Παραδείγματος χάριν …..
Ο Ουϊνστν Τσώρτσιλ ήταν ένα παλιοτόμαρο!
Κράτησε για μια πενταετία ολόκληρο τον πληθυσμό του Λονδίνου εκτεθειμένο στα ακατάπαυστα πυρά της Luftwaffe. Χρησιμοποίησε τον άμαχους σαν ανθρώπινη ασπίδα στον παρανοϊκό του πόλεμο! Κι ενώ οι πολίτες ζούσαν με τον φόβο των βομβαρδισμών και των γερμανικών πυραύλων, χωρίς καμία αντιπυραυλική προστασία (Iron Dome), εκείνος κρυβόταν στο καταφύγιο του, στον αριθμό 10 της οδού Ντάουνινγκ.
Χρησιμοποίησε όλους τους Λονδρέζους ως ομήρους!
Απέρριψε την γενναιόδωρη προσπάθεια συνθηκολόγησης της Γερμανικής ηγεσίας λόγω της παρανοϊκής του ιδεολογίας, καταδικάζοντας έτσι τον λαό του σε διαρκή βασανισμο! Από καιρού εις καιρόν σερνόταν έξω απο την υπόγεια κρύπτη του για να φωτογραφηθεί με φόντο τα ερείπια της πόλης, κι έπειτα γυρνούσε στην ασφάλεια της ποντικότρυπας του. Στους πολίτες όμως έλεγε : «Οι μελλοντικές γενιές θα λένε ότι αυτή ήταν η ύστατη στιγμή σας»!
Δυστυχώς η Luftwaffe, αφού είχε μείνει χωρίς εναλλακτικές, συνέχιζε τον βομβαρδισμό της πόλης. Οι Γερμανοί διοικητές ανακοίνωσαν ότι «χτυπούσαν» μόνο στρατιωτικούς στόχους και σπίτια Άγγλων αξιωματικών, στα οποία πραγματοποιούνταν επιχειρησιακά συμβούλια.
Η Γερμανική ηγεσία κάλεσε τους πολίτες του Λονδίνου να εγκαταλείψουν την πόλη, και πράγματι κάποια παιδιά φυγαδεύτηκαν. Όμως οι περισσότεροι Λονδρέζοι, πιστοί στο κάλεσμα του Τσώρτσιλ για παραμονή, μετέτρεψαν εαυτούς σε «παράπλευρες απώλειες».
Οι ελπίδες που έτρεφε η Γερμανική ηγεσία ότι η καταστροφή της πόλης και το ξεκλήρισμα ολόκληρων οικογενειών, θα έκαναν τους Λονδρέζους να εξεγερθούν κατά του Τσώρτσιλ και της πολεμόχαρης κυβέρνησης του, αποδείχτηκαν φρούδες.
Το παράλογο μίσος που έτρεφαν οι πρωτόγονοι Λονδρέζοι για τους Γερμανούς, τους έκανε να ακολουθούν τις οδηγίες του δειλού ηγέτη με διεστραμμένη ευλάβεια! Ο θαυμασμός πρός το πρόσωπο του Τσώρτσιλ μεγάλωνε μέρα με την μέρα, ώσπου με το τέλος του πολέμου έφτασε την αποθέωση! Το άγαλμα του στέκει μέχρι της μέρες μας μπροστά στην Αγγλική βουλή, στο Westminster.
ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ αργότερα «ο τροχός είχε γυρίσει». Οι αεροπορικές δυνάμεις της Βρετανίας και της Αμερικής βομβάρδιζαν, μέχρι τελικής καταστροφής, πολλές μεγάλες πόλεις της Γερμανίας. Χωρίς να αφήσουν λίθο επί λίθου, ένδοξα παλάτια ισοπεδώθηκαν και πολιτιστικοί θησαυροί εξαϋλώθηκαν. «Αμέτοχοι πολίτες» ανατινάχτηκαν, κάηκαν ή απλά εξαφανίστηκαν. Η Δρέσδη, μια απο τις ομορφότερες ευρωπαϊκές πόλεις, μέσα σε λίγες ώρες διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Επίσημος στόχος των βομβαρδισμών ήταν να πληγεί η Γερμανική βιομηχανία, πράγμα που δεν έγινε. Πραγματικός στόχος ήταν να τρομοκρατηθεί ο Γερμανικός λαός, έτσι ώστε να «ρίξει» την ηγεσία του και να συνθηκολογήσει. Αυτό όμως δεν έγινε. Πράγματι η μόνη πραγματική και αποτυχημένη στάση κατά του Χίτλερ, έγινε απο ανώτερους στρατιωτικούς. Οι πολίτες ποτέ δεν επαναστάτησαν. Τουναντίον. Σε μια απο τις διατριβές του κατά των «τρομοκρατών», ο Goebbels δήλωνε: «Μπορούν να καταστρέψουν τα σπίτια μας, αλλά όχι την ψυχή μας».
Η Γερμανία τελικά δεν συνθηκολόγησε, παρά την τελευταία στιγμή. Το μόνο που κατάφεραν οι ανελέητοι βομβαρδισμοί ήταν να δυναμώσουν το ηθικό των πολιτών και την πίστη του στον Χίτλερ.
Έτσι και στην Γάζα. Όλοι ρωτούν «ποιός κερδίζει σ’αυτόν τον γύρο;» Ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, κατά τον εβραϊκό τρόπο, με άλλο ερώτημα: «τι εννοείς κερδίζει;»
Νικητής είναι ο τελευταίος όρθιος στο πεδίο της μάχης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως το Ισραήλ είναι ακόμα εκεί. Το ίδιο και η Χαμάς. Κατά Clausewitz, «ο πόλεμος είναι απλά η συνέχεια της πολιτικής». Όμως σ’αυτόν τον πόλεμο καμία πλευρά δεν έχει ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους. Επομένως ούτε με αυτό τον τρόπο μπορούμε να κρίνουμε κάποιον σαν νικητή.
Ο έντονος βομβαρδισμός της Λωρίδας της Γάζας δεν έστρεψε τους πολίτες κατά της Χαμάς. Αντίστοιχα βέβαια και οι ρουκέτες της Χαμάς δεν «πέτυχαν» τον στόχο τους. Η εκπληκτική επιτυχία της Χαμάς να στείλει ρουκέτες αρκετά βαθιά στα εδάφη του Ισραήλ, συνάντησε την εκπληκτική επιτυχία του αντιπυραυλικού συστήματος του Ισραήλ.
Επομένως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Όταν όμως μια μικρή δύναμη κρούσης που δρά σε ένα μικρό κομμάτι γής, μπορεί να φέρει σε αδιέξοδο έναν απο τους αρτιότερους στρατούς της υφηλίου…αυτό μπορεί να θεωρηθεί νίκη.
Η έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής στόχευσης είναι το αποτέλεσμα του Ισραηλινού «θολωμένου μυαλού». Τόσο η στρατιωτική όσο και η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ δεν έχει ιδέα πως να αντιμετωπίσει την Χαμάς. Ίσως κιόλας να έχει ξεχαστεί ότι η Χαμάς είναι, κατά ένα μεγάλο μέρος, Ισραηλινή δημιουργία.
Κατά τα πρώτα χρόνια της εισβολής, όταν η οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα στην Γάζα και στην Δυτική όχθη αντιμετωπιζόταν βίαια, τα μόνα μέρη συνάντησης και οργάνωσης ήταν τα τεμένη. Εκείνη την εποχή ο νούμερο ένα εχθρός του Ισραήλ, ήταν η Φατάχ και ο Γιάσερ Αραφάτ, ήταν ο αρχι-αρχιτρομοκράτης. Οι Ισλαμιστές, οι οποίοι μισούσαν τον Αραφάτ, θεωρούνταν το μικρότερο κακό, έως και μυστικοί σύμμαχοι.
Κάποτε ρώτησα τον τότε αρχηγό της Ισραηλινής Υπηρεσίας Ασφαλείας (ISA), αν η υπηρεσία του δημιούργησε την Χαμάς. Η απάντηση του ήταν : «Δεν την δημιουργήσαμε. Την ανεχτήκαμε.»
Αυτό άλλαξε ένα μόλις χρόνο μετά την πρώτη Ιντιφάντα, όταν συνελλήφθει ο αρχηγός της Χαμάς, Αχμαντ Γιασίν. Απο τότε έχουμε πλήρη αντιστροφή καταστάσεων με την Φατάχ να αποτελεί τώρα σύμμαχο του Ισραήλ, απο πλευράς ασφαλείας, και την Χαμάς να έχει τον ρόλο του αρχι-αρχιτρομοκράτη.
Είναι όμως έτσι;
Κάποιοι Ισραηλινοί αξιωματούχοι λένε ότι εάν δεν υπήρχε η Χαμάς, θα έπρεπε να την εφεύρουν. Η Χαμάς ελέγχει την Λωρίδα. Είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για ότι συμβαίνει εκεί. Είναι ο «νόμος και η τάξη». Και σίγουρα είναι ο υπεύθυνος συνομιλιτής για την παύση των εχθροπραξιών.
Οι τελευταίες Παλαιστινιακές εκλογές, οι οποίες έτυχαν παγκόσμιας προβολής, ανέδειξαν την Χαμάς νικήτρια σε Γάζα και Δυτική Όχθη. Όταν της αρνήθηκαν την εξουσία στην Γάζα, την πήρε με τη βία. Σύμφωνα με αξιόπιστες εκθέσεις, απολαμβάνει την πίστη της μεγάλης πλειοψηφίας των Παλαιστινίων.
Όλοι οι Ισραηλινοί ειδικοί συμφωνούν ότι, σε περίπτωση «πτώσης» της Χαμάς, νέες και πολύ πιο εξτρεμιστικές οργανώσεις θα έπαιρναν την θέση της, οδηγώντας τα σχεδόν 2 εκατομύρια κατοίκων της Γάζας, στο απόλυτο χάος. Αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουν οι στρατιωτικοί κύκλοι του Ισραήλ.
Επομένως στόχος, αν θα μπορούσε να τεθεί κάποιος, είναι να μείνει στην εξουσία η Χαμάς, αλλά πολύ εξασθενημένη. Αλλά πως διάολο μπορεί να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος;
Μόνο με έναν τρόπο. Απαίτηση της ακροδεξιάς πτέρυγας της Ισραηλινής κυβέρνησης είναι η κατάληψη ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας. Στην οποία οι στρατιωτικοί απαντούν με την ερώτηση: «Και μετά τί;»
Μια νέα κατάληψη της Λωρίδας είναι ο εφιάλτης κάθε στρατιωτικού. Θα σήμαινε ότι το Ισραήλ αναλαμβάνει την ευθύνη για την ειρήνευση και την σίτιση 1,8 εκατομυρίων ανθρώπων (οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι οι πρόσφυγες του ΄48 και οι απόγονοι τους). Ένας μόνιμος ανταρτοπόλεμος θα προέκυπτε…και κανένας στο Ισραήλ δεν το θέλει αυτό.
Κατάληψη και υπαναχώρηση; Εύκολο να το λες. Η κατάληψη απο μόνη της θα ήταν μια πολύ αιματηρή επιχείρηση. Σε περίπτωση υιοθέτησης του δόγματος “Λiωμένο Μολύβι” (“Molten Lead” doctrine), περισσότεροι απο αρκετές χιλιάδες Παλαιστίνιοι θα σκοτώνονταν. Αυτό το άγραφο δόγμα υπαγορεύει τον θάνατο 100 Παλαιστίνιων προκειμένου να σωθεί η ζωή ενό Ισραηλινού στρατιώτη. Αλλά εάν οι Ισραηλινές απώλειες έφταναν μερικές δεκάδες, τότε θα κινδύνευαν να χάσουν την στήριξη της κοινής γνώμης. Ο στρατός δεν θέλει να το ρισκάρει αυτό.
Για μιά στιγμή, την Τρίτη (15/7/2014), φάνηκε ότι επετεύχθη παύση πυρός, πρός ανακούφιση του Νετανιάχου και των στρατηγών του.
Αλλά ήταν οφθαλμαπάτη. Μεσολαβητής ήταν ο νέος Αιγύπτιος δικτάτορας, ένα πρόσωπο μισητό απο τους απανταχού Ισλαμιστές. Είναι ο ανθρωπος που σκότωσε και φυλάκισε εκατοντάδες μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Είναι ξεκάθαρος στρατιωτικός σύμμαχος του Ισραήλ. Είναι «πελάτης» της Αμερικανικής γενναιοδωρίας. Επιπλέον, απο την στιγμή που η Χαμάς προέκυψε ως παρακλάδι της Αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ο στρατηγός Abd-al-Fatah Al-Sisi τους μισεί ολόψυχα και δεν το κρύβει.
Οπότε, αντί να διαπραγματευθεί με την Χαμάς, έκανε κάτι εξαιρετικά ηλίθιο : υπαγόρευσε την παύση πυρός με βάση τους όρους του Ισραήλ, χωρίς να μιλήσει καθόλου με την Χαμάς! Οι ηγεσία της Χαμάς ενημερώθηκε για την προτεινόμενη παύση πυρός απο τα ΜΜΕ και την απέρριψε ασυζητητί.
Κατά την άποψη μου, θα πρέπει ο Ισραηλινός στρατός να διαπραγματευθεί απευθείας με την Χαμάς. Σε ολόκληρη την ιστορία, οι παύσεις πυρός κανονίζονταν απο τους αντίπαλους στρατιωτικούς ηγέτες. Η μία πλευρά στέλνει έναν αξιωματικό με άσπρη σημαία να συναντήσει τον αντίπαλο αρχηγό. Άλλες φορές τα βρίσκουν κι άλλες όχι.
Στον πόλεμο του 1948, στον τομέα του μετώπου όπου υπηρετούσα, μια προσωρινή παύση πυρός κανονίστηκε απο τον ταγματάρχη Yerucham Cohen και τον νεαρό Αιγύπτιο αξιωματικό Gamal Abd-al-Nasser.
Αφού όμως κάτι τέτοιο αποκλείεται υπό τις παρούσες συνθήκες και τα πρόσωπα που τις πλαισιώνουν, θα πρέπει να βρεθεί κάποιος ειλικρινής διαπραγματευτής.
Στο μεταξύ ο Νετανιάχου, παρακινούμενος απο συνεργάτες/αντιπάλους, στέλνει στρατό στην Λωρίδα με σκοπό να εντοπίσουν και να καταστρέψουν τις σήραγγες τις οποίες χρησιμοποιεί η Χαμάς για να πραγματοποιεί ξαφνικές επιθέσεις εντός των Ισραηλινών συνόρων.
Και ποιό θα είναι το τέλος;
Δεν θα υπάρξει τέλος. Απλά θα διαγράφουν κύκλους, εκτός κι αν υιοθετηθεί κάποια πολιτική λύση.
Αυτό σημαίνει : Σταματήστε τους βομβαρδισμούς, σταματήστε τις ρουκέτες, σταματήστε τον αποκλεισμό, επιτρέψτε στους Παλαιστίνιους να ζήσουν φυσιολογικά, περαιτέρω Παλαιστινιακή ενότητα μέσω μιας πραγματικής κυβέρνησης, κάντε σοβαρές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, κάντε ειρήνη.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Haaretz και είναι του Uri Anvery.
Μετάφραση – προσαρμογή : tr.libre
