Του BINOY KAMPMARK
O πόλεμος μπορεί να είναι μια συναρπαστική ασχολία για μερικούς, και ιδιαίτερα για εκείνους που αποτυχγάνουν ενώ εξασκούνται σε αυτήν. Η διαδικασία προώθησής του πολέμου, κυρίως από κράτη που διεκδικούν και ισχυρίζονται, ότι προωθούν μια φιλελεύθερη και δημοκρατική πολιτική, χαρακτηρίζεται από διακριτά στάδια. Πρώτα έρχονται οι σοβινιστές πατριώτες και πολεμοκάπηλοι, που βλέπουν τον πόλεμο ως αναγκαίο μέσο, για να τιμωρήσουν τους «διεθνείς απόβλητους» τα «κτηνώδη» στοιχεία, το σύγχρονο «ληστή». Στη συνέχεια έρχονται οι οικοδόμοι του κράτους και οι προφήτες του πολιτισμού….
Τα θεσμικά όργανα που δημιουργούνται σε μια τέτοια περίπτωση, τείνουν να είναι εύθραυστα, τεχνητά δημιουργήματα των προθέσεων μιας κατοχικής δύναμης, που στοχεύει στην δημιουργία συμβατών και συμβατικών προς αυτήν πολιτικών συστημάτων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα αν πίσω από αυτό βρίσκονται τα χέρια της αμερικανικής δύναμης. Στο σχολείο του ιμπεριαλισμού, οι ΗΠΑ έχουν την πρωτιά και στην επίδειξη τραμπουκισμού και στην ηλιθιότητα. Ο χαμηλής ποιότητας επιτυχημένος που τυγχάνει να έχει πυρηνικά όπλα και την κακή συνήθεια της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού.
Η εισβολή στο Ιράκ το 2003, η οποία απελευθέρωσε τους θεούς του πολέμου σε ολόκληρο το ρήγμα σουνιτών-σιιτών, είναι μια τακτική υπενθύμιση για εκείνους που βρίσκονται στην Ουάσινγκτον, ως προς το πόσο λανθασμένη ήταν αυτή η επιχείρηση. Ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε μετατραπεί από σωτήρας του μήνα (ήταν ο ισχυρός άντρας, μόνιμα διαθέσιμος για την καταπολέμηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού) στον χειρότερο γκάνγκστερ της εβδομάδας. Οι «ιεροκήρυκες» είχαν αναλάβει τον ελέγχο στην Ουάσιγκτον, και ήθελαν τον άνθρωπο τους.
Σε περίπτωση που υπάρχει μετά θάνατον ζωή, ο Σαντάμ θα αντιμετωπίζει με αυταρέσκεια αλλά και με πίκρα, την πρόοδο που επιτεύχθηκε από το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και τη Συρία (ISIS), το οποίο απειλεί να ανασυστήσει ένα ιρακινό κράτος το οποίο βρίσκεται ήδη σε κατάσταση χάους. Αποδεικνύοντας, ότι η ιστορία είναι μια διαδικασία από γεγονότα που στερούνται νηφαλιότητα και εξυπνάδα, το ίδιο το ISIS είχε αποκηρυχθεί από την Αλ-Κάιντα, παρόλο που είχε αξιώσεις, εφόσον ακολουθούσε την θεοκρατική στρατηγική της οργάνωσης. Η διαστροφή γίνεται ακόμη πιο έντονη, λόγω των σχεδιασμένων πλασματικών δεσμών, μεταξύ της Αλ Κάιντα και του καθεστώτος του Σαντάμ στην πορεία μέχρι την εισβολή του 2003.
Στην καταστροφή το καθεστώτος του Σαντάμ, η αποστολή των ΗΠΑ είχε όλα τα διαπιστευτήρια για να μοιάζει πραγματικά με cartoon. Η δύναμη εισβολής ήταν ανεπαρκής. Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και ο Ντόναλντ Ράμσφελντ στο Πεντάγωνο βρίσκονταν σε διαφωνία σχετικά με το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να κατασπαράξουν το Ιράκ. Μετά την καταστροφή το καθεστώτος της χώρας, ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα;
Ο Ράμσφελντ αισθάνθηκε πως κατείχε μια κομψή δύναμη, γρήγορη ως προς την εκτέλεσή της, που ακολούθεισαι μετά από την διάλυση των εγκαταστάσεων ασφαλείας του Ιράκ, άλλωστε ήταν η πλέον κατάλληλη συνταγή. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε σοβαρά προβλήματα όμως με το πώς θα λειτουργούσε όλο αυτό. Άλλωστε όταν κόβει κανείς το κεφάλι ενός συστήματος, πώς λειτουργεί το σώμα του;
Το αποτέλεσμα ήταν μια μεταλλαγμένη δημιουργία. Το ιρακινό κράτος έχει γίνει μια εξαρτημένη οντότητα, ένα εύθραυστο, ασθενικό παιδί της Δυτικής παρεμβάσης και των προσαρμογών της, με ένα κατεστραμένο ανοσοποιητικό συστήμα. Είναι ένα παιδί που κινδυνεύει με πρόωρο θάνατο στα χέρια αυτών των κινημάτων όπως το ISIS. Σε μια ιογενή έννοια, η σημερινή κυβέρνηση είναι καταδικασμένη. Από κάθε πρακτική άποψη, καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την περαιτέρω αποξένωση των Σουνιτων, χρησιμοποιώντας δαπανηρές αεροπορικές επιδρομές εναντίον στόχων στη Φαλούτζα και το Ραμάντι.
Πολλοί σουνίτες δεν είναι ούτε υπέρ της κυβέρνησης, ούτε υπέρ των λεηλασιών και των κατορθωμάτων του ISIS. Αλλά το ISIS, σε αντίθεση με τις αρχές της Βαγδάτης, διατηρεί την θρυλική του θέση, ως μια ωμή βιαίη οργάνωση που διατηρεί τον έλεγχο. Η φωνή των δημοσίων σχέσεων προτείνει: αφήστε τις κυβερνητικές δυνάμεις να κάνουν τη δουλειά για σας, και θα μπορούσατε κάλλιστα να αντιμετωπιστείτε ως απελευθερωτές.
Η μάχη σουνιτών-σιιτών στο Ιράκ έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Ο Sheik Abdul Mehdi al-Karbalaie, εκπρόσωπος των υψηλόβαθμων σιιτών κληρικών, του Μεγάλου Αγιατολάχ Αλί αλ-Σιστάνι, χρησιμοποιεί την εικόνα των εθελοντών, καλύπτοντας τα κενά με συμβατικές δυνάμεις ασφαλείας. Εθελοντές κατά του ISIS και των συμμάχων τους, ήταν αναγκαίοι προκειμένου να “καλυφθούν τα κενά στους κόλπους των δυνάμεων ασφαλείας” (NYT, Ιούνιος 14-5). Η προτροπή για την υπεράσπιση των ιερών τόπων είναι πάντα παρούσα, και ο Al-Sistani κάλεσε τους σιίτες να κάνουν το μεγάλο βήμα.
Το παραμορφωμένο, ειδεχθές δημιούργημα που άφησε η αμερικανική κατοχική ηγεσία, δημιούργησε ένα άγριο τοπίο παρατάξεων που θα αγωνιστούν μέχρι την πλήρη αφαίμαξη της χώρας. Οι τζιχαντιστές είναι παντού, υποθέτοντας ότι η σύγκρουση στο Ιράκ, πρέπει να διαβαστεί ως μια περιφερειακή και παγκόσμια σύγκρουση. Μπορεί να τους βρει κανείς και στις δύο πλευρές και στους σουνίτες και στους σιίτες. Ο Ali Mohsin Alwan al-Amiri εκφράζει αυτό το συναίσθημα. “Ακούσαμε την πρόσκληση του Αλί Σιστανί για τζιχάντ, και ερχόμαστε εδώ για να πολεμήσουμε την τρομοκρατία παντού, όχι μόνο στο Ιράκ.”
Τα λόγια του Προέδρου Ομπάμα ως απάντηση στις ενέργειες του ISIS αποτελούν την επιτομή της αερολογίας : “Σε τελική ανάλυση, είναι στο χέρι των Ιρακινών, που είναι ένα κυρίαρχο έθνος να λύσουν τα προβλήματά τους.” Δεδομένου ότι το Ιράκ αποτελεί ένα κράτος υπό κατοχή από το 2003, επισήμως υπό την κατοχή των δυνάμεων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, είτε άτυπα από τη συνεχιζόμενη παρουσία τους, το επιχείρημα της εθνικής κυριαρχίας είναι κάτι παραπάνω από ανόητο.
Σχολιαστές όπως ο David Brooks αισθάνονται ότι το αμερικανικό αυτοκρατορικό αποτύπωμα θα μπορούσε να έχει υπάρξει άκομα πιο έντονο. Η κυβέρνηση Ομπάμα είναι υπαίτια για το γεγονός, ότι δεν πίεσε, όπως λέει ο σχολιαστής, για μια συνεχή παρουσία του ΝΑΤΟ μετά την επίσημη αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων το 2011, εξαιτίας ενός αφελούς συναισθηματισμού. Ο Brooks διαπράττει το προπατορικό αμάρτημα, όπου γίνεται η συγκαταβατική φωνή της αυτοκρατορίας: Ελέγχουμε δηλαδή, τα πιο αδύναμα κράτη και τους ηγέτες τους, απλώς επειδή εκείνοι δεν είναι αρκετά ικανοί και δεν ξέρουν να το πράξουν για τον εαυτό τους.
Ενώ ο Ομπάμα έχει αποκλείσει την αποστολή στρατευμάτων πίσω στο Ιράκ, έχει προσπαθήσει να δώσει την εντύπωση όμως, ότι κάτι θα κάνει. Όμως οι Αμερικανοί θεατές, είναι βέβαιο ότι θα αποχωρήσουν εντελώς από το παιχνίδι αν το Ιράν αποφασίσει να βγει μπροστά. Ο διοικητής των Φρουρών της Επανάστασης Quds Force του Ιράν, ο Qassim Suleimani, ήταν στη Βαγδάτη την Πέμπτη, για να επανεξετάσει τις δυνατότητες των σιιτών παραστρατιωτικών δυνάμεων. Είναι λοιπόν, το Ιράκ ένα κυρίαρχο κράτος;
Διώξτε παντελώς αυή την σκέψη…….
(πηγή :http://www.counterpunch.org/2014/06/16/death-of-a-mutant-child/)
(μετάφραση, προσαρμογή Sylvia)
