Τα “ερείπια” του προαστιακού.

Το “ταξίδι” με τον προαστιακό είναι εμπειρία, ειδικά όταν έχεις μαζί σου έναν 5χρονο που μιλάει με όλο τον κόσμο κι εντυπωσιάζεται με ένα σωρό σημαντικές ή όχι λεπτομέρειες. Ο τρόπος που κάνει ο μικρός μου γιός “αλισβερίσι” με τον κόσμο γύρω του, μετατρέπει κάθε έξοδο μας απο το σπίτι σε εκπαιδευτικό περίπατο. Σε μια απο αυτές τις εξορμήσεις λοιπόν κι ενώ ο μικρός παρατηρούσε σαν κουτάβι, απο το παράθυρο του βαγονιού, τις ράγες “να αλλάζουν στροφές” (όπως χαρακτηριστικά λέει), ακούστηκε απο το πίσω μέρος του βαγονιού η φωνή ενός άντρα που ζητούσε απο τους επιβάτες να αγοράσουν ένα πακέτο χαρτομάντιλα.

Γνώστης της τυπικής διαδικασίας ο μικρός μου αμέσως άρχισε να ψάχνει στις τσέπες μου για ψιλά, αφού ξέρει ότι παντα θα δώσουμε κάτι. Όσο ο άντρας μας πλησίαζε, ο μικρός “έβρεχε” ερωτήσεις για τις οποίες δεν είχα δυστυχώς καμία απάντηση.

“Γιατί δεν του μιλάει κανείς;” “Γιατί δεν τον κοιτάνε που τους μιλάει;” “Γιατί δεν πάει στο νοσοκομείο, αφού είναι άρρωστος;” … κλπ. Παρεμπιπτόντως υπήρχαν κι άλλα παιδάκια στο βαγόνι τα οποία οι γονείς είχαν ήδη βάλει να καθίσουν απο την μέσα μεριά, λες και φοβόντουσαν ότι θα έπεφταν θύματα κακοποίησης, απαγωγής ή θα κόλλαγαν κάποια ανίατη ασθένεια ξέρω γω!

Ο άνθρωπος ήταν το πολύ 50 κιλά κι έτοιμος να πέσει κάτω. Άν και φαινόταν απο το πρόσωπο του ότι ήταν χρήστης, ήταν διαυγής. Αν και φαινόταν στα όρια της εξαθλίωσης εισέπρατε την αδιαφορία με ευγένεια και υπομονή. Έφαγα φλασιά και τον φαντάστηκα σαν τραυματισμένο στρατιώτη που βαδίζει μόνος στα ερείπια μιας βομβαρδισμένης πόλης. Τα ερείπια γύρω του χάσκουν σιωπηλα κι ανήμπορα να τον βοηθήσουν. Κι αυτός βαδίζει ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα ή απλά μέχρι να υποκύψει στις πληγές του. Στα ερείπια του βαγονιού μας δεν περίσσευε ίχνος ενδιαφέροντος, πόσο μάλλον 50 λεπτά για χαρτομάντιλα κι έτσι έφτασε στις κοντά μας νίώθωντας μάλλον πιο “αόρατος” απο πρίν.

“Τι κάνει αυτός;” ήταν η ερώτηση που μου έκανε ο μικρός την στιγμή που ο άντρας πλησίαζε στις θέσεις μας. Έσκυψα απο πάνω του και του ψιθύρισα ότι δεν είναι “αυτός”. Έιναι ένας κύριος που δουλεύει. Δυστυχώς όμως ο άντρας μάλλον άκουσε τι είπα στο παιδί, γιατί όταν γυρίσαμε πρός τον διάδρομο εκείνος στέκονταν ήδη μπροστά μας βουρκωμένος. Σηκώθηκε ο μικρός χαμογελαστός και δίνοντας του τα ψιλά που κράταγε, του λέει “Καλημέρα κύριε, καλή δουλειά”. Ο άντρας ξέσπασε με λυγμούς και χωρίς να μιλάει έκατσε λίγο μαζί μας. Του έδωσα ένα μπουκάλι νερό και προσπάθησα να του κάνω ψιλή κουβέντα. Αισθανόμουν άβολα δίπλα σε έναν άντρα 40-45 χρονών που έκλαιγε με λυγμούς. Τι μπορούσα να πω σ΄αυτόν τον άνθρωπο για να αισθανθεί καλύτερα;

Μετά απο λίγο σηκώθηκε κάπως πιο ήρεμος κι αφού χαιρετήθηκαν με τον γιό μου, έφυγε αφήνοντας μας στα ερείπια μ’ ένα πακέτο χαρτομάντιλα για τα οποία δεν δέχτηκε χρήματα.

 

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο