Μαθαίνω από τους λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα σε ποια μεριά του κόσμου βρίσκονται, τι κάνουν…Όλοι το έλεγαν, αλλά όλοι πίστευαν ότι κάτι θα άλλαζε σε αυτή τη χώρα. Και μια μέρα απλά φτιάχνουν τα πράγματα τους για Σουηδία, Γερμανία και ακόμη πιο μακριά, Αυστραλία.
Πηγαίνουν να βρουν δουλειά και φιλοξενούνται από μετανάστες συγγενείς που κρατήθηκαν μια ζωή σε ξένη γη. Μου λεν εκεί είναι καλύτερα… ότι προσπαθούν να κάνουν μια νέα ζωή. Παιδιά έξυπνα, μορφωμένα που είχαν πάντα δουλειά…και τώρα ήρθε η μετανάστευση…
Και γυρνάω το κεφάλι από την άλλη, και βλέπω όσους έμειναν εδώ, όσους δεν κατάφεραν να φύγουν προς αναζήτηση μιας άλλης ζωής, με αξιοπρέπεια και περηφάνια…και είναι λίγο καιρό τώρα που γυρνάν να κοιμηθούν στα παιδικά τους δωμάτια, γιατί το νοίκι είναι πολύ ακριβό για δικό τους σπιτικό….και είναι πια το κρεβάτι τους μικρό και τα πόδια τους βγαίνουν έξω γιατί ψήλωσαν και μεγάλωσαν. Προσπαθούν εκεί να στριμώξουν τα όνειρα τους, στο πατρικό σπίτι, με τους γονείς να αναρωτιούνται απορημένοι πόσο γρήγορα άλλαξε η κατάσταση από τα μνημόνια και τους φόρους και έφτασε πλέον η στιγμή να απειλούνται οι κόποι μιας ζωής….μια ολόκληρη γενιά, η γενιά των τριάντα…
Και δεν ξέρω ποιος πραγματικά είναι σε πλεονεκτική θέση, εκείνος που μένει ή εκείνος που φεύγει…ξέρω όμως ότι βλέπω τους φίλους να φεύγουν…μα ξέρω ότι όπου κι αν είναι, θα τα καταφέρουν.
