(Το κείμενο αποτελεί ελεύθερη μετάφραση από δημοσιευμένο άρθρο της Λόρνα Ρόουντς στο ‘American Journal of Public Health’ το 2005 (volume 95), με αρχικό τίτλο ‘Pathological effects of the supermaximum prison’. Η συγγραφέας, ανάλύει τις πολλές πτυχές των επιπτώσεων των φυλακών υψίστης ασφαλείας, στους κρατουμένους και την κοινωνία ολόκληρη, έχοντας ως βάση την καλλιτεχνική δημιουργία ενός φυλακισμένου, του Τοντ Ταρσέλλι, ο οποίος με τα πολύ λίγα που διαθέτει σε ένα κελί υψίστης ασφαλείας, δημιουργεί την πιο καθαρή μορφή τέχνης: αυτή που πηγάζει από την αμφισβήτηση του κατεστημένου. Οι εικόνες βρίσκονται μαζί με το πρωτότυπο και τη βιβλιογραφία του σε αυτό το site http://supermaxed.com/NewSupermaxMaterials/Rhodes-Pathological-Effects.pdf)
Οι ζωγραφιές του Τοντ Ταρσέλλι, κρατούμενου σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α, έχουν να πουν μια ιστορία- αυτή που σκιαγραφεί τις καταστροφικές συνέπειες της φυλακής αυτής στην ψυχική υγεία των κρατουμένων.
Για αρκετά χρόνια, ο Τοντ έστελνε τις ζωγραφιές του στην Μπόννη Κέρνες της οργάνωσης American Friends Service Committee, εν μέσω της οποίας τις πρωτοείδα και αποκρίθηκα στον Τοντ για να ζητήσω την άδεια για τη χρήση τους στην εθνογραφική μου έρευνα για τις φυλακές. Σε αυτό το άρθρο, χρησιμοποιώ δείγματα της τέχνης του Τοντ για να μιλήσω για τρία βασικά θέματα που αφορούν τις φυλακές υψίστης ασφαλείας: 1. Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στην πρόκληση και την επιδείνωση ψυχικών ασθενειών μέσα στη φυλακή. 2. Eπηρεάζουν την ψυχολογία και την αντίληψη περί εαυτού στους υγιείς και τους ψυχικά ασθενείς κρατούμενους και 3. Δημουργούν γενικότερα ερωτήματα ως προς τις παράπλευρες απώλειες του αμερικανικού συμπέγματος των φυλακών. Οι πληροφορίες προέρχονται από την εθνογραφική μου έρευνα στις κρατικές φυλακές της Ουάσινγκτον, όπως επίσης και συνεντεύξεις που εγώ και οι συνεργάτες μου πήραμε από το 1999 μέχρι το 2002 ως μέρος μιας συνεργασίας ανάμεσα στο πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον και του Τμήματος Φυλακών της Ουάσινγκτον, για να ερευνήσουμε τις επιπτώσεις της φυλακής στην ψυχική υγεία.
Περιορισμός σε φυλακές υψίστης ασφαλείας
Κρατούμενοι όπως ο Τοντ βρίσκονται σε περιφρουρημένες εγκαταστάσεις υπό καθεστώς απόλυτης απομόνωσης. Περιορισμένοι σε μονά κελιά, κάποιες φορές χωρίς καθόλου παράθυρα, για 23 ή και περισσότερες ώρες την μέρα, βρίσκονται απόλυτα εξαρτημένοι από το προσωπικό των φυλακών, που προχωρώντας στους διαδρόμους, σπρώχνει μηχανικά τα γεύματα, την αλληλογραφία και το χαρτί της τουαλέτας από ένα άνοιγμα στις βαριές πόρτες. Οι κρατούμενοι βγαίνουν έξω από το κελί έχοντας πάντοτε χειροπέδες, και συχνά αλυσοδεμένοι, με τη συνοδεία φρουρού, για να κάνουν ένα ντουζ ή λίγη γυμναστική σε μια αυλή απομόνωσης. Αυτή η ακραία μορφή απομόνωσης, ξεπερνά τα όρια της έννοιας του ‘διαχωρισμού’ από την κοινωνία, που αποτελούσε πάντα ένα βασικό χαρακτηριστικό της φυλάκισης. Οι εργαζόμενοι στις φυλακές και τα ΜΜΕ αναφέρονται πάντα στους κρατουμένους των φυλακών υψίστης ασφαλείας ως τους ‘χειρότερους των χειρότερων’, αλλά παρόλο που κάποιοι από αυτούς έχουν διαπράξει σοβαρά κακουργήματα, ο καθοριστικός παράγοντας για την τοποθέτηση τους σε φυλακή υψίστης ασφαλείας είναι η συμπεριφορά μέσα στη φυλακή και όχι τι έκαναν για να μπουν μέσα. Επιπρόσθετα, οι κρατούμενοι που βρίσκονται εκεί δεν είναι για τιμωρία λόγω κακής συμπεριφοράς μέσα στη φυλακή. Κάποιοι, μπορεί να βρίσκονται εκεί για λόγους προστασίας, ή για λόγους πρoληπτικής τιμωρίας, και άλλοι για πολύ ασήμαντες παραβάσεις των κανονισμών των φυλακών.
Ακριβής αριθμός των κρατουμένων που κρατούνται σε τέτοιες φυλακές δεν υπάρχει, αλλά γνωρίζουμε ότι στις Η.Π.Α. υπάρχουν περισσότερες από 60 τέτοιες εγκαταστάσεις που φιλοξενούν ένα πληθυσμό πέρα των 20 000 ανθρώπων. Αυτές οι εγκαταστάσεις, που κτίστηκαν κατά την αφετηρία του συμπλέγματος των φυλακών στη δεκαετία του ΄80, χαρακτηρίζονται από μια φιλοσοφία τιμωρητικότητας και ατομικισμού που επήλθε μαζί με το σύμπλεγμα αυτό. Η κατανόηση της συμπεριφοράς μέσα στη φυλακή, όπως και το ίδιο το έγκλημα, βασίζεται στην έννοια της προσωπικής επιλογής χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι κοινωνικοί παράγοντες που συντελούν σε αυτές τις συμπεριφορές. Γι’ αυτό για παράδειγμα, ο κρατούμενος υψίστης ασφαλείας, που του έχουν στερήσει τα πάντα, έχει μόνο μια επιλογή στη ζωή του, να επιστρέψει το δίσκο του φαγητού του στο άνοιγμα της πόρτας ή να αντιδράσει με περιφρόνηση και να τον αφήσει στο κελί του. Η αντιδραστική συμπεριφορά αυτού του τύπου, συχνά χρησιμοποιείται για να αιτιολογήσει την ύπαρξη της φυλακής υψίστης ασφαλείας ως αναγκαία.
Πολλοί παράγοντες, που συμπεριλαμβάνουν την πολιτική πίεση για σκληρότερες φυλακές, τις επιπτώσεις της ανεργίας στην επαρχία, την πίεση από τον αυξανόμενο αριθμό κρατουμένων, την εσωτερική αρχιτεκτονική των φυλακών και τον τύπο προσωπικότητας των εργαζομένων στις φυλακές γενικού πληθυσμού, επηρεάζουν τη δημιουργία και τρόπο χρήσης των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Τοπικοί διοικητές, συχνά δεν έχουν πολλές επιλογές για τη μείωση της έντασης ανάμεσα σε κρατουμένους, την επιβράβευση καλής συμπεριφοράς, ή την αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών κρατουμένων. Σπάνια όμως αυτά λαμβάνονται υπόψη στο δημόσιο διάλογο για τις φυλακές και το ρόλο τους στην κοινωνία. Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας είναι μέρη εντελώς αποκομμένα από την κοινωνία, και έχουν τη φήμη ότι στεγάζουν τους πιο επικίνδυνους, κάτι που τα ΜΜΕ ποτέ δεν αμφισβήτησαν. Παρά το γεγονός ότι ο πληθυσμός σε αυτές τις φυλακές αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό των κρατουμένων, αυτές οι εγκαταστάσεις απαρτίζουν ένα πολύ σημαντικό μέρος (φιλοσοφικά και πραγματιστικά) του συστήματος των φυλακών ως σύνολο. Εν τέλει, μπορούμε μέσα στην ύπαρξη αυτής της έντονης απομόνωσης, να εντοπίσουμε τα πιο σημαντικά αρνητικά χαρακτηριστικά της φυλάκισης γενικότερα.
Decompensation
(Η λέξη σημαίνει ανικανότητα των ψυχολογικών μηχανισμών άμυνας να αντιμετωπίσουν το στρες, με αποτέλεσμα την έλλειψη ψυχικής ισορροπίας).
Η ζωγραφιά του Τοντ με τον τίτλο ‘Decompensation’ βασίστηκε στις παρατηρήσεις του πάνω σε μακροχρόνια κρατούμενους σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Παρουσιάζει αυτό που οι κρατούμενοι ονομάζουν ‘breaking’, δηλαδή το να χάνεις το μυαλό σου σε ακραίες καταστάσεις απομόνωσης και ελλείψεων. Η Λίνα Κούρκι και ο Νόρβαλ Μόρρις, περιγράφοντας τη φυλακή Ταμμς στο Ιλλινόις, έγραψαν ότι: ‘αυτές είναι καταστάσεις δύσκολες για τον οποιονδήποτε, αλλά ειδικότερα για αυτούς με ψυχικές ασθένειες, ή στο όριο των ψυχικών ασθενειών΄. Κάποιοι κρατούμενοι, περιγράφουν τις εμπειρίες τους αναφέροντας αυξημένα επίπεδα άγχους, οργής, απομόνωσης και ψύχωσης. Ένας άντρας, που μπαινόβγαινε στην απομόνωση για χρόνια ανέφερε : ‘Μερικές φορές βλέπω πράγματα στους τοίχους… άλλες φορές ακούω φωνές… δεν είναι κανείς εκεί να του μιλήσω…και βγάζοντας το θυμό μου μερικές φορές γίνομαι βίαιος, χτυπιέμαι στους τοίχους φωνάζοντας και ουρλιάζοντας΄. Μιλώντας του για την πιθανότητα μεταφοράς σε ψυχιατρική φυλακή μου είπε ΄ήθελα μόνο να πεθάνω, και ήθελα απλά κάποια βοήθεια΄.
Υπάρχουν δύο καταστάσεις, όχι καλά διαφοροποιημένες η μια από την άλλη, στις οποίες ο κρατούμενος μπορεί να χάσει το μυαλό του: η πρώτη είναι η απο-ιδρυματοποίηση ψυχιατρικών νοσοκομείων, οι αλλαγές στις ποινές, και αλλες εξωτερικές πιέσεις που συντελούν στην αυξημένη φυλάκιση ατόμων με ψυχικές ασθένειες. Μια μελέτη του 1989 στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, βρήκε ότι 10% μ 15% του πληθυσμού των φυλακών υπέφερε από κάποιου είδους ψυχική ασθένεια. Αυτή η χρήση της φυλακής ως έσχατη λύση, έχει ως αποτέλεσμα την συνύπαρξη ψυχικά ασθενών ατόμων στο γενικό πληθυσμό της φυλακής. Η πολυκοσμία, οι συναντήσεις με άλλους κρατουμένους που μπορεί να προκαλέσουν φόβο και ο πολλαπλασιασμός των κανονισμών της φυλακής, μπορούν να προκαλέσουν κλονισμό σε πολλούς κρατουμένους, πόσο μάλλον σε αυτούς που έχουν κάποια διαταραχή στην κρίση ή την αντίληψή τους. Παρόλο που η πολιτεία της Ουάσινγκτον παρέχει νοσοκομείο και ψυχιατρείο των φυλακών, οι θέσεις είναι κατα πολύ περιορισμένες σε σχέση με τον αυξημένο αριθμό ατόμων για νοσηλεία. Μία συνέπεια είναι οι ψυχικά ασθενείς να στεγάζονται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ενώ κάποιοι από αυτούς μπορεί να σταλούν σε μονάδες ειδικευμένης θεραπείας όταν η συμπεριφορά τους χειροτερέψει, άλλοι θεωρούνται υπεβολικά επικίνδυνοι για θεραπεία. Βρήκαμε ότι 20% με 25% των κρατουμένων σε φυλακές υψίστης ασφαλείας παρουσίαζε συμπτώματα συμπεριφοράς που ήταν χαρακτηριστικά ψυχικών ασθένειών.
Όμως, ακόμα και χωρίς να έχει ένα τέτοιο ιστορικό, ένας κρατούμενος μπορεί να ‘σπάσει΄ μέσα στην απομόνωση. Οι κριτικές ενάντια σε αυτές τις φυλακές, τονίζουν το πόσο αρνητική μπορεί να είναι η εμπειρία της απομόνωσης στην ψυχολογία πολλών κρατουμένων, μέσα από ακραίες ψυχολογικές καταστάσεις οργής, κατάθλιψης ή ψύχωσης. Για παράδειγμα, ο κοινωνικός ψυχολόγος Χανς Τοκ σημείωσε ότι ‘Η πιο ακραία μορφή τιμωρίας -αυτή της πλήρους απομόνωσης- δυσκολεύει βαριά τους περιορισμένους μηχανισμούς αντιμετώπισης, και οδηγεί, στην κυριολεξία, σε δρόμους χωρίς επιστροφή… τα κελιά των φυλακών γεμίζουν με ανθρώπους που σιγά σιγά φεύγουν από την επώδυνη πραγματικότητα, και σιωπηλά χάνονται στις παραισθήσεις. Τα συμπτώματά τους, ο λήθαργος, τα ακατανόητα μουρμουρητά, ο ανήσυχος ύπνος και το ξύπνημα από εφιάλτες είναι πολύ δύσκολο αξιολογηθούν σωστά από έναν απλό παρατηρητή, ενώ οι εξειδικευμένοι στη ψυχική υγεία δεν είναι ευπρόσδεκτοι σε τέτοιες εγκαταστάσεις’. Ακόμα και όταν τα συμπτώματα είναι ολοφάνερα στο προσωπικό, αυτό συνεχίζει να λειτουργεί υπό την επιρροή της έλλειψης πόρων, τη διάχυτη έμφαση στη χειραγώση των κρατουμένων και την έλλειψη εμπιστοσύνης σε κοινωνικές και ψυχολογικές επεξηγήσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Δεσμοφύλακες που πιστεύουν πραγματικά ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα καθαρά προσωπικής επιλογής και που συμπεριφέρονται με ‘ισότητα’ σε όλους, δεν θα θεωρήσουν την αποκοπή από την πραγματικότητα, το θυμό ή τις παραισθήσεις, ως συμπτώματα που πρέπει να τους δοθεί σημασία.
Εγκλωβίζοντας το μυαλό
Σε ένα άλλο σχέδιο του Τοντ, βέπουμε ένα ζευγάρι μάτια μέσα στα οποία βρίσκονται τα κάγκελα του κελιού. Όπως έγραψε σε ένα γράμμα του, ‘ Η ζωγραφιά με τα μάτια αντιπροσωπεύει το πώς βλέπεις τα πράγματα μέσα από τη φυλακή΄. Μια αρχή της φυλάκισης από το ξεκίνημα της μοντέρνας εποχής είναι ότι πρέπει να επηρεάσει όχι μόνο το σώμα αλλά και το μυαλό, φέρνοντας υπομονή, ή ΄δίνοντας σου ένα μάθημα’, αλλάζοντας τις αντιλήψεις του κρατουμένου. Κάποιοι κρατούμενοι, καταφέρνουν να βιώσουν κάποιες θετικές αλλαγές. Κάποιοι, όπως ο Τοντ, βρίσκουν τρόπους να αμφισβητήσουν την κοινωνική απάθεια και τη χειροτέρευση της ψυχικής υγείας που βλέπουν γύρω τους. Αλλά ο πίνακας αυτός μαρτυρά και ένα άλλο, πιο βαθύ αποτέλεσμα που ελοχεύει: την εσωτερίκευση της λογικής και της κουλτούρας του κελιού στο μυαλό του κρατουμένου.
Σε ένα δεύτερο σχέδιο αυτής της σειράς, που ο καλλιτέχνης ονομάζει ‘Αιχμάλωτος’, παρουσιάζεται ένα κεφάλι με κάγκελα να περικλείνουν ένα φυλακισμένο, που είναι φυσικά το ίδιο άτομο. Ο Τοντ έγραψε ότι αυτός ο πίνακας αντιπροσωπεύει ‘και τα δύο, το φυλακισμένο σώμα και το μυαλο… Ο αιχμάλωτος συμβολίζει τα εμπόδια ή τους περιορισμούς του μυαλού, που εμποδίζουν τους ανθρώπους να σκέφτοναι έξω από τα φυσικά τους όρια. Στόχος του συστήματος των φυλακών είναι να κάνει τους ανθρώπους ανίκανους να σκεφτούν τι γίνεται πέρα από τα όρια του χώρου που τους δίνεται’. Αυτό καθιστά και την επιβολή ορίων ως την πρωτογενή εργασία της φυλακής, όπου όταν ο κρατούμενος ταυτίσει τα όρια της σκέψης του με τα όρια της φυλακής, ξεκινά μια διαδικασία αυτο-φυλάκισης του μυαλού του.
Όλοι οι κρατούμενοι βρίσκουν τον εαυτό τους να έχει συνηθίσει αυτά τα όρια της απομόνωσης, όσον αφορά την επικοινωνία τους με τους συγκρατούμενους τους και με την αποκοπή τους από τον έξω κόσμο. Οι φυλακισμένοι στην απομόνωση των κελιών υψίστης ασφαλείας, λόγω των μεγάλων περιόδων χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή, αναπτύσσουν μια παραμορφωμένη αντίληψη των ορίων αυτών, που θα τους δυσκολέψει αργότερα στην επικοινωνία με άλλους ανθρώπους. Ο ψυχολόγος Κρεγκ Χέινυ τονίζει πως η σχέση απόλυτης εξάρτησης που προωθείται στο περιβάλλον υψίστης ασφαλείας, έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία λήψης πρωτοβουλίας ή της εξάσκησης αυτοελέγχου σε φυσιολογικές κοινωνικές καταστάσεις. Ωστόσο, ακόμα και οι κρατούμενοι που δεν παρουσίαζαν συμπώματα που να υποδεικνύουν τη χειροτέρευση της ψυχικής τους υγείας ενώ βρίσκονταν στην απομόνωση, υποφέρουν από καταστρεπτικές συνέπειες στην ψυχολογία τους. Κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων, κρατούμενοι έκαναν λόγο για ψυχαναγκαστικούς και βίαιους συλλογισμούς. Ένας άντρας είπε ότι ‘Όλη μέρα σκεφτόμουν να σκοτώσω κάποιον άνθρωπο, να σκοτώσω την οικογένειά του και τέτοια΄. Η απομόνωση, η εξάρτηση και η απρόσωπη διαχείρηση της καθημερινότητάς τους, ήταν παράγοντες που όπως δήλωσαν οι κρατούμενοι συντέλεσαν στην οργή που ένιωθαν.
Παράπλευρες απώλειες
Στο σχέδιο με τον τίτλο ‘παράπλευρες απώλειες΄ βλέπουμε το περίγραμμα του σώματος ενός φυλακισμένου άντρα, που εμφανίζεται να προσπαθεί να αγκαλιάσει ένα παιδί. Ενώ το άμεσο μήνυμα του πίνακα είναι ότι η φυλάκιση ενός πατέρα μπορεί να βλάψει το παιδί του, υπάρχει και ένα συμβολικό νόημα που κρύβεται πίσω από την εικόνα. Οι παράπλευρες απώλειες, είναι οι πολλές συνέπειες της επέκτασης των φυλακών, όπως η εξάπλωση του HIV και της ηπατίτιδας στους κρατουμένους, η καταστροφή των κοινοτήτων που βλέπουν ολόκληρες γενιές νέων ανθρώπων τους να φυλακίζεται και οι συνέπειες της φυλακής που ακολουθούν για μια ζωή πρώην κρατουμένους. Ο Μαρκ Μάουερ και η Μίντια Τσέσνι-Λιντ, έγραψαν ότι ‘αντί να διερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο οι οικογενειες ή οι κοινότητες των κρατουμένων αποτελούν μέσα κοινωνικής συνοχής και κοινών αξιών του έξω κόσμου με τον κρατούμενο, η πολιτική που περιστρέφεται γύρω από την ποινική δικαιοσύνη, εφαρμόζει μια αντιδραστική και αυξανόμενα τιμωριτική προσέγγιση, για την επίλυση μιας ουσιαστικά κοινωνικής σύγκρουσης’. Το αποτέλεσμα δεν περιορίζεται μόνο στις συνέπειες της μαζικής φυλάκισης για τους κρατουμένους, τις οικογένειές τους και το κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά και στην σπατάληση πόρων, ενέργειας και δημιουργικής σκέψης που θα μπορούσαν να διατεθούν για να βρεθούν διαφορετικές λύσεις.
Στην περίπτωση φυλακών υψίστης ασφαλείας, οι συνέπειες αφορούν πρώτα τις οικογένειες των κρατουμένων, των οποίων οι επισκεψεις μπορεί να γίνονται σε πολύ αυστηρά πλαίσια και που επιτρέπεται να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα μόνο μέσα από ένα χοντρό κομμάτι από διαφανές πλαστικό. Κάποιοι μακροχρόνια κρατούμενοι λένε ότι πλέον δεν θέλουν οι οικογένειες τους να τους βλέπουν υπό αυτές τις συνθήκες- κάτι που ενισχύεται από την επισκίαση της πατρικής φιγούρας με μαυρο χρώμα στο σχέδιο του Τοντ- και σταδιακά αποκόπτωνται από τις οικογένειές τους ολοκληρωτικά. Οι συνέπειες όμως αφορούν και τους δεσμοφύλακες, πολλοί από τους οποίους κατάγονται από την επαρχία και μαθαίνουν ένα αναισθητοποιημένα μηχανιστικό, απρόσωπο, και μελλοντικά αποκτηνωτικό επάγγελμα. Κάποιοι εργαζόμενοι στις φυλακές μπορεί να καταφέρουν να αποφύγουν αυτές τις συνέπειες, αλλά πολλοί αναπτύσσουν μια έντονα τιμωρητική συμπεριφορα, που σταδιακά διεισδύει στην προσωπική και κοινωνική τους ζωή, αντιμετωπίζοντας με αυτό τον τρόπο τις οικογένειες και το κοινωνικό τους περιβάλλον. Επιπρόσθετα, η κοινωνία επηρεάζεται έντονα από την εισαγωγή πρώην κρατουμένων πίσω στις κοινότητες, οι οποίοι έχοντας χάσει τις κοιινωνικές δεξιότητες και τον αυτο-έλεγχο που είχαν πριν αναγκαστούν να πάνε στη φυλακή, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ψυχικά αλλοιωμένοι σε σημείο, που τίποτα πλέον δεν μπορεί να γίνει.
Οι ζωγραφιές του Τοντ, εκφράζουν μια άλλη, πιο μεγάλη ιστορία. Μέχρι ποιό σημείο, οι εικόνες αυτές που αντικατοπτρίζουν την ψυχοπαθολογία στις φυλακές, απεικονίζουν και ‘εμάς’, που δεν είμαστε σε άμεση επαφή με αυτό το ίδρυμα; Αυτές οι εικόνες εισηγούνται ότι σε μια χώρα που στηρίζει το μεγαλύτερο δίκτυο φυλακών στον κόσμο, οι φυλακές έχουν ενσωματωθεί στο συλλογικό τρόπο σκέψης. Η μαζική παρουσία των φυλακών ως λύση στα κοινωνικά προβλήματα, καθορίζει τα ορια του τι θεωρούμε εφικτό, περιορίζοντας τις επιλογές όχι μόνο για τους κρατουμένους, τις οικογένειές και τις κοινότητές τους, αλλά και για εμάς που βρισκόμαστε έξω, φανταζόμενοι πως βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη ζωή ΄μέσα΄.
(Σημείωση δική μου: Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας είναι ένα απάνθρωπο πείραμα, τα αποτελέσματα του οποίου είναι ευρέως γνωστά, όπου πειραματόζωο είναι ο άνθρωπος. Δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στις υποθέσεις της φαρμακοβιομηχανίας, που στην Αμερική πλέον έχει βρει το πειραματόζωό της στο πρόσωπο κρατουμένων στις φυλακές υψίστης ασφαλείας (χάρηκαν και οι ‘ζωόφιλοι΄ που δεν χρησιμοποιούνται πλέον κουνέλια). Αλλά, στην επανεκίνηση της χρήσης αυτού του συστήματος φυλακών ενώ υπάρχουν στοιχεία από 100 χρόνια πριν που καταδικάζουν τη χρήση του. Δεν τους φτάνει που έχουν ωθήσει τον κόσμο στις αυτοκτονίες, έχουν προκαλέσει το θάνατο από έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τώρα αποζητούν την πρόκληση μόνιμων ψυχικών διαταραχών, με αργό και βασανιστικό ρυθμό που θα διαρκεί για χρόνια ολόκληρα, λες και η στέρηση της ελευθερίας δεν είναι αρκετα βασανιστική. Πώς θα αντέξουν αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα? Ήδη γνωρίζουμε πως ανα τρεις κρατούμενους σε απομόνωση υπάρχουν δύο incidents απόπειρας αυτοκτονίας ή self-harming. Αυτή η σαδιστική πολιτική που με τόση ένταση θέλουν να περάσουν δείχνει το επίπεδο της δικής τους ψυχικής αρρώστειας και διαστροφής, που φτάνουν στο σημείο να τη βαφτίζουν ‘πολιτική’) ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ
