αδικαίωτοι

 

Ο Τάσος Θεοφίλου είναι στη φυλακή. Όχι επειδή η Πολιτεία κατάφερε να αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας την ενοχή του.

Ούτε καν επειδή κλήθηκε ο ίδιος, πέρα από κάθε έννοια – της μετά τον Διαφωτισμό – Δικαιοσύνης, να αποδείξει ότι είναι αθώος. Επειδή αυτό, όπως μαρτυρούν οι παρόντες στη διαδικασία [μεταξύ αυτών και το Όμνια] το απέδειξε, πολλαπλώς.

Ο Τάσος Θεοφίλου είναι στη φυλακή επειδή το σύστημα χρειαζόταν να παραδειγματίσει ορισμένους πολίτες. Μία κατηγορία πολιτών, τους περισσότερο ενεργούς και αντιδραστικούς, εκείνους που έχουν το θράσσος να πιστεύουν ότι το δίκιο τους αρκεί για να διατηρήσουν την ελευθερία τους.

Κατά κάποιο τρόπο, το σύστημα έπρεπε να μας αποδείξει ότι η ελευθερία μας, δεν είναι δικαίωμα όπως αφελώς ίσως νομίζουμε, αλλά προνόμιο. Ότι είναι κάτι που μπορεί να μας αφαιρεθεί ανά πάσα στιγμή, ασχέτως εάν εμείς – ή τα γεγονότα – συμφωνούμε.

Γιατί να αποτελεί έκπληξη ότι ο Κώστας Σακκάς έπαψε να συμμορφώνεται και να συνεργάζεται με εκείνους που θέλουν με κάθε τρόπο να του στερήσουν την ελευθερία του;

Αφού τον ταλαιπώρησαν αρκετά με μία άδικη και αντίθετη σε κάθε έννοια δικαίου προφυλάκιση διάρκειας 31 μηνών, αφού απέδειξαν -και με τον Θεοφίλου- ότι η πρόθεσή τους είναι να τον ξανακλείσουν μέσα το συντομότερο δυνατό και να τον αφήσουν να σαπίσει σε κάποιο κελί, έχουν την απαίτηση να συνεχίσει να παίζει με τους όρους του παιχνιδιού;

Μα αυτοί οι ίδιοι κλέβουν στο παιχνίδι τους. Αυτοί οι ίδιοι αλλάζουν τους κανόνες κατά το δοκούν. Αυτοί επεκτείνουν τους 18 μήνες προφυλάκισης επειδή δεν διαθέτουν ούτε μισό πραγματικό στοιχείο ώστε να οδηγήσουν κάποιον σε δίκη.

Αυτοί οι ίδιοι έχουν καταστεί αναξιόπιστοι.

Μερικά μόνο από τα πιο πρόσφατα περιστατικά περιλαμβάνουν την δικαστική περιπέτεια δημοσιογράφου επειδή δημοσίευσε κάτι που βρίσκεται στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης, καθώς και την κλήση σε απολογία μαθητών – όπου ανακρίθηκαν για την εργασιακή κατάσταση των γονιών τους καθώς και για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις – κατόπιν εντολής του αρμόδιου εισαγγελέα. Δικαίως ορισμένοι σχολίασαν ότι η Ελλάδα του ΣΣαμαρά έχει επιστρέψει στην εποχή της ΕΡΕ του 1961.

Θεωρητικά, απαγορεύεται να ασκούμε οποιαδήποτε κριτική στη Δικαιοσύνη, ώστε αυτή να ασκεί το έργο της αναπόσπαστη και χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις.

Ποιος όμως σήμερα πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει;

Όταν η σύζυγος ενός (υφ-)υπουργού σκοτώνει ένα παιδί με το αυτοκίνητό της, η Δικαιοσύνη της επιτρέπει να επισκευάσει το αυτοκίνητο, δέχεται να οριστεί πραγματογνώμονας άτομο με αντικρουόμενα συμφέροντα, ενώ αρνείται στην οικογένεια του θύματος τον ορισμό άλλου πραγματογνώμονα.

Και μετά από όλα αυτά τα μαγειρέματα, την καταδικάζει σε μία εφέσιμη ποινή 2,5 ετών, την οποία δεν θα χρειαστεί ποτέ να εκτίσει, καθώς θα καταφέρει να εξαγοράσει ακόμα και τη μικρότερη ποινή που ενδεχομένως θα της επιβληθεί σε κάποιο εφετείο.

Ενώ εάν οδηγούσε ο Τάσος Θεοφίλου; Εάν οδηγούσε ο Κώστας Σακκάς; Πόσες φορές ισόβια λέτε ότι θα είχαν να εισπράξουν από τον ίδιο αδέκαστο δικαστή;

Δεν υπονοώ ότι η σύζυγος του (υφ)υπουργού σκότωσε ηθελημένα το παιδί. Είμαι σίγουρη ότι ήταν η λεγόμενη “κακιά στιγμή”. Είμαι επίσης σίγουρη ότι και πέντε ισόβια να φάει, το παιδί δεν πρόκειται να αναστηθεί. 

Ωστόσο είναι πασιφανής η μεροληψία του δικαστικού συστήματος και το πόσο εύκολα μπορεί να γείρει υπέρ ή εναντίον του κατηγορούμενου, αναλόγως με τις πολιτικές του πεποιθήσεις ή ακόμα και την πολιτική του “σπουδαιότητα”.

Η Δικαιοσύνη, μετά από τέτοια “μαγειρέματα” καταφέρνει να χάσει το κύρος της. Το όποιο κύρος της είχε απομείνει μετά το “παραδικαστικό” κύκλωμα.

Και μάλιστα το χάνει σε μία εποχή όπου οι πολίτες αναζητούν διακαώς θεσμούς στους οποίους να μπορούν να πιστέψουν. Όταν ψάχνουν αποκούμπι και ελπίδα, όταν ζητάνε δικαίωση για όσα υπόκεινται.

Ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της απαξίωσης;

Στη χειρότερη περίπτωση θα καταλήξουμε σε μια εποχή αυτοδικίας. Όταν παύεις να ελπίζεις στη Δικαιοσύνη, ενδέχεται να αναλάβεις την απόδοσή της εσύ ο ίδιος. Επιστροφή στο νόμο της ζούγκλας το λένε αυτό. Πισωγύρισμα.

Και όπως διαπιστώνουμε όλοι, αυτό το πισωγύρισμα, το οποίο εξελίσσεται σε εκφυλισμό της ίδιας της Δημοκρατίας, γίνεται με ευθύνη ή συνεργασία του Δικαστικού Σώματος. Ή έστω, για να είμαστε αισιόδοξοι, μιας μειοψηφίας [??] εντός του, την οποία δεν διαθέτουν [νόμιμο] τρόπο ούτε να κρίνουν, ούτε να αλλάξουν οι πολίτες.

 

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments