Η ανοχή της κοινωνίας προς τις προκαταλήψεις είναι πραγματικά πρωτότυπη. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη μάζα ανθρώπων που δε μπορούν να ακούσουν η να αφουγκραστούν μια αντίθετη άποψη με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούν αμυντικές τακτικές ούτως ώστε να μην ακούσουν τη κοσμοθεωρία σου. Η λογική είναι ένα πράγμα που υπάρχει παντού και όχι επιλεκτικά.
Οι αμφιβολίες των ανθρώπων πολλές φορές μεταφράζονται σαν δοκιμασίες από μια “ανώτερη δύναμη” (όρος που χρησιμοποιείτε όταν τα επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξης του θεου, αρχίζουν και χωλαίνουν) με σκοπό να μη μπαίνουν στη διαδικασία της ελεύθερης σκέψης. Αυτό μας κάνει ευάλωτους ως προς τους εαυτούς μας πρώτα απ’όλα και μετά προς τους υπόλοιπους. Οι αποδείξεις δεν υπάρχουν, πολλά πράγματα έχουν καταρριφθεί και όμως ακόμα και τώρα υφίστανται μεσαιωνικές καταστάσεις και άνθρωποι μαραζωμένοι και παγιδευμένοι στο σκοταδισμό της θρησκείας.
Ο φόβος και η επιβολή είναι μεγάλο όπλο στα χέρια ενός ικανού ατόμου με μεγάλη επιρροή στο εξουσιαστικό κομμάτι. Ο λαός μπορεί να ακολουθήσει κάποιον γιατί έχει την ανάγκη να κυβερνάται και να παίρνουν οι άλλοι αποφάσεις για αυτόν. Η “αναρχία” και η “αντισυστημικότητα” εκτελούνται με πάθος στο καναπέ με την όποια ανάγκη αντίδρασης να μηδενίζεται χαρη στο πλάνο του Μεγαλοδύναμου Θεού. Φράσεις όπως “Έχει ο Θεός”, “Κάθε εμπόδιο για καλό”, “Ο Θεός θα μας ανταμείψει” και άλλα παρεμφερή, δε κάνουν τίποτα άλλο παρά να απαλύνουν υποκριτικά έναν πόνο με τον οποίο ο άνθρωπος δε μπορει να συμβιβαστεί. Παραδείγματος χάρη, όταν πεθαίνει ένας πολύ κοντινός μας άνθρωπος μέσα μας υπάρχει η ελπίδα πως κάποτε θα τον ξαναδούμε και αυτό είναι από μόνο του μεγάλη παρηγοριά στην οποία ο μέντορας είναι η Εκκλησία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δε μπορούν να καταλάβουν έννοιες όπως “τυχαιότητα”, “σύμπτωση”, “λογική”, “πραγματικότητα”. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος δεν γίνεται τίποτα παραπάνω από σκόνη και λίπασμα για το χώμα. Είναι σκληρό το ξέρω και ίσως και απάνθρωπο μα δυστυχώς είναι μια αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Το να υποκρίνομαι πως κάποτε θα τον δω μου δίνει μια ψεύτικη παρηγοριά η οποία ναι μεν στη κατάσταση που είμαι θα μου δώσει δύναμη αλλά απ’την άλλη μήπως όλο αυτό είναι μια υποκρισία στον ίδιο μου τον εαυτό;
Έχω συζητήσει πολλές φορές αυτό το θέμα και πάντα υπήρχε ένταση και εκνευρισμός. Ίσως να φταίω και γω για αυτό καθώς είμαι οξύθυμος αλλά αυτό δε σημαίνει πως οι άλλοι ήταν και… Παναγίες. Να σέβεσαι τα πιστεύω του άλλου λένε και αυτό είναι σεβαστό όταν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν έχουν αντίκτυπο στους μηχανισμούς της κοινωνίας. Σε ολόκληρο το πολιτικό και πολιτισμικό σύστημα υπάρχει η θρησκεία είτε έμμεσα είτε άμμεσα.
Η ίδια υπόσταση της χριστιανικής θρησκείας είναι παράλογη. Οι άνθρωποι πιστεύουν χωρίς καμία εμπάθεια ιστορίες για ομιλούντα φίδια, κιβωτούς που κράτησαν πόσες χιλιάδες διαφορετικά ζώα, ανθρωποθυσίες που τη τελευταία στιγμή τις σταματούσε ο Θεός, θάλασσες να χωρίζονται στα δύο, αναστάσεις πεθαμένων και άλλες λοιπές αμπελοφιλοσοφίες. Μόλις λοιπόν τους πεις πως όλα αυτά είναι φτιαχτά (και ειλικρινά τώρα, σας φένονται λογικά τα παραπάνω;) τρελένονται! Μετά λένε ότι αυτά τα γραψε η εκκλησία… Συγγνώμη ρε παιδιά, εσείς από που μάθατε για τον χριστιανισμό; Μήπως ήρθαν ιεραποστολείς από τα βουνά και σας μόρφωσαν; Τον μάθατε πρώτα απ’όλα από το σχολείο με τα θρησκευτικά. Επίσης η αγία γραφή είναι γεμάτη με μίσος, σεξισμό, ομοφοβία, δολοφονία, σκλαβιά, βιασμούς, γενοκτονίες, θυσίες. Όχι, δεν είναι μεταφορικά όπως πολλοί λένε στον αντίλογο. Η θα τα πάρεις όλα ως αλήθειες η δε θα πιστέψεις τίποτα. Δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής
