενός συστήματος επιδομάτων, (μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι κερδίζουν μέχρι και τέσσερις φορές περισσότερο από τον βασικό μισθό τους!).
Η δημόσια διοίκηση δεν είναι σε θέση να προβεί ούτε στην είσπραξη φόρων, ή την επισκευή δρόμων.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια, απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος… !!!!
Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια για τη διαιώνιση των προνομιών μιας μικρής κλίκας που έχει την έδρα της στην πλατεία Κολωνακίου !…
Υπογραφή : Paul A. Porter
Και σε άλλη αναφορά ο Paul A. Porter γράφει:
”Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα
οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι
μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας, μέλη αυτής
της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα
που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο
συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους
στις τράπεζες του Καΐρου και τής Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να
επενδύσουν τα κέρδη τους στην δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην
αναστήλωση τής εθνικής οικονομίας”
Και καρπαζιές:…
Έχει μείνει στα χρονικά η σφαλιάρα που ο Πόρτερ έριξε στον εθνικόφρονα Στέφανο Στεφανόπουλο. Είχε πάει που λέτε ο ”εθνοπατέρας” να του ζητήσει κάτι και ο αμερικάνος τον πλάκωσε στις φάπες. Και τί έκανε αυτός ο ”υπερήφανος έλλην”;; Έστειλε στην κυρία Πόρτερ ένα πανάκριβο κόσμημα!!
(Είχε βλέπετε την εμμονή να πάρει το ρουσφέτι του)
Από το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974
