Σιωνισμός, ρατσισμός και αντισημιτισμός

Αναδημοσίευση από τον Παραλληλογράφο

 

του Capybara

 

Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο είναι η συζήτηση για το παλαιστινιακό, όπως αυτή διεξάγεται στη χώρα μας σήμερα –στο περιθώριο είναι η αλήθεια της πολιτικής επικαιρότητας- με νέους όρους, πολύ διαφορετικούς απ’ αυτούς με τους οποίους διεξαγόταν μόλις λίγα χρόνια πριν.

Πρόκειται για μια συζήτηση που διεξάγεται υπό το φως νέων προβληματισμών, σε ένα πλαίσιο που επικαθορίζεται από μια σειρά από νέες παραμέτρους:

i) Από τη μία παρατηρούμε την άνοδο των νεοναζιστικών και αντισημιτικών ιδεών, αλλά και της πολιτικής τους έκφρασης (της Χρυσής Αυγής), που φαίνεται να εγκαταλείπουν τους υπονόμους της ιστορίας –αν και είναι συζητήσιμο αν είχαν ποτέ καταδικαστεί οριστικά εκεί- και την αυξανόμενη επιρροή του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας («λαϊκίστικης ή εξευγενισμένης) σε διευρυμένα ακροατήρια.

ii) Από την άλλη, έχουμε νέες περιφερειακές συμμαχίες στο πλαίσιο και του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, που συμπεριλαμβάνουν και το κράτος του Ισραήλ. Έχουμε επιπλέον μια αριστερά με κυβερνητικές δυνατότητες που είτε στραβοκοιτάζει προς το ίδιο πλαίσιο με ιδιοτέλεια ελέω υδρογονανθράκων (π.χ. Κοτζιάς) είτε δεν του προσδίδει ιδιαίτερη σημασία, ανιδιοτελώς είναι η αλήθεια, θεωρώντας, ίσως, πως με μια Χρυσή Αυγή κοντά στο 10% είναι αντισημιτική και πολιτικά επιζήμια η απονομιμοποίηση του κράτους του Ισραήλ, ειδικά αν επιθυμούμε η αριστερά να έχει ανοιχτές γέφυρες με την ισραηλιτική κοινότητα (π.χ. Δ. Ψαράς).

iii) Τέλος, γίνεται εμφανής η ανεπάρκεια των παραδοσιακών «αντιϊμπεριαλιστικών» σχημάτων ανάλυσης, να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν από την απονομιμοποίηση του παραδοσιακού «γαλαξία της αντίστασης» στη Μέση Ανατολή, μέσα στις πυκνές εξελίξεις στον περιπετειώδη δρόμο της «αραβικής άνοιξης» προς την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Φιλοδοξία αυτού του άρθρου είναι να προσφέρει μια μικρή συνεισφορά σ’ αυτόν τον διάλογο, υποστηρίζοντας την άποψη ότι ο σιωνισμός, ως εθνικό κίνημα των Ευρωπαίων Εβραίων και ως κρατική ιδεολογία του Ισραήλ (και όχι ως φανταστικός εχθρός του φασίστα) ήταν και είναι στη βάση του μια αποικιοκρατική και γι’ αυτό ρατσιστική ιδεολογία. Ότι το κράτος του Ισραήλ δεν πρέπει να απολαμβάνει καμία πολιτική και ηθική νομιμοποίηση από την αριστερά, αλλά και κάθε δημοκρατικό πολίτη και ότι ο αντισιωνισμός, αν θέλει να βασίζεται σε οικουμενικές αξίες, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται χωρίς να διαβάσουμε πρώτα τις οδηγίες χρήσεως.

 

Ο σιωνισμός ως αποικιακό εγχείρημα

b2ap3_thumbnail_imre-amos.jpgΟ σιωνισμός είναι ένα σύνθετο πολιτικό φαινόμενο· υπήρξε ταυτόχρονα ένα κίνημα χειραφέτησης του εβραϊκού λαού και ένα αποικιακό εγχείρημα. Αναπτύχθηκε στην Ευρώπη ως αντίδραση στον αντισημιτισμό, το φυλετικό μίσος για τους Εβραίους. Επιδίωξε την χειραφέτηση των Εβραίων μέσω της ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους, που θα στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις για την υπεράσπιση και την προστασία του λαού του, πράγμα αρκετά κατανοητό, αν σκεφτούμε ότι διαμορφώθηκε σε μια συγκυρία έξαρσης του αντισημιτισμού (τα τέλη του 19ου αιώνα), όπου η ενσωμάτωση των Εβραίων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες απέτυχε λίγο πριν την ολοκλήρωσή της.

Το προβληματικό στοιχείο του σιωνιστικού σχεδίου είναι ότι συνελήφθη «εν αμαρτία» μέσα στο πλαίσιο του αποικιακού τρόπου σκέψης, που ήταν τότε κυρίαρχος στην Ευρώπη, και φέρει πολλά από τα χαρακτηριστικά του. Όλες οι περιοχές που προτάθηκαν για την εγκατάσταση του εβραϊκού κράτους βρίσκονταν στον αποικιακό κόσμο, ο οποίος ήταν για τους Ευρωπαίους μια αχανής terra nulius, που οι λευκοί μπορούσαν να μοιράζονται μεταξύ τους, χωρίς φυσικά να τους απασχολεί η γνώμη των κατοίκων της, αγρίων ή βαρβάρων, που δεν ήταν φυσικά υποκείμενα δικαιωμάτων.

Για αιώνες οι λευκοί θεωρούσαν ότι τα προβλήματά τους μπορούσαν να λυθούν με την εξαγωγή τους στα αποικιακά εδάφη· οι Βρετανοί κατάδικοι μπορούσαν να εγκατασταθούν στην Αυστραλία, οι προσκυνητές του Μειφλάουερ να οικοδομήσουν την πουριτανική τους ουτοπία στη Βόρεια Αμερική, οι μαύροι δούλοι να απελευθερωθούν στη Λιβερία, οι Εβραίοι να βρουν καταφύγιο σ’ ένα δικό τους κράτους στην Παλαιστίνη. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των λύσεων ήταν η αδιαφορία για την τύχη των κατοίκων των αποικιακών αυτών περιοχών, για τα δικαιώματα και τις επιθυμίες τους, για την ισότιμη ένταξή τους στο ανθρώπινο γένος. Τα “επιτυχημένα” παραδείγματα αυτού του είδους της αποικιοποίησης ήταν αυτά όπου οι ιθαγενείς υποτάχθηκαν ολοκληρωτικά και σχεδόν εξολοθρεύτηκαν (π.χ ΗΠΑ, Αυστραλία) ενώ οι χώρες όπου αυτοί αντιστάθηκαν, περισσότερο ή λιγότερο πετυχημένα, αποτελούν μέχρι σήμερα θερμά σημεία σύγκρουσης του πλανήτη (π.χ. Παλαιστίνη, Λιβερία).

Από την άποψή αυτή ο σιωνισμός δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας και το Ισραήλ ένας πράχτορας του ιμπεριαλισμού, αλλά κάτι βαθύτερο· μια παράδοξη εκδήλωση της λευκής / ευρωπαϊκής αλαζονείας. Έτσι, ο Εβραίος από θύμα, ανεπιθύμητος ως Ασιάτης στην Ευρώπη, επιχείρησε να χειραφετηθεί ως θύτης, μετατρεπόμενος σε απόστολο της Ευρώπης στην Ασία.

 

Ο αριστερός σιωνισμός ως πατερναλισμός

b2ap3_thumbnail_imre-amos2.jpgΟ σιωνισμός αναζήτησε από την αρχή νομιμοποίηση στην ιδέα της προόδου, ιδιαίτερα αγαπητή στα ντετερμινιστικά σκεπτόμενα τμήματα της αριστεράς, της οποίας θεωρεί ότι αποτελεί ιδανικό παράδειγμα. Η πρόοδος θεωρούταν ότι θα επιβληθεί νομοτελειακά στους καθυστερημένους και αρχαϊκούς λαούς εκσυγχρονίζοντάς τους. Το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από την μέθοδο για την επίτευξή του θα ήταν το καλύτερο για όλους. Ο Εβραίος έποικος μπορούσε να «κάνει την έρημο να ανθίσει» και γι’ αυτό δικαιωματικά θα του ανήκε, σε αντίθεση με τον Άραβα που δεν μπορούσε να την αξιοποιήσει. Έτσι, το γεγονός ότι οι αριστεροί σιωνιστές έχοντας στο ένα χέρι το κομμουνιστικό μανιφέστο και στο άλλο το ντουφέκι του εποίκου, επιχείρησαν να υλοποιήσουν στα κιμπούτς ένα αυτοδιαχειριστικό, εξισωτικό και σοσιαλιστικό πείραμα, αρκούσε για να πείσει αριστερά ακροατήρια να παραβλέψουν το γεγονός ότι αυτό έγινε σε κλεμμένη γη, από εθνικά καθαρές κοινότητες και σε αντικειμενική συμμαχία με τους αστούς. Οι Άραβες που αντιστάθηκαν ήταν απλά αντιδραστικοί. Άλλωστε, είναι διαδεδομένη η άποψη ότι όπου επεμβαίνει η αριστερά αυτό δεν μπορεί να γίνει με άλλα κίνητρα εκτός από τα γνωστά αλτρουϊστικά. Ο σιωνισμός επομένως, κατέστησε τους Εβραίους αποικιακό έθνος και τους αριστερούς σιωνιστές πατερναλιστές.

 

Ο σιωνισμός ως ευρωπαϊκός εθνικισμός

Ο σιωνισμός ως εθνικιστικό κίνημα δομήθηκε πάνω στο πρότυπο των ευρωπαϊκών εθνικισμών: ομογενοποίηση του πληθυσμού και καταπίεση της διαφοράς από το «υγιές» πρότυπο, αρρενωπότητα, μιλιταρισμός, σύνδεση με τη γη. Υποτίμησε τις μη ευρωπαϊκές εβραϊκές ταυτότητες και ακύρωσε κάθε οικουμενικό μήνυμα της ιουδαϊκής παράδοσης. Κατά τραγική ειρωνία της ιστορίας απέδωσε στον περιπλανώμενο Ιουδαίο τα ίδια στερεοτυπικά χαρακτηριστικά που του απέδωσε ο αντισημίτης, δικαιώνοντάς τον. Ο Ιουδαίος της Διασποράς είναι πονηρός, διεφθαρμένος, θηλυπρεπής, αρχαϊκός χωριάτης ή παρακμιακός κοσμοπολίτης. Αξίζει να σωθεί μόνο αν αλλάξει και προσαρμοστεί στο πρότυπο του μοντέρνου μόνιμα εγκατεστημένου σιωνιστή. Έτσι, ο σιωνισμός μετέτρεψε τον Εβραίο σε αντισημίτη και τον Παλαιστίνιο πρόσφυγα σε περιπλανώμενο Ιουδαίο.

 

Η ταύτιση με τον ναζισμό ως πολιτικό επιχείρημα

b2ap3_thumbnail_albert-kahn-vieille-femme-d-as-salt-jc3a9rusalem-palestine-1918.jpgΣτο δημόσιο λόγο για τη διαμάχη στη Μέση Ανατολή συχνά χρησιμοποιείται στην επιχειρηματολογία και των δύο πλευρών η ταύτιση του αντιπάλου με τον ναζισμό. Είναι εμφανές ότι αυτή η πρακτική κινείται μέσα στα όρια της προπαγάνδας –όπως προπαγανδιστικοί είναι και όροι όπως «σιωναζί» ή «ισλαμοφασίστες»- και δεν έχουν καμία αναλυτική αξία.

Η ταύτιση του Ισραήλ με τους ναζί από τους υπερασπιστές της παλαιστινιακής υπόθεσης επιδιώκει να συνομιλήσει με τις μνήμες των ευρωπαϊκών λαών από τη ναζιστική κατοχή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, αν η συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στην κατεχόμενη Παλαιστίνη (συλλογικές τιμωρίες, δολοφονίες αμάχων σε μαζική κλίμακα) θυμίζει ανάλογες πρακτικές της Βέρμαχτ και των Ες-Ες προς τους κατεχόμενους λαούς της Ευρώπης, δεν συγκρίνεται με τη συμπεριφορά των ναζί προς τους Εβραίους της Ευρώπης και την ασύλληπτη φρίκη του Ολοκαυτώματος. Η ταύτιση αυτή παρουσιάζει άθελά της τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αποκλειστικά μια σύγκρουση μεταξύ Ευρωπαίων Αρίων, υποβαθμίζοντας τον ρατσιστικό, γενοκτονικό χαρακτήρα της ναζιστικής ιδεολογίας. Η εθνική εκκαθάριση δεν είναι γενοκτονία και δεν υπάρχει λόγος να αδυνατίζει κανείς την επιχειρηματολογία του για χάρη της προπαγάνδας.

Η ταύτιση της παλαιστινιακής και ευρύτερα της αραβικής αντίστασης με τους ναζί ανήκει στη μακρά προπαγανδιστική παράδοση των δυτικών φιλελεύθερων ιμπεριαλιστικών χωρών να βλέπουν σε κάθε αντίπαλό τους έναν νέο Χίτλερ, από τον πόλεμο του Σουέζ μέχρι την επαναποικιοποίηση του Ιράκ. Η άποψη αυτή αγνοεί το γεγονός ότι για τους ναζί ο Εβραίος υπήρξε ένας φανταστικός εχθρός, ενώ για τους Παλαιστίνιους, το κράτος που αυτοαναγορεύτηκε εκπρόσωπος των απανταχού Εβραίων, είναι ένας πολύ πραγματικός εχθρός. Έτσι, ο ναζιστικός αντισημιτισμός είναι ένα πολύ διαφορετικό φαινόμενο από την αντισημιτική ρητορική των ισλαμιστών π.χ. της Χαμάς, η οποία χωρίς να είναι ιδεολογικά ή ηθικά δικαιολογημένη και πολιτικά αποτελεσματική, μοιάζει περισσότερο με αυτό που αποκαλείται «ρατσισμός του πολέμου». Για να μιλήσουμε με ιστορικά παραδείγματα, είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του υπερσυντηρητικού ισλαμιστή των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, Ράσεντ Ριντά, που στα χρόνια της παραμονής του στη Γαλλία πριν στραφεί στην πλήρη απόρριψη των Εβραίων, όταν αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε ο σιωνισμός, είχε εκφραστεί υπέρ του διωκόμενου Ντρέιφους.

Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η στροφή πολλών αραβικών εθνικών κινημάτων προς τη Γερμανία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μπορεί να ειδωθεί στο πλαίσιο της λογικής «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», λογική πολιτικά απαράδεκτη και κοντόφθαλμη, αλλά όχι ακατανόητη καθώς ο αραβικός κόσμος βρισκόταν τότε υπό την αποικιακή κυριαρχία των συμμάχων, των οποίων η φιλελεύθερη ρητορική ενάντια στην απολυταρχία και τους φυλετικούς νόμους της Γερμανίας δεν ακουγόταν και πολύ πειστική ως επιχείρημα, σε ακροατήρια που ζούσαν κάτω από το καθεστώς της απολυταρχίας και των φυλετικών νόμων των φιλελεύθερων κατά τα άλλα Γάλλων και Βρετανών. Δεν πρέπει να αγνοούμε επίσης, ότι την ίδια εποχή και για τον ίδιο λόγο –την αντίθεση με τη Βρετανία- κομμάτια και της σιωνιστικής ηγεσίας (Στερν, Ζαμποτίνσκυ, Ιργκούν) φλέρταραν εξίσου με το ναζιστικό καθεστώς, τουλάχιστον μέχρι να συνειδητοποιήσουν το μέλλον που αυτό σχεδίαζε για τους Εβραίους.

Η χρήση επιχειρημάτων από την πλευρά των αράβων, παρμένων από την ευρωπαϊκή αντισημιτική επιχειρηματολογία, αποτελεί μια δάνεια ρητορική, ενταγμένη σε μια αδέξια προσπάθεια άρθρωσης ενός νεωτερικού λόγου, πιο αποτελεσματικού υποτίθεται στο να πείσει δυτικά ακροατήρια, από τη θρησκευτική ρητορική. Η προσπάθεια των υπερασπιστών της ισραηλινής πολιτικής να ταυτίσουν την παλαιστινιακή ηγεσία του Μεσοπολέμου (του Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ-Αμίν Χουσσέινι) με τον Χίτλερ υπερβάλλοντας για τον ιστορικό του ρόλο, έχει σαν στόχο να ανακαλύψει εκεί που δεν υπάρχει, μια συνυπευθυνότητα των Παλαιστινίων για το Ολοκαύτωμα για να δικαιολογήσει ένα αποικιακό σχέδιο που ξεκίνησε να υλοποιείται πενήντα τουλάχιστον χρόνια πριν απ’ αυτό.

 

Γιατί τόση αλληλεγγύη με τους Παλαιστίνιους;

b2ap3_thumbnail_albert-kahn-jeunes-orphelines-damas-syrie-1921.jpgΣυχνά από την πλευρά των υπερασπιστών του Ισραήλ τίθεται το εν πολλοίς θεμιτό ερώτημα, γιατί εκ μέρους της δυτικής αριστεράς επιδεικνύεται τόση αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους, όταν σε όλον τον κόσμο υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που υποφέρουν και τόσοι λαοί που σκοτώνονται σε περισσότερο φονικές συγκρούσεις, από την Λ.Δ. του Κογκό ως το Θιβέτ και από την κοντινή μας Συρία ως τη Βιρμανία και τη Σρι-Λάνκα; Αυτό που σαφώς υπονοείται είναι πως η αιτία της ιδιαίτερης αυτής προτίμησης προς την Παλαιστίνη είναι ο αντισημιτισμός, συνειδητός ή ασυνείδητος, καθώς ο Εβραίος είναι ο ιδανικός κακός που λατρεύουμε να μισούμε.

Αντιπαρερχόμενοι το γεγονός ότι η ερώτηση αυτή χρησιμοποιείται σαν υπεκφυγή, που οδηγεί την επιχειρηματολογία του τύπου «για τη Μαρφίν δεν λέτε τίποτα» στις λεωφόρους της διεθνούς καριέρας και δείχνει αδυναμία να δοθεί απάντηση στο αντίστροφο, επίσης θεμιτό ερώτημα, γιατί οι υπερασπιστές του Ισραήλ ξεχνούν την οικουμενικότητα των αξιών τους, ειδικά όταν πρόκειται για τη συγκεκριμένη διαμάχη, νομίζουμε πως μια απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι χρήσιμη και αναγκαία.

Καταρχήν το γεγονός ότι πολλοί υπερασπιστές των παλαιστινιακών δικαιωμάτων, ακόμα και στην αριστερά, μπορεί να έχουν είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι αντισημιτικά κίνητρα (κάτι που φαίνεται στην πράξη από τη στοχοποίηση συχνά και των ισραηλιτικών κοινοτήτων και όχι μόνο των θεσμών που εκπροσωπούν το κράτος του Ισραήλ), δεν μας επιτρέπει να συνάγουμε λογικά το συμπέρασμα ότι αυτό ισχύει απαραίτητα για όλους.

Από την άλλη, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, είναι κατά τη γνώμη μας λάθος να βλέπει κανείς τη διαμάχη Ισραηλινών και Παλαιστινίων ως τον ανταγωνισμό δύο ισότιμων περιφερειακών εθνικισμών, όπως είναι ο ελληνοτουρκικός. Υπάρχουν αγώνες που έχουν συμβολική σημασία οικουμενική, που ξεπερνά το επίπεδο του τοπικού. Τέτοιος ήταν π.χ. ο αγώνας του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου ενάντια στο καθεστώς του απαρτχάιντ, όπου αυτό που διακυβευόταν σ’ αυτόν δεν ήταν μόνο το δημοκρατικό μέλλον μιας χώρας, της Νότιας Αφρικής, αλλά η αξιοπρέπεια όλων των μαύρων λαών και η καταδίκη αιώνων ρατσιστικής και αποικιακής διακυβέρνησης του παγκόσμιου Νότου από τον παγκόσμιο Βορά. Γι’ αυτό και τότε κανείς δεν είχε τολμήσει -χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί δικαίως ρατσιστής- να θέσει το αντίστοιχο ερώτημα, γιατί η αριστερά υπερασπίζεται τόσο έντονα τον αγώνα κατά του απαρτχάιντ, όταν πολλοί περισσότεροι Αφρικανοί στέναζαν λίγο βορειότερα υπό τα δικτατορικά καθεστώτα του Μομπούτου και του Μποκάσα, υπονοώντας ότι πίσω από αυτήν την στάση κρύβεται κάποιος «αντιλευκός ρατσισμός».

Αντίστοιχη οικουμενική σημασία έχει και ο αγώνας των Παλαιστινίων ενάντια στο τελευταίο υπόλειμμα αποικιακής κυριαρχίας στον 21ο αιώνα και κόντρα στην κυρίαρχη οριενταλιστική στερεοτυπική απεικόνισή τους, που θέλει το Ισραήλ να έχει δίκιο και τους Παλαιστίνιους άδικο, μόνο και μόνο γιατί οι πρώτοι μας μοιάζουν ενώ οι δεύτεροι είναι καταστατικά «Άλλοι».

Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι άβουλα θύματα που περιμένουν μια ανθρωπιστική επέμβαση για να τους σώσει, αλλά υποκείμενα που αγωνίζονται, και ότι η συγκεκριμένη διαμάχη έχει το θλιβερό προνόμιο να εκτυλίσσεται στους Αγίους Τόπους των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών, ανάμεσα στα θύματα του μεγαλύτερου εγκλήματος και στα θύματα αυτών των θυμάτων, όπως θέλησε μια τραγική στροφή της ιστορίας, είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς γιατί η διαμάχη αυτή γεμίζει περισσότερα πρωτοσέλιδα από οποιαδήποτε άλλη.

 

Συμπεράσματα:

b2ap3_thumbnail_albert-kahn-jeunes-druzes-qanawat-syrie-1921.jpgΟ σιωνισμός ως αποικιακή ιδεολογία είναι ρατσισμός καθώς επιδίωξε τη χειραφέτηση των Εβραίων όχι παλεύοντας για την ισότητα των ανθρώπων ανεξάρτητα από καταγωγή, αλλά επιδιώκοντας την αναγνώρισή τους ως επίτιμων Ευρωπαίων, κατόχων του προνομίου που απολάμβαναν και οι υπόλοιποι λευκοί να εποικίζουν τη γη των μη-λευκών. Ο Εβραίος εγκατέλειψε την Ευρώπη ως πρόσφυγας, αλλά έφτασε στις ασιατικές ακτές ως οπλισμένος έποικος.

Το επιχείρημα ότι το Ισραήλ δεν είναι δημιούργημα ενός αποικιοκρατικού σχεδίου γιατί δεν υπήρχε μητρόπολη είναι ανεδαφικό, αν θεωρήσουμε την αποικιοκρατία ως σχέση εξουσίας και ως σύστημα διακυβέρνησης που βασίζεται στην ιεράρχηση μεταξύ των φυλών και στην απόδοση προνομίων και υποχρεώσεων με βάση φυλετικά κριτήρια.

Από την άποψη αυτή, η ύπαρξη μητροπολιτικού κέντρου δεν είναι απαραίτητη για την ύπαρξη αποικιοκρατικών σχέσεων. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αποικιοκρατία στη Ροδεσία και τη Νότια Αφρική τερματίστηκε με την απόκτηση της ανεξαρτησίας τους από τη Βρετανία, παρά τη συνέχιση και εμβάθυνση του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων στις χώρες αυτές. Το Ισραήλ γεννήθηκε ως μια αποικία εγκατάστασης και διανύει σήμερα μια περίοδο μετααποικιακή για τους Εβραίους κατοίκους του και αποικιακή για τους Παλαιστίνιους.

Ο χαρακτήρας του αυτός γίνεται εμφανής από την εμμονή της ηγεσίας του για αναγνώρισή του ως εβραϊκού κράτους, θεωρώντας κάθε αναθεώρηση των νόμων που επιδιώκουν να διατηρήσουν την εβραϊκή θεσμική και δημογραφική υπεροχή ως υπαρξιακή απειλή, ακόμα κι αν αυτοί είναι αντίθετοι με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις οικουμενικές αξίες της ισότητας και τις δικαιοσύνης.

Με άλλα λόγια διεκδικεί να του αναγνωριστεί το δικαίωμα να υπάρχει ως ρατσιστικό κράτος, θεωρώντας ότι ή θα εφαρμόζει διακρίσεις ή δεν θα υπάρχει καθόλου. Από την άποψη αυτή η απονομιμοποίηση του Ισραήλ δεν είναι απαραίτητο να προέρχεται από αντισημιτικές θέσεις και είναι απολύτως θεμιτό, για να μην πούμε επιβεβλημένο, η αναγνώρισή του να έπεται και να μην προηγείται μιας δίκαιης λύσης.

Το να αναγνωριστεί στους Εβραίους το προνόμιο μετά απ’ όλα όσα έχουν υποστεί να μην είναι ένας λαός σαν όλους τους άλλους, θα μπορούσε να είναι θεμιτό αν δεν συνοδευόταν από την άρνηση στους Παλαιστίνιους του πιο ταπεινού αιτήματος να είναι ένας λαός σαν όλους τους άλλους.

 

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο