Του Awni Farhat
Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την τεράστια δυστυχία και τον πόνο που βιώνουν οι άνθρωποι που ζουν στα καταφύγια και στα σχολεία της UNRWA .
Είχα ένα περίεργο συναίσθημα, όταν έφευγα από το σπίτι το σήμερα το πρωί. Ο Mohamed, ο ανιψιός μου, στεκόταν στην πόρτα κουνώντας τα χέρια του φωνάζοντας μου αντίο και σκεφτόμουν, «Τι θα συμβεί αν δολοφονηθώ από ισραηλινό drone, κι αν αυτό είναι το τελευταίο αντίο μας; Τι θα συμβεί αν επιστρέψω σπίτι και έχει καταστραφεί από ένα F16;» Δεκάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου.
Συνέχισα να περπατάω. Στα σοκάκια του στρατοπέδου Jabalia, τα παιδιά δεν παίζουν ως συνήθως, αντίθετα κρέμονται από τα κάγκελα των παράθυρων τους. Τα κρατάνε μέσα στο σπίτι, καθώς δεν είναι ασφαλές να παίζουν έξω. Οι πολυαναμενόμενες καλοκαιρινές τους διακοπές έχουν μετατραπεί σε εφιάλτη με τραύματα, φρίκη, θάνατο και φτώχεια.
Λίγα λεπτά αργότερα, είδα την κηδεία των 4 ατόμων που δολοφονήθηκαν μετά την ισραηλινή επίθεση στο σπίτι τους χθες το βράδυ στην Τζαμπαλίγια. Δύο ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών ήταν ανάμεσά τους. Όλοι ήταν από την ίδια οικογένεια.
Ρώτησα έναν τους νεαρούς συγγενείς που περπατούσε στο δρόμο, τι συνέβη.
“Τους σκότωσαν, τους σκότωσαν, χωρίς προειδοποιητικές κλήσεις, χωρίς προειδοποιητικούς πυραύλους, τους σκότωσαν”, συνέχισε επαναλαμβάνοντας με θλίψη και θυμό στα μάτια του.
Κοντά στο σχολείο, τα κορίτσια έτρεξαν προς το μέρος μου, όταν με είδαν να πλησιάζω. Η Rahma περπάτησε γρήγορα προς την μεριά μου, με γυμνά πόδια, φωνάζοντας στ’ άλλα κορίτσια, να συγκεντρωθούν. Με ρώτησε: «Γιατί δεν ήρθες χθες; Ρωτούσαμε την κα Hala για σένα!»
«Δούλευα σε ένα άλλο σχολείο», της απάντησα, “γιατί δεν φοράς παπούτσια;”
Μου απάντησε : “τα έχασα, όταν φύγαμε από το σπίτι μας, την περασμένη Πέμπτη το βράδυ.”
Μέσα στο σχολείο, τα παιδιά, οι άνδρες ήταν ξαπλωμένοι στο πάτωμα και τα μωρά έκλαιγαν. Ένας ηλικωμένος κρατιώταν από έναν νεαρό συγγενή του.
Ο Rahma Abu Hashish, 10 ετών από το χωρίο Budain, στο βόρειο άκρο της Γάζας είπε:
«Στην αρχή ο πατέρας μας δεν δεχόταν να φύγει, σκέφτηκε ότι μπορεί να μην ξεκινούσαν την εισβολή εδάφους. Αλλά όταν άρχισαν να βομβαρδίζουν και να ρίχνουν φωτοβολίδες, και αφού έκοψαν και κατέστρεψαν τα ηλεκτρικά καλώδια και τις κολώνες, αποφάσισε ότι πρέπει να φύγουμε από το σπίτι μας. Όλες οι γείτονές μας έκαναν το ίδιο.
Περπατούσαμε όλοι μαζί μετά τα μεσάνυχτα σε μία γραμμή με κατεύθυνση προς το στρατόπεδο Jabalia και κοίταξα πίσω στο χωριό μας. Ήταν πολύ σκοτεινά εκεί κάτω, αλλά ο ουρανός ήταν κόκκινος και γεμάτος φωτοβολίδες.»
Ο ξάδελφος της Rahma επέστρεψε στο σπίτι για να πάρει ρούχα για την οικογένεια, και σκοτώθηκε. Η Rahma παραμένει στο σχολείο με τους 6 αδέλφους της και τις 2 αδελφές της.
Η Rahma στη μέση της φωτογραφίας
Ως μέρος της εθελοντικής εργασίας μου στα σχολεία της UNWRA , οργανώνουμε δραστηριότητες για τα παιδιά που βρίσκου καταφύγιο εκεί. Οι οικογένειες στα καταφύγια είναι ταλαιπωρημένες και ψυχικά τραυματισμένες και τα παιδιά χρειάζονται φροντίδα και προσοχή, καθώς και τρόφιμα, νερό και ρούχα.
Οι επιθέσεις της ισραηλινής κατοχής συνεχίζονται για 19η ημέρα , οι οποίες έχουν αφήσει περίπου 802 Παλαιστίνιους νεκρούς, κυρίως γυναίκες και παιδιά. 5.200 έχουν τραυματιστεί.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της UNRWA, ο συνολικός αριθμός των εσωτερικά εκτοπισμένων ατόμων (Εσωτερικά Εκτοπισμένων Παλαιστινίων) έχει υπερβεί τους 118.300. Τουλάχιστον 72.390 παιδιά χρειάζονται άμεση και εξειδικευμένη ψυχοκοινωνική υποστήριξη (PSS), με βάση τις οικογένειες που έχουν βιώσει το θάνατο, τον τραυματισμό ή την απώλεια του σπιτιού τους, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο εβδομάδων.
(μετάφραση, προσαρμογή Sylvia )
