Συνένοχους στο φόνο τους μας έχουνε……

 

  Γράφει μάλλον μηχανικά και αυτόματα, η Σύλβια…

   Η ζωή μας προχωράει με αυτόματο πιλότο, μηχανικές αντιδράσεις, προκαθορισμένες, προβλέψιμες πλέον τόσο, σαν τα μηχανήματα που επαναλαμβάνουν τις ίδιες λειτουργίες.
50 νεκροί, πρόσφυγες εδω, άλλοι τόσοι παρακεί, 13 παιδιά πνιγμένα πιο πέρα, άλλα τόσα ακόμη πιο κει, μαχαιρωμένοι μετανάστες, χτυπημένοι, εξαθλιωμένοι…

Σαπιοκάραβα με στοιβαγμένες ελπίδες βουλιάζουν από μόνες τους, τις βουλιάζουν, ποια η διαφορά ;
Αμυγδαλέζα, τσουβαλιασμένες ζωές, όνειρα, ελπίδες, ψυχές, καρδιες που χτυπούν, άνθρωποι που κάποτε ονειρευονται. Κραυγές τότε, μπινελίκια, μεγάλες κουβέντες, «δεν θα αφήσουμε να γίνουν στρατόπεδα». Έγιναν, διατηρήθηκαν, υπάρχουν, ξεχάστηκαν.

Θεατές στην ίδια την ζωή που μας προσπερνάει. Ξυπνάμε, δουλεύουμε, όσοι ακόμα δουλευουν, μαθαινουμε για νεκρούς, οργιζόμαστε κάποιοι, άλλοι παρακολουθούν με απάθεια, νευρωτικά στάτους με κραυγές αγανάκτησης, με απειλές με κατηγορώ, με κατάρες. Γράφουμε μεγάλα λόγια, κοινοποιούμε φωτογραφίες όσων είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην αλλη πλευρά του καπιταλισμού. Και πάλι κριτικές, ιαχές κατηγορίες «δολοφόνοι», υπανθρωποι, φονιάδες….
Καταλαγιάζει ο θυμός, κοινοποιούμε κανα τραγούδι, κανουμε πλάκα να ξεχαστούμε, να ξεχασουμε, να ξορκίσουμε ίσως αυτό που παρακολουθουμε χρόνια επί χρόνια.

Οι ανατροπές, η κατάρριψη του καπιταλισμού, η κατάρριψη ενός συστήματος που μετρα καθημερινα νεκρούς, πτώματα πραγματικά, ή πτώματα ψυχολογικά, δεν επέρχεται σε μια μέρα, θέλει δουλεια, θελει να ωριμάσουν οι συνθήκες, θελει ταξικη συνείδηση και θέλει, θέλει, θέλει….ναι δεκτό μπορεί να τα θελει όλα αυτά.

Η αυθόρμητη αντίδραση απέναντι στην μέγιστη αδικία, απέναντι στον θάνατο, στην εξαθλίωση σε αυτή την χιλιοειπωμένη και στραπατσαρισμένη έννοια της αδικίας και της  δικαιόσυνης όμως, δεν θέλει ουτε ωριμότητα συνθηκών, ούτε οργάνωση, ούτε συνδικάτα, ούτε φορείς, θέλει να χεις παραμείνει άνθρωπος, να μην έχεις βαλει τον αυτόματο πιλότο στη ζωή σου, να κάτι σαν αυτό που έγινε τον Δεκέμβρη του 2008, ένα βγαίνω στο δρόμο και δεν με νοιάζει ποιος άλλος θα ειναι γιατί έχω κραυγή που δεν δαμάζεται και δεν κοπάζει σε μια βδομάδα, σε μια μέρα, και τελικά βρίσκω κι άλλους κι άλλους που έχουν κάνει το ίδιο με μένα. Τουλάχιστον  να δείξω γαμώτο, ότι δεν μπόρεσα να ελέγξω την κραυγή μου, ότι έχω ακόμη κραυγή.

Τώρα μετράμε πνιγμένα παιδιά και γυναίκες, ανατριχιάζουμε με τον σπαραγμό όσων μείναν πίσω και έχασαν αυτό, που τόσο δεδομένο έχουμε εμεις στα σπίτια μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους ανθρώπους μας. Ένα αναποδογύρισμα και τέλος. Και δεν είναι η ρυμούλκυση, δεν ειναι οι λιμενικοί μόνο, η αντίστροφη μέτρηση για το τραγικό τέλος της ζωής τους ξεκίνησε από την στιγμή που είχαν την «ατυχία» να γεννηθούν εκεί στην αλλη μεριά του καπιταλισμού και  μπήκαν σε αυτό το σαπιοκάραβο πιστεύοντας και ελπιζοντας οτι θα βρουν μια καλύτερη ζωή. Πού; Σε χώρες που κατοικούνται από  ζωντανούς νεκρούς και έχουν συνηθίσει να παρακαλουθούν τον θάνατο να χτυπάει αναρίθμητους ανθρώπους, που προερχονται από αυτές τις…., πόσο έξυπνα να δεις το χουμε πει εμεί οι “αναπτυγμένοι”, … από αυτές τις αναπτυσσόμενες χώρες . Ναι εκει η φράση 300 νεκροί στο Μπαγκλαντές, 50 νεκροι στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, στη Συρια, περνάει και προσπερνάει το οπτικό μας πεδίο. Αριθμοί….μόνο

Πριν μιλήσουν οι ίδιοι οι μάρτυρες που επέζησαν από το Φαρμακονήσι, πιάσαμε τα μετερίζια και αρχίσαμε τις διαπιστώσεις, έτσι να προλάβουμε να σχολιάσουμε τον θάνατο, να επιβεβαιωθούμε για το πόσο καλοί κριτές είμαστε. Τωρα που μιλησαν οι μάρτυρες, ακολουθούν άλλες διαπιστώσεις, ναι έτσι ειναι το λεγαμε από την αρχή. Και εκπρόσωποι κομμάτων γύρω στους απομείναντες, γύρω από τα απομεινάρια ζωών, να διατυμπανίζουν την ανθρωπιά τους και ξαφνικά οι “λαθρομετανάστες” γίναν άνθρωποι γίναν απλώς μετανάστες χωρίς την πρόθεση «λαθρό»…..

Ο Χατζηστεφάνου σήμερα στο info war, επισημαίνει ότι είχαν γίνει προειδοποιήσεις από την Διεθνή Αμνηστία, καιρό πριν το συμβάν, όμως τα σόσιαλ μίντια δεν ασχολήθηκαν, όχι τα καθεστώτικα ΜΜΕ, είναι γνωστό το τι θα έκαναν αυτά, όμως όπως λέει δεν ασχολήθηκε ΚΑΝΕΙΣ. Και ναι όχι μόνο το συνηθίσαμε το τέρας όπως αναφέρει στην ανάρτησή του ο Άρης αλλά του μοιάσαμε κιόλας….Έπρεπε να υπάρξει αίμα για να μιλήσουμε έστω αφου δεν κανουμε κάτι άλλο, έτσι πάει καιρό τώρα.
  Και δεν με νοιάζουν οι λιμενόμπατσοι, οι μπάτσοι, οι ιθύνοντες, οι υπουργοί, οι βουλευτάδες. Με νοιάζει που ακόμη μπορούμε να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και δεν έχουμε νιώσει μέχρι το μεδούλι μας, ότι είμαστε το ελεύθερο πεδίο που τους διευκολύνει να κάνουν όλα αυτά για τα οποία τους κατηγορούμε.
Την άλλη βδομάδα θα οργιστούμε πιθανόν με κάτι άλλο, λυπάμαι που θα το πω, αλλά ειμαστε πλέον ζωντανοί νεκροί που καυκαλίζουμε πάνω από πτώματα άλλων, προσπαθώντας να επιβεβαιώσουμε στον εαυτό  μας ότι ειναι ζωντανός. Μόνο που τα πτώματα που βγάζουν μπόχα είναι τα δικά μας και όσο κι αν μας ενοχλεί, μας έχουν συνένοχους στο φόνο τους για να παραφράσω το γνωστό άσμα….για να μην επαναλάβω το επίσης γνωστό “κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον είμαστε κιολας νεκροί” γιατί μάλλον την ουσία του την έχει χάσει και εχεί γίνει λόγοτυπο για cover photo στα social media.

 

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

1 ΣΧΟΛΙΟ

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
1 Σχόλιο
Most Voted
Newest Oldest
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο