Κάποτε σε ένα χωρίο ζούσε μια οικογένεια με δυο γιούς πάνω κάτω στην ίδια ηλικία και οι δύο. Τα αγόρια μεγάλωσαν, έγιναν άντρες και πήγαν στα γειτονικά χωριά να βρούν ο καθένας την τύχη του. Ο ένας λοιπόν ασχολήθηκε με τα χτισίματα και ο άλλος με τις καλλιέργειες. Τα χρόνια περνούσαν τα παιδιά μεγάλωναν αλλά το ίδιο και οι γονείς που γέροι πιά αναρωτιούνταν για την τύχη των αγοριών.
Ένα πρωί λοιπόν ξεκινά ο πατέρας να πάει να τους βρεί. Συναντά τον πρώτο, μες τα μαύρα χάλια -Τι έγινε αγόρι μου του λέει; και εκείνος απαντά -Να βρε πατέρα, όλα καλά πήγαιναν στην αρχή και οι σοδειές καρποφόρησαν, αλλά έχει να βρέξει τόσους μήνες! Ότι είχα και δεν είχα θα πάει χαμένο αν δε βρέξει! Τούτη εδώ η σοδειά είναι ότι έχω και δεν έχω…
Με σκυμμένο το κεφάλι ο πατέρας φεύγει και ξεκινά για να δει τον δεύτερο γιό του όπου έμενε σε ενα χωριαδάκι παραδίπλα. Μες το άγχος και εκείνος βαστούσε το κεφάλι του -Έχω αναλάβει μια μεγάλη κατασκευή πατέρα, και όλα πάνε κατευχήν, το μόνο που θα μου χαλούσε τα σχέδια θα ήταν η βροχή!
Προβληματισμένος λοιπόν και ιδιαίτερα στεναχωρημένος ο πατέρας γυρίζει σπίτι, τρέχει η γυναίκα καταπάνω του όλο ενδιαφέρον να μάθει πως είναι τα παιδιά και εκείνος της λέει -Γυναίκα; βρέξει δε βρέξει, ο ένας ο γιός τη γάμησε!
* Αφιερωμένο σε όλους όσους πουλάνε εθνικοπατριωτισμό με ατάκες του στύλ “για το συμφέρον της χώρας μας”, “για το καλό της ελλάδος” και λοιπές αοριστίες αταξικής θεώρησης σε έναν ταξικά διαμορφωμένο κόσμο.
