Η καταδίκη του Ισραήλ, είναι χρέος
«Άτομα εβραϊκής η αραβικής καταγωγής» καταγγέλλουν την ισραηλινή κυβέρνηση για την πολιτική «συμμαχίας μεταξύ της δεξιάς και της άκρας δεξιάς» που «καταστρέφει συνειδητά κάθε δυνατότητα ειρήνης και συγκατοίκησης με τους Παλαιστίνιους».
Κατηγορούν επίσης τη γαλλική κυβέρνηση «ότι υποστηρίζει τη βαρβαρότητα αυτή αναγνωρίζοντας ως νόμιμη την επίθεση του Ισραηλινού Στρατού» στη λωρίδα της Γάζας και ότι μετατρέπει το ζήτημα σε σύγκρουση μεταξύ «κοινοτήτων» και μάλιστα «θρησκειών».
Είναι ένα παράδοξο η υπογραφή του κειμένου αυτού από άτομα μόνο εβραϊκής η αραβικής καταγωγής, ακριβώς για να υπερασπιστούν με όλες τις δυνάμεις τους, ότι οι βομβαρδισμοί της Γάζας δεν έχουν να κάνουν ούτε με τη θρησκεία, ούτε με την καταγωγή. Η ισραηλινή κυβέρνηση ακολουθεί μια βάρβαρη αποικιοκρατική πολιτική που νομίζαμε ότι ανήκε στους περασμένους αιώνες. Μια ισραηλινή κυβέρνηση συμμαχίας ανάμεσα στη δεξιά και την άκρα δεξιά, όπου αυτή η τελευταία πήρε το πάνω χέρι τις τελευταίες εβδομάδες.
Αυτό που συμβαίνει εκεί κάτω είναι μια εθνική σύγκρουση, πολιτική, όπου το Ισραήλ, με σχολαστικότητα, τη μια χρονιά μετά την άλλη, καταστρέφει συνειδητά κάθε δυνατότητα ειρήνης και συγκατοίκησης με τους Παλαιστίνιους, ειδικά με την επέκταση χωρίς τέλος των αποικιών και των αποκλεισμών της Γάζας, τα οποία έχουν καταδικαστεί ξεκάθαρα προ καιρού από τον ΟΗΕ. Και ούτως η άλλως ένα απλό και υγειές ανθρώπινο ρεφλέξ θα έπρεπε να φτάνει για να καταδικαστεί η βαρβαρότητα της προσφυγής στους μαζικούς βομβαρδισμούς εναντίον των άμαχων πολιτών.
Αλλά να που η γαλλική κυβέρνηση, που λέει ότι είναι της αριστεράς, τάσσεται υπέρ της βαρβαρότητας αυτής δηλώνοντας νόμιμη την επίθεση τουΙσραηλινού Στρατού, διακόπτοντας έτσι την ισορροπία, έστω φαινομενική, που υπήρχε από τον Ντε Γκώλ μέχρι τον Σιράκ και τον Μιτεράν. Να που μετατρέπει, πέρα από κάθε πραγματικότητα, το ερώτημα σε μια σύγκρουση μεταξύ «κοινοτήτων» και μάλιστα «θρησκειών» μέσα στην ίδια τη Γαλλία. Με αυτές τις τοποθετήσεις της, με την απαράδεκτη απαγόρευση της διαδήλωσης για την Γάζα, παίζει τον πυρομανή πυροσβέστη. Ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε ένα άρρωστο αντισημιτισμό που κατέληξε να γίνει «αντισιωνισμός των ηλιθίων». Ένας αντισημιτισμός που, όπως όλα τα είδη ρατσισμού, πρέπει να καταπολεμάται με όλες τις δυνάμεις.
Ε λοιπόν ναι, πρέπει να υπερασπίσουμε ακόμη μια φορά φωναχτά και δυνατά το δικαίωμα να καταδικάσουμε το Ισραήλ σε αυτή τη σύγκρουση, χωρίς να χρεωθούμε τον χαρακτηρισμό του αντισημίτη γι αυτό. Και να διεκδικήσουμε ότι, όταν ανήκουμε στην αριστερά, είναι μάλιστα ένα στοιχειώδες χρέος. Και ότι, εμείς, οι υπογράφοντες του κειμένου τούτου, αρνούμαστε να αφήσουμε να μειώσουν τις προσωπικότητες μας και τις πολιτικές πορείες μας σε υποτιθέμενες «καταγωγές». Αλλά επίσης αρνούμαστε εξίσου την εργαλειοποίηση τούτων, που μερικοί δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν με την χυδαία υποστήριξη του Valls και του Hollande.
Στην Γάζα, κατ αρχήν και πάνω απ όλα, είναι η ανθρωπότητα που δολοφονούν. Και για το πούμε αυτό, για να το φωνάξουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, καθόλου δεν χρειάζεται να είναι κανείς αραβικής η εβραϊκής καταγωγής. Είναι ένα στοιχειώδες χρέος στο οποίο καλούμε όλες και όλους, όπως καλούμε και τη γαλλική κυβέρνηση να σταματήσει να παίζει με τη φωτιά. Όλως επειγόντως.
Rony Brauman, Gilbert Achcar, Samy Johsua, Ada Bekkouche, Michael Löwy, Alima Boumedienne, Farouk Mardam–Bey, Younès Ajarraï, Pierre Stambul, Mohammed Bensaada, Michel Cahen, Matéo Alaluf, Salam Kawakibi, Françoise Davisse, Nebia Geitner, Luc Richir, Mohamed Paz,Zaïber Ben Lagha, Guy Corbi, Jacqueline Mahmud–Sebbagh, Mathieu Bolléa, Mustapha Kourir, Bassma Kodmani, Jim.Cohen, Omar El Shafei, Neli Busch
Δημοσιεύθηκε στο Médiapart. Μεταφράστηκε από την Katerina Gi.
Το πρωτότυπο στο https://www.ensemble-fdg.org/content/condamner-isral-un-devoir
