Χθες έμαθα ότι μία γυναίκα 40 ετών πέθανε επειδή δεν είχε πλέον χρήματα για τα χάπια που έπρεπε να παίρνει, λόγω υπέρτασης.
Μία μητέρα 2 παιδιών τα οποία θα μείνουν πλέον ορφανά. Παιδιά που θα μεγαλώσουν ξέροντας ότι η μητέρα τους πέθανε επειδή ήταν υπουργός υγείας ο μόνο_οι_καρκινοπαθείς_στο_τελευταίο_στάδιο_είναι_επείγουσες_περιπτώσεις_Γεωργιάδης.
Κι αν κάποτε τα παιδιά της φτάσουν να χειροδικήσουν κατά το παράδειγμα του υιού Μπαλτάκου, ελπίζω να κατανοήσει το θυμό τους ο υπουργός, μιας και αυτά χάσανε τη μητέρα τους, δεν χάσανε απλά μια θέση εξουσίας.
Μία γυναίκα την οποία το κράτος θεωρούσε ότι είναι παραγωγική για άλλα 27 χρόνια (στα 67 θα έπαιρνε σύνταξη). Που, σύμφωνα με τις στατιστικές, θα ζούσε μια φυσιολογική ζωή ως τα 80 της, θα μεγάλωνε παιδιά, θα πλήρωνε φόρους και εισφορές, θα ήταν καλός πολίτης.
Αυτή η γυναίκα έχασε τη μισή ζωή της, πέθανε 40 χρόνια νωρίτερα, επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι πρέπει να θυσιαστεί για το μνημόνιο. Για να σωθούν μερικές τράπεζες, μερικοί μεγαλοεπιχειρηματίες, μερικές ισοτιμίες.
Τη θυσιάσανε για να βγει το λεγόμενο “πρωτογενές πλεόνασμα”. Όχι σχηματικά, λογοτεχνικά. Τη θυσιάσανε κυριολεκτικά. Σαν τότε που σε πήγαινε κάποιος στο βωμό, με το μαχαίρι. Έτσι, την οδήγησαν στο βωμό.
Το μαχαίρι το κρατούσε ο υπουργός υγείας και της το έμπηξε στην καρδιά όταν υπέγραφε εντολές που της στερούσαν τη δωρεάν είσοδο στο νοσοκομείο και την περίθαλψη που έπρεπε να έχει. Και μαζί του, όλοι αυτοί που ψηφίζουν κάθε φορά υπέρ μνημονίων, δίνοντας στον υπουργό το δικαίωμα να συνεχίζει το δολοφονικό έργο του.
Μήπως είδατε κανέναν εξ αυτών να λέει “μήπως να μην χαρίσουμε τα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ πρόστιμα του Βαρδινογιάννη και να μην επιτρέπουμε τη λαθρεμπορία καυσίμων του Μελισσανίδη χάνοντας πολλά εκατομμύρια φόρων, μήπως να μην επωμισθούμε τα 240 εκ. ευρώ χρεών του Μεγάρου Μουσικής, να μην ξεπουλήσουμε τον ΟΠΑΠ για κέρδη 3 ετών, να μην κάνουμε λαμογιά για να ξεφορτωθεί τη Γιούρομπανκ ο Λάτσης, να μη χρεώσουμε τους φορολογούμενους με 9 δις για τη διάσωση της πρώην τράπεζας του Λάτση κ.ο.κ. και να διαθέσουμε ένα ποσό για να έχουν ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη όλοι οι πολίτες της χώρας, ειδικά τώρα που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη”;;
Εγώ δεν το άκουσα απ’ όσους ψηφίζανε κατά συρροή “ναι σε όλα” ή “ναι, για τελευταία φορά”.
Πάει λοιπόν αυτή. Τη χάσαμε, 40 ετών, μητέρα δύο παιδιών.
Δυστυχώς, δεν θα είναι η μοναδική. Θα χάσουμε πολλούς ακόμα, πολύ πριν την ώρα τους.
Ανθρώπους που δεν αυτοκτόνησαν επειδή δεν άντεχαν άλλο, αλλά που τους δολοφόνησε με τα ίδια του τα χέρια το σύστημα και αυτοί που το εκπροσωπούν.
Αρκεί να διαβάσει κανείς την ανακοίνωση των εργαζομένων του Αγίου Σάββα, του μεγαλύτερου αντικαρκινικού νοσοκομείο της χώρας, για να καταλάβει τί συμβαίνει στο χώρο της υγείας.
Ελπίζω να μην έχετε περάσει ποτέ από εκεί. Αλλά εάν έχετε περάσει, έχετε δει τί θα πει ανθρώπινος πόνος, κάθε ηλικίας και κάθε προέλευσης.
Έτσι, με αποδεκατισμένες τις δομές υγείας, θα φύγουν πολλοί ακόμα πριν την ώρα τους.
Δολοφονημένοι, στο βωμό του μνημονίου.
Είναι πλέον θέμα επιβίωσης.
Ή εμείς, ή αυτοί.
