Μια επιδρομή της αστυνομίας αποκαλύπτει το μέγεθος επιτήρησης των εργαζομένων στον κλάδο των κατασκευαστικών, αναγκάζοντας τους εργαζόμενους να αναλάβουν δράση.
Η Ewa Jasiewicz μιλάει για εκείνους που οργανώνουν κατά των blacklisters.
Το 2009 ,το γραφείο του επιτρόπου πληροφοριών (ICO), πραγματοποίησε επιδρομή στα γραφεία παράνομης οργάνωσης, γνωστής ως Consulting Assosiation, όπου βρέθηκε μια “μαύρη λίστα” με ονοματεπώνυμα εργαζόμενων του κατασκευαστικού κλάδου. Συνολικά 45 εταιρείες, 8 απο τις οποίες εμπλέκονται στην κατασκευή της Crossrail, βρέθηκαν να πληρώνουν την συγκεκριμένη οργάνωση, με σκοπό την συλλογή πληροφοριών για τους εργαζόμενους τους. Η “Μαύρη Λίστα” περιελάμβανε λεπτομέρειες για τις μεταξύ των εργαζόμενων σχέσεις, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την συνδικαλιστική τους δράση, ακόμη κι αν είχαν εργαστεί σε περιοχές οπου είχαν πραγματοποιηθεί δράσεις, ασχέτως αν συμμετείχαν. Στην συγκεκριμένη λίστα βρέθηκαν στοιχεία για 200 περιβαλλοντικούς ακτιβιστές.
Ο τομέας των κατασκευών εξακολουθεί να είναι ο πλέον επικίνδυνος στην χώρα (Αγγλία), με μέσο όρο 3 θανατηφόρα ατυχήματα εβδομαδιαίως. Η Crossrail είναι το μεγαλύτερο κατασκευαστικό έργο στην Αγγλία. Θα κοστίσει στο κράτος 15 διεκατομμύρια λίρες και θα φτάνει στο Λονδίνο, έχοντας 9 νέους σταθμούς. Οι εταιρείες και τα συνδικάτα γνωρίζουν ότι είναι το έργο που μπορεί να θέσει νέα πρότυπα στον κατασκευαστικό κλάδο, απασχολώντας 14.000 εργαζόμενους στο αποκορύφωμα του.
Πεδία δράσης για νέους αγώνες.
Η τελευταία φορά που υπήρξε σοβαρή συνδικαλιστική δράση στην χώρα, ήταν στην επέκταση της γραμμής Jubilee. Ο Bob Jones, ηλεκτρολόγος από το Southend, που εργάστηκε σαν μαθητευόμενος ηλεκτρολόγος στην επέκταση από το 1994 έως το 2000, θυμάται : “Αν δεν έφευγες, αφήνοντας το φαγητό σου στη μέση, όταν έμπαινε ο επιστάτης στην καντίνα, σε περίμενε γραπτή επίπληξη.”
Οι συνθήκες ήταν εξαντλητικές , με τους εργαζόμενους σε 12ωρες βάρδιες πάνω στα μηχανήματα διάνοιξης σήραγγας, με κίνδυνο αναπνευστικών προβλημάτων λόγω εισπνοής σκόνης, κώφωσης από τον θόρυβο των μηχανών και της νόσου του Weil, προκαλείται από τα ούρα των αρουραίων. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να πλένουν τα χέρια τους μέσα σε κουβάδες καθώς δεν υπήρχαν επαρκείς εγκαταστάσεις υγιεινής σε πολλά από τα εργοτάξια.
Μια μέρα που ξέσπασε πυρκαγιά στο εργοτάξιο της London Bridge, οι εργαζόμενοι ειδοποιήθηκαν από στόμα σε στόμα. Το σύστημα συναγερμού ήταν ανεπαρκές και ο εργοδότης (Drake & Skull) αρνήθηκε να το φτιάξει. Ο Jim T,μέλος της ένωσης ηλεκτρολόγων Sparks εκείνη την περίοδο, θυμάται: « Η εταιρεία δεν επιβεβαίωνε την καταλληλότητα του συναγερμού πυρκαγιάς και οι εργαζόμενοι δεν επέστρεφαν στην εργασία τους, μέχρις ότου το σύστημα συναγερμού πυρκαγιάς κρίνονταν κατάλληλο. Σαν εργαζόμενοι, πήγαμε όλοι στην απεργία – υπήρχαν διάφορες αψιμαχίες πριν – αλλά το ζήτημα στο London Bridge μας έφερε όλους έξω » .
Στην περίπτωση της Jubilee Line δεν υπήρχε οργανωμένη συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Αυτό άλλαξε με την έλευση της «Μαφίας του Essex» – ένα παρατσούκλι που δόθηκε από τους εργοδότες σε ένα δίκτυο από καλά οργανωμένους συνδικαλιστές, οι οποίοι γνώριζαν ο ένας τον άλλον από προηγούμενες δουλειές. «Η Διοίκηση τους ξεχώρισε σε μια συνάντηση του Σωματείου, επειδή αμφισβήτησαν την υφιστάμενη επιτροπή. Είπαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη δουλειά, δεδομένων των απαιτήσεων του εργατικού δυναμικού, στα ζητήματα υγείας και ασφάλειας κι επειδή ήταν αποτελεσματικοί, η εταιρεία αποφασίσει να τους απολύσει. Πραγματοποιήσαμε μια καθιστική και καταφέραμε να επαναπροσληφθούν, αλλά τους διασκόρπισαν σε διάφορες εγκαταστάσεις. Η τακτική των εργοδοτών να διασκορπίσουν τους συνδικαλιστές, το μόνο που πέτυχε ήταν να τους ανοίξουν πεδία δράσης για νέους αγώνες ».
Μια αλλαγή εξουσίας
Η ισορροπία της εξουσίας είχε αρχίσει να κλονίζεται. « Είχαμε πολλές καθιστικές διαμαρτυρίες, όλες σχετιζόμενες με την ασφάλεια (ελαττωματικά ηλεκτρικά καλώδια, αποχετευτικό, συνθήκες υγιεινής), εξακολουθούσαμε μέχρι που τα ζητήματα λύθηκαν», λέει ο Τζιμ. «Τα αποδυτήρια μας ήταν ακριβώς κάτω από τα γραφεία των προϊσταμένων. Στυλώναμε τα πόδια και καθόμασταν εκεί πίνοντας τσάι, όλοι μαζί οι εργάτες ».
«Μετά το περιστατικό της London Bridge, αρχίσαμε να αγωνιζόμαστε για όλο και περισσότερα. Πήραμε ενεργό μέρος στην ασφάλειά μας. Εκπαιδευτήκαμε. Διεκδικήσαμε την πρόσληψη περισσότερων παρατηρητών ασφάλειας. Και κερδίσαμε περισσότερα. Μέχρι το τέλος του έργου, οι μισθοί μας είχαν αυξηθεί από £ 300 ανά εβδομάδα σε £ 1.500.»
Οι εργαζόμενοι δημιούργησαν επίσης, το δικό τους ταμείο, για να αντισταθμίσουν την εξευτελιστική αποζημίωση αναρρωτικής άδειας. του εργοδότη. «Κανείς δεν καταχράστηκε χρήματα, όλοι πλήρωναν γιατί απο εκεί θα πλήρωναν τα δάνεια και τις υποθήκες τους, αν αρρώσταιναν», θυμάται ο Μπομπ . «Όλοι φροντίζαμε ο ένας τον άλλον».
Η γραμμή Jubilee έπρεπε να είναι έτοιμη για το ιωβηλαίο της βασίλισσας και τις γιορτές του millenium, κi αυτό αποτέλεσε για τους εργάτες έναν επιπλέον λόγο πίεσης. Οι εργοδότες απάντησαν με την “Μαύρη Λίστα”. Χρησιμοποίησαν επιχειρήσεις, όπως η Consulting Assosiation για να συλλέγουν ονόματα, να ανταλλάσουν πληροφορίες και οι εργαζόμενοι να απολύονται από τις κατασκευαστικές, πριν καν προσληφθούν. Κάποιοι εργατοπατέρες συνδικαλιστές και η αστυνομία ήταν επίσης μέρος της συνωμοσίας, συμπεριλαμβανομένων μυστικών αστυνομικών, όπως ο Mark Jenner (γνωστός επίσης και ως Mark Cassidy), ο οποίος διείσδυσε τόσο σε ομάδες οικοδόμων, όσο και στο αντικαπιταλιστικό δίκτυο “Reclaim the Streets“.
Ανεπιθύμητοι
Η επίσημη έκθεση της μαύρης λίστας της Consulting Assosiation, αποδείχθηκε αυτό που πολλοί εργάτες είχαν από καιρό υποψιαστεί! Με την εσκεμμένη άρνησης εργασίας σταμάτησαν να έχουν πρόσβαση σε θέσεις εργασίας από τις οποίες θα μπορούσαν να προστατεύσουν τα πρότυπα υγείας και ασφάλειας και να δίνουν αγώνες οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη. Η “Μαύρη Λίστα” σήμαινε συλλογική τιμωρία όχι μόνο για τους εργαζόμενους αλλά και τις οικογένειές τους, καθώς πολλοί υπέστησαν ψυχικές βλάβες, πήραν διαζύγιο και καταδικάστηκαν σε ανέχεια και πολύχρονη ανεργία.
Η Ομάδα Υποστήριξης Μαύρης Λίστας (Black List Support Group) ιδρύθηκε στον απόηχο των παραπάνω γεγονότων. Την οργάνωσαν και την διαχειρίζονται οι ίδιοι εργαζόμενοι που την απαρτίζουν. Σήμερα εξακολουθεί να είναι στην πρώτη γραμμή ακτιβισμού των συνδικάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο και αντιμετωπίζει με νομικές προκλήσεις, ορισμένες από τις εμπλεκόμενες εταιρείες .
Πέρυσι ο Frank Morris , ένας ηλεκτρολόγος από Enfield που ήταν επιστάτης σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Λονδίνο, όπως το Ολυμπιακό Στάδιο, ξεκίνησε να δουλεύει στην Crossrail για λογαριασμό της κοινοπραξίας Bam,Ferrovial & Kier (BFK). Απολύθηκε ως “οργανωμένος”, αφού εξέφρασε τις ανησυχίες του για κάποιες επικίνδυνες καλωδιώσεις και μια ασταθή εξέδρα, η οποία αργότερα κατέρρευσε! Αγωνιζόμενος μόνος, πέρασε έξι μήνες διαμαρτυρόμενος στην οργάνωση Unite (αντίστοιχη της ΓΣΕΕ) με αποτέλεσμα το αντίστοιχο τμήμα να ξεκινήσει μία εκστρατεία για να κερδίσουν, ο ίδιος τη δουλειά του και τα σωματεία την πρόσβαση στα εργοτάξια της Crossrail.
Χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους πίεσης, συμπεριλαμβανομένων ημερήσιων διαμαρτυριών στους επενδυτές, τους συνεργάτες, τους αναδόχους, τα συμβούλια και τα σπίτια των διευθυντών ανθρώπινου δυναμικού, καθώς και την κατάθεση μαρτυρίας σε ακροάσεις της κυβερνητικής εξεταστικής επιτροπής, την άσκηση πίεσης σε Αμερικανούς γερουσιαστές, καθώς και σε Βρετανούς βουλευτές, η Unite κατάφερε να κοστίσει στην BFK πάνω από £ 1 δισεκατομμύριο σε δικηγόρους και χαμένες εργατο-ώρες. Οι εταιρείες που είχαν παραγγείλει την “Μαύρη Λίστα”, έμπαιναν οι ίδιες σ’αυτήν και οι φίρμες τους μετατρέπονταν σε “τοξικές”!
Οι δράσεις συνεχίστηκαν, μπλοκάροντας δρόμους στο κεντρικό Λονδίνο και το Μάντσεστερ. Σε μια διαμαρτυρία για την “Μαύρη Λίστα”, ο ηλεκτρολόγος George Tapp κατέληξε με δύο σπασμένα πόδια. Οι ακτιβιστές εξακολουθούν να παραμένουν στους δρόμους.
Η συγκεκριμένη εκστρατεία κέρδισε, τον Αύγουστο του 2013, στον Frank Morris ξανά την δουλειά του πίσω. Ο Dave Smith, γραμματέας της Black List Support Group, είπε για την νίκη τους, «Ο Frank ποτέ δεν εγκατέλειψε. Ο χώρος μας ποτέ δεν εγκατέλειψε. Η Unite ποτέ δεν εγκατέλειψε. Εμείς δεν είμαστε πλέον διατεθειμένοι να καταθέσουμε τα όπλα, όταν οι καλύτεροι ακτιβιστές μας θυματοποιούνται κι εντάσσονται στη “Μαύρη Λίστα”. Τα καταφέραμε χάρις την αμέριστη βοήθεια της Unite.
Μήπως αυτή η εργατική νίκη θα καταστήσει πολύ ακριβή την υπόθεση “Μαύρη Λίστα” για τις εταιρείες που την υιοθέτησαν; H Crossrail θα είναι η δοκιμή.
Ανακαλύψτε περισσότερα για την Ομάδα Υποστήριξης Μαύρης Λίστας (Black List Support Group) στο www.hazards.org/blacklistblog/ ή @daveblacklist στο Twitter, και ενημερωθείτε για επερχόμενες δράσεις κατά της “Μαύρης Λίστας”.
Κάποια ονόματα έχουν αλλάξει για να αποτραπεί η ένταξη τους στην “Μαύρη Λίστα”.
Πήγη : http://www.redpepper.org.uk/beating-the-blacklisters/
undefined
undefined
undefined
undefined
