Το κείμενο-μπροσούρα με τίτλο ΑΛΦΑ υπό το μηδέν-νέμεσις και “νέα αναρχία” είναι “μια προσπάθεια ανάλυσης της «νέας αναρχίας», υπό το πλαίσιο της κοινωνικής ψυχολογίας και της ψυχοδυναμικής προσέγγισης” όπως αναφέρει ο συγγραφέας του Αργύρης Αργυριάδης, στην εισαγωγή της μπροσούρας .
Ακολουθεί η εισαγωγή και τα δυο πρώτα κεφάλαια της μπροσούρας. Θα βρείτε ολόκληρο το κείμενο στο Scribd:Άλφα υπό το μηδέν
f.
Εισαγωγή
Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί εντός του Αναρχικού – Αντιεξουσιαστικού «χώρου» (ας μου επιτραπεί αυτή η έκφραση) μια στροφή προς τον αντικοινωνισμό, τον ατομικισμό, τον μηδενισμό, ενάντια στον πολιτισμό και έναν ιδιότυπο πρωτογονισμό, η οποία δεν είναι απλά μετεξέλιξη του lifestyle αναρχισμού όπως το είχε περιγράψει ο Μάραιη Μπούκτσιν παλαιότερα, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Με δράσεις πιο «επιθετικές» πιο «ακτιβιστικές» στην ουσία αυτού που περιγράφουν ως τερορισμό οι υποστηρικτές αυτής της «τάσης» (ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη ως ερμηνευτικό εργαλείο) οργανώνονται σε άτυπες ομοσπονδίες και χρησιμοποιούν την τεχνολογία και τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας που αρκετά συχνά εχθρεύονται για να υλοποιήσουν συνολικά σχέδια δράσης με ονόματα όπως φοίνικας ή Νέμεσις, όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Στον προσδιορισμό της δράσης τους χρησιμοποιούν αρκετά νέους ή διαφορετικούς λεκτικούς σχηματισμούς για να καταδείξουν ότι εδώ συμβαίνει κάτι καινούργιο (π.χ. νέομηδενιστικοαντάρτικο, αναρχομηδενιστικός τερορισμός κ.λπ.) όχι μόνο από τους ενεργούς φορείς αυτής της τάσης που θα αποκαλούμε στο εξής ως «νέα αναρχία» αλλά και από τους συμπαθούντες σε αυτήν κατά τον διάλογο εντός των μέσων αντιπληροφόρησης.
Εδώ η εκφορά του λόγου υποστήριξης της «νέας αναρχίας» έρχεται σε έντονη διαμάχη με τους αναρχικούς των διαφόρων τάσεων που συγκροτούν την υφιστάμενη αναρχία και ειδικά με όσους δεν συμφωνούν και δεν επικροτούν αυτήν τη νέα συνθήκη. Το πάθος και η ενδοτικότητα είναι πολύ έντονη και από τις δυο πλευρές. Η μία απορρίπτει την άλλη για τους δικούς της λόγους, αλλά το βασικό επιχείρημα είναι η αποστροφή ενάντια στην κοινωνία όπως επίσης τα μέσα πάνω από τους σκοπούς ως δυο βασικά χαρακτηριστικά αυτού που προσδιορίζουμε ως «νέα αναρχία».
Σίγουρα, στο σύγχρονο περιβάλλον, οι νέες διαστάσεις που λαμβάνει αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλούσαμε ως μητροπολιτική βία, δεν εξαντλούνται σε μία και μόνο ανάλυση, χαρακτηρίζονται όμως από ένα ατέρμονο εξτρεμιστικό πάθος. Πρόκειται για μια γλώσσα δυσανάγνωστη που ξενίζει αρκετά τον πολιτικό ορθολογισμό του Κοινωνικού Αναρχισμού. Γίνεται σαφές ότι οι πρόδρομοι αυτής της γλώσσας δεν ανήκουν στη σκέψη ή στις παραδόσεις της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ριζοσπαστικής ισότητας. Σε αυτό συμβάλλει η επίκληση στον Στίρνερ, η προτίμηση στον Νίτσε, στον Ναβατόρε και άλλους που εμπνέουν τον νεοαναρχοατομικιστικό μηδενισμό. Ποιες είναι όμως οι βαθύτερες αιτίες αυτής της πολύ αμφιλεγόμενης επαναστατικής κληρονομιάς στις σημερινές συνθήκες; Σίγουρα η απλή καταδίκη αποτελεί την πιο εύκολη ρητορική. Ακόμα και η πιο άγρια, οργισμένη έκφραση κάτι θέλει να πει, στέλνει ένα μήνυμα μέσα από την απόγνωση, τον ελιτισμό ή τον αντικοινωνικό απομονωτισμό της, τραβά την προσοχή για να δηλώσει παρουσία, να πάψει να είναι αόρατη. Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η έλλειψη νοήματος, ακόμα και η πιο μικρή δράση ενάντια στο υπάρχον αποτελεί πράξη αντίστασης. Το πόσο απελευθερωτικά καινοτόμα είναι αποτελεί το κέντρο της συζήτησης.
Quidquid latine dictum sit, altum videtur*
«*Ό,τι λέγεται στα λατινικά φαίνεται βαθυστόχαστο», για να μεταφράσουμε την επικεφαλίδα. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς και για το ακατανόητο. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ο νεοαναρχικός λόγος είναι δύσκολος και ακατάληπτος για τον εξωτερικό παρατηρητή. “Ξαναβάζουμε κριτικά στο τραπέζι τις ιδεολογικές αγκυλώσεις περί σεβασμού της ανθρώπινης ζωής (ακόμα και των εχθρών), που διακατέχουν ορισμένους πυρήνες της ALF διεθνώς, με σκοπό να τις καταργήσουμε”.
Άραγε τι μπορεί να καταλάβει κάποιος από μια τέτοια δήλωση; Όχι μόνο για το περιεχόμενό της, όσο για την εγγύτητα αυτών που το γράφουν. Είναι εχθροί του ή φίλοι του; Μπορεί να συμμαχήσει μαζί τους και με ποιον τρόπο για να μην κινδυνεύει; Το καθοριστικό ζητούμενο είναι να κατανοήσομε πιο είναι το ψυχοπολιτικό ισοζύγιο των συντακτών σε σχέση με αυτό που θέλουν να καταργήσουν. Αυτό που βγαίνει ξεκάθαρα είναι ο πόλεμος εναντίον όλων, και δεν υπάρχουν ούτε εξαιρέσεις, ούτε συμπάθειες στη διεξαγωγή του. Νέμεση: Η τιμωρία που επιβάλλεται από μία ανώτερη δύναμη σε όποιον παραβαίνει τους ηθικούς νόμους, η θεία δίκη.
Σίγουρα η συνεχής επίθεση του καπιταλισμού και η οπισθοχώρηση των μαζικών κοινωνικών κινημάτων οδήγησαν σε ολέθριες επιλογές. Η αποσταθεροποίηση της κοινωνίας, έκανε την ζωή κενή χωρίς νόημα, υποβάλλοντας διαρκώς τους ανθρώπους στον εξευτελισμό κάνοντας την ίδια την επιβίωση μια ανταγωνιστική διαδικασία. Αυτό ισχύει είτε είσαι κοινωνικός, ατομικιστής ή ακόμα και αντικοινωνικός υποστηρικτής της «νέας αναρχίας», όπως και αν δεν είσαι τίποτα από αυτά, εφόσον ζεις στο δεδομένο κοινωνικό ιστορικό πλαίσιο.
Το σημερινό διεθνές οικονομικό σύστημα αν και βρίσκεται σε μια γενικότερη δομική κρίση, περισσότερο έχει την δυνατότητα να επιβιώσει και να επιβληθεί παρά να καταρρεύσει αν δεν σπάσουν οι υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις. Πώς θα σκιαγραφούσαν λοιπόν, τον τρόπο δράσης κατά αυτής της μορφής της κοινωνίας;
Μακριά από ρομαντικές ιδέες και ικεσίες, το νέο αναρχικό αντάρτικο προσδιορίζει τον εαυτό του και τη δράση του ως την τέχνη του εφικτού. Με βάση αυτή αλλά και όχι μόνο, γίνεται το σημείο συνάντησης των αναρχοατομικιστικομηδενιστών με τους αντιπολιτισμικούς, τους οικοαναρχικούς, κ.ο.κ.
Εκμηδενίζοντας το «Α»
Σίγουρα στο μυαλό των υποστηριχτών της «νέας αναρχίας» η αναρχία είναι και παραμένει τάξη, όχι όμως με την έννοια που την έθεσε ο Προυντόν και οι άλλοι θεωρητικοί του κλασικού «παλαιού αναρχισμού», αλλά ως «φυσική» τάξη, χάος και εντροπία.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε και προπαντός να κατανοήσουμε την ιδιότυπη ψυχολογία της «νέας αναρχίας». Πιστεύω ότι η ανάλυση πάνω στην ψυχολογία του νεοαναρχομηδενιστικού φαινομένου θα μας βοηθήσει και στην κατανόηση των προβλημάτων της σύγχρονης μητροπολιτικής κατάστασης γενικότερα, διότι, όσο και αν το επικαλούνται, κατ’ ουσία δεν είναι αποκομμένοι από την κοινωνία και την δυναμικά επιτελεστική δυνατότητα της εξουσίας να δημιουργεί και να κατασκευάζει το νόημα και την ιδεολογία τόσο στους υπηκόους όσο και στους αντιπάλους της. Η επίκληση ενάντια στην ετερονομία δεν αποτελεί για το άτομο βεβαιότητα ότι οδηγεί στο αυτεξούσιο.
Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, ο Αναρχισμός πρακτικά αποτελούσε μέρος του ευρύτερου σοσιαλιστικού ανταγωνιστικού κινήματος με πιο μεγάλη απήχηση στα τμήματα του κοινωνικού αναρχισμού όπως ο αναρχοσυνδικαλισμός και οι αναρχοκομουνιστές. Σήμερα ο αναρχικός χώρος είναι τόσο πολύμορφος και διασπασμένος και το ποιος μπορεί να αποκαλείται αναρχικός αμφισβητείται ένθεν και εκείθεν ανάλογα την περίπτωση, τη δράση και το περιεχόμενο αυτής από κάθε πλευρά. Ένα είναι το σίγουρο, ότι η «νέα αναρχία» επιδιώκει την απόσπασή της από το παλαιό πολύμορφο μωσαϊκό του υφιστάμενου αναρχικού «χώρου» που δεν τους θεωρεί αποτελεσματικούς, όσο δε αυτούς που παραμένουν εντός της ιδεολογικής αφήγησης του κοινωνικού αναρχισμού ή αναρχοσυνδικαλισμού ως βασικούς πυλώνες του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού, αυτούς τους θεωρεί πεθαμένους – ξεπερασμένους ακόμα και εχθρούς. Τόσο που προσδιορίζουν ότι δεν θέλουν αλληλεγγύη από όσους δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους. Αυτή είναι και η διαπίστωση της «νέας αναρχίας» ως ομάδα αρνητικής αναφοράς σε σχέση με τον υφιστάμενο αναρχικό «χώρο».
Στην παρούσα εργασία, όταν μιλάμε για την «νέα αναρχία» θα αναφερόμαστε κυρίως στην μηδενιστική, ατομικιστική, ενάντια στον πολιτισμό, αντιτεχνολογική, πρωτογονιστική, αντικοινωνιστική, οικοαναρχική τάση (χρησιμοποιώ τον όρο τάση με το κοινωνιολογικό περιεχόμενο της λέξης). Χωρίς να ξεχνάμε τον εξεγερσιακό Αναρχισμό και το νέο Αντάρτικο πόλης καθώς και την αφορμαλιστική – άτυπη δομή ως τρόπο συγκρότησης των ομάδων της «νέας αναρχίας».
Ακόμη και έτσι όμως, ο χώρος της «νέας αναρχίας» παραμένει αρκετά ασαφής, οπότε θα προσπαθήσουμε να επισημάνουμε και να αναλύσουμε με ένα κατά προσέγγιση τρόπο όσον αφορά την μεθοδολογία. Επιπλέον θα αποφύγουμε τη χρήση της λέξης «σύντροφοι» για τον ευνόητο λόγο να μην τους φέρουμε σε δύσκολη θέση, αλλά ούτε και να εκληφθεί ότι προσπαθούμε να τους ενσωματώσουμε σε κάτι στο οποίο εκείνοι θεωρούν ότι δεν ανήκουν.
Διαβάστε την υπόλοιπη μπροσούρα εδώ
