”…της γης οι κολασμένοι” #Manolada 2014

(Οι κοντές μνήμες και σκέψεις κάνουν τους ανθρώπους ελλιπείς)

Πάνε χρόνια από τότε που εξαθλιωμένοι άνθρωποι ξεκίνησαν από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για να αναζητήσουν, όχι καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά την ίδια τη ζωή.

Μερικοί από αυτούς τους ταξιδιώτες της επιβίωσης έφτασαν και στο χώρο που οι κάτοικοί του τον προσδιορίζουν με το όνομα ελλάδα.

Ενώ οι ντόπιοι είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια να μεταναστεύουν και οι ίδιοι, για να μπορέσουν να επιβιώσουν, τώρα, από χώρα εξαγωγής εξαθλιωμένων-απελπισμένων εργατών, έφτασαν να γίνουν αποδέκτες στον τόπο τους, το ίδιο ή και περισσότερο εξαθλιωμένων συνανθρώπων τους από άλλα μέρη του πλανήτη.

Η επίφαση της ”ανάπτυξης”, που ιδεοληπτικά κατέλαβε τους κατοίκους της ελλάδας, δημιούργησε ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν. Έργα που σκοπό είχαν να καταδείξουν την ”πρόοδο” ξεκίνησαν να σχεδιάζονται και να πραγματοποιούνται.  Δρόμοι, βιομηχανικά-βιοτεχνικά κτήρια, σπίτια, λιμάνια κι αεροδρόμια άρχισαν να φυτρώνουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς στον τόπο. Ο χορός του χρήματος πήρε διονυσιακή μορφή και ως άλλοι αρχαίοι μύστες οι περισσότεροι παρασύρθηκαν στη δίνη του ”πιο πολλά, πιο πολλά”.

Παραδοσιακές εργασίες επιβίωσης, με πρώτη και καλύτερη τη γεωργική απασχόληση, άρχισαν να φθίνουν και οι ασχολίες των ανθρώπων επικεντρώθηκαν σε εντελώς παρασιτική κατεύθυνση. Η ”παραγωγή” περιορίζεται στην παροχή υπηρεσιών και στην κατασκευή προιόντων πολυτελείας, που όχι μόνο δεν λύνουν κανένα από τα βασικά βιοτικά ανθρώπινα ζητήματα και ανάγκες, αλλά αντίθετα δημιουργούν ένα κύμα απληστίας και πλεονεξίας στον τόπο.

Για να καλυφθούν οι ανάγκες κατανάλωσης τροφής άρχισαν να εισάγονται προιόντα, τα οποία πλέον δεν μπορούσαν να παράξουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας, όντας απασχολημένοι στο κυνήγι της γκλαμουριάς και του στάτους.  Κανένας δεν θέλει τα παιδιά του να γίνουν κτηνοτρόφοι, αγρότες και ψαράδες. Αυτό που ονειρεύονται όλοι είναι κοστούμια και γραβάτες, ως πρωινή ενδυμασία, και φούτερ-πόλο με τρέντι τζινάκια για τις απογευματινές εξορμήσεις στα καφέ, στα μπιστρό και στα tea rooms!

Επειδή όμως κάθε τι που έχει ως κίνητρο την πλεονεξία και το ψέμα κρατά λίγο, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της κοινωνικής – οικονομικής και ηθικής κρίσης. Αυτά προσπάθησαν, οι ιδεολογικές δεξαμενές τους συστήματος, σε συνεργασία με τους πολιτικούς, τους οικονομικούς και τους πνευματικούς εκφραστές του, όχι να τα επαναπροσδιορίσουν, πόσο μάλλον να τα λύσουν, αλλά να τα καλύψουν ή τουλάχιστον να τα απωθήσουν σε ύστερους χρόνους. Μια φωτεινή ιδέα των συστημικών ήταν να πραγματοποιήσουν ολυμπιακούς αγώνες, για να τονωθεί η, σε πήλινα πόδια, εγχώρια οικονομία. Πάρτυ δισεκατομμυρίων σχεδιάστηκε και στήθηκε από τα αφεντικά για τα αφεντικά. Έπρεπε όμως τα αφεντικά να έχουν και εργάτες. Αλβανοί, Πακιστανοί και Αιγύπτιοι ήταν η πιο φτηνή και βολική λύση, για να υπάρξει το μέγιστο όφελος. Καραβάνια ”λαθραίων” με τις ευλογίες του νόμου και της τάξης, άρχισαν να κατακλύζουν τον τόπο.  Όπως τώρα που το ζητούμενο είναι ”η ελλάδα να γίνει ένας ελκυστικός τουριστικός προορισμός”, έτσι και τότε, υπόγεια και οργανωμένα οι συστημικοί έστησαν δρόμους μετανάστευσης εξαθλιωμένων χειρώνακτων, για τη ”δόξα και την ανάπτυξη της χώρας μας” και για (αποκλειστικά) τον προσωπικό τους υπερπλουτισμό.

Κατάφεραν να κάνουν τον τόπο ένα απέραντο εργοτάξιο άχρηστων και αντικοινωνικών κατασκευών, χρησιμοποιώντας φτηνούς (σε χρήμα και ζωή) ”λαθρομετανάστες” (που οι ίδιοι έφερναν). Όσο για τους αυτόχθονες, αυτοί αρκέστηκαν στη δουλειά γραφείου, στην ενασχόλησή τους με το χρηματιστήριο και τα σπορ.

Όπως σε κάθε έωλο και παρασιτικό σχεδιασμό, το τέλος και η κατάρρευση ήρθαν σύντομα. Χάθηκαν αστικές περιουσίες, αστικές καριέρες, αστικές και κυριολεκτικές ζωές, αλλά έμειναν αμανάτι στον τόπο οι εργάτες – οικονομικοί πρόσφυγες, ως παρακαταθήκη από την εποχή της ευμάρειας.

Μερικοί από τους εργάτες – οικονομικούς πρόσφυγες, χώθηκαν πιο βαθιά στην ευρώπη, αλλά οι περισσότεροι εγκλωβίστηκαν εδώ. Δουλειές και μεροκάματα μειώθηκαν, μέχρι του σημείου της εξαφάνισής τους. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι βρέθηκαν χωρίς καμιά προοπτική σε ένα ξένο, για αυτούς, τόπο, εγκλωβισμένοι σε καταστάσεις χειρότερες κι απ’ αυτές που ζούσαν πριν ξεριζωθούν.

Το σύστημα όμως δεν άφησε ανεκμετάλλευτη και αυτή την ευκαιρία. Οι ίδιοι ομολογούν, χωρίς να ντρέπονται, ότι ”η κρίση γεννάει ευκαιρίες”! Είχαν μια τεράστια δεξαμενή εξαθλιωμένων, έτοιμων για πιο άγρια ακόμα εκμετάλλευση.  Ξεχασμένες ασχολίες, όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία, ξαναεμφανίστηκαν στο προσκήνιο ως νέες ευκαιρίες πλουτισμού. Πάμπλουτοι ολιγάρχες αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις γης σε χαμηλότατη τιμή, ή στην καλύτερη περίπτωση, νοίκιασαν τη γη μαζί με τους κατόχους της. Μικροιδιοκτήτες χωραφιών έκαναν αποκλειστικά – πολυετή συμβόλαια διάθεσης της παραγωγής τους με εταιρείες συσκευασίας και εμπορικής διάθεσης γεωργικών – κτηνοτροφικών και αλιευτικών προιόντων. Πολύ και σκληρή δουλειά για τους παραγωγούς, εύκολο και μεγάλο κέρδος για τους εκμεταλλευτές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω η περιοχή της Μανωλάδας. Πάνω από 7.000 (σήμερα) οικονομικοί πρόσφυγες δουλεύουν σε εντελώς απάνθρωπες συνθήκες είτε για τους μικροϊδιοκτήτες των χωραφιών, είτε απευθείας για τους μεγάλους εκμεταλλευτές. Συχνό το φαινόμενο να ”προσλαμβάνει” κάποιος 10-20 οικονομικούς πρόσφυγες, να τους χρησιμοποιεί στα χωράφια του για 3-4 μήνες και μετά, όταν έρθει η ώρα της πληρωμής, να καλεί την αστυνομία  να μαζέψει τους ”παράνομους λαθρομετανάστες”. Συχνό και το φαινόμενο (από τους πιο ανθρωπιστές!!!) να τους χρησιμοποιούν με αμοιβή 10-12 ευρώ τη μέρα.

Όλοι μάθαμε για βάρβαρες συμπεριφορές των αφεντικών και των επιστατών τους, τα προηγούμενα χρόνια, σε βάρος των εργατών γης – οικονομικών προσφύγων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις δολοφονίες αυτών που ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, τους εξευτελισμούς και τα μαρτύρια (όπως το σύρσιμο στον κεντρικό δρόμο της μανωλάδας εργάτη-οικονομικού πρόσφυγα με το χέρι πιασμένο στο παράθυρο αυτοκινήτου);;;

Αυτό όμως που ξεχνάμε, εντελώς συνειδητά, είναι το ότι καταναλώνουμε ματωμένες τροφές.

Μια απόπειρα μποικοτάζ της ”φράουλας μανωλάδας” έγινε πέρυσι τέτοιο καιρό. Η συμμετοχή των ντόπιων νοικοκυραίων ήταν από μικρή έως ελάχιστη. Μερικοί εναλλακτικοί ή ψαγμένοι αριστεροί σταμάτησαν να αγοράζουν φράουλες Μανωλάδας και στράφηκαν προς τις φράουλες Αρκαδίας ή Θεσσαλίας, λες και εκεί οι συνθήκες παραγωγής τους είναι έστω και στο ελάχιστο καλύτερες.

Φέτος άρχισαν ήδη οι διαφημίσεις στην τηλεόραση για φράουλες με 1,50 ευρώ το κεσεδάκι από τα LIDL, τη γνωστή πολυεθνική διάθεσης φτηνών και χαμηλής ποιότητας τροφίμων και προιόντων. Οι πάγκοι στις λαικές γέμισαν με φράουλες και, από νοικοκυρές ως επίδοξους εραστές, έτρεξαν να πάρουν το εξωτικό ματωμένο φρούτο.

Ίσως και φέτος να αποφασίσουν κάποιοι ”ευαίσθητοι” να μποικοτάρουν τις φράουλες. Πρέπει όμως να ξέρουν ότι η παραγωγή της φράουλας  αποτελεί μόνο το 7% της γεωργικής παραγωγής της Μανωλάδας. Η περιοχή παράγει το ίδιο αιματοβαμμένα κουνουπίδια, μαρούλια, ντομάτες, κρεμμύδια, λάχανα, πατάτες, καρπούζια και πεπόνια.

Με το μποϊκοτάζ της φράουλας ακτιβίζουμε και δεν αντιμετωπίζουμε ούτε καν ακροθιγώς. Αποσπασματικές και τάχα συμβολικές κινήσεις είναι πολύ εύκολο να αντιμετωπιστούν από τους εκμεταλλευτές των ανθρώπινων ζωών και των αναγκών των ανθρώπων για σίτιση.

Οριστική λύση στο θέμα (σε αυτή την κοινωνία που υπάρχει) θα ήταν να αποκτήσουν χαρτιά και ταυτότητες οι οικονομικοί πρόσφυγες-μετανάστες  και να αρχίσουν να απολαμβάνουν όλα τα αστικά δικαιώματα που απορέουν από το σύνταγμα (όπως αυτοί το ορίζουν), όπως εργασιακά δικαιώματα, ασφάλιση, περίθαλψη, αξιοπρεπή διαβίωση.

Στα παρακάτω βίντεο θα σας παρουσιάσουμε για πρώτη φορά εικόνες από ένα καταυλισμό εργατών γης – οικονομικών προσφύγων της Μανωλάδας, που δεν έχει ξαναμπεί κανείς άλλος, εκτός από τους ίδιους.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε για να μπούμε στον καταυλισμό ήταν απίστευτες. Μας παρακολουθούσαν στενά και οι κρατικοί ασφαλίτες και τα τσιράκια των εκμεταλλευτών. Το πιο δύσκολο όμως ήταν η καχυποψία των ίδιων των οικονομικών προσφύγων. Ενώ βρέθηκαν μερικοί να μας οδηγήσουν στον καταυλισμό, μόλις μπήκαμε, εμφανίστηκαν άλλοι ομοεθνείς τους οι οποίοι απείλησαν εμάς και τους συμπατριώτες τους ότι θα φωνάξουν τα ”αφεντικά” και ότι όλοι θα έχουμε ”συνέπειες”.

Στην ”επίσκεψη” στον καταυλισμό μας συνόδεψε και ένας σύντροφος, ο οποίος μας χάρισε μια υπόνοια υποτυπώδους ασφάλειας (όση μπορεί να νιώσει κανείς σε ένα χώρο 1.000 περίπου εξαθλιωμένων και τρομοκρατημένων ανθρώπων).

Τις συνθήκες στις οποίες ζούνε μπορείτε να τις δείτε και μόνοι σας . Απλά φανταστείτε ότι με τις βροχές και τα κρύα το χειμώνα, ο καταυλισμός ήταν ένας απέραντος λασπότοπος που έκανε ακόμα και το περπάτημα σε αυτόν μια πραγματική περιπέτεια. Τα πλάνα τραβήχτηκαν τον αύγουστο που μας πέρασε και δεν τα παρουσιάσαμε ως τώρα γιατί σεβαστήκαμε μια προφορική συμφωνία.

{"video":"https://www.youtube.com/watch?v=54wxmiIACU8","width":"800","height":"450"}

Όσο αφορά τον τίτλο…

Το ”της γης οι κολασμένοι” δεν αφορά μόνο τους οικονομικούς πρόσφυγες αλλά και όσους επιτρέπουν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην αυλή τους. Προστατεύοντας και παλεύοντας για τη ζωή και την αξιοπρέπεια των οικονομικών προσφύγων στην ουσία παλεύουμε για το δικό μας μέλλον μέσα σε ένα σύστημα που έχει αποφασίσει να ξανασυστήσει  τις συνθήκες ζωής του μεσαίωνα και να καταφέρει να ξανακαταστήσει κάθε άνθρωπο δουλοπάροικο και έρμαιο των διαθέσεων της αγοράς και των πλουσίων: του νεοφιλελευθερισμού ή όπως προτιμώ να τον αποκαλώ, της νεοφεουδαρχίας.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο