Η ακτιβίστρια Σέσιλυ Μακμίλλαν του κινήματος Ocuppy Wall Street, κρίθηκε χθες ένοχη για άσκηση βίας κατά αστυνομικού, ενώ το δικαστήριο απέρριψε τα στοιχεία που αποδεικνύουν τη δική της κακοποίηση. Σύμφωνα με τη Λούσι Παρκς, συντονίστρια της καμπάνιας #Justice4Cecily, τα περιστατικά βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης διαδηλωτών από αστυνομικούς στις 17 Μαρτίου του 2012 στη Νέα Υόρκη, ήταν αναρίθμητα. Το άρθρο που ακολουθεί είναι της Μόλυ Νέφελ και δημοσιεύθηκε στη Guardian.
Η επιλεκτική αναδημοσίευση των γεγονότων αντικατοπτρίζει την πιο κοινή αφήγηση του κινήματος της Ocuppy Wall Street – και το πώς μια ακτιβίστρια μπορεί να περάσει 7 χρόνια μέσα στη φυλακή ενώ οι αστυνομικοί του Α.Τ Νέας Υόρκης κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Η ετυμηγορία στη μεγαλύτερη ποινική υπόθεση που αφορά το κίνημα Occuppy Wall Street, αυτή της Σέσιλυ Μακμίλλαν, ανακοινώθηκε χθες το απόγευμα. Όσο ενοχλητικό κι αν είναι το ότι βρέθηκε ένοχη κακουργήματος για επίθεση ενάντια στον αστυνομικό Γκράντλεϊ Μπόβελ, οι συνθήκες μέσα στο δικαστήριο αποκρυσταλλώνουν μια πραγματικότητα που ενοχλεί ακόμα περισσότερο- αυτή της αποδοχής της αστυνομικής βίας ως κάτι φυσιολογικό, των δυσανάλογων ποινών (η Μακμίλλαν αντιμετωπίζει εως και 7 χρόνια στη φυλακή) και ενός ποινικού συστήματος που βασίζεται στα πάντα εκτός από τη δικαιοσύνη. Παρόλο που αυτά δεν είναι κάτι νέο για τις κοινότητες της Νέας Υόρκης που χαρακτηρίζονται από υπερ-αστυνόμευση, αυτό που έγινε στην υπόθεση Μακμίλλαν αποκαλύπτει τη δύναμη και την ανεξέλεγκτη φύση της μαζικής αστυνομικής καταστολής ενάντια στους ανθρώπους που έχει υποχρέωση να προστατεύει.
Η Μακμίλλαν ήταν μία από τους εβδομήντα περίπου συλληφθέντες της 17ης Μαρτίου του 2012. Η ίδια, όπως και εκατοντάδες άλλοι ακτιβιστές, μαζί με δημοσιογράφους σαν κι εμένα, μαζευτήκαμε στο πάρκο Ζακόττι για την επέτειο των έξι μηνών από την αφετηρία του κινήματος Occuppy Wall Street. Είχαν περάσει τέσσερις μήνες μετά έκδίωξη των ακτιβιστών που είχαν κατασκηνώσει στο πάρκο, που έληξε με μαζικές και βίαιες συλλήψεις.
΄Οταν η αστυνομία μπήκε μέσα στο πάρκο εκείνη τη νύχτα μαζικά και κρατώντας γκλομπ, για να συλλάβουν ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που διαδήλωναν ειρηνικά, το χάος που δημιουγήθηκε ήταν τρομακτικό. Ο αστυνομικός, ισχυρίστηκε ότι η Μακμίλλαν τον κτύπησε με τον αγκώνα της στο πρόσωπο κατά τη σύλληψή της. Η Μακμίλλαν και η ομάδα υπεράσπισής της ισχυρίζεται ο Μπόβελ βρισκόταν πίσω της και όταν την άρπαξε βάζοντας το χέρι του στο στήθος της, την ανάγκασε να αντιδράσει ενστικτωδώς.
Αλλά οι ένορκοι δεν έμαθαν τίποτα για τη βία που έλαβε χώρα εκείνη τη νύχτα στο πάρκο. Δεν άκουσαν τίποτα για όλα όσα έγιναν στις 25 Νοεμβρίου του 2011, όταν εκδιώχθηκαν για πρώτη φορά οι διαδηλωτές από το πάρκο, αφού δεν είχε επιτραπεί να γίνει λόγος μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου για την αστυνομική βία που υπέστησαν οι διαδηλωτές . Η αφήγηση που άκουσαν οι ένορκοι ήταν αυστηρά ελεγχόμενη από το δικαστή -και ο δικαστής Ρόναλντ Ζουάιμπελ σταθερά υπογράμμισε ότι οι συνθήκες στο πάρκο εκείνη τη νύχτα δεν έχουν καμία σχέση με την υπόθεση.
Κατά τη διάρκεια της δίκης, όλα τα τεκμήρια θεωρήθηκαν ύποπτα, οι μαρτυρίες των αστυνομικών όμως αλάνθαστες, δίνοντάς τους μεγαλύτερο κύρος. Παρά τις φωτογραφίες που δείχνουν το μελανιασμένο σώμα της κατηγορούμενης, ο εισαγγελέας αμφισβήτησε τους ισχυρισμούς της για άσκηση σωματικής βίας από την αστυνομία, ενώ παράλληλα ο αστυνομικός Μπόβελ, περιγράφοντας πώς τραυματίστηκε από την Μακμίλλαν στην κατάθεσή του, έδειξε επανηλημμένα το λάθος μάτι απ’ αυτό που είχε ισχυριστεί ότι τραυματίστηκε. Ο δικαστής έκρινε, πως το τεκμηριωμένο ιστορικό βίαιης συμπεριφοράς του συγκεκριμένου αστυνομικού αλλά και οι ισχυρισμοί από άλλα άτομα για τη βιαιη συμπεριφορά του εκείνη τη νύχτα, είναι άσχετα με την υπόθεση.
Για τους ενόρκους, τα εκατοντάδες γκλομπ, κράνη, γροθιές και χειροπέδες ήταν αόρατα, μετατρέποντας τον αγκώνα της Μακμίλλαν στο πιο επικίνδυνο όπλο στο πάρκο Ζακόττι εκείνη τη νύχτα.
Τα γεγονότα εκείνης της νύχτας παρουσιάστηκαν επιλεκτικά απεικονίζοντας τη γενικότερη αντίληψη για το τι ήταν το Occupy Wall Street. Η βία που ασκήθηκε από τους αστυνομικούς του Α.Τ. Νέας Υόρκης, όχι μόνο κατέληξε να θεωρηθεί ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αλλά και δικαιολογημένο – σε τέτοιο σημείο που δεν αξίζει καν να το αναφέρει κανείς.
Μετά το άδιασμα του πάρκου εκείνη τη νύχτα, πολλοί που απέφυγαν τη σύλληψη ξεκίνησαν αυθόρμητα μια πορεία, κατά τη διάρκεια της οποίας μια ομάδα αστυνομικών επιτιθέμενοι σε ένα φοιτητή ιατρικής που συμμετείχε στην πορεία, χτύπησαν το κεφάλι του πάνω στο τζάμι μιας γυάλινης πόρτας. Ήταν η μόνη στιγμή κατά τη διάρκεια του κινήματος στη Νέα Υόρκη που έσπασε κάποιο τζάμι ( Σημ. αναφέρεται στο broken windows theory, τη θεωρία για την εγκληματικότητα της εργατικής τάξης που χρειάζεται καταστολή).
Ακόμα, ο κόσμος θυμάται τους διαδηλωτές να φέρνουν την καταστροφή και να προκαλούν το χάος. Ήταν η Σέσιλυ Μακμίλλαν που παραπέμφθηκε σε δίκη και όχι ο Μπόβελ ή οποιοσδήποτε από τους συναδέλφους του- παρόλο που οι χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο προσδίδουν αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι διαδηλωτές, δημοσιογράφοι και νομικοί παρατηρητές σπρώχτηκαν, κτυπήθηκαν με μπουνιές και κλωτσιές, ρίχτηκαν στο έδαφος και χτυπήθηκαν στο κεφάλι. Αυτή η νοοτροπία όμως, φάνηκε και κατά τη διάρκεια επιλογής ενόρκων, όπου ο ένας μετά τον άλλο ένορκο αποκλείονταν λόγω καθαρής προκατάληψης ενάντια στο Occupy και στους ανθρώπους που συμμετείχαν σε αυτό.
Είναι αδύνατο να γίνει κατανοητή ολόκληρη η ιστορία από μία μόνο φωτογραφία, ακόμα κι αν είναι αυτή που δείχνει τον τραυματισμό της Μακμίλλαν. Αλλά αυτό ακριβώς ζήτησαν από τους ενόρκους σε αυτή την υπόθεση. Τους έδειξαν μια ζουμαρισμένη φωτογραφία του αγκώνα της Μακμίλλαν στο πρόσωπο του Μποβελ και τους ζήτησαν να αποφασίσουν ποιός από τους δύο ήταν βίαιος. Ο δικαστής και ο εισαγγελέας δεν επέτρεψαν να παρουσιαστεί η φωτογραφία χωρίς μεγέθυνση.
Μ’ αυτό τον τρόπο παρουσιάζεται η αστυνομική βία στο κοινό κάθε μέρα, αν γίνει καθόλου λόγος γι’ αυτή: ένας θυμωμένος αστυνομικός, η αμφιλεγόμενη δράση ενός διαδηλωτή, ένας επίτροπος της αστυνομίας που λέει ότι η αστυνομική βία δεν είναι κάτι νέο. Γι’ αυτό και το #myNYPD σόκαρε αρκετά ώστε να γραφτούν άρθρα γι’ αυτό στις εφημερίδες- γιατί δεν ήταν απλά ένας τραυματίας που θυματοποιήθηκε από ένα αστυνομικό με ιστορικό βίαιης συμπεριφοράς. Αντίθετα, τα θύματα της αστυνομίας, το ένα μετά το άλλο, δημιούργησαν ένα κολλάζ που απεικόνιζε ξεκάθαρα τον τεράστιο βαθμό αστυνομικής βίας, που ο περισσότερος κόσμος στην Αμερική έχει απλά αποδεχτεί.
Πηγή Guardian http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/may/05/cecily-mcmillan-occupy-guilty-police-violence
Συνέντευξη της συγγραφέως του άρθρου και της Λουσι Παρκς
http://live.huffingtonpost.com/r/segment/occupy-wall-street-activist-cecily-mcmillan-guilty/5367e5bcfe34448f9c00051f
Η λάθος αναφορά του αστυνομικού στο μάτι που χτυπήθηκε
http://www.nydailynews.com/new-york/nyc-crime/elbowed-eye-occupy-protester-cited-wrong-eye-article-1.1761842
