Καλό ταξίδι Νίκο…

Με τον Νίκο γνωριστήκαμε κάπου στο δημοτικό. Σκληρό παιδί, κατα πολλούς.
   Στην παρέα του “αρχηγός”. Όλο έπαιζε με πέτρες και ξύλα . Μας έφερε κοντά, μια  εκδρομή. Είχαμε πάει στο άλσος της περιοχής μας.
 Όμορφο μέρος. Με πολλά δέντρα, κούνιες και μια λιμνούλα, άδεια απο παλιά. Εκεί μεσα με τον Νίκο παίζαμε “πόλεμο”.
 Για κάποιο λόγο με προστάτευε. Όχι οτι ήθελα προστασία, μιας και ήμουν “καλό” παιδί. Συχνά αναρωτήθηκα το γιατί το έκανε όλο αυτό…

 Την οικογένειά του την γνώρισα μόλις στο γυμνάσιο. Την γνώρισα…?      Μια κουβέντα είναι. Ο πατέρας οικοδόμος και η μητέρα του λογίστρια.
 Μόνο αυτά ήξερα. Και μόνο μια φορά μιλήσαμε.

 Ο Νίκος δεν κάπνιζε. Για την ακρίβεια δεν κάπνισε ποτέ του. Το σιχαινόταν το τσιγάρο. Όποτε περνάγαμε απο το μέρος που πήγαινε η “συμμορία” του (η πάλλαι ποτέ παρέα του), να καπνίσει, καθόμασταν απόμερα.
Ξέχασα να σας πω,πως όταν είχαμε διάλειμμα ο Νίκος και εγώ κάναμε πολύ παρέα. Παράταγε τη “συμμορία” και τα νταιλίκια. Και μου μίλαγε για τα όνειρά του. Πως θέλει να φύγει απο αυτο το μέρος. Πως πνίγεται.
Να κάνει οικογένεια, με σκύλο και τροχόσπιτο. Και να ταξιδεύει με την γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους. Δεν τον ένοιαζαν τα μαθήματα. Μόνο να φύγει ήθελε.

 Στο Λύκειο χαθήκαμε. Πήγαμε σε διαφορετικά σχολεία. Έκανα να τον δω 2μιση χρόνια.
Τον είδα μια Τετάρτη απόγευμα. Ο Νίκος σιχαινόταν τα επίσημα ρούχα. Αλλά εκείνη τη μέρα όταν τον ντύσαμε, δεν είπε τίποτα.
Ο άτιμος,λες και μας το κράταγε μανιάτικο και δεν έβγαλε ούτε μια λέξη. Ξεροκέφαλος από μικρός.
Αλλά εκέινη ήταν η μέρα του. Θα πήγαινε ταξίδι. Επιτέλους το όνειρο του έγινε πραγματικότητα. Είχε μαζευτεί πολυς κόσμος από νωρίς.
Θέλαμε να τον αποχαιρετίσουμε. Και εγώ φόρουσα τα επίσημα μου. Για να μην νιώθει μόνος του.

Οταν ο παπάς άρχισε να μιλάει εγω χάθηκα στον κόσμο μαζι με τον Νίκο. Ήθελα να του πω το δικό μου αντίο. Να του θυμίσω να αποκτήσει σκύλο και τροχόσπιτο.
Τον αποχαιρέτησα τελευταίος. Χαίδεψα την φωτογραφία του και του είπα, “Μην χαθούμε ρε!”…
Δεν ξέρω αν με άκουσε.

Ο Νίκος “έφυγε” για το μεγάλο του ταξίδι, απο υπερβολική δόση ηρωίνης, ένα πρωινό Τρίτης.
Όπως έλεγε η μητέρα του, έμπλεξε με τα ναρκωτικά όταν τελειώσαμε το Γυμνάσιο.
Εγώ όμως ξέρω. Δεν έμπλεξε. Το επέλεξε. Ήταν ο μόνος τρόπος για να φύγει. Δεν άντεχε εδώ.
Θηρίο από μικρός. Αγρίμι στην παρέα. Πρώτος στους καβγάδες. Αλλά μέσα του, πνιγόταν. Μόνο εγώ το ήξερα.
Τον θεώρησα προδότη. Ακόμα τον θεωρώ.
¨Γιατί ρε Νίκο? Μαζί θα το παλεύαμε και αυτό. Γιατι δεν μου είπες πως με προστάτευες επειδή έτσι μου έλεγες  “φοβάμαι”? Τι θα απογίνει τώρα το όνειρο σου?”

Αντίο φίλε μου. Ελπίζω να με συγχώρεσες που δεν ήμουν εκεί οταν “έμπλεξες”.
Ελπίζω όπου και να είσαι να…

χαμογελάς…..

(Για τον Νίκο, που δεν τον λέγαν Νίκο….)
DrAluca

undefined

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments